Ράνια της Ιορδανίας: Κάθε μέρα που περνάει, το όριο του τι είναι αποδεκτό πέφτει σε νέα χαμηλά επίπεδα

Η βασίλισσα Ράνια της Ιορδανίας, Παλαιστινιακής καταγωγής και η ίδια, αποφάσισε να γράψει ένα άρθρο γνώμης στην Washington Post για τον συνεχιζόμενο πόλεμο στη Γάζα.

Γράφει για την γιορτή των Χριστουγέννων για τους γονείς που αρνούνται να αποχωριστούν τα νεκρά παιδιά τους, για την απώλεια που βρίσκονται αντιμέτωποι Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι.

Ο λαός της Γάζας δεν έχει χάσει την ελπίδα στην ανθρωπιά των άλλων – ακόμη και όταν τόσοι πολλοί αποτυγχάνουν να δουν τη δική τους

Προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες, σε σημείο υπερβολής για να μην χαρακτηριστεί το άρθρο της επιθετικό και για τον θάνατο των αμάχων. Στο άρθρο που ακολουθεί, η μοναδική προσθήκη είναι οι μεσότιτλοι.

Παρακολουθώ ένα βίντεο με έναν πατέρα από τη Γάζα να χαϊδεύει το πρόσωπο της κόρης του, λέγοντας σε κάποιον να κοιτάξει πόσο όμορφη είναι. Θα μπορούσε σχεδόν να κοιμάται, αν δεν υπήρχε το λευκό της σάβανο.

Ο λαός της Γάζας δεν έχει χάσει την ελπίδα στην ανθρωπιά των άλλων – ακόμη και όταν τόσοι πολλοί αποτυγχάνουν να δουν τη δική τους

Η Βηθλεέμ συνήθως ζωντανεύει τα Χριστούγεννα. Όχι φέτος. Στους Αγίους Τόπους, οι εορτασμοί έχουν ακυρωθεί: ούτε παρελάσεις, ούτε παζάρια, ούτε δημόσια φωταγώγηση δέντρων. Στη χώρα μου, την Ιορδανία, όπου βαφτίστηκε ο Ιησούς, η χριστιανική μας κοινότητα επέλεξε να κάνει το ίδιο.

Στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, μια εκκλησία της Βηθλεέμ προσάρμοσε τη σκηνή της γέννησης, τοποθετώντας το βρέφος Ιησού ανάμεσα στα ερείπια ενός βομβαρδισμένου κτιρίου. Είναι μια αντανάκλαση της ιστορίας που διαδραματίζεται στις οθόνες παντού: οι φρικτές εικόνες της καταστροφής της Γάζας, και κυρίως τα αιματοβαμμένα και σπασμένα παιδιά της.

Παρακολουθώ ένα βίντεο με έναν πατέρα από τη Γάζα να χαϊδεύει το πρόσωπο της κόρης του, λέγοντας σε κάποιον να κοιτάξει πόσο όμορφη είναι. Θα μπορούσε σχεδόν να κοιμάται, αν δεν υπήρχε το λευκό της σάβανο.

Συνεχίζω και βλέπω ένα νεαρό αγόρι να παλεύει μέσα στη βροχή και τους πλημμυρισμένους δρόμους, κουβαλώντας το σώμα ενός ακόμη μικρότερου παιδιού που αρνήθηκε να αφήσει πίσω του. Μια μητέρα που κρατάει κοντά της το ακρωτηριασμένο σώμα της κόρης της: «Βάλε την καρδιά σου στην καρδιά μου», της λέει, κλαίγοντας καθώς άλλοι προσπαθούν να την απομακρύνουν. Δεν ήταν έτοιμη να την αφήσει να φύγει.

Πρέπει να δούμε στα πρόσωπα αυτών των παιδιών τα δικά μας πρόσωπα. Κάθε ένα από αυτά τα βίντεο είναι μια απελπισμένη έκκληση προς τον κόσμο να αναγνωρίσει την ανθρωπιά τους και τον πόνο τους. Ο λαός της Γάζας δεν έχει χάσει την ελπίδα στην ανθρωπιά των άλλων – ακόμη και όταν τόσοι πολλοί αποτυγχάνουν να δουν τη δική τους.

Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του πόνου που νιώθουν οι Παλαιστίνιες και οι Ισραηλινές μητέρες για την απώλεια ενός παιδιού.

Οι «παράπλευρες απώλειες» είναι στην ουσία τους οι κύριες απώλειες

Από τις 7 Οκτωβρίου, η συντριπτική πλειονότητα των θυμάτων στο Ισραήλ, τη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας ήταν άμαχοι. Είτε σκοτώθηκαν, είτε απήχθησαν είτε κρατήθηκαν άδικα, κάθε άτομο αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του πόνου που νιώθουν οι Παλαιστίνιες και οι Ισραηλινές μητέρες για την απώλεια ενός παιδιού.

Κάθε μέρα που περνάει χωρίς κατάπαυση του πυρός, χάνονται με τραγικό τρόπο τόσες πολλές ακόμη.

Μέσα σε μόλις δύο μήνες, το Ισραήλ έχει μετατρέψει τη Γάζα σε κολαστήριο. Σχεδόν 20.000 νεκροί. Τουλάχιστον 8.000 είναι παιδιά – περισσότεροι από τους νεκρούς του Περλ Χάρμπορ, των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου και του τυφώνα Κατρίνα μαζί.

Περίπου 2 εκατομμύρια από τα 2,2 εκατομμύρια ανθρώπους στη Γάζα έχουν εκτοπιστεί – σχεδόν ένας ολόκληρος πληθυσμός έχει μετατραπεί σε πρόσφυγες. Περισσότεροι από 50.000 κάτοικοι της Γάζας έχουν τραυματιστεί, αλλά μόνο οκτώ νοσοκομεία από τα 36 λειτουργούν.

Αυτό έχει γίνει ένας ξεκάθαρος ανθρωπιστικός εφιάλτης. Κάθε μέρα που περνάει, το όριο του τι είναι αποδεκτό πέφτει σε νέα χαμηλά επίπεδα, δημιουργώντας ένα τρομακτικό προηγούμενο για αυτόν και για άλλους πολέμους που θα ακολουθήσουν.

Κάθε μέρα που περνάει, το όριο του τι είναι αποδεκτό πέφτει σε νέα χαμηλά επίπεδα

Πάνω απ’ όλα αυτά, η πείνα. Σχεδόν οι μισοί άνθρωποι στη Γάζα λιμοκτονούν. Σε περισσότερο από δύο μήνες, έχει επιτραπεί η είσοδος βοήθειας που χρειάζονται (οι κάτοικοι της Γάζας) αντίστοιχων τροφίμων μίας εβδομάδας. Πώς θα μπορούσε να θεωρηθεί νόμιμη μορφή αυτοάμυνας το να λιμοκτονεί ένας πληθυσμός;

Διεθνείς οργανισμοί αποκαλούν τώρα τη Γάζα νεκροταφείο για παιδιά. Πόσο διεστραμμένο είναι το γεγονός ότι οι Άγιοι Τόποι πρέπει να περιγράφονται ως κάτι τόσο βαθιά ανίερο.

Αυτό έχει γίνει ένας ξεκάθαρος ανθρωπιστικός εφιάλτης. Κάθε μέρα που περνάει, το όριο του τι είναι αποδεκτό πέφτει σε νέα χαμηλά επίπεδα, δημιουργώντας ένα τρομακτικό προηγούμενο για αυτόν και για άλλους πολέμους που θα ακολουθήσουν.

Ανεξάρτητα από το ποια πλευρά υποστηρίζετε, μπορείτε ακόμα να απαιτήσετε κατάπαυση του πυρός, απελευθέρωση ομήρων και κρατουμένων και απεριόριστη πρόσβαση σε βοήθεια.

Κάποιοι θα το απορρίψουν αυτό ως μια μελοδραματική έκκληση, υποστηρίζοντας ότι η άμεση κατάπαυση του πυρός δεν είναι ούτε στρατηγική ούτε βιώσιμη. Αποτελεί μομφή των καιρών το γεγονός ότι η έκκληση για επιστροφή στη λογική μπορεί να απορριφθεί ως συναισθηματισμός. Ακούμε επίσης πολλούς να μιλούν για ειρήνη την επόμενη μέρα, σαν να απαλλάσσονται από την ευθύνη να δράσουν τώρα.

Η θλίψη της μητέρας τους είναι αβάσταχτη- η ενοχή της που πέθαναν πεινασμένα με λύγισε.

Καιρός να γίνουμε ξανά άνθρωποι – Αυτός ο πόλεμος πρέπει να τελειώσει

Η κατάπαυση του πυρός είναι μόνο η αρχή. Πρέπει επίσης να ξεκινήσουμε τη δύσκολη διαδικασία της επαν-ανθρωποποίησης – να αναγνωρίσουμε την ανθρωπιά των άλλων και να δράσουμε βάσει αυτής της παγκόσμιας συγγένειας.

Είμαι μητέρα και η καρδιά μου ραγίζει για τους γονείς στη Γάζα που κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να κρατήσουν τα παιδιά τους ζωντανά – και μετά τα χάνουν.
Όλοι οι γονείς μοιράζονται την παρόρμηση να προστατεύουν τα παιδιά τους από τα χειρότερα του κόσμου. Ανεξάρτητα από το ποιος είσαι ή από πού έρχεσαι, το ένστικτο να φροντίζεις και να προστατεύεις αυτούς που αγαπάς πρέπει να το τιμάς στον εαυτό σου αλλά και στους ξένους – ακόμη και στους αντιπάλους.

Το να το τιμάμε επιλεκτικά μειώνει τη δική μας ανθρωπιά. Υπάρχει ένα άλλο βίντεο που δεν θα ξεχάσω ποτέ: μια μητέρα που αποχαιρέτησε τα παιδιά της. Αφού πήγαν για ύπνο με άδειο στομάχι, είχαν σκοτωθεί στον ύπνο τους από αεροπορική επιδρομή. Η θλίψη της μητέρας τους είναι αβάσταχτη, η ενοχή της που πέθαναν πεινασμένα με λύγισε. «Δεν πειράζει, αγόρι μου. Είσαι με τον Θεό τώρα», λέει στον έναν γιο της. «Τον ονόμασα Ayoub (Ιώβ) για την υπομονή», εξηγεί, και στη συνέχεια, μέσα από τα δάκρυα: «Θα είμαι υπομονετική, παιδί μου».

Στην εβραϊκή Βίβλο, την Καινή Διαθήκη και το Κοράνι, ο προφήτης Ιώβ χάνει την περιουσία του, τα παιδιά του και την υγεία του. Ωστόσο, παραμένει ακλόνητος στην πίστη του. Η υπομονή του τιμάται από Εβραίους, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους, οι οποίοι, σε διαφορετικές στιγμές της ιστορίας, μοιράστηκαν ειρηνικά τους Αγίους Τόπους. Η ιστορία του είναι μια ιστορία πόνου αλλά και ελπίδας.

Αυτός ο πόλεμος πρέπει να τελειώσει. Σήμερα, καταλήγει σε ένα ερώτημα που ο καθένας μας πρέπει να απαντήσει: Αν μπορούσατε να αποτρέψετε το θάνατο εκατοντάδων ή χιλιάδων παιδιών, θα το κάνατε;

Αυτός ο πόλεμος πρέπει να τελειώσει. Σήμερα, καταλήγει σε ένα ερώτημα που ο καθένας μας πρέπει να απαντήσει: Αν μπορούσατε να αποτρέψετε το θάνατο εκατοντάδων ή χιλιάδων παιδιών, θα το κάνατε;

Αν ναι, η απαίτηση κατάπαυσης του πυρός είναι το ελάχιστο που μπορείτε να κάνετε. Και εμείς, όλοι μας, πρέπει να το κάνουμε μαζί.