«Υπάρχει ευρεία συμφωνία ότι οι δύο τελευταίες σεζόν της σειράς The Crown είναι πολύ πιο αδύναμες από τις ένδοξες προηγούμενες ημέρες της, ενώ εκείνα τα πρώτα επεισόδια άφηναν συχνά τη βασίλισσα να στέκεται στο παρασκήνιο ή να γνέφει στον Τόνι Μπλερ και να αναστενάζει στον πρίγκιπα Κάρολο» σχολιάζει η Caryn James σε άρθρο της στο bbc.com.

«Ωστόσο, το κλειδί της επιτυχίας της σειράς ήταν πάντα το πόσο έξυπνα τραβούσε πίσω την κουρτίνα και συμπλήρωνε οικείες συναισθηματικές λεπτομέρειες για να υποδηλώσει πώς μπορεί να ήταν η Ελισάβετ πίσω από την ευχάριστη, αινιγματική δημόσια παρουσία της. Οι πολιτικές και οικογενειακές μηχανορραφίες στροβιλίζονταν γύρω της, αλλά ο χαρακτήρας της ήταν πάντα το ισχυρό κέντρο» συνεχίζει η James στο άρθρο της στο bbc.com κάνοντας ξεκάθαρο ότι η Ελισάβετ ήταν και παραμένει μαγνήτης και πόλος έλξης για κάποιους Άγγλους.

Δείτε το τρέιλερ 

Οι ηθοποιοί που ενσάρκωσαν την Ελισάβετ

«Η Claire Foy ως η νεαρή βασίλισσα με τα μεγάλα μάτια ήταν γεμάτη ελπίδα και πολλή ανασφάλεια για το αν θα ανταποκριθεί στον τίτλο της. Η Olivia Colman ανέλαβε άψογα τον ρόλο της μεσήλικης βασίλισσας, η οποία είναι πλέον σίγουρη για τον εαυτό της, αλλά ανησυχεί ότι ο Κάρολος είχε ερωτευτεί μια ακατάλληλη γυναίκα, την Camilla Shand. Η Imelda Staunton ως η μεγαλύτερη Βασίλισσα ήταν πιο ήρεμη αν και ιδιαιτέρως ταραγμένη για το μέλλον της ίδιας της μοναρχίας. Αν αυτή η Ελισάβετ είχε μικρότερο αντίκτυπο, αυτό οφείλεται εν μέρει στο ότι η Staunton δεν χρησιμοποιήθηκε επαρκώς στη σειρά» εξηγεί το άρθρο στο bbc.com.

«Η επιτυχημένη φόρμουλα του Πίτερ Μόργκαν να ακολουθεί πιστά τα γνωστά γεγονότα και να συμπληρώνει με αξιοπιστία τα υπόλοιπα, σημάδεψε την ταινία του Η βασίλισσα (2006), για την αργή δημόσια αντίδρασή της στο θάνατο της Νταϊάνα, και το θεατρικό του έργο Η ακρόαση (2013), για τις διάσημες ιδιωτικές εβδομαδιαίες συναντήσεις της Ελισάβετ με τους πρωθυπουργούς της. Μετέφερε τη στρατηγική αυτή έξοχα στο The Crown.

»Και ενώ υπήρχε ατελείωτη γκρίνια για το πόσο πιστό στην ιστορία ήταν το The Crown, συχνά ήταν τόσο κοντά, που η φασαρία αφορούσε τις λεπτομέρειες. Ο βοηθός του Τσώρτσιλ που πέθανε στη Μεγάλη Αιθαλομίχλη του 1952 στην πρώτη σεζόν μπορεί να ήταν φανταστικός, αλλά χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν κατά τη διάρκεια αυτού του ξεχασμένου γεγονότος, ενός από τα πολλά που η σειρά αποκατέστησε στην κυρίαρχη κουλτούρα. Η σειρά συχνά λειτουργούσε τέλεια ως μάθημα ιστορίας τυλιγμένο σε ένα οικογενειακό μελόδραμα» συμπληρώνει η Caryn James στο άρθρο της.

Σίγουρα αυτή είναι μία άποψη, αλλά για κάθε λάτρη της Ελισάβετ υπάρχει ένας φαν της Νταϊάνα. Οπότε;

Photo: YouTube

«Θέλω να γίνω το ταμπόν σου»

Αλλά οι δύο τελευταίες σεζόν έδωσαν στους θεατές ακριβώς αυτό που κανείς δεν χρειαζόταν: Μεγαλύτερη δόση από την Νταϊάνα και τον Ντόντι, τον Κάρολο και την Καμίλα, τον Γουίλ και την Κέιτ- όλες τις μεγάλες επιτυχίες των σκανδαλοθηρικών εφημερίδων. Το πρόβλημα δεν ήταν απλώς ότι η ιστορία πλησίαζε περισσότερο στο παρόν, αν και αυτό ήταν επίσης ένα ζήτημα. Υπάρχουν πολύ λιγότερα κενά που πρέπει να γεμίσουν αφού ο κόσμος έχει διαβάσει τις απομαγνητοφωνημένες τηλεφωνικές συνομιλίες του Καρόλου και της Καμίλα για το «θέλω να γίνω το ταμπόν σου».

«Ένα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι οι όποιες εικασίες υπήρχαν έγιναν τεταμένες και λιγότερο οξυδερκείς. Ήταν η φανταστική συζήτηση του Καρόλου με τον πρωθυπουργό Τζον Μέιτζορ σχετικά με την παραίτηση της βασίλισσας, μια σκηνή που προκάλεσε αντιδράσεις. Μια παραλλαγή επανέρχεται στο άκομψο τελευταίο επεισόδιο της σειράς» σχολιάζει η James ξεκαθαρίζοντας ότι είναι «Ελισαβετοκεντρική» κάτι που επιβεβαιώνει με την ακόλουθη παράγραφό της:

«Το τελευταίο πλάνο της σειράς ίσως να φέρνει ακούσια στο μυαλό το σκίτσο που έγινε viral μετά το θάνατό της με τη βασίλισσα και τον αρκούδο Πάντινγκτον να απομακρύνονται. Αυτή η αστεία σύνδεση υποδηλώνει πόσο πολύ απομακρύνθηκε η σειρά από το υπέροχο ξεκίνημά της χάνοντας από τα μάτια της την αληθινά αληθινή ηρωίδα της».

Σίγουρα αυτή είναι μία άποψη αλλά για κάθε λάτρη της Ελισάβετ υπάρχει ένας φαν της Νταϊάνα. Οπότε;

*Με στοιχεία από bbc.com

Headlines