Εάν δεν μπορείτε να περάσετε νύχτα μια τροπολογία για το μεταναστευτικό, πώς θα περάσετε το γάμο για ομόφυλα ζευγάρια;

Η ρύθμιση που κατέθεσε ο αρμόδιος υπουργός Δημήτρης Καιρίδης για έναν νέο γύρο νομιμοποίησης παράτυπων μεταναστών θα μπορούσε να θεωρηθεί έως και αυτονόητη. Ωστόσο, προκάλεσε έντονους τριγμούς αποκαλύπτοντας την αχίλλειο πτέρνα της «πανίσχυρης» -όπως συχνά τονίζουν στελέχη της και συμπεριφέρονται αναλόγως – κυβέρνησης.

Εντάσσεται σε ένα πλαίσιο ανάλογων μέτρων που έλαβαν αρκετές χώρες, αντανακλώντας και την ανάγκη για εργατικά χέρια που να δουλεύουν «με χαρτιά» και δεν είναι πολύ διαφορετική από ανάλογες προηγούμενες ρυθμίσεις που μάλιστα είχαν οδηγήσει σε νομιμοποίηση πολύ μεγαλύτερου αριθμού μεταναστών, σε σχέση με τον αριθμό που αναμένεται τώρα.

Σε τελική ανάλυση, γιατί να είναι κανείς αντίθετος σε μια ρύθμιση βάσει της οποίας δίνονται χαρτιά σε ανθρώπους που μένουν μόνιμα εδώ, να είναι νόμιμοι, να μπορούν να δουλέψουν με κανονικές συνθήκες εργασίας και όχι «μαύρα».

Εκτός και εάν είναι δεξιός. Πολύ δεξιός.

Γιατί τότε το ζήτημα της μεταναστευτικής πολιτικής γίνεται «ταυτοτικό».

Και αυτό ισχύει σε σημαντικό βαθμό για το πολύ δεξιό κομμάτι του πολιτικού συστήματος που ένα μεγάλο μέρος του βρίσκεται μέσα στη Νέα Δημοκρατία.

Ιδέες που και η ίδια η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός έχουν σιγοντάρει, εάν σκεφτούμε το πώς χειρίζονται τις καταγγελίες για pushbacks ή τον τρόπο που προβλήθηκε στην προεκλογική περίοδο ο φράχτης του Έβρου, ως κομβικό επιχείρημα για να ψηφίσει κάποιος Νέα Δημοκρατία.

Όμως, την ίδια στιγμή, που «ενσωματώνει» την ιδεολογία αυτή με χειροπιαστά εκλογικά οφέλη, η κυβέρνηση θέλει να δείξει ότι είναι και μια προοδευτική φιλελεύθερη κυβέρνηση που κάνει βήματα μπροστά σε ζητήματα που αφορούν και τα ατομικά δικαιώματα. Δεν είναι τυχαίο ότι ήδη προετοιμάζουν και προεξαγγέλλουν την νομοθέτηση του γάμου για τα ομόφυλα ζευγάρια, νομοθέτηση που εάν αναλογιστούμε και τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου θα περιλαμβάνει και την τεκνοθέτηση, ώστε να επιλυθούν διάφορα προβλήματα που σήμερα υπάρχουν και δεν καλύπτονται από τις προβλέψεις για το σύμφωνο συμβίωσης.

Πώς, όμως, θα το καταφέρουν; Τα πράγματα δείχνουν ιδιαίτερα δύσκολα, αφού η δεξιά πλευρά της ΝΔ αποδεικνύεται ότι είναι έτοιμοι να πάρουν τα όπλα για πολύ πιο απλά ζητήματα.

Γιατί ήδη από τη ρύθμιση για το μεταναστευτικό φάνηκε ότι η νομοθετική πρωτοβουλία για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών θα συναντήσει μεγάλα εμπόδια από τη δεξιά πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας, που εξακολουθεί να έχει δύναμη στον κομματικό μηχανισμό αλλά και απήχηση στην εκλογική βάση του κόμματος. Το τελευταίο είναι προφανώς και ο κύριος λόγος που η κυβέρνηση σπεύδει να καθησυχάσει κάθε φορά τις ανησυχίες της και να κατευνάσει τις αντιδράσεις της, να απολογηθεί θα έλεγε κανείς, ακόμη και όταν πρόκειται για βασικές δεσμεύσεις της.

Εάν έχουμε «αντάρτικο» σε μια ρύθμιση που δεν είναι και ιδιαίτερα προοδευτική, ούτε σηματοδοτεί «αλλαγή παραδείγματος» για το μεταναστευτικό, απλώς δεν καταλήγει στο «απελάστε τους όλους τώρα», τότε τι θα γίνει όταν έρθει η ρύθμιση για γάμο και τεκνοθεσία για τα ομόφυλα ζευγάρια, ρύθμιση που είτε εν συνόλω, είτε στην επιμέρους πλευρά της τεκνοθεσίας συναντά πολύ ευρύτερες αντιδράσεις;

Τι θα κάνει τότε η κυβέρνηση;

Θα αποδεχτεί απλώς την υποστήριξη που λογικά θα προσφέρει η αντιπολίτευση (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά) για να αντιμετωπίσει τις διαρροές δικών της βουλευτών ακόμη και πρωτοκλασάτων στελεχών;

Με τον κίνδυνο να φανεί ότι χωρίς τη «βοήθεια» της αντιπολίτευσης τη συγκεκριμένη ρύθμιση δεν θα μπορούσε να την περάσει.

Ή μήπως θα υπαναχωρήσει για να αποφύγει μια συμβολική πολιτική ήττα, ακόμη και εάν έχει τελικά βρεθεί ο αναγκαίος αριθμός βουλευτών για να περάσει το νομοσχέδιο;

Και πώς θα χειριστεί την απογύμνωση του αφηγήματος, που τόσο συχνά εκπέμπεται από το Μέγαρο Μαξίμου, σύμφωνα με το οποίο ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκπροσωπεί σήμερα όχι μόνο την κεντροδεξιά, αλλά και την κεντροαριστερά και την αριστερά ακόμη;

Και τελικά πόσο «κυρίαρχος του παιχνιδιού» είναι ο πρωθυπουργός όταν η «δεξιά» της δεξιάς μπορεί κάθε τόσο να επιβάλει τους δικούς της όρους και τη δική της ατζέντα στην κυβέρνηση;

Κρίσιμα ερωτήματα και κομβικά ζητήματα που η κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός θα κληθούν να απαντήσουν και να πάρουν ξεκάθαρη θέση, γιατί θα τεθούν από την ίδια την κοινωνία, οπότε η βολική ανυπαρξία δυνατής αντιπολίτευσης σε αυτήν την περίπτωση δεν μπορεί να λειτουργήσει ως κρυψώνα.