Δύσκολα, βαθιά νερά διαβαίνουν οι άνδρες της πολιτικής αυτές τις μέρες. Και τα νερά μέσα στα οποία έπεσαν δεν είναι τα βαθυγάλαζα μπλε που στεφανώνουν τα ακρογιάλια του Αιγαίου.

Δυστυχώς για εκείνους, ολίσθησαν και βούτηξαν μέσα στις πενήντα αποχρώσεις του ροζ.

Από το μωρουδίστικο ροδαλό έως το ηλεκτρισμένο κόκκινο-μοβ ματζέντα, διαφορετικές εντάσεις του ροζ ταίριαξαν και συρράφτηκαν στα πρότυπα μιας επιτελεστικής καλλιτεχνικής πράξης για να σχηματίσουν ένα έργο που οι γραμμές του θύμιζαν ελληνική σημαία.

Για την οποία η δημιουργός του έργου είχε την πρόθεση να αποκτήσει φύλο, γι’ αυτό και το έργο της προσδιορίστηκε ότι αφορά τις θηλυκότητες.

Στην εποχή της μετανεωτερικότητας, την οποία και διανύουμε φορώντας τα πέπλα της παγκοσμιοποίησης και της σύγχυσης, ο γάλλος θεωρητικός τέχνης Νικολά Μπουριό μας έχει ενημερώσει εγκαίρως ότι η οποιαδήποτε έκφραση καλλιτεχνικής ελευθερίας υπερτερεί της κριτικής αισθητικής.

Ο ίδιος επισημαίνει ότι από τη στιγμή που η Biennale του Μουσείου Whitney στη Νέα Υόρκη το 1992 φιλοξένησε ως τέχνη το ερασιτεχνικό βίντεο με την κακοποίηση του Ρόντνεϊ Κινγκ από την αστυνομία του Λος Αντζελες, πολλές επιμελητικές εκθέσεις άρχισαν το φλερτ με την ιδέα ότι η τέχνη οφείλει να βρίσκεται σε άμεση σχέση με την επικαιρότητα.

Αυτό ακριβώς συνέβη και στον χώρο του ελληνικού προξενείου της Νέας Υόρκης.

Μία σύνθεση υφασμάτων που παραπέμπει σε μία σειρά γεγονότων βίας κατά των γυναικών γίνεται τμήμα μιας καλλιτεχνικής περφόρμανς.

Και την καταγγέλλει ένας συντηρητικών απόψεων πολιτικός, αδαής για τις σύγχρονες σχέσεις αισθητικής και πολιτικής.

Το ότι ένας υπουργός φαίνεται να υιοθετεί τέτοιες απόψεις και ζητά την απόσυρση της ροζ σημαίας προκαλεί ένα κατεξοχήν μιντιακό γεγονός.

Και το αναδεικνύει σε έργο τέχνης, ενώ η δημιουργός του λαμβάνει χρίσμα αναγνώρισης χάρη στο μέγεθος της προκατάληψης που άπλωσαν οι ροζ αποχρώσεις του.

Η απέχθεια γι’ αυτό το έργο κρύβει έναν φόβο μόλυνσης και φθοράς από κάτι που μοιάζει ακατανόητο.

Ας του δώσουμε ένα όνομα: χρωμοφοβία.

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»