Μόνο καλά λόγια –του άξιζαν–  ακούστηκαν για τον Ζακ Ντελόρ που έφυγε πλήρης ημερών·  από επιτιμητικά έως υβριστικά ήσαν τα σχόλια για τον επίσης θανόντα Βόλφγκανγκ Σόιμπλε – και δεν του άξιζε τέτοια μεταχείριση, νομίζω.

Γεννημένος παρά κάτι 20 χρόνια πριν από τον Γερμανό χριστιανοδημοκράτη, ο Γάλλος σοσιαλιστής ξεκίνησε ως χριστιανός συνδικαλιστής την πολιτική του σταδιοδρομία· υπήρξε σύμβουλος του γκωλιστή πρωθυπουργού Ζακ Σαμπάν Ντελμάς, η συμμετοχή του στο γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα οφειλόταν στην προσωπική του σχέση με τον Φρανσουά Μιτεράν παρά στις πολιτικές του απόψεις.

Ως υπουργός Οικονομικών τάχθηκε υπέρ της λιτότητας και του ισχυρού φράγκου, ανέτρεψε την επεκτατική πολιτική της πρώτης κυβέρνησης Μιτεράν και κατήργησε τη συνεχή αναπροσαρμογή των μισθών με βάση τον πληθωρισμό που είχε ιστορία 30 χρόνων στη Γαλλία. Το βασικότερο, ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (1985-1995), ήταν αυτός που προώθησε την «νεοφιλελεύθερη» και «υποδουλωτική στο γερμανικό μάρκο» Συμφωνία του Μάαστριχτ.

Εμείς βέβαια εδώ τον θυμόμαστε ως Αη-Βασίλη των «Πακέτων Ντελόρ» που αξιοποιήθηκαν για «πολιτιστικά κέντρα» – ας θυμηθούμε τις ταινίες «Αυτή η Νύχτα Μένει» και «Όλα Είναι Δρόμος» εκείνης της εποχής. Εκεί σβήναμε την καψούρα μας μέσα σε ποτάμια νοθευμένου ουίσκι, πάνω σε βουνά πιάτων και κάτω από καταιγίδες τριαντάφυλλων  υπό τους ήχους μουσικής και λόγους στίχων σαν του άτυχου Βασίλη Καρρά, που έφυγε πρόωρα αλλά τιμημένος.

Ο χριστιανός σοσιαλιστής Ζακ Ντελόρ αν ήξερε τι θα γίνονταν τα πακέτα του, σίγουρα δεν θα τα έστελνε. Ο χριστιανοδημοκράτης Βόλφανγκ Σόιμπλε γνώριζε πώς αξιοποιήθηκαν, πώς αναλώθηκαν τα δεκάδες δισεκατομμύρια ευρωπαϊκών κονδυλίων που έφθασαν στη χώρα μας. Όλοι γνώριζαν, η «εποχή της ελληνικής (δήθεν) αθωότητας»  είχε περάσει.

Η διαφορά Γαλλίας – Γερμανίας την «εποχή των μνημονίων» ήταν ότι η Γαλλία αποφάσισε πως έπρεπε να μείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη και στην Ένωση για λόγους πολιτικούς, ενώ η Γερμανία ήθελε να την διώξει για λόγους οικονομικούς – και όπως συμβαίνει επί δεκαετίες στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πέρασε της Γαλλίας η πολιτική άποψη και της Γερμανίας η οικονομική  και σωθήκαμε, παρά την ανευθυνότητα των πολιτικών μας.

Όλοι οι ιστορικοί έχουν να λένε ότι τα δημόσια οικονομικά της Ελλάδας εξυγιάνθηκαν μετά το 1898, όταν εγκαταστάθηκε στη χώρα η Διεθνής Οικονομική Επιτροπή και επέβαλε τα μνημόνια της πτώχευσης του 1893. Ας ελπίσουμε ότι το ίδιο θα λένε και οι ιστορικοί του μέλλοντος –  αλλά θα εγκωμιάζουν για την επιτυχία τον μακαρίτη Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και τον Γερούν Ντάισελμπλουμ και όχι το ελληνικό πολιτικό σύστημα που απαξίωσε τον Γερμανό πολιτικό για να αποκτήσει αξία το ίδιο.

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»

Headlines