Ιησούς: Ο κοινωνικός διαχρονικός «επαναστάτης» της μη βίας

Πολλές φορές, που θυμάμαι τα παιδικά μας χρόνια αναλογίζομαι, ότι σ’ αυτήν ακριβώς την ηλικία της παιδικής «αταξίας», εκείνο που μας κρατούσε διαρκώς με ασφαλισμένες τις χειροβομβίδες της παιδικής ανταρσίας ήταν η γλώσσα, η ελληνική γλώσσα των γραμμάτων που αποκρυσταλλώθηκε στην πιο διαδεδομένη μορφή της της αλεξανδρινής τέλειας διαλέκτου που ήταν και η καθομιλουμένη των ιερών γραμμάτων. Για να μην προσθέσω ότι και στις ημέρες μας η αλεξανδρινή γλώσσα αποτελεί σταθερό υπόδειγμα.

Το προσωπικό μου πιστεύω γι’ αυτό το γλωσσικό ιδίωμα, ότι είναι η «συνισταμένη» όλων των μορφών της γλώσσας μας, από τα ομηρικά έπη, από τους ασύγκριτους Θηβαίους ποιητές Ησίοδο και Πίνδαρο, μέχρι τους κλασσικούς του αρχαίου δράματος, τους βυζαντινούς, τους επικεφαλής διανοούμενους της Παλιγγενεσίας και βάλε ως τις μέρες μας, με τον Σολωμό, τον Κάλβο, τον Παλαμά και τους Έλληνες νομπελίστες, τον Σικελιανό, τον Ρίτσο και τον Βάρναλη αλλά και αμέτρητους άλλους.

Αρκεί λοιπόν ν’ αναδιφήσουμε μέσα από αυτά τα γράμματα, τις αλήθειες για την πορεία του Ναζωραίου, από τη γέννησή του, εκείνη τη νύχτα του χειμωνιάτικου χιονιά και με προστασία του από ζεστά χνώτα των αλόγων, στην ταπεινή φάτνη, μέχρι τον φριχτό θάνατό του στον Γολγοθά.

Ο Ναζωραίος ξεκίνησε την πορεία του και ξεσήκωσε το Σύμπαν αλιεύοντας ως μαθητές και συναγωνιστές του, τους ψαράδες με τα μπαλωμένα ρούχα τους, στις όχθες της Τιβεριάδας λίμνης. Αυτό ήταν το πρώτο αδιαμφισβήτητο δείγμα ενός πρώιμου κινήματος που αποκρυσταλλώθηκε με τη σύνθετη λέξη πρώιμος χριστιανοσοσιαλισμός, όπως πολύ σωστά τον δίδασκε στη θεολογική σχολή του ΕΚΠΑ ο αείμνηστος Σάββας Αγουρίδης και όπως τον διέδωσε ο Καζαντζάκης στις περισσότερες χώρες του κόσμου με το συνταρακτικό του βιβλίο «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται».

Επί πώλου όνου αποθεωτική πορεία στα Ιεροσόλυμα

Στο πρόσωπο του Ναζωραίου συνυπάρχουν η ταπεινοφροσύνη αλλά και το μεγαλείο της σοφίας. Η πορεία του προς τα Ιεροσόλυμα δεν έχει παρόμοιο προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία. Στους μαθητές ζήτησε να του φέρουν τον γάιδαρο, αυτό το υπομονετικό, πεντακάθαρο και ανθεκτικό υποζύγιο για να το χρησιμοποιήσει στη μετάβασή του στο ναό του Σολωμόντος.

Η λαοθάλασσα που τον υποδέχτηκε του έστρωσε τα ρούχα της φτωχολογιάς μαζί με κλάδους φοινικιάς στο δρόμο. Ένα ακόμη δείγμα απλότητας και σοφής ταπεινοφροσύνης, σαν την εκκίνησή του από την πρόσκληση στην επαναστατική του πορεία των ψαράδων της Τιβεριάδας λίμνης, που έγιναν και μαθητές του.

Ο λαός των Ιεροσολύμων υποδέχεται τον Ιησού «καθήμενον επί πώλου όνου»

Με το μαστίγιο στο ναό του Σολωμόντος

Η μονοδιάστατη, καθαρά ανθρώπινη εκδήλωση οργής του Ναζωραίου θα εκδηλωθεί με την εκδίωξη με μαστίγιο των εμπόρων και αργυραμοιβών (σαράφηδων) από το ναό του Σολωμόντος που τον μετέτρεψαν «από οίκον του Θεού εις οίκον εμπορίου».

Ο Ναζωραίος διώχνει από το ναό του Σολωμόντος τους αργυραμοιβούς (χρηματιστές ή σαράφηδες)

Ο λιθοβολισμός της μοιχαλίδας

Αληθινός εκπρόσωπος και δάσκαλος της ισονομίας και ισοπολιτείας ανδρών και γυναικών ο Ιησούς σώζει από βέβαιο βίαιο θάνατο τη γυναίκα που οδηγήθηκε από το ανδροκρατούμενο μισογυνικό πλήθος σε μία πλατεία για μέχρι θανάτου λιθοβολισμό μίας «μοιχαλίδας». Μίας γυναίκας που κατηγορήθηκε για μοιχεία.

Όταν άρχισε ο άγριος λιθοβολισμός και διασυρμός της μοιχαλίδας, ο Ιησούς μπήκε απτόητος στο γεμάτο πέτρες πεδίο βολής, σήκωσε ψηλά τα χέρια του και ακινητοποίησε και απώθησε το μαινόμενο… άμωμο και… «παρθένο» πλήθος, φωνάζοντας το «Όστις αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω».

Η Μαρία Μαγδαληνή πλένει με μύρα τα πόδια του Χριστού.

Ανάλογο δείγμα αγάπης, συγγνώμης και επιείκειας του Ιησού και πάλι προς τις γυναίκες η φράση του προς την γυναίκα που του άλειψε με μύρα τα πόδια ζητώντας του έτσι συγχώρεση για τις πράξεις της. Ο Χριστός της απάντησε: «Γύναι, αφέονταί σοι αι αμαρτίαι ότι πολύ ηγάπησας». Η εγκυρότερη απόδοση αυτού του περιστατικού που αναδεικνύει τον Ιησού ως πρόδρομο των φεμινιστικών κινημάτων, ιστορείται από τον ευαγγελιστή Λουκά: «Αφέονται αι αμαρτίαι αυτής, αι πολλαί, ότι ηγάπησε πολύ» (Λουκάς 36-50).

Στρατιές μαρτύρων

Κλείνοντας το σημερινό μου κείμενο οφείλω να διευκρινίσω, ότι η πολυδιάστατη ανθρωπιστική υπόσταση του Ιησού του Ναζωραίου χαρακτήρισε και χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά, τον βίο και την πολιτεία αμέτρητων μαρτύρων και κοινωνικών αγωνιστών της ισονομίας, ισοπολιτείας, της αλληλεγγύης και της ανεξαρτησίας, ακόμη και των επαναστατών της μη βίας.

Στην παγκόσμια ιστορία θα μείνουν ανεξίτηλα γραμμένα τα ονόματα: Μαχάτμα Γκάντι, Πατρίς Λουμούμπα, Γρηγόρης Λαμπράκης, Νέλσον Μαντέλα, Τζων Φιτζέραλντ Κέννεντι, Ευαγόρας Παλληκαρίδης, Γρηγόρης Αυξεντίου, Μιχ.Καραολής, Νίκος Μπελογιάννης, Δημήτρης Μπάτσης, Νίκος Καλούμενος, Ηλίας Αργυριάδης και άλλων ων ουκ έστι αριθμός.

Το λυρικό κλείσιμο αυτής της τελευταίας παραγράφου γίνεται με την κοινή ποιητικο-λυρική συνεργασία Γιάννη Ρίτσου- Ναζίμ Χικμέτ -Θάνου Μικρούτσικου:

«Αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται γιατρέ εδώ πέρα/ η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται/ με τη στρατιά που κατεβαίνει προς το κίτρινο ποτάμι/ Κι’ ύστερα γιατρέ την κάθε αυγή/ την κάθε αυγή, γιατρέ, με τα χαράματα/ πάντα η καρδιά μου στην Ελλάδα τουφεκίζεται…».