Κάποια στιγμή στην πολιτική – όπως και στη ζωή- έρχεται και η ώρα του λογαριασμού. Του πολιτικού λογαριασμού προφανώς. Της αποτίμησης εάν κάποιος πέτυχε ή απέτυχε στη δουλειά που του ανατέθηκε.

Αυτό ακριβώς έγινε για τον Γιάννη Οικονόμου και τον Κώστα Κατσαφάδο, υπουργό και υφυπουργό, αντίστοιχα, Προστασίας του Πολίτη.

Γιατί πολύ απλά τα έκαναν μαντάρα, κατά την εύστοχη λαϊκή ρήση.

Χρεώνονται μια έκρηξη βίαιης εγκληματικότητας, με τις γυναικοκτονίες και τη νεανική παραβατικότητα και βία να σημειώνουν θλιβερά ρεκόρ, για την οποία λίγα έχουν κάνει, παρά την «σκληρή» ρητορική και την υποτιθέμενη αποφασιστικότητα για αντιμετώπιση του εγκλήματος.

Χρεώνονται την επανεμφάνιση της εγχώριας τρομοκρατίας με τη βόμβα στα ΜΑΤ και την ανάληψη ευθύνης από πρωτοεμφανιζόμενη οργάνωση.

Και βέβαια χρεώνονται την κατάσταση με τη βία γύρω από γήπεδα, με ανύπαρκτο σχεδιασμό για την αντιμετώπιση και πολύ περισσότερο για την πρόληψη τραγικών περιστατικών, σύγχυση αρμοδιοτήτων, γαϊτανάκι εντολών και τη γνωστή κατάληξη στο πινγκ πονγκ ευθυνών.

Αρκεί να αναλογιστούμε ότι «στη δική τους βάρδια», οι αστυνομικές αρχές έμειναν απλώς αμέτοχοι θεατές της καθόδου μεγάλου αριθμού φασιστών Κροατών οπαδών, από τα σύνορα μέχρι την Αθήνα, τους άφησαν χωρίς να παρέμβουν να συναντηθούν με οπαδούς του ΠΑΟ (καθότι «αδελφοποιημένοι») για να πάρουν τον απαραίτητο «πολεμικό εξοπλισμό» και στο τέλος τους άφησαν να φτάσουν ανενόχλητοι ουσιαστικά μέχρι το νέο γήπεδο της ΑΕΚ όπου τους περίμεναν οι οπαδοί της τελευταίας, σε ένα «ραντεβού θανάτου» που είχε ως αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του ο Μιχάλης Κατσούρης.

Και λίγο μετά όχι μόνο είχαμε την τραγωδία στου Ρέντη αλλά και την υποκρισία της εξαγγελίας μέτρων που έχουν ακουστεί ξανά και ξανά. Των ίδιων μέτρων που -αν και αμφίβολης αποτελεσματικότητας, όπως δείχνει και η διεθνής εμπειρία- σε κάθε περίπτωση δεν εφαρμόστηκαν ποτέ με ευθύνη της ίδιας της Πολιτείας.

Όλα αυτά σηματοδοτούν όντως μία από τις πιο αποτυχημένες θητείες υπουργών στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.

Δύσκολα μπορεί να θυμηθεί κανείς τόσες τραγικές αποτυχίες μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Επομένως, χρειαζόταν η αποπομπή τους. Το να παρέμεναν στη θέση τους έστω και μια μέρα ακόμη, απλώς θα έκανε τα πράγματα χειρότερα.

Ωστόσο, θα ήταν τραγικό λάθος να θεωρηθεί ότι η καρατόμησή τους συνεπάγεται αυτόματα και λύση των κρίσιμων προβλημάτων που καλείται να χειριστεί το συγκεκριμένο υπουργείο. Χρειάζονται πολύ περισσότερα και δουλειά ουσιαστική και σε βάθος για να μην καταλήξουμε στο τέλος να μιλάμε απλώς για… αποδιοπομπαίους τράγους.

Γιατί προφανώς τίθεται θέμα προσώπων και ικανοτήτων, αλλά δεν είναι όλα μόνο θέμα προσώπων.

Κάποια θέματα είναι κυρίως ζήτημα πολιτικών.

Και όχι μόνο συγκεκριμένων πολιτικών, αλλά και γενική αντίληψης.

Για να το πούμε απλά: ιδίως σε σχέση με την τραγική αποτυχία στο ζήτημα της βίας γύρω από αθλητικούς χώρους, το πρόβλημα δεν ήταν απλώς η ανικανότητα των πολιτικών προϊσταμένων.

Η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται σε μια κυβερνητική στρατηγική που χαρακτηρίστηκε – επί της ουσίας και πέρα από ρητορικές εξάρσεις – από τη λογική των αποστάσεων και την απροθυμία ενασχόλησης με την ουσία του προβλήματος.

Με αποτέλεσμα να είναι πολλές οι εξαγγελίες για μέτρα – ενίοτε τα ίδια μέτρα που είχαν εξαγγελθεί και σε προηγούμενα «τραγικά περιστατικά» – αλλά ελάχιστα έως ανύπαρκτα τα πραγματικά βήματα προς τα εμπρός. Όταν δεν γίνονταν, βεβαίως, βήματα προς τα πίσω.

Πράγμα που σημαίνει ότι η κυβέρνηση δεν θα κριθεί από την αλλαγή προσώπων, αλλά κυρίως από την αλλαγή πολιτικής.

Πιο σωστά: από το εάν επιτέλους θα υπάρξει πολιτική και απόφαση για ουσιαστική αναμέτρηση με το φαινόμενο της βίας και θα σταματήσει η επικοινωνιακή διαχείριση.

Headlines