Ο δικός μου Καρράς: Η νιότη της νύχτας
Ο Βασίλης Καρράς ήταν ένας καλός τραγουδιστής και ένας καλός άνθρωπος, πράγματα όχι πια –αλλά και ποτέ– αυτονόητα.
Αν ο σιωπηρός κανόνας ήθελε για χρόνια τη Θεσσαλονίκη το βασικό και πιο απαιτητικό δοκιμαστήριο των τραγουδιστών, ο Βασίλης Καρράς είχε κερδίσει τη βόρεια νύχτα πολύ πριν κατέβει στην Αθήνα.
Ήταν ένας καλός τραγουδιστής και ένας καλός άνθρωπος, πράγματα όχι πια – αλλά και ποτέ – αυτονόητα. Και όσοι προλάβαμε κάτι απ’ τον μύθο του ξέρουμε πως δεν είναι εύκολο ούτε πρόγραμμα να βγάλεις μόνον με δικές σου επιτυχίες, ούτε να παραμείνεις στην πρώτη γραμμή για δεκαετίες.
Ο Βασίλης ή «Μπίλαρος» για τους φαν του όμως πατούσε πάνω σε μια δύσκολη θητεία σε κέντρα, όπως στην περίφημη Καλύβα ενώ διατηρούσε εκείνη την ευελιξία που μπορούσε να διαμορφώσει τον πυρήνα του ρεπερτορίου και του δικού του στίγματος με συνθέτες όπως τον μπουζουξή Δημήτρη Ρακιντζή ή τον Αποστολίδη ή τους Γιατρά – Χρυσοβέργη αλλά και να ανοιχτεί μετά σε μουσικές περιοχές όπως τους Φοίβου, του Μάνου Ξυδού ή του Μιχάλη Ρακιντζή άφοβα.
Η Αθήνα αποθέωσε και υποκλίθηκε στον Βασίλη, στα 90s. Η οικονομία χωρούσε έναν ευρύ βιότοπο κέντρων και δισκογραφικών. Ο κόσμος έτρεχε για το νέο CD στα Μετρόπολις ή στα Virgin, άντεχε το double dot ενώ μετά τη διασκέδαση, ξημερώματα, έτρωγε στην Ξύλινη Γωνιά, στον Γιώργο, στον Σαλονικιό, στο Αυτόφωρο, στη Βαρβάκειο.
Η αγία πεντάδα της Θεσσαλονίκης (Καρράς, Μελάς, Τερζής, Φωτιάδης, Μάκης Καλαϊτζής) είχε πάρει μεταγραφή, τουλάχιστον οι τρεις τους, στην πρωτεύουσα. Μαζί τους είχαν ανανεώσει το ερωτικό λαϊκό ρεπερτόριο σε μια εποχή που ο έρωτας γινόταν συνώνυμος της αθώας καψούρας και μια πλευρά της υπερβολής ήθελε βουνά από λουλούδια, γκαρνταρόμπες σε σκυλάδικα που κόστιζαν όσο ολόκληρες επιχειρήσεις και ακόμη τότε πιάτα γύψινα που κόβαν πόδια.
Στο κέντρο της νέας εξωστρέφειας του μακεδονίτικου αέρα που αγκάλιασε η Αθήνα ήταν ο Καρράς. Που γρήγορα έφτιαξε τη μυθολογία του, σε μια εποχή που ο τραγουδιστής ακόμη έπρεπε βασικά να τραγουδάει και όχι απλώς να πηγαίνει στο γυμναστήριο. Εχω τη γνώμη πως τον θρήνησε και τον έκλαψε ο απλός κόσμος, νέτα σκέτα και μακριά από τις βαρύγδουπες αναλύσεις. Ίσως γιατί μαζί του ο Βασίλης πήρε μια νιότη της νύχτας και μερικές όμορφες αναμνήσεις για όλους.
Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»
