Κυριάκος Μητσοτάκης σε ρόλο ευαγγελιστή και λαϊκιστή – όμως τα δύσκολα έρχονται

Αξίζει μια φορά να παρακολουθήσετε τη λειτουργία ενός αμερικανού ευαγγελιστή πάστορα.

Ιδίως από αυτούς που μιλούν σε αυτές τις πολύ μεγάλες μεγα-εκκλησίες με τεράστια ακροατήρια.

Εντυπωσιάζεσαι από το πώς κατέχουν πραγματικά την τέχνη της επικοινωνίας, την ικανότητα να παρασύρουν το κοινό τους, να το ενθουσιάζουν, να το παθιάζουν.

Πάνω από όλα να το κάνουν να πιστέψει.

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά παρακολουθώντας την καταληκτική ομιλία του πρωθυπουργού στη Βουλή κατά τη συζήτηση για τον ψήφιση του προϋπολογισμού.

Μια ομιλία εντυπωσιακή, στην οποία ο πρωθυπουργός «χόρεψε» κυριολεκτικά τους αντιπάλους του.

Μια ομιλία στην οποία προσπάθησε να αποδείξει ότι είναι ο πιο νεοφιλελεύθερος πρωθυπουργός στη σύγχρονη ιστορία, υπεραμυνόμενος του ιδιωτικού τομέα σε κάθε κλάδο, συμπεριλαμβανομένης της ανακοίνωσης ότι σε ένα μήνα θα έχουν νομιμοποιηθεί τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, και ταυτόχρονα ότι είναι αυτός που έχει κάνει τις μεγαλύτερες αυξήσεις στις δαπάνες για το κοινωνικό κράτος.

Μια ομιλία στην οποία φάνηκε να θριαμβεύει.

Και επιμένω σε αυτό το «φάνηκε».

Πρώτον, γιατί ο πρωθυπουργός μιλούσε χωρίς αντίπαλο ουσιαστικά.

Η αξιωματική αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει διασπαστεί, έχει χάσει τη δεύτερη θέση στις δημοσκοπήσεις και βλέπει έναν ορίζοντα μονοψήφιου ποσοστού στις επόμενες εκλογές.

Η «δημοσκοπική» αξιωματική αντιπολίτευση, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, επιμένει στον ίδιο δρόμο της πιο «τεμπέλικης» αντιπολίτευσης που έχουμε δει εδώ και χρόνια.

Το ΚΚΕ πολύ πιο συνεπές και προετοιμασμένο κοινοβουλευτικά, εντούτοις δεν θέλει σε αυτή τη φάση να ηγηθεί της αντιπολίτευσης.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ο πρωθυπουργός να έχει όλο το περιθώριο να «λαϊκίζει» όσο θέλει και να στήνει κοινοβουλευτικά σόου, σε μια Βουλή όπου καιρό τώρα δεν γίνεται σοβαρή συζήτηση.

Όπου με την εξαίρεση του ΚΚΕ τα κόμματα πηγαίνουν αδιάβαστα στις συνεδριάσεις.

Όπου σοβαρή και τεκμηριωμένη κριτική σπανίως γίνεται.

Όπου κοστολογημένες εναλλακτικές προτάσεις δεν ακούγονται.

Όπου σοβαρές νομοθετικές προτάσεις δεν κατατίθενται.

Και όλα αυτά σε μια περίοδο που η κυβέρνηση φαντάζει παντοδύναμη, επειδή οι αντίπαλοί της είναι αδύναμοι.

Διατηρεί την  πρωτοβουλία των κινήσεων, γιατί κανείς άλλος χώρος δεν παίρνει πρωτοβουλίες.

Δίνει τον τόνο στη δημόσια σφαίρα, γιατί κανείς άλλος δεν δοκιμάζει να κάνει την πραγματική συζήτηση.

Μόνο που όλα αυτά είναι η μία πλευρά της πραγματικότητας.

Η άλλη πλευρά είναι ότι η κυβέρνηση είναι σε πολύ πιο δύσκολη κατάσταση από όσο άφησε να φανεί ο πρωθυπουργός στη Βουλή.

Στο μεγάλο μέτωπο της ακρίβειας κάθε μήνας που περνάει ο πληθωρισμός σε βασικά είδη είναι υψηλός και οι αυξήσεις στις αποδοχές έχουν ήδη εξανεμιστεί.

Κανείς δεν ξέρει πώς θα λειτουργήσει το νέο σύστημα με τα «χρωματιστά» τιμολόγια και εάν τελικά στη μέση του χειμώνα, με καλοριφέρ και κλιματιστικά στο φουλ λόγω του κρύου, οι καταναλωτές δουν να έρχονται λογαριασμοί – «φωτιά».

Η ανάπτυξη δείχνει να «λαχανιάζει» και δεν είναι δεδομένο ότι θα συνεχίσει η ελληνική οικονομία να αποτελεί την εξαίρεση σε μια Ευρώπη που βαδίζει προς τη στασιμότητα και την ύφεση.

Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια ακούγονται ωραία στη θεωρία, αλλά κανείς δεν ξέρει πώς θα αντιδράσουν οι φοιτητές και η νεολαία εάν φανεί στο τέλος ότι στην Ελλάδα κάποιοι θα λειώνουν στο διάβασμα για να περάσουν σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο και οι «έχοντες» απλώς θα πληρώνουν τα δίδακτρα. Για να μην αναφερθούμε στο ότι καμιά εμπιστοσύνη δεν πρέπει να εμπνέουν ορισμένοι  από τους υποψήφιους «επενδυτές» στα «μη-κρατικά ΑΕΙ» (που κινδυνεύουν να θυμίζουν περισσότερο τα αλήστου μνήμης «Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών» παρά το… Κολούμπια ή το Χάρβαρντ).

Τα… μη-μέτρα για τη βία στους αθλητικούς χώρους αποδεικνύουν άγνοια των πραγματικών προβλημάτων και επιμονή στην επικοινωνιακή αντιμετώπιση ενός ευρύτερου κοινωνικού και πολιτικού προβλήματος.

Η κυβέρνηση μπορεί να δηλώνει «φιλελεύθερη», «κεντρώα», ενίοτε ακόμη και «προοδευτική», αλλά όπως φάνηκε από την τροπολογία για τη νομιμοποίηση των μεταναστών, καθώς και τη συζήτηση για το γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών παραμένει όμηρος της δεξιάς της δεξιάς πτέρυγας της ΝΔ.

Παρά το γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται να έχει επιβάλει ένα είδος ομερτά με αξιοζήλευτη επιτυχία ακόμη και σε πρωτοκλασάτα στελέχη του, που προέρχονται από τα βάθη της δεξιάς, να αποφεύγουν τη χρήση ιδεολογικών όρων όπως δεξιά, κεντροδεξιά, παραδοσιακή δεξιά κτλ. κάτι τέτοιες στιγμές που ερεθίζει ευαίσθητες χορδές ο άγραφος αυτός κανόνας σπάει και του χαλάει το αφήγημα. Το προοδευτικό φιλελεύθερο δε πρόσωπο ξενίζει, αν δεν φαντάζει αποκρουστικό, και μεγάλο κομμάτι της εκλογικής βάσης της ΝΔ που ανήκει στην παραδοσιακή «καθαρή» δεξιά, και οι οποίοι αν αισθανθούν άβολα θα αναζητήσουν πολιτική στέγη σε κάτι αμιγώς δεξιό.

Όλα αυτά απλώς αποδεικνύουν ότι μπορεί στη Βουλή να ήταν ο πρωθυπουργός αυτός που «χόρεψε» τον κύριο όγκο της αντιπολίτευσης, όμως όταν κατέβουμε στην κοινωνία, εκεί όπου οι άνθρωποι αγωνίζονται για να τα βγάλουν πέρα, εκεί όπου κυριαρχούν προβλήματα, ανασφάλεια και επείγουσες ανάγκες, το ποιος θα «χορέψει» ποιον είναι κάτι που θα το δούμε τους επόμενους μήνες.