Ο στρατιώτης με το κλειδί

Στο βόρειο κομμάτι της Δυτικής Όχθης, κάπου ανάμεσα στους εβραϊκούς οικισμούς Ρό’ι και Μπεκα’ότ, ανατολικά του αυτοκινητοδρόμου 578, υπάρχει ένας χωματόδρομος που καταλήγει σε ένα αυτοσχέδιο οδόφραγμα, μία σιδερένια πύλη βαμμένη με έντονο κίτρινο χρώμα.

Επί χρόνια, η πύλη αυτή παρέμενε ανοιχτή. Από την αρχή του πολέμου ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Χαμάς, κλειδώθηκε. Κανονικά, ισραηλινοί στρατιώτες την ξεκλειδώνουν κάθε πρωί, επιτρέποντας στις παλαιστινιακές υδροφόρες που περιμένουν να περάσουν, να μεταβούν στο Ατούφ, στην άλλη πλευρά του αυτοκινητοδρόμου, να γεμίσουν εκεί τις δεξαμενές τους, και να επιστρέψουν, ώστε να τροφοδοτήσουν με νερό τα χωριά στην ανατολική πλευρά, τους παλαιστίνιους κατοίκους, βοσκούς στη συντριπτική πλειονότητά τους, και τα ζωντανά τους.

Σε αυτή την άνυδρη περιοχή, το Ισραήλ δεν επιτρέπει στους παλαιστίνιους κατοίκους να συνδεθούν με κανένα δίκτυο υδροδότησης. Τόσο οι ίδιοι όσο και τα πρόβατά τους εξαρτώνται υποχρεωτικά από το ακριβό νερό που μεταφέρεται με τις υδροφόρες. Οι οδηγοί των τελευταίων, με τη σειρά τους, εξαρτώνται απόλυτα από έναν ισραηλινό στρατιώτη με ένα κλειδί.

Τέλη Νοεμβρίου, ωστόσο, δύο ισραηλινοί στρατιώτες τραυματίστηκαν ελαφρά στην περιοχή όταν ένα αυτοκίνητο έπεσε εσκεμμένα πάνω τους. Ο παλαιστίνιος δράστης, κάτοικος της πόλης Ταμούν, πολύ πιο δυτικά, εξουδετερώθηκε. Έκτοτε όμως περνούν συχνά μέρες που η κίτρινη πύλη μένει κλειδωμένη και οι κάτοικοι χωρίς νερό. Όταν ο οδηγός μιας υδροφόρας ρώτησε έναν στρατιώτη γιατί δεν εμφανίζονται, εκείνος του απάντησε «Ρώτα όποιον έκανε την τρομοκρατική επίθεση». Άλλες φορές, πάλι, οι υδροφόρες περιμένουν στο σημείο για ώρες.

Αυτό συνέβη και την περασμένη Δευτέρα, όταν βρέθηκε στην περιοχή ο γνωστός δημοσιογράφος της Haaretz Γκίντεον Λέβι μαζί με τον φωτορεπόρτερ Αλεξ Λέβακ. Οι οδηγοί περίμεναν από τις 8 το πρωί. Πάνω στην πύλη υπάρχει αναγραμμένο ένα τηλέφωνο, δεν τολμούσαν ωστόσο να πάρουν. Το έκανε στη θέση τους μια ακτιβίστρια της ισραηλινής οργάνωσης Machsom Watch: Γυναίκες για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Τρεις φορές κάλεσε τον αριθμό, και τις τρεις, μόλις έλεγε ποια είναι, η άλλη πλευρά έκλεινε επιδεικτικά το τηλέφωνο.

Τελικά λίγο μετά τις 13:00, εμφανίστηκε στην κίτρινη πύλη ένα τζιπ με κίτρινο φάρο. Από μέσα, βγήκαν τέσσερις στρατιώτες οπλισμένοι και προστατευμένοι σαν να βρίσκονταν στη Γάζα. Ο ένας σκαρφάλωσε αμέσως πάνω σε ένα τσιμεντένιο μπλοκ στρέφοντας το όπλο του προς τους οδηγούς – και τους δημοσιογράφους. Ο διοικητής, που φορούσε κουκούλα και γάντια, κάλεσε τους δημοσιογράφους να «μην παρέμβουν στο έργο» τους, απειλώντας τους πως αν τολμούσαν να τραβήξουν φωτογραφίες, οι υδροφόρες δεν θα περνούσαν. Ενας τρίτος στρατιώτης άνοιξε το πορτμπαγκάζ του τζιπ, έβγαλε από μέσα ένα κλειδί περασμένο σε μακρύ κορδόνι και άνοιξε την πύλη. Σειρά είχε ο έλεγχος ασφαλείας. Ενα φορτηγό που περίμενε από την άλλη πλευρά πέρασε αμέσως. Οδηγός ήταν ένας ισραηλινός βεδουίνος από τον Βορρά. Το φορτηγό μετέφερε κατασκευαστικό υλικό. Ο οδηγός μιας υδροφόρας διαβεβαίωσε τους δημοσιογράφους ότι το φορτίο προοριζόταν για τους εβραίους εποίκους. Ο Βεδουίνος το αρνήθηκε, είπε πως είναι για τους παλαιστίνιους βοσκούς. Σε αυτά τα μέρη, ωστόσο, δεν υπάρχει ούτε ένας βοσκός με άδεια να χτίσει ακόμα και τοιχάκι.

Ένα άλλο φορτηγό, που επίσης περίμενε από την άλλη πλευρά, γεμάτο ζωοτροφές, δεν έλαβε άδεια να περάσει. Όσο για τις υδροφόρες, αυτές αναγκάστηκαν να περιμένουν αρκετή ώρα, μέχρι να ολοκληρωθεί ο έλεγχος – και να φάνε οι στρατιώτες τα σουφγκανιότ, τα παραδοσιακά ντόνατ με τη μαρμελάδα που τους μοίρασαν οι υπερορθόδοξοι μαθητές θρησκευτικής σχολής που κατέφτασαν κάποια στιγμή με ένα μίνι μπας, εξοπλισμένοι με ένα ηχείο που έπαιζε χασιδική μουσική. Η πύλη έπρεπε κανονικά να παραμείνει ανοιχτή για μία ώρα. Στις 14:30, ωστόσο, όταν επέστρεψαν από το Ατούφ με τις δεξαμενές τους γεμάτες, οι υδροφόρες τη βρήκαν κλειστή. Χρειάστηκε να περιμένουν άλλες τέσσερις ώρες για να επιστρέψουν οι στρατιώτες.

Τα βλέμματα είναι στραμμένα στη Γάζα, στο μεταξύ όμως, άμαχοι Παλαιστίνιοι στη Δυτική Όχθη αφήνονται χωρίς νερό, κοινότητες ολόκληρες ερημώνουν εξαιτίας της βίας και των απειλών των εποίκων, άνθρωποι που δεν φταίνε σε τίποτα σκοτώνονται, ακόμα περισσότεροι τραυματίζονται. Πολλοί έποικοι βλέπουν τον πόλεμο στη Γάζα ως μια ευκαιρία να επιβάλλουν θεμελιώδεις αλλαγές στη Δυτική Όχθη, να κάνουν πράγματα που δεν θα τολμούσαν σε άλλους καιρούς. Ο ισραηλινός στρατός όχι μόνο δεν τους εμποδίζει αλλά σε πολλές περιπτώσεις τους στηρίζει, ενεργώντας επιθετικά και με υπερβολική βία. Η κυβέρνηση Νετανιάχου απαντά στις πιέσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ υποσχόμενη να αναλάβει δράση κατά των «ολίγων που παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους», χωρίς να κάνει στην πράξη το παραμικρό.

Σε αυτό το κλίμα, ο θάνατος από ισραηλινά πυρά τριών ισραηλινών ομήρων στη Γάζα που είχαν καταφέρει να ξεφύγουν από τους δεσμώτες τους και κράδαιναν λευκή σημαία δεν ήταν «ένα τραγικό λάθος», ήταν ένα σύμπτωμα. Το επιβεβαιώνουν και οι υπολογισμοί της Haaretz: το ποσοστό των αμάχων μεταξύ του συνολικού αριθμού των νεκρών στη Γάζα ξεπερνάει το 60%, ποσοστό πρωτοφανές για ισραηλινή εκστρατεία στην περιοχή – και είχαν προηγηθεί αρκετές.

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»