Όταν ο Πίτερ Ο’Τουλ εμφανίστηκε μεθυσμένος στην αμερικανική τηλεόραση

Late Night show του David Letterman, Μάιος 1995. Ο παρουσιαστής ζητάει χειροκρότημα για αυτόν που αποκαλεί έναν από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς όλων των εποχών. Καθώς η μπάντα παίζει τη μουσική του Λόρενς της Αραβίας, η κάμερα εστιάζει στην είσοδο του καλεσμένου και μπαίνει ο Peter O’Toole (Leeds, 1932-Λονδίνο, 2013) καβάλα σε μια καμήλα.

Κοστούμι φτιαγμένο από τον καλύτερο ράφτη του Λονδίνου, γαλλικό τσιγάρο σε επιστόμιο, εξαίσια βρετανική προφορά. Κρίνοντας από την ηλικία του -και κυρίως από την εμφάνισή του- το να κατέβει φαίνεται περίπλοκο εγχείρημα, οπότε ο Letterman πλησιάζει με μια σκάλα. Ο O’Toole, όμως, χαμογελάει, κατεβαίνει με εκπληκτική ευελιξία, ανοίγει ένα κουτάκι μπύρας που κουβαλούσε στην τσέπη του σακακιού του και το δίνει στο ζώο, το οποίο το αδειάζει με μια γουλιά.

Δείτε την είσοδο του Peter O’Toole πάνω στην καμήλα 

Όταν εμφανίστηκε μεθυσμένος σε prime time

Αυτά ήταν χρόνια συμφιλίωσης για έναν ηθοποιό που συνήθως απέφευγε τις συνεντεύξεις ή, όταν ήταν αδύνατο να τις αποφύγει, επέλεγε να τις σαμποτάρει. Οι παλαιότεροι θεατές θυμόντουσαν ακόμη εκείνη την πρώτη του εμφάνιση στην αμερικανική τηλεόραση πριν από μερικές δεκαετίες, στην εκπομπή του Johnny Carson.

Ο O’Toole είχε εμφανιστεί τόσο μεθυσμένος που άντεξε μόλις και μετά βίας μερικά λεπτά- ίσα ίσα για να σπάσει τα γυαλιά του, να βρίσει και να φύγει τρέχοντας. Αυτή τη φορά, όμως, με τα εξηκοστά του γενέθλια μπροστά του και χωρίς να μπορεί να πιει ούτε μια σταγόνα αλκοόλ, η ζωή του ήταν πολύ διαφορετική.

Για τον O’Toole, περισσότερο από ένα κάλεσμα, η υποκριτική ήταν μια αναπόφευκτη πορεία. Δεν πήγε σχολείο μέχρι τα έντεκα του χρόνια και δεν άντεξε πολύ εκεί. Αποβλήθηκε από το Ναυτικό λόγω διανοητικής ανεπάρκειας. Η δημοσιογραφία ήταν μια φευγαλέα περιπέτεια από την οποία έφυγε γρήγορα. Αλλά το δηλητήριο του θεάτρου βρισκόταν μέσα του από παιδί, και το κυνήγησε απεγνωσμένα, ολοταχώς, όπως όλα όσα έκανε στη ζωή του. Μια μέρα χτύπησε την πόρτα της Βασιλικής Ακαδημίας Δραματικής Τέχνης και επιβεβαίωσε αυτό που ήδη υποψιαζόταν: Ότι η τεχνική που είχε αναπτύξει ενστικτωδώς τον έφερνε έτη φωτός μπροστά από κάθε συνάδελφό του.

Οι υπεύθυνοι του θιάσου δεν άργησαν να συνδέσουν το κουδούνι που ανακοίνωνε την έναρξη των παραστάσεων με το τηλέφωνο της γωνιακής παμπ

Photo: Wikimedia Commons

Γεννημένος θεατρίνος και πότης

Στα είκοσί του χρόνια, ο O’Toole ηγείτο του καστ του φημισμένου θεάτρου Bristol Old Vic και στα είκοσι έξι του ήταν το αστέρι της Royal Shakespeare Company, της πιο διάσημης στην Αγγλία. Εκεί, θα αφήσει έναν Άμλετ που τα χρονικά θυμούνται μέχρι σήμερα και που τον έκανε τον ορατό επικεφαλής μιας επανάστασης που επανεφευρίσκει το μεταπολεμικό βρετανικό θέατρο με μια χούφτα νέων ηθοποιών με τεράστιο ταλέντο και ταξική υπερηφάνεια, στην οποία συμμετείχαν επίσης ο Ρίτσαρντ Χάρις, ο Μάικλ Κέιν και ο Ρίτσαρντ Μπάρτον. Κανείς τους δεν ήθελε να γίνει σταρ- η φιλοδοξία τους ήταν να κάνουν την υποκριτική την πλήρη εμπειρία της ζωής τους.

Οι υπεύθυνοι του θιάσου δεν άργησαν να συνδέσουν το κουδούνι που ανακοίνωνε την έναρξη των παραστάσεων με το τηλέφωνο της γωνιακής παμπ. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να εγγυηθούν την ακρίβεια του κύριου ηθοποιού τους, ο οποίος είχε αποφασίσει να περνάει εκεί κάθε λεπτό που έπρεπε να βρίσκεται εκτός σκηνής.

Γιατί στον Ο’Τουλ άρεσε το θέατρο, αλλά και το ποτό. «Και μην μπείτε στον κόπο να προσπαθήσετε να βρείτε ούτε προβληματικούς λόγους γι’ αυτό, γιατί δεν υπήρχαν παιδικά τραύματα ή προσωπικά δράματα για να τα πνίξει σ’ αυτό το ποτό: Του άρεσε απλώς να το κάνει γιατί ήταν διασκεδαστικό, γιατί του παρείχε μια ατελείωτη ροή ανέκδοτων, γιατί ήταν ένας τρόπος να παρατείνει τις νύχτες με τους συντρόφους και τους φίλους του» γράφει ο Felipe Cabrerizo στην El Pais.

Ξαφνικά, ο O’Toole έγινε μέρος της μεγαλύτερης ταινίας στην ιστορία του κινηματογράφου

Η Αγγλία είχε αρχίσει να γίνεται πολύ μικρή για το αυξανόμενο κύρος του ηθοποιού

Το άλμα προς την παγκόσμια καταξίωση ήρθε μέσα από δύο ανατροπές της μοίρας: H πρώτη ήταν όταν απέρριψε την πρόταση της Ελίζαμπεθ Τέιλορ να υποδυθεί τον Μάρκο Αντώνιο στην Κλεοπάτρα (μπροστά στην άρνησή του, η ηθοποιός στράφηκε στον Ρίτσαρντ Μπάρτον και ένας άλλος θρύλος γεννήθηκε). Η δεύτερη ήταν μια άλλη απόσυρση: Aυτή του Μάρλον Μπράντο από τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Λόρενς της Αραβίας. Ξαφνικά, ο O’Toole έγινε μέρος της μεγαλύτερης ταινίας στην ιστορία του κινηματογράφου.

Ήταν ένα μακρύ, περίπλοκο γύρισμα. Ο O’Toole υπέστη εγκαύματα τρίτου βαθμού, εξαρθρώσεις, διαστρέμματα, μώλωπες, σπασμένα κόκαλα, ακόμη και μια παρεκκλίνουσα σπονδυλική στήλη. Όμως η δουλειά του ήταν τόσο εξαιρετική που άρχισε να επισκιάζει εκείνη των πολύ γνωστών Alec Guinness και Anthony Quinn. Η συμπάθειά του, ωστόσο, απευθυνόταν σε έναν άλλο άγνωστο εκείνη την εποχή ηθοποιό. Το όνομά του ήταν Ομάρ Σαρίφ και έσπευδαν μαζί στο αεροδρόμιο μόλις είχαν λίγες μέρες ξεκούρασης, συνήθως με προορισμό τη Βηρυτό, όπου θα διασκέδαζαν τη νύχτα σε όποιο στέκι έβρισκαν. Θα μπορούσε όμως να είναι και η Νέα Υόρκη, όπου πήγαιναν να συναντήσουν τον κωμικό Λένι Μπρους και τελείωναν τη νύχτα μαζί του πίσω από τα κάγκελα.

Η ηθοποιός Siân Phillips, η οποία αφού τον παντρεύτηκε έζησε πολιορκημένη από μια χιονοστιβάδα τρακαρισμένων αυτοκινήτων, τηλεφωνήματα από την αστυνομία τις πρώτες πρωινές ώρες και ξαφνικές εξαφανίσεις που μερικές φορές διαρκούσαν μέρες, συνήθιζε να λέει σε όποιον άκουγε πόσο δύσκολο ήταν να ζει με έναν άνδρα που ήταν επαγγελματίας σε σημείο ασκητισμού όταν έπρεπε να δουλέψει πάνω σε έναν χαρακτήρα και διαταραγμένος στα άκρα όταν δεν είχε τίποτα να κάνει.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη peter o’toole (@thepeterotoole)

Έφτασε στην πρεμιέρα μεθυσμένος

Μετά από δύο χρόνια γυρισμάτων, η πρεμιέρα της ταινίας «Ο Λόρενς της Αραβίας» έμελλε να είναι η πιο σημαντική της επαγγελματικής ζωής του Ο’ Τουλ. Έφτασε στο θέατρο μεθυσμένος. Αλλά κανείς δεν νοιαζόταν: Εκείνη η κανονική ερμηνεία σε εκείνη την κανονική ταινία του χάρισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ και μια αύρα σεβασμού που λίγοι ηθοποιοί είχαν γνωρίσει μέχρι τότε.

Φυσικά, ο O’Toole θα τα μάθαινε όλα αυτά χρόνια αργότερα, επειδή το άλμα στη μεγάλη κατηγορία του επαγγέλματός του συνοδεύτηκε από μια βουτιά στη μεγάλη κατηγορία των πάρτι- αργότερα θα ομολογούσε ότι ήταν σε θέση να θυμηθεί πώς ξεκίνησε και πώς τελείωσε η δεκαετία, αλλά, δυστυχώς, τίποτα στο ενδιάμεσο. Όχι ότι δεν υπήρχε τίποτα άξιο να θυμηθεί: Ταινίες τόσο αξιόλογες όσο ο Μπέκετ (1964), καλτ ταινίες όπως το αφιέρωμά του στον Ντύλαν Τόμας, Under Milk Wood (1972), περισσότερες υποψηφιότητες για Όσκαρ, παραγωγές Σαίξπηρ που επισκίασαν τη μνήμη του Λόρενς Ολίβιε, καθώς και άλλες του Μπέρτολτ Μπρεχτ που κατέληξαν σε μνημειώδη αποτυχία.

Για να μην αναφερθούμε σε όλες τις συγκρούσεις: Συλλήψεις σε διάφορες ηπείρους, μια οριακή διαφυγή από τη σφαγή του από ένα κομάντο των Ερυθρών Χμερ κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του Lord Jim (1965), πρωινά με ουίσκι με τον John Huston κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της Βίβλου (1966), ή γροθιές που θα μπορούσαν να πέσουν σε μέρη όπως ένα παριζιάνικο εστιατόριο ή στη Via Veneto, αφού έπιασε κάποιους παπαράτσι να τον φωτογραφίζουν με την Barbara Steele. Ο ηθοποιός δεν φαινόταν να γνωρίζει όρια και τα γυρίσματα γίνονταν ένας αδιάκοπος αγώνας για να τον περιορίσουν.

Οι άνθρωποι που δούλευαν μαζί του τον λάτρευαν για το γρήγορο, αστείρευτο πνεύμα του και την αίσθηση του χιούμορ του, που μπορούσε να αντιμετωπίσει τα πάντα

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη peter o’toole (@thepeterotoole)

«Ήξερα ότι η Katharine Hepburn με αγαπούσε όταν με γρονθοκοπούσε»

Κατά τη διάρκεια της παραγωγής της ταινίας The Ruling Class (1972), οι υπεύθυνοι των στούντιο του Twickenham αποφάσισαν να στήσουν το ολοδικό του μπαρ σε μια προσπάθεια να τον κρατήσουν υπό έλεγχο, αφού τον είδαν στην τηλεόραση στον τοπικό ιππόδρομο, με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι, πέντε λεπτά αφότου είχε ανακοινώσει ότι θα πήγαινε για λίγο στο καμαρίνι για να εξετάσει το ρόλο του.

Φαινόταν ότι η κοινωνική του ζωή θα έβαζε τέλος στην καριέρα του αργά ή γρήγορα, αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ. Ο επαγγελματισμός του παρέμεινε αμείλικτος και οι ερμηνείες του αξέχαστες. Οι άνθρωποι που δούλευαν μαζί του τον λάτρευαν για το γρήγορο, αστείρευτο πνεύμα του και την αίσθηση του χιούμορ του, που μπορούσε να αντιμετωπίσει τα πάντα.

Ακόμα και κάποια τόσο συγκρατημένη όπως η Όντρεϊ Χέπμπορν επιζητούσε την παρέα του, παρά το γεγονός ότι μετά την πρώτη τους συνάντηση επέστρεψε τόσο μεθυσμένη στο στούντιο όπου γύριζαν το Πώς να κλέψεις ένα εκατομμύριο (1966), που τράκαρε το αυτοκίνητό της πάνω σε μια κολόνα με φως. Κάθε φορά που ο O’Toole έχανε τον έλεγχο, κατέφευγε σε οτιδήποτε θα τον επανέφερε στο σωστό δρόμο, όσο δραστικό κι αν ήταν αυτό. «Ήξερα ότι η Κάθριν Χέπμπορν με αγαπούσε όταν με γρονθοκοπούσε» εξομολογήθηκε.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη peter o’toole (@thepeterotoole)

Οι νηφάλιοι άνθρωποι δεν ήταν γι’ αυτόν

Η Siân, η οποία μόλις είχε αποκτήσει οικονομική ανεξαρτησία χάρη στη συμμετοχή της στη σειρά του BBC, Εγώ, ο Κλαύδιος (1976), τον εγκατέλειψε όταν έμαθε ότι είχε αγοράσει μια έπαυλη στο Puerto Vallarta και ζούσε εκεί με μια Μεξικανή, είκοσι χρόνια νεότερή του.

Μέχρι τότε, η οικογενειακή ζωή ήταν μια πλήρης καταστροφή: Όταν η μικρή του κόρη αρρώστησε, ο O’Toole πήγε να τη δει στο νοσοκομείο και εκείνη ρώτησε τη μητέρα της ποιος ήταν αυτός ο καλός άντρας. Αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν αποτέλεσε πηγή δράματος για τον ηθοποιό. Το πραγματικό του πρόβλημα ήταν ότι μετά από μια πρόσφατη επίσκεψή του στον γιατρό που είχε καταλήξει σε μια επείγουσα εγχείρηση, οι γιατροί του είχαν απαγορεύσει αυστηρά να πίνει. Το επίπεδο του αλκοολισμού του ήταν τέτοιο, που ένα ακόμη ποτό θα μπορούσε να τον σκοτώσει.

Πλησιάζοντας τα πενήντα, ο O’Toole κατάλαβε ότι ήταν η αρχή ενός δεύτερου κεφαλαίου της ζωής του – ενός κεφαλαίου που εξακολουθούσε να περιστρέφεται γύρω από τις παμπ, ακόμη και αν το ποτήρι του ήταν γεμάτο λεμονάδα αντί για ουίσκι. Οι νηφάλιοι άνθρωποι δεν ήταν γι’ αυτόν.

Η επιστροφή στη δουλειά, ωστόσο, δεν φαινόταν εύκολη υπόθεση. Όταν ο ηθοποιός είδε ότι ο Καλιγούλας (1979), η μεγάλη επιστροφή του στην οθόνη, από μια σοβαρή ταινία με σενάριο του Γκορ Βιντάλ έγινε πορνογραφική ταινία λόγω της προσθήκης σαφούς υλικού, κατάλαβε ότι η στιγμή του είχε περάσει. Μια νέα γενιά Αμερικανών ηθοποιών με επικεφαλής τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο και τον Αλ Πατσίνο είχε ξεπεράσει τη δική του και οι ρόλοι σταμάτησαν να έρχονται. Δεν ανησυχούσε: Είχε ακόμα το θέατρο, όπου ήξερε ότι η φιγούρα του εξακολουθούσε να περιβάλλεται από μια μυθική αύρα. Δύο δεκαετίες αργότερα, το 1980, επέστρεψε στο Old Vic για να κάνει έναν Μάκβεθ που έγινε πραγματικά λαϊκό προσκύνημα.

*Με στοιχεία από elpais.com