Δολοφονίες στο όνομα του Ισλάμ

Σε όσες περιπτώσεις φανατικοί μουσουλμάνοι εμφανίζονται ως υπεύθυνοι εγκλημάτων ενάντια σε αθώους τρίτους, που όμως ασπάζονται μια διαφορετική πίστη, προβάλλεται σε υπεράσπισή τους το επιχείρημα πως «δεν φταίει το Ισλάμ». «Διότι είναι μια θρησκεία αγάπης». Κι αυτό φαίνεται, ισχυρίζονται, από το γεγονός πως το Κοράνι διδάσκει πως «το να δολοφονήσεις έναν αθώο είναι σαν να δολοφονείς την ανθρωπότητα».

Αυτή η αναφορά έχει επανειλημμένα χρησιμοποιηθεί από σημαντικούς δυτικούς ηγέτες που προσπαθούν να απολογηθούν για το Ισλάμ ή να προστατεύσουν τους μουσουλμάνους από την καλλιέργεια αντιπάθειας ή μίσους εναντίον τους. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το επιχείρημα που προβλήθηκε από τον πρώην Αμερικανό πρόεδρο Ομπάμα σε ομιλία του στο Κάιρο το 2009, με τίτλο «Ομιλία προς τον Μουσουλμανικό Κόσμο». Είπε ακριβώς σε εκείνη την ομιλία του ο Ομπάμα: «Το Ιερό Κοράνι διδάσκει πως όποιος σκοτώνει έναν αθώο είναι σαν να σκοτώνει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Και όποιος σώζει έναν άνθρωπο είναι σαν να έχει σώσει όλο τον κόσμο».

Είναι όμως αυτό πραγματικά το περιεχόμενο και το νόημα της σχετικής παραπομπής; Κατ’ αρχήν στο Κοράνι δεν γίνεται αναφορά σε «αθώο», αλλά σε «άνθρωπο». Με τη λέξη «αθώος» οι σύγχρονοι απολογητές των ακροτήτων του Ισλάμ επιχειρούν να αποδείξουν πως το Κοράνι ομιλεί τη γλώσσα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που οι σύγχρονοι δυτικοί λαοί εξυμνούν και δέχονται. Στα Αραβικά όμως υπάρχει η λέξη «άνθρωπος» και όχι το «αθώος». Γι’ αυτό και ποτέ δεν αναφέρουν οι σύγχρονοι ολόκληρο το σχετικό απόσπασμα. Διότι η πρόθεση του Ιερού Κειμένου είναι πολύ διαφορετική.

Όπως αναφέρει ο ειδικός αναλυτής για το Ισλάμ Πίτερ Τάουνσεντ, πρέπει να αναφέρουμε αρχικά πως το απόσπασμα αυτό στο Κοράνι δεν είναι αυθεντικό. Αποτελεί αντιγραφή από το εβραϊκό Μίντρας, που σχολιάζει τη βιβλική ιστορία του Κάιν και του Αβελ. Αποτελεί έτσι μία ακόμη απόδειξη των διαφόρων εξωτερικών επιδράσεων στο Κοράνι.

Το πλήρες κείμενο τώρα της σχετικής αναφοράς στο Ιερό Βιβλίο του Ισλάμ (Κοράνι 5:32-33)* έχει ως εξής: «Ορίζουμε λοιπόν για τα παιδιά του Ισραήλ πως αν κάποιος σκοτώσει έναν άνθρωπο – εκτός αν αυτό γίνει ως απάντηση σε κάποιο έγκλημα ή σε διάδοση πράξης απαράδεκτης εναντίον της χώρας – θα είναι σαν να σκότωσε όλο τον λαό. Και αν κάποιος σώσει μια ζωή, θα είναι σαν να έσωσε τη ζωή όλου του κόσμου. Εντούτοις, μετά την άφιξη του αγγελιοφόρου μας με καθαρά μηνύματα, πολλοί συνέχιζαν να διαπράττουν ασχήμιες στη χώρα. Η τιμωρία γι’ αυτούς που κάνουν πόλεμο κατά του Αλλάχ και του Αγγελιοφόρου Του, και συνεχίζουν με πάθος τις ασχήμιες σε όλη την χώρα, είναι: εκτέλεση, ή σταύρωση, ή ακρωτηριασμός των χεριών και των ποδιών από κάθε πλευρά, ή εξορία από τη χώρα…».

Κατά συνέπεια, όσοι διαδίδουν «πράξεις απαράδεκτες» (mischief) δεν θεωρούνται «αθώοι» ούτε και προστατεύονται με οποιονδήποτε τρόπο και μπορούν έτσι να εξοντωθούν. Το ουσιαστικό λοιπόν ερώτημα είναι τι μπορεί να σημαίνει πραγματικά «απαράδεκτη πράξη» για το Κοράνι. Σύμφωνα με τις ιερές διδασκαλίες (Χαντίντ) και κυρίως τα «ταφσίρ» (ερμηνείες) του Σουνιτικού Ισλάμ, συνοπτικά, «απαράδεκτες πράξεις» (mischief) θεωρούνται όποια ανυπακοή στον Αλλάχ (απιστία) (από Tafsir Ibn Khatir) και κάθε ειδωλολατρία (από Tafsir Ibn Abbas). Ετσι, όλοι σχεδόν οι μη μουσουλμάνοι μπορεί να θεωρούνται ένοχοι τέτοιων πράξεων (mischiefs) και η εκτέλεσή τους αποδεκτή! Για ποιον σεβασμό της ανθρώπινης ζωής λοιπόν μπορούμε να μιλάμε;

* Να σημειώσω πως όλα τα αναφερόμενα κείμενα είναι στα αγγλικά

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»