Η ευρωπαϊκή πόλη που «μαγνητίζει» τους ξένους εργαζόμενους

Ο Βραζιλιάνος Σμιτς πήγε για πρώτη φορά στο Βίλνιους της Λιθουανίας το 2018 ως φοιτητής στο πλαίσιο προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών. Επέστρεψε το 2020 αφού εξασφάλισε δουλειά και τώρα εργάζεται ως ανώτερος σύμβουλος για την Deloitte και λέκτορας χρηματοοικονομικών και φορολογικού δικαίου στο Πανεπιστήμιο Mykolas Romeris.

«Όταν επέστρεψα εδώ ένιωσα αυτό το γαλήνιο συναίσθημα ότι είμαι στο σπίτι μου», είπε. «Το σχέδιο για το άμεσο μέλλον είναι να μείνουμε». Ο Σμιτς είναι ένας από τους πολλούς αλλοδαπούς που ζουν στη Λιθουανία, ο αριθμός των οποίων αυξήθηκε από περίπου 145.000 το 2022 σε περισσότερους από 200.000 το 2023, σύμφωνα με τοπικά μέσα ενημέρωσης.

Τι δείχνει η έρευνα

Η καμπάνια «Βίλνιους — το σημείο G της Ευρώπης» έγινε πρωτοσέλιδο παγκοσμίως το 2018, ενώ οργανισμοί που χρηματοδοτούνται από την κυβέρνηση — όπως το Work in Lithuania και το Invest Lithuania — στοχεύουν στην προσέλκυση ειδικευμένων ξένων εργαζομένων και επενδύσεων στη χώρα. Με πληθυσμό μόλις 2,8 εκατομμυρίων κατοίκων, η Λιθουανία χρειάζεται επειγόντων ταλέντα για να στελεχώσει τους αναπτυσσόμενους κλάδους της τεχνολογίας και των χρηματοοικονομικών.

Σε μια έρευνα στην οποία συμμετείχαν 1.300 αλλοδαποί φοιτητές που σπουδάζουν αυτήν τη στιγμή στο Βίλνιους, το 42% δήλωσε ότι βλέπει τη ζωή του εκεί μετά την αποφοίτησή του. «Ξεκίνησα ως ασκούμενος, μετά έγινα σύμβουλος και τώρα είμαι σε ανώτερη θέση», είπε ο Σμιτς, μιλώντας στο CNBC, εξηγώντας ότι «επειδή εδώ είναι μια μικρή αγορά, εκτίθεσαι σε περισσότερες ευκαιρίες και σε βοηθά να αναπτυχθείς».

Οι χρόνοι διεκπεραίωσης βίζας μειώθηκαν από οκτώ μήνες σε μόλις έναν και υπάρχει ακόμη και επίδομα άφιξης 3.444 ευρώ (περίπου 3.764 $) που χορηγείται σε αλλοδαπούς οι οποίοι εργάζονται σε επαγγέλματα που χρειάζεται η χώρα. Σύμφωνα με το Work in Lithuania, έχουν χορηγηθεί περίπου 400 επιδόματα.

Ένας υγιεινός τρόπος ζωής

Η Λιθουανία έχει 15 επίσημες αργίες τον χρόνο — ο δεύτερος υψηλότερος αριθμός στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακόμη, μόλις το 1% των εργαζομένων εργάζεται «πολλές» ώρες, πολύ κάτω από τον μέσο όρο του 10%, σύμφωνα με τον Δείκτη Καλύτερης ζωής του ΟΟΣΑ. Ο ΟΟΣΑ κατέταξε επίσης τη χώρα στην 11η θέση για την ισορροπία επαγγελματικής και προσωπικής ζωής — μπροστά από την Ελβετία και την Ουγγαρία.

Όπως λέει χαρακτηριστικά η Misha Johanna από τη Τζακάρτα, η οποία επίσης ζει και εργάζεται στο Βίλνιους, «η εταιρεία μου εδώ ενθαρρύνει πραγματικά τους ανθρώπους να πάρουν όλη την άδειά τους. Αυτό είναι πολύ διαφορετικό από την εργασιακή κουλτούρα στην Ινδονησία από όπου κατάγομαι».

Οι Ινδονήσιοι τείνουν να είναι πιο χαλαροί στη δουλειά από τους Λιθουανούς, πρόσθεσε η Johanna. Αλλά στην Ινδονησία, οι εργοδότες είναι λιγότερο πιθανό να εγκρίνουν την άδεια διακοπών, πράγμα που σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι τείνουν να επινοούν λόγους, που συνήθως αφορούν την οικογένεια, για να τα καταφέρουν, κάτι το οποίο, σύμφωνα με την ίδια δεν χρειάζεται να κάνει κάποιος εργαζόμενους στη Λιθουανία.

Η Laura Guarino μετακόμισε στο Βίλνιους από την Ιταλία το 2021, επίσης μέσω προγράμματος σπουδών στο εξωτερικό. Είπε ότι ήταν χαρούμενη που αποχαιρετούσε την κίνηση και τα πλήθη της Νάπολης, ανταλλάσσοντάς τα με μια διαδρομή 10 λεπτών για το γραφείο της.

«Απλά ερωτεύτηκα την πόλη», είπε η Guarino, η οποία εργάζεται ως διευθύντρια επιχειρηματικής ανάπτυξης για την Teltonika Telematics. «Το Βίλνιους έχει τόσο καλή ατμόσφαιρα και είναι τόσο χαλαρωτικό, οπότε απλά δεν θέλω να φύγω», είπε. «Μου αρέσει επίσης να κολυμπάω στις λίμνες και να πηγαίνω για πεζοπορίες στην εξοχή», περιέγραψε τη ζωή στην πόλη.

Οι δυσκολίες

Η Guarino, ο Schmitz και η Johanna πιστεύουν ότι ήταν εύκολο να ταιριάξουν, καθώς οι περισσότεροι ντόπιοι γνωρίζουν καλά αγγλικά, αν και όλοι είπαν ότι έχουν παρακολουθήσει μαθήματα για να μάθουν και λιθουανικά.

Πολιτισμικά, έπρεπε να προσαρμοστούν σε μια πιο συγκρατημένη, δομημένη προσέγγιση, η οποία έρχεται σε αντίθεση με τα ανοιχτά, συναισθηματικά και άκρως ομιλητικά χαρακτηριστικά των πολιτισμών της Ινδονησίας, της Βραζιλίας και της Ιταλίας.

Το Βίλνιους, ωστόσο, δεν είναι η φθηνή πόλη που ήταν κάποτε. Η Guarino και η Johanna λένε ότι το κόστος του ενοικίου, των λογαριασμών και των ειδών καθημερινής ανάγκης δεν είναι φθηνότερα από ό, τι είναι στις πατρίδες τους. Οι τρεις εργαζόμενοι προσαρμόζονται επίσης στους μεγάλης διάρκειας και βαρείς λιθουανικούς χειμώνες.

Και η Guarino έχει τους μηχανισμούς αντιμετώπισης του χειμώνα, οι οποίοι παραδέχεται ότι μπορεί να γίνουν δύσκολοι. «Απλώς πρέπει να πάρω τη βιταμίνη D μου και να βεβαιωθώ ότι θα ταξιδέψω πίσω στη Νάπολι για τα Χριστούγεννα και θα είμαι καλά», είπε.

Πηγή: ot.gr