Γιατί η Γάζα είναι το «πετράδι στο στέμμα» της Μέσης Ανατολής;

Μετά από σχεδόν τρεις μήνες πολέμου του Ισραήλ κατά της Γάζας, ένα πράγμα είναι αδιαμφισβήτητο: η επί μακρόν απομονωμένη περιοχή έχει επιστρέψει στο επίκεντρο της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης.

Κατά το μεγαλύτερο μέρος των δύο τελευταίων δεκαετιών, καθώς το Ισραήλ επέβαλε εναέριο, θαλάσσιο και χερσαίο αποκλεισμό στη Γάζα, οι διεθνείς ηγέτες και φορείς φάνηκε να υποθέτουν ότι ο πυκνός θύλακας των 2,3 εκατομμυρίων Παλαιστινίων θα μπορούσε να αποκλειστεί επ’ αόριστον από την περιφερειακή εξίσωση.

Αιφνιδιάζοντας το Ισραήλ και μεγάλο μέρος του ευρύτερου κόσμου, που φάνηκαν εντελώς απροετοίμαστοι, η επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου αποκάλυψε τις τεράστιες αδυναμίες αυτής της παραδοχής. Πράγματι, ο πόλεμος έχει πλέον επαναφέρει ολόκληρο το παλαιστινιακό ζήτημα, θέτοντας τη Γάζα και τους κατοίκους της στο επίκεντρο κάθε μελλοντικής ισραηλινο-παλαιστινιακής διαπραγμάτευσης, σημειώνει το Foreign Affairs στην ανάλυσή του.

Αλλά η ξαφνική νέα προβολή της Γάζας δεν θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Αν και σήμερα ελάχιστα από αυτά θυμόμαστε, η ιστορία τεσσάρων χιλιάδων ετών της περιοχής καθιστά σαφές ότι τα τελευταία 16 χρόνια αποτελούσαν μια ανωμαλία: η Λωρίδα της Γάζας έπαιζε σχεδόν πάντοτε κεντρικό ρόλο στην πολιτική δυναμική της Μέσης Ανατολής, καθώς και στους πανάρχαιους αγώνες της για τη θρησκεία και τη στρατιωτική ισχύ.

Οποιαδήποτε προσπάθεια ανοικοδόμησης της Γάζας είναι απίθανο να πετύχει αν δεν λάβει υπόψη της τη στρατηγική θέση της περιοχής

Η αποστρατιωτικοποίηση αυτού του θύλακα μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την άρση της καταστροφικής πολιορκίας και την προβολή ενός θετικού οράματος για την οικονομική του ανάπτυξη.

Αντί να προσπαθούν να αποκόψουν το έδαφος ή να το απομονώσουν πολιτικά, οι διεθνείς δυνάμεις πρέπει να συνεργαστούν για να επιτρέψουν στη Γάζα να ανακτήσει τον ιστορικό της ρόλο ως μια ακμάζουσα όαση και ένα ακμάζον σταυροδρόμι, που συνδέει τη Μεσόγειο με τη Βόρεια Αφρική και το Λεβάντε.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους οφείλουν να αναγνωρίσουν ότι η Γάζα θα πρέπει να έχει κεντρικό ρόλο σε οποιαδήποτε μόνιμη λύση στον παλαιστινιακό αγώνα.

Το πετράδι του στέμματος

Σε πλήρη αντίθεση με τη σημερινή πραγματικότητα της εξαθλίωσης, της ακραίας λειψυδρίας και της ατελείωτης ανθρώπινης δυστυχίας, η όαση της Γάζας ή «Wadi Ghazza», εξυμνούνταν για αιώνες για την πλούσια βλάστηση και τη δροσιά της σκιάς της. Εξίσου σημαντική, ωστόσο, ήταν και η στρατηγική της αξία, καθώς η Γάζα συνδέει την Αίγυπτο με το Λεβάντε.

Στην ύστερη αρχαιότητα, η περιζήτητη γεωγραφία της Γάζας, την κατέστησε κρίσιμο πεδίο μάχης ανάμεσα σε μερικούς από τους μεγαλύτερους ηγεμόνες της εποχής. Αφού πέρασε από τα χέρια των Ασσυρίων και των Βαβυλωνίων, η Γάζα καταλήφθηκε από την Περσία του Κύρου του Μεγάλου, στα μέσα του 6ου αιώνα.

Αλλά το πραγματικό σοκ ήρθε δύο αιώνες αργότερα, το 332 π.Χ., όταν ο Μέγας Αλέξανδρος ξεκίνησε μια καταστροφική εκατονταήμερη πολιορκία της Γάζας στο δρόμο του προς την Αίγυπτο. Κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου, και οι δύο πλευρές ενίσχυσαν τις θέσεις τους σκάβοντας πολυάριθμες σήραγγες κάτω από το χαλαρό έδαφος της Γάζας – παρέχοντας ένα ιστορικό προηγούμενο της στρατηγικής της Χαμάς κατά του Ισραήλ σήμερα.

Στο τέλος, οι δυνάμεις του Αλεξάνδρου κέρδισαν, αλλά με υψηλό κόστος για όλες τις πλευρές. Ο Αλέξανδρος τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια της πολιορκίας και πήρε τρομερή εκδίκηση από τους ηττημένους κατοίκους της Γάζας: μεγάλο μέρος του ανδρικού πληθυσμού σφαγιάστηκε, ενώ οι γυναίκες και τα παιδιά οδηγήθηκαν στη σκλαβιά.

Ωστόσο, η σημασία της Γάζας επεκτεινόταν πέρα από τη στρατιωτική της αξία. Αφού έγινε πόλη-κράτος κατά την ελληνιστική περίοδο, αργότερα έγινε ένα σημαντικό θρησκευτικό κέντρο κατά τους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού και στη συνέχεια του ισλάμ.

Μεταξύ της μεσαιωνικής περιόδου και του 19ου αιώνα, η Γάζα συνέχισε να αποτελεί το πολυπόθητο «έπαθλο» στις μεγάλες μάχες εξουσίας της περιοχής.

Η Γάζα απορροφήθηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1517 και κατακτήθηκε, για λίγο, από τον στρατό του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, μετά την εισβολή του στην Αίγυπτο το 1798. Για μεγάλο μέρος αυτής της περιόδου, η Γάζα ήταν γνωστή για το εύφορο κλίμα της, τους συμπαθείς ντόπιους και την υψηλή ποιότητα ζωής της.

Όταν το 1906 χαράχτηκε το σύνορο για να διαχωριστεί η Αίγυπτος, που ελεγχόταν από τους Βρετανούς, από την Οθωμανική Παλαιστίνη, διήλθε από την πόλη Ράφα για να δημιουργηθεί μια de facto ζώνη ελεύθερου εμπορίου μεταξύ των δύο αυτοκρατοριών. Αλλά κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, τα σύνορα αμφισβητήθηκαν έντονα από τις βρετανικές και τις οθωμανικές δυνάμεις – μετά από τρεις προσπάθειες, ο βρετανικός στρατός διέσπασε τελικά τις οθωμανικές γραμμές το 1917.

Ο στρατηγός Έντμουντ Άλενμπι εισήλθε στην κατεστραμμένη πόλη της Γάζας στις 9 Νοεμβρίου, την ίδια ημέρα που η κυβέρνησή του δημοσιοποίησε τη Διακήρυξη Μπάλφουρ και τη δέσμευσή της για «την εγκαθίδρυση εθνικής εστίας για τον εβραϊκό λαό στην Παλαιστίνη». Αυτή η έγκριση του σιωνιστικού προγράμματος ενσωματώθηκε αργότερα στην εντολή που έδωσε η Κοινωνία των Εθνών στη Βρετανία για τη διαχείριση της Παλαιστίνης.

Παρόλο που η Γάζα ήταν μία από τις περιοχές της Παλαιστίνης που είχαν λιγότερο στοχοποιηθεί από τον σιωνιστικό εποικισμό, έγινε προπύργιο του παλαιστινιακού εθνικισμού, ιδίως κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Αραβικής Εξέγερσης του 1936-39, κατά την οποία οι Παλαιστίνιοι Άραβες ξεσηκώθηκαν κατά των Βρετανών και αγωνίστηκαν ανεπιτυχώς για ένα ανεξάρτητο αραβικό κράτος.

Αντ’ αυτού, τον Νοέμβριο του 1947, τα Ηνωμένα Έθνη ενέκριναν ένα σχέδιο διαμελισμού, στο οποίο η Παλαιστίνη θα διαιρούνταν μεταξύ ενός αραβικού και ενός εβραϊκού κράτους – η αρχική λύση των δύο κρατών – με τη Γάζα να εντάσσεται στο αραβικό κράτος.

Οι πρώτοι «σπόροι» του αγώνα

Το κρίσιμο είναι ότι αυτό που έγινε γνωστό ως Λωρίδα της Γάζας διαμορφώθηκε από τα κρίσιμα τραύματα του 1948. Πρώτα ήρθε η αποτυχία του σχεδίου διαμελισμού του ΟΗΕ, το οποίο, αν και χαιρετίστηκε από τη σιωνιστική ηγεσία, απορρίφθηκε κατηγορηματικά από τους Παλαιστίνιους εθνικιστές και τα αραβικά κράτη, πυροδοτώντας μια ένοπλη σύγκρουση μεταξύ Εβραίων και Αράβων.

Σύντομα, τα πρώτα κύματα των Αράβων προσφύγων, κυρίως από την περιοχή της Γιάφα, έφτασαν στη Γάζα – σε μια πικρή πρόβλεψη του σημερινού διεθνούς διλήμματος, οι Βρετανοί πρότειναν ότι η περιοχή θα είχε καλύτερη πρόσβαση σε ανθρωπιστική βοήθεια μέσω ξηράς από το Κάιρο.

Στη συνέχεια, μετά την ανακήρυξη του κράτους του Ισραήλ από τον Νταβίντ Μπεν Γκουριόν τον Μάιο του 1948, τα γειτονικά αραβικά κράτη επιτέθηκαν, με 10.000 Αιγύπτιους στρατιώτες να μετακινούνται στη Γάζα. Αλλά οι Αιγύπτιοι δεν έφτασαν ποτέ πιο μακριά από το Ασντόντ, περίπου 20 μίλια βόρεια της Γάζας, όπου σύντομα απωθήθηκαν από μια τολμηρή ισραηλινή επιχείρηση.

Μέχρι τον Ιανουάριο του 1949, οι Ισραηλινοί είχαν όχι μόνο νικήσει τους αραβικούς στρατούς, αλλά και εκδιώξει περίπου 750.000 Παλαιστίνιους από τα σπίτια τους, σε αυτό που έγινε γνωστό ως «nakba» ή καταστροφή.

Η εκεχειρία που υπογράφηκε μεταξύ του Ισραήλ και της Αιγύπτου υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους, δημιούργησε τη Λωρίδα της Γάζας, μια περιοχή υπό αιγυπτιακή διοίκηση, η οποία οριζόταν από τις γραμμές κατάπαυσης του πυρός στα βόρεια και ανατολικά και από τα σύνορα του 1906 με την Αίγυπτο στα νότια.

Μετά από αιώνες ως στρατηγικό σταυροδρόμι και ζωτικός εμπορικός κόμβος για το περιφερειακό εμπόριο, η Γάζα είχε περιοριστεί σε μια «λωρίδα» γης, στριμωγμένη από την έρημο και αποκομμένη από αυτό που ήταν η Παλαιστίνη. Συν τοις άλλοις, ο τοπικός πληθυσμός των περίπου 80.000 κατοίκων είχε πλέον κατακλυστεί από περίπου 200.000 πρόσφυγες από όλη την Παλαιστίνη, οι οποίοι περιέγραψαν τότε τη Λωρίδα της Γάζας ως την «Κιβωτό του Νώε» τους.

Πώς χάθηκε μια ιστορική ευκαιρία για τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους

Ως ο πρώτος ηγέτης του Ισραήλ, ο Μπεν Γκουριόν κατανόησε τη μακροπρόθεσμη «απειλή» που αποτελούσε η Γάζα για τη χώρα του πριν από οποιονδήποτε άλλον Ισραηλινό. Στη διάσκεψη του ΟΗΕ για την ειρήνη στη Λωζάνη, το 1949, πρότεινε την προσάρτηση της Λωρίδας της Γάζας και την επιστροφή 100.000 Παλαιστινίων προσφύγων στις πρώην εστίες τους στο Ισραήλ.

Αλλά το σχέδιο προκάλεσε αναταραχή τόσο στο Ισραήλ, όπου υπήρχε τεράστια αντίθεση σε οποιαδήποτε επιστροφή Παλαιστινίων, όσο και στην Αίγυπτο, όπου η υπεράσπιση της Γάζας είχε γίνει εθνική υπόθεση.

Ως αποτέλεσμα, ο ΟΗΕ παραδέχτηκε την αδυναμία του να διευθετήσει την αραβοϊσραηλινή διαφορά, τερματίζοντας τη διάσκεψη της Λωζάνης και δημιουργώντας αντ’ αυτού «προσωρινά» θεσμικά όργανα ανοικτού τύπου. Στον θύλακα ιδρύθηκαν οκτώ προσφυγικοί καταυλισμοί, με μεγαλύτερους την Τζαμπάλια, στο βορειότερο τμήμα του, και τον καταυλισμό της Παραλίας, στην ακτογραμμή της πόλης της Γάζας – οι ίδιοι καταυλισμοί που τώρα έχουν καταστραφεί από την ισραηλινή επίθεση.

Στην πραγματικότητα, χρειάστηκαν μερικά χρόνια μέχρι οι πρόσφυγες της Γάζας να στραφούν σε μαχητικό ακτιβισμό. Στην αρχή, τόσο το Ισραήλ όσο και η Αίγυπτος κατάφεραν να περιορίσουν τους λεγόμενους fedayeen – αντάρτες που προέρχονταν κυρίως από τους καταυλισμούς της Γάζας και προσπαθούσαν να διεισδύσουν στο Ισραήλ.

Αλλά από τα μέσα της δεκαετίας του 1950, ο Αιγύπτιος ηγέτης, Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ, άρχισε να τους χρησιμοποιεί για επιδρομές δια αντιπροσώπου κατά του Ισραήλ, ξεκινώντας έτσι τον κύκλο επιθέσεων και αντιποίνων που είναι τόσο στενά συνδεδεμένος με την περιοχή σήμερα.

Η εξάλειψη της παρουσίας των φενταγίν από τη Γάζα αποτέλεσε ύψιστη προτεραιότητα για τον Μπεν Γκουριόν και τον Νταγιάν. Τον Νοέμβριο του 1956, ο ισραηλινός στρατός ανέλαβε τον έλεγχο της λωρίδας, ως μέρος μιας συντονισμένης επίθεσης με τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο κατά της Αιγύπτου του Νάσερ. Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων μηνών κατοχής, περίπου χίλιοι Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν από τις ισραηλινές δυνάμεις.

Το τραύμα ήταν τόσο βαθύ που, όταν οι Ισραηλινοί αποσύρθηκαν υπό την πίεση των ΗΠΑ, ο παλαιστινιακός πληθυσμός ζήτησε την επιστροφή της αιγυπτιακής κυριαρχίας αντί της κηδεμονίας του ΟΗΕ που είχε αρχικά οραματιστεί. Μια ιστορική ευκαιρία για τη δημιουργία μιας παλαιστινιακής οντότητας, που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κράτος είχε χαθεί.

Εν τω μεταξύ, οι φενταγίν κατέφυγαν στο Κουβέιτ, όπου ίδρυσαν, το 1959, το Παλαιστινιακό Απελευθερωτικό Κίνημα, γνωστό ως Φατάχ, με ηγέτη τον Γιάσερ Αραφάτ.

Η δεύτερη κατοχή της Γάζας από το Ισραήλ ξεκίνησε τον Ιούνιο του 1967, μετά τον ισραηλινό θρίαμβο στον Πόλεμο των Έξι Ημερών. Ο Νταγιάν, πλέον υπουργός Άμυνας, με επιτελάρχη τον μελλοντικό πρωθυπουργό Γιτζάκ Ράμπιν, έσβησε κάθε ίχνος των συνόρων μεταξύ της Γάζας και του Ισραήλ, ποντάροντας στο ότι η έλξη της ισραηλινής αγοράς εργασίας θα διέλυε τον παλαιστινιακό εθνικισμό.

Όμως ο τοπικός πληθυσμός υποστήριξε για τέσσερα χρόνια έναν ανταρτοπόλεμο χαμηλής έντασης, μέχρι που ο Αριέλ Σαρόν, ο Ισραηλινός διοικητής της περιοχής (και μετέπειτα πρωθυπουργός), ισοπέδωσε με μπουλντόζες τμήματα των προσφυγικών καταυλισμών και έσπασε τα νώτα του αντάρτικου.

Σήμερα, ο ισραηλινός στρατός χρησιμοποιεί τον ίδιο ακριβώς χάρτη που χρησιμοποίησε ο Σαρόν, για να διακρίνει τις λεγόμενες «ασφαλείς περιοχές» από τις ζώνες μάχης στην επίθεση.

Οι ισραηλινές πολιτικές εδραίωσαν τη Χαμάς

Οι πιο οραματιστές ηγέτες του Ισραήλ είχαν από καιρό αναγνωρίσει ότι το προσφυγικό πρόβλημα της Γάζας δεν θα εξαφανιζόταν. Το 1974 – ακολουθώντας τον Μπεν Γκουριόν – ο Σαρόν πρότεινε την επανεγκατάσταση δεκάδων χιλιάδων Παλαιστινίων προσφύγων στο Ισραήλ για να αντιμετωπιστούν τα παλαιστινιακά παράπονα, τουλάχιστον συμβολικά. Αλλά και πάλι, η ιδέα απορρίφθηκε.

Αντ’ αυτού, το Ισραήλ άρχισε να παίζει με τους «Μουσουλμάνους Αδελφούς» στη Γάζα, με επικεφαλής τον Σεΐχη Γιασίν, εναντίον των ελεγχόμενων πλέον από τη Φατάχ εθνικιστών της κυρίαρχης Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO).

Για ένα διάστημα, αυτή η πολιτική τού «διαίρει και βασίλευε» φάνηκε να λειτουργεί καλά για το Ισραήλ στη Γάζα, με τις συγκρούσεις να φουντώνουν μεταξύ εθνικιστών και ισλαμιστών το 1980. Αλλά μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980, μια ολόκληρη γενιά είχε μεγαλώσει κάτω από τη συνεχή πίεση των ισραηλινών εποίκων, οι οποίοι, αν και αριθμούσαν μόνο μερικές χιλιάδες, οδήγησαν τον κατοχικό στρατό να αποκλείσει τον ήδη περιορισμένο πληθυσμό της Γάζας από το ένα τέταρτο του θύλακα.

Από τον προσφυγικό καταυλισμό Τζαμπάλια της Γάζας ξεκίνησε η πρώτη ιντιφάντα, τον Δεκέμβριο του 1987, από όπου σύντομα εξαπλώθηκε σε ολόκληρη τη Λωρίδα και στη συνέχεια στη Δυτική Όχθη. Οι νεαροί Παλαιστίνιοι αψήφησαν τον ισραηλινό στρατό με τις πέτρες και τις σφεντόνες τους, αλλά ανάγκασαν επίσης τον Αραφάτ και την PLO να υποστηρίξουν τη λύση των δύο κρατών.

Σε απάντηση, ο Γιασίν μετέτρεψε την οργάνωσή του σε Χαμάς, κατηγορώντας την PLO ότι πρόδωσε το ιερό καθήκον της απελευθέρωσης της Παλαιστίνης. Για άλλη μια φορά, οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες έπαιξαν με αυτές τις εντάσεις για να αποδυναμώσουν την ιντιφάντα και περίμεναν μέχρι τον Μάιο του 1989, για να φυλακίσουν τον Γιασίν. Αλλά η λαϊκή εξέγερση συνεχίστηκε, μέχρι που η υποστήριξη της ειρήνης στο Ισραήλ έφερε τον Ράμπιν στην πρωθυπουργία, τον Ιούλιο του 1992.

Ξεκινώντας μυστικές συνομιλίες με την PLO, η προτεραιότητα του Ράμπιν ήταν να απεμπλακεί το Ισραήλ από τη Λωρίδα της Γάζας, αλλά να προστατεύσει τους Ισραηλινούς εποίκους εκεί. Οι συμφωνίες του Όσλο, που υπογράφηκαν τον Σεπτέμβριο του 1993, δημιούργησαν μια Παλαιστινιακή Αρχή που θα αναλάμβανε τα εδάφη που εκκενώθηκαν από το Ισραήλ.

Ο Αραφάτ μετακόμισε στη Γάζα δέκα μήνες αργότερα, πιστεύοντας ότι ο ίδιος είχε απελευθερώσει την περιοχή, ή τουλάχιστον το τμήμα που βρισκόταν υπό παλαιστινιακό έλεγχο, ενώ ο τοπικός πληθυσμός ήταν πεπεισμένος ότι είχε πληρώσει το σκληρότερο τίμημα για μια τέτοια απελευθέρωση.

Το 1997, μια αποτυχημένη επιχείρηση των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών εναντίον του ηγέτη της Χαμάς, Χαλίντ Μεσάλ, στην Ιορδανία οδήγησε στη σύλληψη Ισραηλινών πρακτόρων. Για να εξασφαλίσει την απελευθέρωσή τους, ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου αναγκάστηκε να παραδώσει τον Γιασίν, ο οποίος εξέτιε ποινή ισόβιας κάθειρξης στο Ισραήλ και τελικά επέστρεψε θριαμβευτικά στη Γάζα.

Η αυξανόμενη επιθετικότητα της Χαμάς και η κρίση της ειρηνευτικής διαδικασίας οδήγησαν στην έκρηξη της δεύτερης ιντιφάντα τον Σεπτέμβριο του 2000. Το συγκλονιστικό κύμα επιθέσεων αυτοκτονίας βοήθησε να έρθει ο Σαρόν στην εξουσία τον Φεβρουάριο του 2001. Αφού πολιόρκησε τον Αραφάτ στη Ραμάλα και σκότωσε τον Γιασίν στη Γάζα, ο Σαρόν πίστευε ότι η νίκη του θα ολοκληρωθεί μόνο μετά την εκκένωση της Λωρίδας της Γάζας από το Ισραήλ.

Μια τέτοια μονομερής αποχώρηση είχε σκοπό να εξασφαλίσει μια νέα ισραηλινή αμυντική γραμμή γύρω από τον θύλακα και πραγματοποιήθηκε χωρίς καμία διαβούλευση με τον Μαχμούντ Αμπάς, ο οποίος είχε διαδεχθεί τον Αραφάτ στην ηγεσία της PLO και της Εθνικής Παλαιστινιακής Αρχής.

Όμως το στοίχημα του Σαρόν κατέστρεψε το φιλόδοξο αναπτυξιακό σχέδιο, ύψους 3 δισεκατομμυρίων δολαρίων, για τη Γάζα που είχε σχεδιάσει ο Τζέιμς Γούλφενσον, ο ειδικός απεσταλμένος του Κουαρτέτου για τη Μέση Ανατολή (Ρωσία, Ηνωμένες Πολιτείες, Ευρωπαϊκή Ένωση και Ηνωμένα Έθνη).

Η Χαμάς φυσικά χαρακτήρισε την αποχώρηση του Ισραήλ ως νίκη και κέρδισε τις κοινοβουλευτικές εκλογές που χρηματοδοτήθηκαν διεθνώς λίγους μήνες αργότερα, τον Ιανουάριο του 2006. Ντροπιασμένες από το απρόβλεπτο αποτέλεσμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισαν να μποϊκοτάρουν τη Χαμάς μέχρι να αναγνωρίσει το Ισραήλ και να αποκηρύξει τη βία.

Όμως μέχρι τον επόμενο χρόνο, η Χαμάς, έχοντας σκοτώσει εκατοντάδες αντιπάλους της, είχε αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο της Λωρίδας της Γάζας, η οποία τέθηκε τότε υπό πλήρη ισραηλινό αποκλεισμό (με τη συνεργασία της Αιγύπτου, η οποία ελέγχει το σημείο διέλευσης Ράφα στο νότο).

Κατά πολλούς τρόπους, οι ισραηλινές πολιτικές είχαν φέρει τη Χαμάς στην εξουσία στη Γάζα, μια εξουσία που ο αποκλεισμός το μόνο που κατάφερε έκτοτε ήταν να την εδραιώσει.

Μονοπάτι για την ειρήνη;

Κληρονομιά των πολιτικών που ακολουθούνται από το 2006, ο σημερινός πόλεμος μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς είναι επίσης αποτέλεσμα της άρνησης της πλούσιας ιστορικής ταυτότητας της Γάζας.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 16 ετών, οι Ισραηλινοί ηγέτες πίστευαν ότι είχαν βρει τη βέλτιστη φόρμουλα για τον πλήρη παραγκωνισμό της Γάζας: περισσότεροι από δύο εκατομμύρια Παλαιστίνιοι θα μπορούσαν να αποκλειστούν από τη δημογραφική εξίσωση μεταξύ του εβραϊκού και του αραβικού πληθυσμού στο Ισραήλ, την Ανατολική Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη – και η Παλαιστινιακή Αρχή, τυφλωμένη από την πικρή βεντέτα της με τη Χαμάς, αντιστάθηκε σε κάθε προσπάθεια ανακούφισης του αποκλεισμού της Γάζας, μια προσέγγιση που υπονόμευσε περαιτέρω την ήδη φθίνουσα νομιμότητά της.

Εν τω μεταξύ, ο διχασμός της παλαιστινιακής ηγεσίας καταδίκασε κάθε προσπάθεια αναζωογόνησης της ειρηνευτικής διαδικασίας και επέτρεψε στους ισραηλινούς οικισμούς να επεκτείνονται σταθερά στη Δυτική Όχθη.

Κατά καιρούς, το Ισραήλ επιδόθηκε σε αυτό που οι ειδικοί της αντιτρομοκρατίας περιέγραψαν ως πολέμους «κουρέματος του γκαζόν» στη Γάζα, με τη βιώσιμη – από τη δική του άποψη – αναλογία κυρίως στρατιωτικών απωλειών, αν και οι Παλαιστίνιοι που σκοτώθηκαν ήταν κυρίως άμαχοι.

Το 2009 σκοτώθηκαν 13 Ισραηλινοί στρατιώτες και 1.417 Παλαιστίνιοι. Το 2012, η αναλογία ήταν έξι Ισραηλινοί προς 166 Παλαιστίνιους. Το 2014 ήταν 72 Ισραηλινοί προς 2.251 Παλαιστίνιους και το 2021, 15 προς 256.

Εν τω μεταξύ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη του Κόλπου ήταν πάντα έτοιμα να πληρώσουν τον λογαριασμό για την ανοικοδόμηση των ερειπίων στη Λωρίδα…

Αλλά η ιδέα ότι η τρομερή ανθρωπιστική πραγματικότητα της Γάζας θα μπορούσε απλώς να αγνοηθεί ήταν μια αυταπάτη. Στις 7 Οκτωβρίου 2023, το status quo κατέρρευσε με το φονική επίθεση της Χαμάς.

Η άνευ προηγουμένου βία που εξαπέλυσε έκτοτε το Ισραήλ στη Γάζα, κατά την οποία περισσότεροι από 22.000 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί μέχρι στιγμής – και σε μια σκληρή επανάληψη των αναμνήσεων της Νάκμπα, η συντριπτική πλειοψηφία των 2,3 εκατομμυρίων κατοίκων της ξεριζώθηκε από τα σπίτια τους – έστειλε κύματα σοκ στη Μέση Ανατολή και πέραν αυτής.

Ο διακηρυγμένος πολεμικός στόχος του Νετανιάχου – η εξόντωση της Χαμάς – θυμίζει εκείνους του Μπεν Γκουριόν το 1956, αλλά σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα και με όλο τον κόσμο να παρακολουθεί.

Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι ένας τέτοιος στόχος μπορεί να επιτευχθεί, δεν θα υπάρχει κανένας Νάσερ για να βάλει τάξη στον θύλακα μετά την αποχώρηση του Ισραήλ. Έτσι, το Ισραήλ μοιάζει προορισμένο να στοιχειώνεται από την ίδια τη «Λωρίδα της Γάζας» που δημιούργησε το 1948, με τον συνεχιζόμενο κύκλο των πολέμων και της κατοχής να οδηγεί κάθε φορά σε έναν πιο ριζοσπαστικό παλαιστινιακό ακτιβισμό.

Κλειδί για την ευημερία στη Μέση Ανατολή

Για να απολαύσουν τελικά οι Παλαιστίνιοι και οι Ισραηλινοί την ειρήνη και την ασφάλεια, η Γάζα πρέπει να επιστρέψει και πάλι στις ρίζες της ως το ευημερούν σταυροδρόμι που ήταν για αιώνες.

Αρχικά, η πολιτική της πολιορκίας και του αποκλεισμού πρέπει να τερματιστεί, επιτρέποντας στην περιοχή να επανασυνδεθεί επιτέλους με την υπόλοιπη Μέση Ανατολή.

Ταυτόχρονα, αξιοποιώντας τον ιστορικό ρόλο της Γάζας ως σημαντικού εμπορικού κόμβου, πρέπει να τεθεί σε εφαρμογή μια συντονισμένη στρατηγική ανασυγκρότησης, ώστε να επιτρέψει στην περιοχή να μεταβεί από τη διεθνή βοήθεια σε μια αυτοπαραγόμενη οικονομία. Αυτό είναι το κλειδί για την αποστρατιωτικοποίηση της περιοχής υπό διεθνή εποπτεία και στο πλαίσιο μιας λύσης δύο κρατών, σημειώνει το Foreign Affairs.

Φυσικά, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να γίνουν όλα αυτά, ιδιαίτερα μετά από έναν ανελέητο πόλεμο που απειλεί να γεννήσει μια νέα γενιά παλαιστινιακής μαχητικότητας. Αλλά δεν υπάρχουν πλέον εύκολες λύσεις. Αυτή η στρατηγική μπορεί να είναι η μόνη διέξοδος από το σημερινό δολοφονικό σπιράλ.

Όπως συμβαίνει εδώ και αιώνες, η Γάζα βρίσκεται και πάλι στο επίκεντρο ενός μεγάλου πολέμου, αλλά ταυτόχρονα είναι και το κλειδί για την ειρήνη και την ευημερία στη Μέση Ανατολή.