Η ηδονή συνέβαλε στο να ζωντανέψει ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας της Έμμα Στόουν στο «Poor Things»

Η μαύρη κωμωδία «Poor Things» εξιστορεί την απελευθέρωση μιας νεκραναστημένης γυναίκας ονόματι Μπέλα Μπάξτερ, η οποία εξελίσσεται και ωριμάζει με διάφορους τρόπους, από την κίνηση και την ομιλία μέχρι την επιθυμία της για φαγητό και σεξ.

Πρόκειται ωστόσο και για την απελευθέρωση της Έμμα Στόουν; «Κινούμαι πιο αργά από την Μπέλα όσον αφορά την εξέλιξη μου», χαριτολογεί η ηθοποιός σε μια συνέντευξη. «Απλά την αγαπώ τόσο πολύ. Εμπνέομαι τόσο πολύ από εκείνη και την οπτική της και την περιέργεια της και την προθυμία της να λυγίσει και να αλλάξει και να αναπτυχθεί και να μην κρίνει τον εαυτό της γι’ αυτό».

Searchlight Pictures)

Ο Ράφαλο λάτρεψε αυτές τις ερωτικές σκηνές με την Στόουν επειδή «είναι τόσο κωμικές και τόσο εξωφρενικές και τόσο διεστραμμένες»

Η 35χρονη Στόουν, η οποία απέσπασε το Όσκαρ καλύτερης ηθοποιού για την ταινία «La La Land» του 2016, είναι φαβορί για ακόμη μία υποψηφιότητα για την ερμηνεία της ως Μπέλα. Στη ταινία του σκηνοθέτη Γιώργου Λάνθιμου, που διαδραματίζεται τη βικτοριανή εποχή, επαναφέρεται στη ζωή, σε στυλ «Φρανκενστάιν», χρησιμοποιώντας τον εγκέφαλο ενός βρέφους, με την ευγενική χορηγία του επιστήμονα/πατέρα Γκόντγουιν Μπάξτερ ( Γουίλεμ Νταφόε).

Ο Λάνθιμος χώρισε το «ταξίδι» της Μπέλα σε πέντε στάδια

Όταν οι θεατές πρωτογνωρίζουν την Μπέλα, χτυπάει παιχνιδιάρικα τα πλήκτρα ενός πιάνου και εκτοξεύει πιάτα, αλλά από εκεί και ύστερα ο χαρακτήρας ωριμάζει ταχύτατα. Το σκάει με τον ατίθασο δικηγόρο Ντάνκαν Γουέντερμπερν (Μαρκ Ράφαλο) για ερωτικές περιπτύξεις και ζαχαρένιες λιχουδιές στη Λισαβόνα και καταλήγει να δουλεύει σε έναν οίκο ανοχής στο Παρίσι προτού αποφασίσει να γίνει γιατρός όπως ο «μπαμπάς» της.

«Το να βλέπεις τον Στόουν να περιηγείται στη φυσική και γλωσσική εξέλιξη της Μπέλα ήταν «εκπληκτικό», λέει ο 56χρονος Ράφαλο. «Είναι πραγματικά μια ερμηνεία tour de force. Είναι σαν να βλέπεις ένα δέντρο να μεγαλώνει: Δεν βλέπεις το δέντρο να αναπτύσσεται, αλλά μια μέρα γιγαντώνεται, και έτσι ήταν και για εκείνη με αυτό. Ήταν τόσο φυσικό και δεν ήταν καθόλου φιγούρα, αλλά άκρως αποδοτικό και εκπληκτικό στο σύνολο του».

«Ποιο είναι το νόημα να συνεχίσεις σε αυτό το μονοπάτι του να είσαι ηθοποιός ή δημιουργικός άνθρωπος αν δεν εξελίσσεσαι και δεν κάνεις πράγματα που σε τρομάζουν;»

Κάνοντας πρόβες με την Στόουν και τον σεναριογράφο του «Poor Things», Τόνι ΜακΝαμάρα (ο οποίος διασκεύασε το μυθιστόρημα του Alasdair Gray από το 1992), ο Λάνθιμος χώρισε το «ταξίδι» της Μπέλα σε πέντε στάδια: «Φυσικά καταγράψαμε το πώς κινείται, το πώς μιλάει όταν βρίσκεται σε κάθε στάδιο, οπότε είχαμε αυτόν τον χάρτη όταν κινηματογραφούσαμε τα γεγονότα σε διαφορετική σειρά», λέει ο σκηνοθέτης.

Searchlight Pictures

Αρχικά, η Στόουν σκέφτηκε ότι ίσως έπρεπε να ανατρέξει στη δική της εφηβεία για να συλλάβει κάποιες πτυχές του τρόπου σκέψης της Μπέλα που ωριμάζει. «Υπάρχει μια ιστορία που περνάς εσύ και μπορεί να σου θυμίσει κάτι που περνούν κι εκείνοι», λέει η Στόουν. «Αλλά με την Μπέλα, το εκπληκτικό -και επίσης η μεγάλη της πρόκληση- ήταν ότι επειδή είναι ένα τέτοιο πλάσμα που δημιούργησε η ίδια, δεν είχε τέτοιου είδους εμπειρίες».

Μετά τα γυρίσματα της ταινίας, πλέον «θέλω να κάνω μόνο τέτοια πράγματα», λέει η Στόουν

Ο Λάνθιμος πρόσθεσε: «Δεν μπορείς να εκλάβεις αυτό το πράγμα(τον χαρακτήρα) κυριολεκτικά. Πρέπει απλώς να μεταφράσεις κατά κάποιον τρόπο ορισμένα πράγματα και να φανταστείς ένα τέτοιο πλάσμα, πώς θα εξελισσόταν».

«Τόσο διεστραμμένες»

Η σεξουαλική αφύπνιση της Μπέλα είναι μια βασική πτυχή της ιστορίας της και η ταινία βασίζεται πλήρως σε αυτές τις σκηνές: Στην αρχή απολαμβάνει πολύ αυτό που αποκαλεί «έξαλλο πήδημα», αλλά καθώς τα συναισθήματα της για τον Ντάνκαν φθίνουν και η Μπέλα πιάνει δουλειά σε έναν οίκο ανοχής στο Παρίσι, έχοντας σεξουαλικές σχέσεις με πολλούς άνδρες, δεν της αρέσει πια τόσο πολύ.

Ο Ράφαλο λάτρεψε αυτές τις ερωτικές σκηνές με την Στόουν επειδή «είναι τόσο κωμικές και τόσο εξωφρενικές και τόσο διεστραμμένες».

«Είναι απλώς ένα ακόμη κομμάτι της αυτοανακάλυψης και της εξερεύνησης του κόσμου, είτε πρόκειται για το σεξ είτε για το φαγητό είτε για το ποτό είτε για την πολιτική είτε για τα χρήματα είτε για οτιδήποτε άλλο: οι εικόνες που σχεδιάζει, τα γράμματα που γράφει, η φιλοσοφία που διαβάζει», εξηγεί η Στόουν.

«Εμπλέκεται σε όλα αυτά επειδή είναι απόλυτη ευχαρίστηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι καταλαβαίνει πλήρως κάθε πτυχή τους. Θέλω να πω, κανείς δεν καταλαβαίνει ποτέ κάθε πτυχή του σεξ, είμαι σίγουρη, αλλά καθώς προχωράει μέσα σε αυτό και καταλαβαίνει ότι από τη στιγμή που δουλεύει στον οίκο ανοχής, δεν πρόκειται πάντα να έχουν την δυνατότητα επιλογής (των ανδρών), μπερδεύεται. Και στη συνέχεια μαθαίνει ότι σε μερικούς ανθρώπους αρέσει όταν κάτι δεν σου αρέσει».

«Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν θέλει να το κάνει πια, με αυτόν τον τρόπο», προσθέτει η Στόουν. «Το βρίσκει συναρπαστικό. Είναι απλώς περισσότερη εμπειρία και περισσότερη ζωή. Όπως ακριβώς δεν μετανιώνει που τρώει πορτογαλικές τάρτες μέχρι να ξεράσει.  Έχουν πολλή ζάχαρη και το μαθαίνει αυτό, αλλά αυτό δεν τις κάνει κακές. Το να την αποφεύγουμε όταν δεν ντρέπεται ή δεν κρίνει το σεξ ή το σώμα της θα ήταν ανέντιμο».

Μετά τα γυρίσματα της ταινίας, πλέον «θέλω να κάνω μόνο τέτοια πράγματα», λέει η Στόουν, η οποία συνεργάστηκε με τον Λάνθιμο στο «Η ευνοούμενη», στη μικρού μήκους ταινία «Bleat» και στην επερχόμενη ταινία ανθολογίας «Kinds of Kindness».

«Δεν έχει να κάνει με το τι περιμένουν οι άλλοι άνθρωποι από εσένα ή τι ζητούν από εσένα. Έχει να κάνει με το τι θέλεις να εξερευνήσεις εσύ. Ποιο είναι το νόημα να συνεχίσεις σε αυτό το μονοπάτι του να είσαι ηθοποιός ή δημιουργικός άνθρωπος αν δεν εξελίσσεσαι και δεν κάνεις πράγματα που σε τρομάζουν;».

*Με πληροφορίες από usatoday