Η Μπάρμπρα Στρέιζαντ έσπασε τους κανόνες του στυλ – «Έδειχνα διαφορετική, ντυνόμουν διαφορετικά»

Δεν υπάρχει ούτε μία καυτή σκηνή στο «Το όνομά μου είναι Μπάρμπρα», τον εξαντλητικά λεπτομερή τόμο των απομνημονευμάτων της Μπάρμπρα Στρέιζαντ. Αντ’ αυτού, η πολυγραφότατη σταρ -τραγουδίστρια ηθοποιός, παραγωγός, σκηνοθέτης, φιλάνθρωπος- δίνει μεγάλη προσοχή στην γκαρνταρόμπα της, την οποία καταγράφει, σελίδα προς σελίδα, μέχρι και την κάθε αστραφτερή παγιέτα.

Μεγαλώνοντας, αυτή η αυτοαποκαλούμενη «κοκαλιάρα» από το Μπρούκλιν αγαπούσε την μπορντό ζακέτα της με τα ξύλινα κουμπιά που «την ξεχώριζε από τα άλλα παιδιά την πρώτη μέρα στην κατασκήνωση».

Η σχεδόν φετιχιστική της ανάμνηση την ωθεί στην εφηβεία της, όταν κάθε δολάριο που κέρδιζε κάνοντας μπέιμπι σίτινγκ ή δουλεύοντας ως ταμίας σε κινέζικο εστιατόριο πήγαινε σε ρούχα. Υπήρχε, συγκεκριμένα, μια φούστα με δαντέλα και ένα τοπ τυπωμένα με μικροσκοπικά ροζ-άσπρα καρό με τα ανάλογα παπούτσια – «χαμηλά κομμένα ροζ φλατ που έδειχναν λίγο από τα δάχτυλα των ποδιών μου».

«Ποτέ δεν ακολουθούσα απλώς το στυλ της ημέρας»

Πολύ πριν από την έλευση του ρόλου του στυλίστα διασημοτήτων, η 81χρονη, σήμερα, Στρέιζαντ έμαθε να διαμορφώνει την εικόνα της με την παραδοχή ότι αν δεν μπορούσε να εκμεταλλευτεί τα χαρακτηριστικά της για να προβάλλει λάμψη και προφανές σεξαπίλ, μπορούσε να βασιστεί στο «στιλιστικό πανάρισμα» που της χάριζαν τα ρούχα.

«Υποθέτω ότι έδειχνα διαφορετική, ντυνόμουν διαφορετικά», είπε η Στρέιζαντ, πρόσφατα, στους New York Times, στο πλαίσιο μιας σπάνιας συνέντευξης, της πρώτης που επικεντρώθηκε αποκλειστικά στη μόδα.

«Ποτέ δεν ακολουθούσα απλώς το στυλ της ημέρας. Είχα άλλες εικόνες στο μυαλό μου. Εμπνεόμουν από ταινίες εποχής, πίνακες σε μουσεία και εκείνες τις υπέροχες αφίσες του Mucha με τη Σάρα Μπερνάρ που πρωτοείδα όταν ήμουν έφηβη».

«Έχω μικρό κεφάλι, στραβή μύτη, το στόμα μου είναι πολύ μεγάλο και τα μάτια μου είναι πολύ μικρά. Πίστευα ποτέ ότι ήμουν σέξι; Όχι»

«Πίστευα ποτέ ότι ήμουν σέξι; Όχι»

Ένα «καλό εβραϊκό κορίτσι» από το Flatbush, είχε επίγνωση της διαφορετικότητάς της. «Κανείς δεν θα με κοίταζε και θα σκεφτόταν: «Αυτό το κορίτσι θα έπρεπε να γίνει σταρ του κινηματογράφου»», γράφει στα απομνημονεύματά της. «Έχω μικρό κεφάλι, στραβή μύτη, το στόμα μου είναι πολύ μεγάλο και τα μάτια μου είναι πολύ μικρά. Πίστευα ποτέ ότι ήμουν σέξι; Όχι».

Αλλά αντί να κρύψει αυτή τη διαφορά, την εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο, υποβαθμίζοντας επίμονα τη σεξουαλικότητά της. Τις πρώτες μέρες της, εμφανιζόταν με αγορίστικα πουκάμισα, γραφικές βικτοριανές φιοριτούρες κατευθείαν από το κατάστημα μεταχειρισμένων ειδών και ένα αρρενωπό-θηλυκό υβρίδιο από ανδρικά τουίντ και διάφανες μπλούζες με γραβάτα.

Για το ντεμπούτο της το 1960 στο Bon Soir, ένα πιάνο μπαρ στο Greenwich Village, φόρεσε αυτό που περιέγραψε ως «ένα ψηλόμεσο, μακρυμάνικο περσικό γιλέκο από τις αρχές του αιώνα, κεντημένο με ασημένια κλωστή, πάνω από ένα απλό μαύρο φόρεμα».

Τη δεύτερη βραδιά της, ανέβηκε στη σκηνή με ένα βικτοριανό σακάκι που είχε περάσει μια ροζ σατέν κορδέλα για να ταιριάζει με τα ροζ σατέν παπούτσια της δεκαετίας του 1920, τα οποία, όπως θυμάται τώρα, «κόστισαν μόνο 3 δολάρια στο κατάστημα μεταχειρισμένων ειδών».

Έκανε ό,τι μπορούσε για να ανταποκριθεί σε αυτή την εικόνα, κάθισε στην πρώτη σειρά σε σόου της Chanel φορώντας ένα παλτό τζάγκουαρ και ένα ασορτί pillbox, και ανέβηκε στη σκηνή με τα signature Empire φορέματα της

Έφτιαξε το δικό της κοστούμι

Το θέμα ήταν, όπως είπε, ότι: «Δεν είχα σχέση με το συμβατικό είδος ντυσίματος που έκαναν οι περισσότερες τραγουδίστριες νυχτερινών κέντρων. Αντ’ αυτού, πήρα ένα ανδρικό ύφασμα -ένα ασπρόμαυρο τουίντ με ψαροκόκαλο- και σχεδίασα ένα γιλέκο, το οποίο φόρεσα με μια λευκή σιφόν μπλούζα και μια ασορτί τουίντ φούστα, μέχρι το πάτωμα με σκίσιμο στο πλάι και με κόκκινη επένδυση. Από τότε φοράω μια εκδοχή αυτού του κοστουμιού».

Η πρωτοτυπία της Στρέιζαντ εντυπωσίασε την εκδότρια της Vogue, τη θρυλική Νταϊάνα Βρίλαντ. «Είδε κάτι σε μένα, όταν οι άλλοι έκαναν αστεία», γράφει η Στρέιζαντ στα απομνημονεύματά της. «Μίλησε για μένα ως είδωλο της μόδας, πολύ πριν φανταστώ ότι θα μπω ποτέ στη λίστα με τις πιο καλοντυμένες» -όντως μπήκε στη λίστα, δύο φορές.

Έκανε ό,τι μπορούσε για να ανταποκριθεί σε αυτή την εικόνα, κάθισε στην πρώτη σειρά σε σόου της Chanel φορώντας ένα παλτό τζάγκουαρ και ένα ασορτί pillbox, και ανέβηκε στη σκηνή με τα signature Empire φορέματα της.

«Πάντα μου άρεσε αυτό το στυλ, με ψηλή μέση και πτώση του υφάσματος μέχρι το πάτωμα», δήλωσε. «Ταίριαζε στο σώμα μου και μου έδινε χώρο να αναπνέω όταν τραγουδούσα».

Όσο η φήμη της μεγάλωνε, τόσο μεγάλωνε και η φινέτσα της, μαζί με μια αυτοπεποίθηση που συνδυάζεται μόνο με το θράσος της. Ομολογουμένως εμμονική, εξόρυξε τη δική της ντουλάπα για πολλούς από τους κινηματογραφικούς της ρόλους, μεταξύ των οποίων «Τα Καλύτερά μας Χρόνια» και το «Ο Πρίγκιπας της Παλίρροιας».

Δείτε το βίντεο 

Προς μεγάλη της φρίκη, το λαμπερό παντελόνι Scaasi που φορούσε για να διεκδικήσει το πρώτο της Όσκαρ το 1969 αποδείχθηκε διάφανο κάτω από τα φώτα της σκηνής

Είχε απόλυτο έλεγχο στο τι φοράει

Φυσικά σχεδίαζε τα δικά της σχέδια κατά παραγγελία για τον Bill Blass, τον Arnold Scaasi και τους περίφημους ομοίους τους. Για το γάμο της το 1998 με τον ηθοποιό Τζέιμς Μπρόλιν (ναι, είναι ακόμα ζευγάρι), έδωσε εντολή στη φίλη της Donna Karan να της φτιάξει ένα Empire φόρεμα, αν και η Karan την έπεισε να φορέσει ένα δαντελένιο τούλινο.

Υπερβολική; Δύσκολη; Η Στρέιζαντ τα έχει ακούσει όλα. «Εντάξει, ίσως ήμουν λίγο ζόρικη», γράφει στα απομνημονεύματά της.

Ήταν μια αμείλικτη τελειομανής, αλλά υπήρχαν και γκάφες –πάντα συνδεδεμένες με τη δυσλειτουργία της γκαρνταρόμπας. Προς μεγάλη της φρίκη, το λαμπερό παντελόνι Scaasi που φορούσε για να διεκδικήσει το πρώτο της Όσκαρ το 1969 αποδείχθηκε διάφανο κάτω από τα φώτα της σκηνής.

Ενώ αντιμετώπισε και κάποιες αιχμές. Όταν εμφανίστηκε στο πρώτο γκαλά της ορκωμοσίας του προέδρου Μπιλ Κλίντον με ένα κοστούμι ριγέ, ένα γιλέκο που αναδείκνυε το στήθος της και μια μακριά φούστα με σαγηνευτικό σκίσιμο στο πλάι, ένας συγγραφέας καυτηρίασε στους New York Times ότι το σύνολό της έστειλε ένα «ενοχλητικό μήνυμα» και ένα «ντροπαλό, μεικτό μήνυμα».

Η Στρέιζαντ εξακολουθεί να είναι ενοχλημένη. «Νομίζω ότι το σχόλιο της έλεγε περισσότερα γι’ αυτήν παρά για μένα. Όπως έγραψα και στο βιβλίο μου, «γιατί οι γυναίκες δεν μπορούν να είναι επιτυχημένες και ελκυστικές, δυνατές και ευαίσθητες, έξυπνες και αισθησιακές;»».

Η ηλικία δεν έχει να κάνει με το ντύσιμο

«Οι άνθρωποι πρέπει να εκφράζονται και να φορούν ό,τι νιώθουν κάθε μέρα» είπε. «Και αυτό δεν έχει καμία σχέση με την ηλικία».

Στη συνέντευξή της στους New York Times, η Στρέιζαντ υπενθύμισε ότι πριν από αρκετά χρόνια της είχε προταθεί να ποζάρει για το εξώφυλλο του W μόνο με ένα φρέσκο λευκό πουκάμισο και χωρίς παντελόνι. «Μόνο πόδια» είπε.

Στις αρχές της καριέρας της είχε διστάσει σε τέτοιες απροκάλυπτες εκφράσεις του αισθησιασμού της. «Φοβόμουν πολύ να με δουν έτσι εκείνη την εποχή» είπε. «Τώρα είμαι πολύ μεγάλη για να με νοιάζει».

Αλλά ποτέ δεν είμαι πολύ μεγάλη για να εγκαταλείψω τη μόδα ή, για να σταματήσω να μαζεύω θησαυρούς. Η Στρέιζαντ έχει στην κατοχή της κοστούμια ταινιών, ένα φόρεμα του σχεδιαστή και ζωγράφου Μαριάνο Φορτούνι, vintage ρούχα και κούκλες αντίκες.

«Ορισμένες από αυτές τις κούκλες είναι 100 ετών» είπε. «Μια στο τόσο χρειάζονται ένα καινούργιο ζευγάρι παπούτσια, έτσι δεν είναι;». Αποθηκεύει πολλά από αυτά τα αντικείμενα σε ένα υπόγειο, στην έπαυλή της, στο Μαλιμπού.

Παίζουν το ρόλο τους σε μια αφήγηση που την έχει απομακρύνει πολύ από την πατρίδα της. Η περίεργη κοκαλιάρα  από το Μπρούκλιν που αρνιόταν να ξεφορτωθεί τη στραβή μύτη της έχει μεταμορφωθεί σε κύκνο.

«Όλοι μεγαλώσαμε με παραμύθια» λέει η Στρέιζαντ. «Σε ποιον δεν αρέσει μια ιστορία της Σταχτοπούτας;».

*Με στοιχεία από nytimes.com