Πόσο δύσκολο είναι για τη «διεθνή κοινότητα» να ζητήσει ρητά κατάπαυση του πυρός στη Γάζα;

Όταν ο πόλεμος στη Γάζα έχει ήδη φτάσει τους 20.000 νεκρούς, με πλήθος παιδιών ανάμεσά τους.

Όταν έχει γίνει σαφές ότι οι άμαχοι στοχοποιήθηκαν και κάθε άλλο παρά «χειρουργικά ήταν τα χτυπήματα».

Όταν ένα μεγάλο μέρος της Γάζας είναι ήδη κατεστραμμένο.

Όταν ο κίνδυνος είναι στις βόμβες να προστεθούν οι επιδημίες.

Όταν το ενδεχόμενο ενός νέου ξεριζωμού είναι πραγματικό.

Τι άλλο χρειάζεται για να ζητήσει η «διεθνής κοινότητα», μέσω του ΟΗΕ το αυτονόητο; Δηλαδή, άμεση κατάπαυση του πυρός.

Το έχω γράψει και άλλοτε. Η Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου διέπραξε εγκλήματα πολέμου. Υπάρχει πραγματικό ζήτημα να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Χρειάζονται εγγυήσεις ότι δεν θα επαναληφθεί μια 7η Οκτωβρίου. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ούτε ισοπέδωση της Γάζας ούτε νέα προσφυγιά για τους Παλαιστινίους.

Ούτε τα όσα έγιναν στις 7 Οκτωβρίου αναιρούν ότι υπάρχει Παλαιστινιακό πρόβλημα και ότι η ειρήνη σε αυτή τη βασανισμένη περιοχή περνά από την επίλυσή του. Και αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνει να αποκτήσουν και οι Παλαιστίνιοι ένα βιώσιμο κράτος.

Όμως, αυτό που προέχει αυτή τη στιγμή είναι η κατάπαυση του πυρός.

Δεν μπορούν να γίνονται συζητήσεις στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ στις οποίες να γίνεται «παζάρι» διατυπώσεων για το εάν η κατάπαυση του πυρός θα γίνει «παύσεις» και τελικά οι «παύσεις» θα γίνουν απλή έκκληση για να διευκολυνθεί η ανθρωπιστική βοήθεια.

Είναι σχεδόν προσβολή των θυμάτων και της αξίας της ζωής ένα τέτοιο παζάρι γύρω από λέξεις, όταν αυτό που κρίνεται είναι ζωές αμάχων και παιδιών.

Ούτε μπορούμε να βάζουμε την αδήριτη ανάγκη να σταματήσει η σφαγή σε μια πλάστιγγα όπου στην άλλη πλευρά είναι η προσπάθεια της κυβέρνησης Μπάιντεν να μη φανεί ότι «πιέζει» το Ισραήλ, επειδή δέχεται πίεση από τους Ρεπουμπλικάνους ότι δεν κάνει αρκετά για το Ισραήλ.

Όπως δεν μπορούμε να παραβλέπουμε ότι όσο συνεχίζεται ο πόλεμος αποσταθεροποιείται μια ολόκληρη περιοχή. Το βλέπουμε π.χ. αυτό με τα προβλήματα στην Ερυθρά Θάλασσα.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι περισσότερο παρά ποτέ εάν κάτι χρειάζεται είναι να επιστρέψουμε στη λογική που λέει ότι οποιαδήποτε συζήτηση για την αντιμετώπιση υπαρκτών προβλημάτων, από το πώς θα τιμωρηθούν τα εγκλήματα της Χαμάς, έως το πώς θα αποκατασταθεί η ιστορική αδικία σε βάρος των Παλαιστινίων αλλά και θα διασφαλιστεί το δικαίωμα του Ισραήλ στην ασφάλεια, όλα αυτά περνούν μέσα από την κατάπαυση του πυρός και την αναζήτηση πολιτικής διεξόδου.

Διαφορετικά ο πόλεμος θα γεννά περισσότερο πόλεμο, η βία περισσότερη βία, ο θάνατος περισσότερο θάνατο.

Και απλώς θα συνεχίσουμε να μετράμε θανάτους και θύματα. Από όλες τις πλευρές.