Το επικίνδυνο ταξίδι ενός Παλαιστίνιου ποιητή έξω από τη Γάζα

Όταν ο πόλεμος ήρθε στη Γάζα, η γυναίκα μου και εγώ δεν θέλουμε να φύγουμε. Θέλουμε να είμαστε με τους γονείς και τα αδέλφια μας και ξέρουμε ότι το να φύγουμε από τη Γάζα σημαίνει ότι θα τους αφήσουμε. Ακόμα και όταν τα σύνορα με την Αίγυπτο ανοίγουν για ανθρώπους με ξένα διαβατήρια, όπως ο τρίχρονος γιος μας, ο Mostafa, εμείς μένουμε. Το διαμέρισμά μας στην Beit Lahia, στη βόρεια Γάζα, βρίσκεται στον τρίτο όροφο. Τα αδέλφια μου ζουν πάνω και κάτω από εμάς, και οι γονείς μου ζουν στο ισόγειο. Ο πατέρας μου φροντίζει τις κότες και τα κουνέλια στον κήπο. Έχω μια βιβλιοθήκη γεμάτη με βιβλία που αγαπώ.

Τότε το Ισραήλ ρίχνει φυλλάδια στη γειτονιά μας, προειδοποιώντας μας να την εκκενώσουμε, και στριμωχνόμαστε σε ένα δανεικό διαμέρισμα δύο υπνοδωματίων στον προσφυγικό καταυλισμό Jabalia. Σύντομα, μαθαίνουμε ότι μια βόμβα κατέστρεψε το σπίτι μας. Οι αεροπορικές επιδρομές πέφτουν επίσης βροχή στον καταυλισμό, σκοτώνοντας δεκάδες ανθρώπους σε απόσταση εκατό μέτρων από την πόρτα μας. Με την πάροδο του χρόνου, οι γονείς μας σταματούν να μας λένε να μείνουμε.

Ο οκτάχρονος γιος μας μαθαίνει πώς να κρύβεται όταν πέφτουν βόμβες

Όταν το διαμέρισμά μας στον προσφυγικό καταυλισμό δεν αποτελεί πλέον καταφύγιο, μετακομίζουμε ξανά, σε ένα σχολείο της Υπηρεσίας Αρωγής και Έργων των Ηνωμένων Εθνών (UNRWA). Η γυναίκα μου, η Maram, κοιμάται σε μια τάξη με δεκάδες γυναίκες και παιδιά. Εγώ κοιμάμαι έξω, με τους άνδρες, εκτεθειμένος στη δροσιά. Καμία φορά, ακούω ένα κομμάτι θραύσματος να χτυπάει μέσα στο σχολείο, σαν να έπεσε ένα φλιτζάνι τσαγιού από ένα τραπέζι.

Τώρα, όταν η Maram και εγώ μιλάμε για την αναχώρηση, καταλαβαίνουμε ότι η απόφαση δεν αφορά μόνο εμάς. Αφορά και τα τρία μας παιδιά. Στη Γάζα, ένα παιδί δεν είναι πραγματικά παιδί. Ο οκτάχρονος γιος μας, ο Yazzan, μιλάει για το πώς θα φέρει τα παιχνίδια του από τα ερείπια του σπιτιού μας. Θα έπρεπε να μαθαίνει πώς να ζωγραφίζει, πώς να παίζει ποδόσφαιρο, πώς να βγάζει μια οικογενειακή φωτογραφία. Αντ’ αυτού, μαθαίνει πώς να κρύβεται όταν πέφτουν βόμβες.

Στις 4 Νοεμβρίου, τα ονόματά μας εμφανίζονται σε έναν εγκεκριμένο κατάλογο ταξιδιωτών στο συνοριακό πέρασμα της Ράφα, επιτρέποντάς μας να φύγουμε από τη Γάζα. Την επόμενη μέρα, ξεκινάμε με τα πόδια, σε ένα κύμα Παλαιστινίων που κάνουν το ταξίδι των τριάντα χιλιομέτρων νότια. Εκείνοι που μπορούν να ταξιδέψουν πιο γρήγορα από εμάς, με γαϊδουράκια και τουκ-τουκ, μας προσπερνούν. Βλέπουμε έναν φίλο, ο οποίος μας λέει ότι οι ισραηλινές δυνάμεις έχουν στήσει ένα σημείο ελέγχου στην οδό Salah al-Din, τον αυτοκινητόδρομο βορρά-νότου που υποτίθεται ότι παρέχει ασφαλή διέλευση. Λέει ότι οι πυροβολισμοί εκεί τον έπεισαν να γυρίσει πίσω. Επιστρέφουμε στο σχολείο.

Αστειεύομαι με την οικογένειά μου ότι μέχρι τα τριάντα γενέθλιά μου, στις 17 Νοεμβρίου, θα έχουμε ειρήνη. Όταν φτάνει η μέρα, ντρέπομαι. Ρωτάω τη μητέρα μου: «Πού είναι η τούρτα μου;». Λέει ότι θα φτιάξει μία όταν επιστρέψει στο κατεστραμμένο σπίτι μας

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Mosab Abu Toha (@mosab_abutoha)

Ο λαιμός μου έχει γεύση αερίου και έχω διάρροια

Ο Mostafa και η Yaffa, η εξάχρονη κόρη μας, είναι τόσο άρρωστοι από πυρετό που μόλις και μετά βίας μπορούν να περπατήσουν. Οι αδελφές μου μάς ζητούν επίσης να μην πάμε. «Ας μην τις αφήσουμε», λέει η Maram. Θέλουμε να μείνουμε για την οικογένειά μας και θέλουμε να φύγουμε για την οικογένειά μας.

Τότε, στις 15 Νοεμβρίου, βρίσκομαι στον τρίτο όροφο του σχολείου, έτοιμος να πιω λίγο τσάι, όταν ακούω μια έκρηξη που ακολουθείται από κραυγές. Ένα είδος βλήματος που αποκαλούμε βόμβα καπνού έχει εκραγεί έξω. Οι άνθρωποι προσπαθούν να σβήσουν μια φωτιά πετώντας άμμο.

Λίγα λεπτά αργότερα, μια άλλη βόμβα καπνού εκρήγνυται στον ουρανό πάνω από εμάς, εκτοξεύοντας ένα λευκό σύννεφο αερίου. Τρέχουμε μέσα, βήχοντας, και κλείνουμε τις πόρτες και τα παράθυρα. Η Maram μοιράζει κομμάτια βρεγμένου υφάσματος και τα κρατάμε στη μύτη και το στόμα μας, προσπαθώντας να αναπνεύσουμε.

Εκείνη τη νύχτα, ακούμε βόμβες και βλήματα τανκς και με δυσκολία κοιμάμαι. Τις επόμενες μέρες, ο λαιμός μου έχει γεύση αερίου και έχω διάρροια. Δεν μπορώ να βρω καθαρή τουαλέτα. Δεν υπάρχει νερό για να τραβήξω το καζανάκι. Μου έρχεται να κάνω εμετό.

Αστειεύομαι με την οικογένειά μου ότι μέχρι τα τριάντα γενέθλιά μου, στις 17 Νοεμβρίου, θα έχουμε ειρήνη. Όταν φτάνει η μέρα, ντρέπομαι. Ρωτάω τη μητέρα μου: «Πού είναι η τούρτα μου;». Λέει ότι θα φτιάξει μία όταν επιστρέψει στο κατεστραμμένο σπίτι μας.

«Όλες οι βαλίτσες μας είναι έτοιμες»

Το επόμενο πρωί, ξυπνάω στις πέντε και βλέπω έναν συννεφιασμένο ουρανό. Έρχεται καταιγίδα. Ενώ όλοι κοιμούνται, γεμίζω ένα μπουκάλι νερό από έναν ανοιχτό κουβά, πλένομαι και προσεύχομαι. Τότε, γύρω στις 6:30 π.μ., ο θείος του Maram, ο Nader, έρχεται στο δωμάτιό μας. Ετοιμάζεται να φύγει για το νότο με τα αδέρφια του. «Αν κάποιος θέλει να έρθει μαζί μας, θα είμαστε στην πύλη του νοσοκομείου», λέει.

Αυτή τη φορά, όταν ρωτάω τη Maram αν θέλει να πάει, λέει ναι. «Όλες οι βαλίτσες μας είναι έτοιμες», μου λέει.

Η Maram ενημερώνει τους γονείς της για την απόφασή μας. Κλαίνε καθώς τους αγκαλιάζει. Στη συνέχεια πηγαίνουμε και οι δύο στον τρίτο όροφο, όπου οι γονείς μου κάθονται στο διάδρομο πάνω σε ένα στρώμα. Πίνουν τον πρωινό τους καφέ μαζί με δύο από τις αδελφές μου και τους συζύγους τους. Κάθομαι οκλαδόν και με χαμηλή φωνή λέω στους γονείς μου ότι θα προσπαθήσουμε να φύγουμε από τη Γάζα.

Η μητέρα μου χλωμιάζει. Κοιτάζει τα παιδιά μου με δάκρυα στα μάτια.

Δεν θέλω να αγκαλιάσω κανέναν, γιατί δεν θέλω να πιστέψω ότι τους αφήνω. Φιλάω τους γονείς μου και σφίγγω το χέρι των αδελφών μου, σαν να πηγαίνω μόνο για ένα σύντομο ταξίδι. Αυτό που αισθάνομαι δεν είναι ενοχές αλλά μια αίσθηση αδικίας. Γιατί εγώ μπορώ να φύγω και εκείνοι όχι; Είμαστε τυχεροί που ο Mostafa γεννήθηκε στις Η.Π.Α. Τους κάνει λιγότερο ανθρώπινους, λιγότερο άξιους προστασίας, που τα παιδιά τους δεν ήταν; Σκέφτομαι ότι, όταν φύγουμε, μπορεί να μην μπορέσω να τους τηλεφωνήσω ή ακόμη και να μάθω αν είναι ζωντανοί ή νεκροί. Κάθε βήμα που κάνουμε θα μας απομακρύνει από αυτούς.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Mosab Abu Toha (@mosab_abutoha)

Το λευκό εσώρουχο σαν σημαία

Το πρωί που ξεκινήσαμε για το νότο, η Maram φοράει ένα τζιλμπάμπ και κουβαλάει την κουβέρτα της Yaffa, η οποία έχει το κεφάλι μιας αλεπούς και δύο μανίκια, ώστε να μπορεί να τη φοράει σαν κάπα. Έχουμε ένα λίτρο νερό. Μέχρι να μαζέψουμε τα πράγματά μας και να περπατήσουμε μέχρι την πύλη του νοσοκομείου με τον μικρότερο αδελφό της Maram, τον Ibrahim, οι θείοι της έχουν ήδη φύγει.

Χαιρετάω έναν έφηβο που οδηγεί ένα κάρο με γαϊδουράκι. «Πηγαίνετε νότια;».

Δεν έχει ιδέα προς τα πού είναι ο νότος. «Πόσο θα με πληρώσεις;» με ρωτάει.

Προσφέρω εκατό ισραηλινά σέκελ, περίπου είκοσι επτά δολάρια ΗΠΑ. Ένας άλλος νεαρός άνδρας, του οποίου η μητέρα χρησιμοποιεί αναπηρικό καροτσάκι, μοιράζεται το κόστος μαζί μας.

Το γαϊδουροκάρο μας κυλάει δίπλα από βομβαρδισμένα σπίτια και καταστήματα. Ο δρόμος είναι ένα ποτάμι ανθρώπων που ρέει νότια, πολλοί από αυτούς κρατούν λευκές σημαίες για να αναγνωρίζονται ως πολίτες. Ο Ibrahim πηδάει από το κάρο του γαϊδάρου, παίρνει ένα ραβδί και δένει ένα λευκό εσώρουχο σε αυτό.

Μέσα στο πλήθος, βλέπω έναν άνδρα που ονομάζεται Ράμι, ο οποίος έπαιζε ποδόσφαιρο μαζί μου πριν από μια δεκαετία. Φωνάζει από χαρά και ρωτάει αν ο εβδομηντάχρονος πατέρας του μπορεί να ανέβει στο κάρο μας. Κάνουμε λίγο χώρο και συνεχίζουμε.

Το σημείο ελέγχου

Περίπου δεκατρία χιλιόμετρα μετά το ταξίδι μας, περνάμε την πλατεία Αλ Κουβέιτ. Ένα ισραηλινό σημείο ελέγχου ξεπροβάλλει στο βάθος. Οι στρατιώτες ελέγχουν τη ροή των πεζών με ένα τανκ και ένα φράγμα άμμου. Όταν οι στρατιώτες θέλουν να κλείσουν το δρόμο, κυλούν το τανκ στο δρόμο.

Εκατοντάδες άνθρωποι, νέοι και ηλικιωμένοι, συνωστίζονται στο δρόμο μπροστά από το τανκ. Μπορώ να σκεφτώ μια άλλη τέτοια σκηνή – τη Νάκμπα του 1948, όταν οι σιωνιστικές πολιτοφυλακές ανάγκασαν εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους να εγκαταλείψουν τα χωριά και τις πόλεις τους. Σε φωτογραφίες από εκείνη την εποχή, οικογένειες φεύγουν με τα πόδια, ισορροπώντας ό,τι έχει απομείνει από τα υπάρχοντά τους στα κεφάλια τους.

Τα παιδιά είναι φοβισμένα. Ο Mostafa με ρωτάει αν μπορεί να επιστρέψει ξανά στο βορρά, στη γιαγιά του την Iman, που τον έβαζε στο κρεβάτι. Δεν ξέρω τι να του πω. Θα πάμε να τη δούμε, λέω τελικά. Κάνε υπομονή.

Καθώς πλησιάζουμε στη δεξαμενή, κρατάω ψηλά τη στοίβα με τα ταξιδιωτικά μας έγγραφα, με το μπλε αμερικανικό διαβατήριο του Mostafa στην κορυφή. Ένας από τους στρατιώτες στο τανκ φωνάζει σε ένα μεγάφωνο- ένας άλλος κρατάει ένα πολυβόλο. Έχω ζήσει στη Γάζα σχεδόν όλη μου τη ζωή, και αυτοί είναι οι πρώτοι Ισραηλινοί στρατιώτες που βλέπω. Δεν τους φοβάμαι, αλλά σύντομα θα τους φοβηθώ.

Με μεγάλη μας χαρά εντοπίζουμε μπροστά μας τους θείους της Maram. Ο Ibrahim φωνάζει. Ένας από αυτούς, ο Amjad, χαμογελάει και μας φωνάζει: «Τα καταφέρατε!».

Δείτε το βίντεο με την μαρτυρία του Πλαιστίνιου ποιητή ο Mosab Abu Toha 

«Αφήστε τα όλα κάτω και ελάτε εδώ»

Η ουρά σέρνεται. Ένας από τους θείους της Maram, ο Fayez, σπρώχνει ένα αναπηρικό καροτσάκι που μεταφέρει την ενενηντάχρονη προγιαγιά της Maram. Προς έκπληξή μου, ο Fayez πείθει τους στρατιώτες ότι οι ηλικιωμένοι πρέπει να περάσουν πρώτοι, με ένα άτομο να τους συνοδεύει. Αλλά, όταν δύο άτομα προσπαθούν να συνοδεύσουν ένα αναπηρικό καροτσάκι, ένας στρατιώτης τους διατάζει οργισμένος να σταματήσουν. Πυροβολεί με το όπλο του στο έδαφος.

Τα παιδιά ουρλιάζουν. Ο πανικός διαπερνά την ουρά. Μια ριπή ανέμου φυσάει, σαν να θέλει να αναδιατάξει τη σκηνή του θεάτρου. Το τανκ ξανακυλάει στο δρόμο και περνούν περίπου είκοσι λεπτά μέχρι να κάνει πάλι όπισθεν.

Είμαστε έτοιμοι να περάσουμε το σημείο ελέγχου όταν ένας στρατιώτης αρχίζει να φωνάζει, φαινομενικά τυχαία.

«Ο νεαρός με τη μπλε πλαστική σακούλα και το κίτρινο μπουφάν, αφήστε τα όλα κάτω και ελάτε εδώ».

«Ο άνθρωπος με τα λευκά μαλλιά και ένα αγόρι στην αγκαλιά του, αφήστε τα όλα και ελάτε!».

Δεν πρόκειται να με βγάλουν από την ουρά, νομίζω. Κρατάω τον Mostafa και του δείχνω το αμερικανικό του διαβατήριο. Τότε ο στρατιώτης λέει: «Ο νεαρός με το μαύρο σακίδιο που κρατάει ένα κοκκινομάλλικο αγόρι. Αφήστε το αγόρι κάτω και ελάτε προς το μέρος μου». Μιλάει σε μένα.

Παίρνω την ξαφνική απόφαση να προσπαθήσω να δείξω στους στρατιώτες τα διαβατήριά μας. Η Maram κρατάει το τηλέφωνό μου και το διαβατήριό της. «Θα τους πω για εμάς, ότι πηγαίνουμε στο συνοριακό πέρασμα της Ράφα και ότι ο γιος μας είναι Αμερικανός πολίτης», λέω. Αλλά έχω κάνει μόνο μερικά βήματα όταν ένας στρατιώτης με διατάζει να ακινητοποιηθώ. Είμαι τόσο φοβισμένος που ξεχνάω να κοιτάξω τον Mostafa. Τον ακούω να κλαίει.

Καθώς πλησιάζουμε στη δεξαμενή, κρατάω ψηλά τη στοίβα με τα ταξιδιωτικά μας έγγραφα, με το μπλε αμερικανικό διαβατήριο του Mostafa στην κορυφή. Ένας από τους στρατιώτες στο τανκ φωνάζει σε ένα μεγάφωνο- ένας άλλος κρατάει ένα πολυβόλο

Περίπου δέκα από εμάς γονατίζουν τώρα στην άμμο

Μπαίνω σε μια μακριά ουρά από νεαρούς άνδρες γονατιστούς. Ένας στρατιώτης διατάζει δύο ηλικιωμένες γυναίκες, οι οποίες φαίνεται να περιμένουν άνδρες που έχουν συλληφθεί, να συνεχίσουν να περπατούν. «Αν δεν κουνηθείτε, θα σας πυροβολήσουμε», λέει ο στρατιώτης. Πίσω μου, ένας νεαρός άνδρας κλαίει με λυγμούς. «Γιατί διάλεξαν εμένα; Είμαι αγρότης», λέει. Μην ανησυχείς, του λέω. Θα μας ανακρίνουν και μετά θα μας αφήσουν ελεύθερους.

Μετά από μισή ώρα, ακούω το πλήρες όνομά μου, δύο φορές: «Mosab Mostafa Hasan Abu Toha». Είμαι μπερδεμένος. Δεν έδειξα σε κανέναν την ταυτότητά μου όταν με έβγαλαν από την ουρά. Πώς ξέρουν το όνομά μου;

Περπατάω προς ένα ισραηλινό τζιπ. Η κάννη ενός όπλου με σημαδεύει. Όταν μου ζητούν τον αριθμό της ταυτότητάς μου, τον απαγγέλλω όσο πιο δυνατά μπορώ.

«Εντάξει, κάθισε δίπλα στους άλλους».

Περίπου δέκα από εμάς γονατίζουν τώρα στην άμμο. Βλέπω σωρούς από χρήματα, τσιγάρα, κινητά τηλέφωνα, ρολόγια και πορτοφόλια. Αναγνωρίζω έναν άντρα από τη γειτονιά μου, ο οποίος είναι λίγο νεότερος από τον πατέρα μου. «Το πιο σημαντικό είναι να μη μας πάρουν ως ανθρώπινες ασπίδες για τα τανκς τους», λέει. Αυτό το ενδεχόμενο δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου και ο τρόμος μου μεγαλώνει.

Μας οδηγούν, ανά δύο, σε ένα ξέφωτο κοντά σε έναν τοίχο. Ένας στρατιώτης με μεγάφωνο μας λέει να γδυθούμε- δύο άλλοι μας σημαδεύουν με όπλα. Εγώ γδύνομαι μέχρι το μποξεράκι μου, το ίδιο και ο νεαρός δίπλα μου.

Ο στρατιώτης μας διατάζει να συνεχίσουμε. Κοιτάμε ο ένας τον άλλον σοκαρισμένοι. Νομίζω ότι βλέπω κίνηση από έναν από τους ένοπλους στρατιώτες και φοβάμαι για τη ζωή μου. Βγάζουμε τα μποξεράκια μας.

«Γυρίστε πίσω!».

Αυτή είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που με κοιτάζουν γυμνό, άγνωστοι. Μιλάνε εβραϊκά και φαίνονται χαρούμενοι. Αστειεύονται με τις τρίχες στο σώμα μου; Ίσως μπορούν να δουν τις ουλές από τα θραύσματα που έκοψαν το μέτωπο και το λαιμό μου όταν ήμουν δεκαέξι ετών. Ένας στρατιώτης ρωτάει για τα ταξιδιωτικά μου έγγραφα. «Αυτά είναι τα διαβατήριά μας», λέω τρέμοντας. «Πηγαίνουμε στο συνοριακό πέρασμα της Ράφα».

Ένας άνδρας μου απευθύνεται στα αγγλικά. «Είσαι ακτιβιστής. Με τη τη Χαμάς, σωστά;»

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Mosab Abu Toha (@mosab_abutoha)

«Σκάσε, κάθαρμα»

Μου επιτρέπεται να βάλω τα ρούχα μου, αλλά όχι το μπουφάν μου. Παίρνουν το πορτοφόλι μου και μου δένουν τα χέρια πίσω από την πλάτη με πλαστικές χειροπέδες. Ένας από τους στρατιώτες σχολιάζει την κάρτα υπαλλήλου της UNRWA. «Είμαι δάσκαλος», του λέω. Με βρίζει ξανά.

Οι στρατιώτες μου δένουν τα μάτια και μου δένουν ένα αριθμημένο βραχιόλι στον έναν καρπό. Αναρωτιέμαι πώς θα ένιωθαν οι Ισραηλινοί αν τους γνώριζαν με έναν αριθμό. Τότε κάποιος με πιάνει από το πίσω μέρος του λαιμού μου και με σπρώχνει προς τα εμπρός, σαν να είμαστε πρόβατα καθ’ οδόν για σφαγή. Συνεχίζω να ζητάω να μιλήσω σε κάποιον, αλλά κανείς δεν ανταποκρίνεται. Το χώμα είναι λασπωμένο και κρύο και σπαρμένο με μπάζα.

Με σπρώχνουν στα γόνατα, με αναγκάζουν να σηκωθώ και μετά με διατάζουν να γονατίσω ξανά. Οι στρατιώτες συνεχίζουν να ρωτούν στα αραβικά: «Πώς σε λένε; Ποιος είναι ο αριθμός της ταυτότητάς σου;».

Ένας άνδρας μου απευθύνεται στα αγγλικά. «Είσαι ακτιβιστής. Με τη τη Χαμάς, σωστά;».

«Εγώ; Ορκίζομαι, όχι. Σταμάτησα να πηγαίνω στο τζαμί το 2010, όταν άρχισα να φοιτώ στο πανεπιστήμιο. Πέρασα τα τελευταία τέσσερα χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες και απέκτησα το μεταπτυχιακό μου στη δημιουργική γραφή από το Πανεπιστήμιο Syracuse».

Φαίνεται να εκπλήσσεται.

«Κάποια μέλη της Χαμάς που συλλάβαμε παραδέχτηκαν ότι είστε μέλος της Χαμάς».

«Λένε ψέματα» ζητώ αποδείξεις.

Με χαστουκίζει στο πρόσωπο. «Φέρε μου εσύ αποδείξεις ότι δεν είσαι η Χαμάς!».

Τα πάντα γύρω μου είναι σκοτεινά και τρομακτικά. Αναρωτιέμαι: Πώς μπορεί κάποιος να βρει αποδείξεις για κάτι που δεν είναι;

«Επιτρέψτε μου να σας βοηθήσω»

Μας αναγκάζουν να μπούμε σε ένα φορτηγό. Κάποιος που δεν κινείται, προσγειώνεται στην αγκαλιά μου. Φοβάμαι ότι ένας στρατιώτης πέταξε πάνω μου ένα πτώμα, ως μορφή βασανισμού, αλλά φοβάμαι να μιλήσω. Ψιθυρίζω: «Είσαι ζωντανός;».

«Ναι, φίλε», λέει το άτομο και αναστενάζω με ανακούφιση.

Όταν το φορτηγό σταματάει, ακούμε κάτι που ακούγεται σαν πυροβολισμοί. Δεν αισθάνομαι πλέον το σώμα μου. Οι στρατιώτες αναδίδουν μια μυρωδιά που μου θυμίζει φέρετρα. Βρίσκω τον εαυτό μου να εύχεται να με σκότωνε μια καρδιακή προσβολή.

Στην επόμενη στάση μας, γονατίζουμε πάλι έξω. Αρχίζω να αναρωτιέμαι αν ο ισραηλινός στρατός μας επιδεικνύει. Όταν ένας νεαρός δίπλα μου φωνάζει: «Όχι Χαμάς, όχι Χαμάς!», ακούω κλωτσιές μέχρι να σωπάσει.

Πίσω στο φορτηγό, το σώμα μου πονάει τόσο πολύ που εύχομαι να μην είχα χέρια ή ώμους. Μετά από ενενήντα λεπτά οδήγησης, μας κατεβάζουν από το φορτηγό και μας σπρώχνουν κάτω από κάποιες σκάλες. Ένας στρατιώτης μου κόβει τις πλαστικές χειροπέδες. «Και τα δύο χέρια στο φράχτη», λέει.

Αυτή τη φορά, ο στρατιώτης μου δένει τα χέρια μπροστά. Ένας αναστεναγμός ανακούφισης. Με συνοδεύουν περίπου δεκαπέντε μέτρα. Επιτέλους, κάποιος μου μιλάει σε κάτι που ακούγεται σαν μητρική Παλαιστινιακή αραβική γλώσσα. Φαίνεται να είναι στην ηλικία του πατέρα μου.

Στην αρχή, μισώ αυτόν τον άνθρωπο. Νομίζω ότι είναι συνεργάτης. Αργότερα όμως τον ακούω να περιγράφεται ως σάουι – ένας κρατούμενος όπως εμείς, με ελάχιστες επιλογές από το να δουλεύει για τους δεσμοφύλακές του. «Επιτρέψτε μου να σας βοηθήσω», λέει.

«Marhaba, keefak;». Στα αραβικά σημαίνει «Γεια σας, πώς είστε;»

Ο σαουίς με ντύνει με καινούργια ρούχα και με συνοδεύει μέσα στον φράχτη. Όταν σηκώνω το κεφάλι μου με τα δεμένα μάτια, βλέπω θολά μια κυματοειδή μεταλλική στέγη. Βρισκόμαστε σε κάποιο κέντρο κράτησης- στρατιώτες περπατούν τριγύρω και μας παρακολουθούν. Ο σαουίς ξετυλίγει κάτι που μοιάζει με στρώμα γιόγκα και με σκεπάζει με μια λεπτή κουβέρτα. Τοποθετώ τα δεμένα χέρια μου πίσω από το κεφάλι μου, σαν μαξιλάρι. Τα χέρια μου καίνε από τον πόνο, αλλά το σώμα μου σιγά σιγά ζεσταίνεται. Αυτό είναι το τέλος της πρώτης ημέρας.

Ξυπνάμε από τον ήχο ενός στρατιώτη που φωνάζει σε ένα μεγάφωνο. Ο σαουίς φροντίζει να γονατίσουν όλοι στο πάτωμα. Μας είπε ότι βρισκόμαστε σε ένα μέρος που ονομάζεται Μπε’ερ Σεβά, στην έρημο Νεγκέβ. Είναι η πρώτη μου φορά στο Ισραήλ.

Με δένουν σε μια καρέκλα σε ένα μικρό δωμάτιο. Ένας Ισραηλινός αξιωματικός, ο λοχαγός Τ., μπαίνει μέσα και ρωτάει: «Marhaba, keefak;». Στα αραβικά σημαίνει «Γεια σας, πώς είστε;».

Είμαι πολύ λυπημένος για όλα όσα μου έχουν συμβεί, του λέω.

Μην είσαι λυπημένος, μου λέει. Θα μιλήσουμε.

Ο καπετάνιος φεύγει από το δωμάτιο και επιστρέφει με καφέ. Ένας στρατιώτης μου λύνει το δεξί μου χέρι, ώστε να μπορώ να κρατήσω το φλιτζάνι μου.

Θα του πω τα πάντα για μένα, του λέω, ακόμα και πού ήμουν στις 7 Οκτωβρίου, αλλά θέλω να μου απαντήσει σε μια ερώτηση.

«Βέβαια. Ακούω».

Θα με αφήσει ελεύθερο αν δεν υπάρχει τίποτα για μένα;

Μου υπόσχεται ότι θα το κάνει.

Μαθαίνω από τη Maram πόσο τυχερός ήμουν. Χρησιμοποίησε το τηλέφωνό μου για να ενημερώσει φίλους σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι απαίτησαν την ασφαλή απελευθέρωσή μου

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Mosab Abu Toha (@mosab_abutoha)

«Λυπούμαστε για το λάθος. Θα πας σπίτι σου»

Ο λοχαγός Τ. μου κάνει δύο ερωτήσεις. Πρώτον, γνωρίζω για σήραγγες της Χαμάς ή σχέδια για ενέδρες;

Πέρασα τα περισσότερα από τα τελευταία τέσσερα χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες, λέω. Περνάω το χρόνο μου διδάσκοντας, διαβάζοντας, γράφοντας και παίζοντας ποδόσφαιρο. Δεν γνωρίζω αυτά τα πράγματα και δεν έχω καμία σχέση με τη Χαμάς.

Στη συνέχεια, ο λοχαγός Τ. με ρωτά τα ονόματα και τις ηλικίες των μελών της οικογένειάς μου. Πριν φύγω, μου λέει ότι κατάγεται από οικογένεια Μαροκινών Εβραίων. Υπάρχουν πολλά κοινά πράγματα μεταξύ μας, λέει. Γνέφω και χαμογελάω, προσπαθώντας να πιστέψω ότι εννοεί αυτά που λέει.

Τον ρωτώ τι θα μου συμβεί. Θα εξετάσουν αυτά που του είπα, μου λέει. Μπορεί να χρειαστούν αρκετές ημέρες.

«Και μετά;».

«Είτε θα σε φυλακίσουμε είτε θα σε αφήσουμε ελεύθερο».

Βρίσκομαι σε ένα κρεβάτι, αλυσοδεμένος και περιμένω να επιστρέψω στο κέντρο κράτησης. Κάποιος έρχεται να με πάρει, αλλά μετά σταματάει και συνομιλεί με κάποιον άλλο. Με αφήνουν για λίγο, και με παίρνει ο ύπνος υπό τον ήχο της εβραϊκής μουσικής. Μου αρέσει η φωνή του τραγουδιστή.

Όταν ξυπνάω, ένας στρατιώτης λέει κάτι στα αγγλικά που δεν μπορώ να πιστέψω.

«Λυπούμαστε για το λάθος. Θα πας σπίτι σου»

Βγάζω τις παντόφλες μου και αρχίζω να τρέχω

Πέρασα περίπου δύο ώρες στο χώρο όπου με ανέκριναν, με εβραϊκή μουσική. Μου δίνουν λίγο φαγητό και νερό, αλλά οι στρατιώτες δεν βρίσκουν ποτέ τα διαβατήρια της οικογένειάς μου. Ανεβαίνω σε ένα τζιπ, περιτριγυρισμένο από στρατιώτες. Μετά από δύο ώρες, μπορώ να δω με τα μάτια μου ότι πλησιάζουμε στη Γάζα.

Δεν έχω χρήματα ούτε τηλέφωνο, αλλά ένας ευγενικός οδηγός προσφέρεται να με αφήσει στη νότια πόλη Ντέιρ αλ Μπαλάχ. Ξέρω ότι οι συγγενείς της γυναίκας μου έχουν βρει καταφύγιο εκεί, και η Maram πιθανότατα θα είχε πάει μαζί τους με τα παιδιά. Καθώς ο άνδρας οδηγεί, ρωτάω συνεχώς πού βρισκόμαστε και μου απαγγέλλει τα ονόματα των προσφυγικών καταυλισμών: Al-Nuseirat, Al-Bureij, Al-Maghazi.

Στο Deir al-Balah, ρωτάω κάποιους νέους που στέκονται έξω από μια τράπεζα, χρησιμοποιώντας το Wi-Fi της, αν γνωρίζουν κάποιον από την πόλη μου. Ένας από αυτούς μου δείχνει ένα σχολείο.

Βγάζω τις παντόφλες μου και αρχίζω να τρέχω. Οι περαστικοί με κοιτούν επίμονα, αλλά δεν με νοιάζει. Ξαφνικά, εντοπίζω έναν παλιό φίλο, τον Μαχντί, που κάποτε ήταν τερματοφύλακας στην ομάδα ποδοσφαίρου μου. «Μαχντί! Έχω χαθεί – βοήθησέ με».

«Mosab!». Αγκαλιαζόμαστε.

«Η σύζυγος και τα παιδιά σου είναι στο σχολείο δίπλα στο κολέγιο», λέει. «Απλά στρίψτε αριστερά και περπάτησε για περίπου διακόσια μέτρα».

Κλαίω καθώς τρέχω. Εκεί που αρχίζω να ανησυχώ ότι έχω χάσει το δρόμο μου, ακούω τη φωνή της Yaffa. «Μπαμπά!». Είναι το πρώτο κομμάτι του παζλ μου. Φαίνεται υγιής και τρώει ένα πορτοκάλι. Όταν ρωτάω πού είναι η υπόλοιπη οικογένεια, με πιάνει από το χέρι και με τραβάει σαν να είμαι παιδί.

Ο θείος της Maram, ο Sari, τρέχει να βρει τη Maram. Δεν της λέει ότι έφτασα, παρά μόνο ότι πρέπει να επιστρέψει στο σχολείο για το δείπνο. Όταν με βλέπει, μοιάζει να καταρρέει και τρέχω προς το μέρος της.

Μαθαίνω από τη Maram πόσο τυχερός ήμουν. Χρησιμοποίησε το τηλέφωνό μου για να ενημερώσει φίλους σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι απαίτησαν την ασφαλή απελευθέρωσή μου. Σκέφτομαι τους εκατοντάδες ή χιλιάδες Παλαιστίνιους, πολλοί από αυτούς πιθανόν πιο ταλαντούχοι από εμένα, που τους πήραν από το σημείο ελέγχου. Οι φίλοι τους δεν μπόρεσαν να τους βοηθήσουν.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Mosab Abu Toha (@mosab_abutoha)

Το πέρασμα στο Κάιρο

Τις επόμενες μέρες τηλεφωνεί η αμερικανική πρεσβεία στην Ιερουσαλήμ και μας συμβουλεύει να κατευθυνθούμε στο συνοριακό πέρασμα της Ράφα.

Αγωνίζομαι να μας βρω ένα μεταφορικό μέσο. Η διαδρομή είναι περίπου είκοσι χιλιόμετρα και οι δύο πρώτοι οδηγοί που ρωτάμε είναι φοβισμένοι. Οι ισραηλινές δυνάμεις έχουν απομονώσει τη Ράφα από την κοντινή πόλη Χαν Γιουνίς. Μετά από μερικά τηλεφωνήματα, ο ξάδελφος του Maram, οδηγός ταξί, συμφωνεί να μας μεταφέρει.

Στο πέρασμα, περιμένουμε μαζί με εκατοντάδες κατοίκους της Γάζας για τέσσερις ώρες. Έχω την ταυτότητά μου, στην οποία αναγράφονται τα ονόματα των παιδιών μου, αλλά μόνο η Maram έχει το διαβατήριό της. Ανησυχώ ότι δεν έχουμε τα κατάλληλα έγγραφα για να περάσουμε το πέρασμα. Όμως, στις 7 μ.μ., οι υπάλληλοι μας περνούν την πύλη και μπαίνουμε στο πλήθος των εξαντλημένων οικογενειών στην αίθουσα των Αιγύπτιων ταξιδιωτών. Νιώθω σαν να έχω θεραπευτεί. Η αμερικανική πρεσβεία μας δίνει ένα διαβατήριο έκτακτης ανάγκης για τον Mostafa και η παλαιστινιακή πρεσβεία μας δίνει ταξιδιωτικά έγγραφα μιας χρήσης. Στη συνέχεια, ένα μικρό λεωφορείο μας μεταφέρει στο Κάιρο.

Στο «A State of Siege», ο Παλαιστίνιος ποιητής Mahmoud Darwish γράφει κάτι που είναι δύσκολο να μεταφραστεί. «Κάνουμε ό,τι κάνουν οι άνεργοι», λέει. «Αναπτύσσουμε την ελπίδα». Το ρήμα nurabi, που σημαίνει μεγαλώνω ή ανατρέφω, είναι αυτό που κάνει ένας γονιός για ένα παιδί ή αυτό που κάνει ένας αγρότης για τις καλλιέργειες.

Η «ελπίδα» είναι μια δύσκολη λέξη για τους Παλαιστίνιους. Δεν είναι κάτι που μας δίνουν οι άλλοι, αλλά κάτι που πρέπει να καλλιεργήσουμε και να φροντίσουμε μόνοι μας. Πρέπει να βοηθήσουμε την ελπίδα να αναπτυχθεί.

*Αποσπάσματα από άρθρο του newyorker.com