Ντέιβιντ Σόουλ: Ο σταρ που έκανε κουλ την καταπολέμηση του εγκλήματος

Προσπαθώντας να εξηγήσει κανείς τη γοητεία του σήριαλ Starsky and Hutch (Οι χαμογελαστοί ντετέκτιβς) στις νεότερες γενιές, συχνά καταφεύγει στο κλασικό «καλά, τότε είχαμε μόνο δύο κανάλια».

Με τον θάνατο του Ντέιβιντ Σόουλ, σε ηλικία 80 ετών, είναι δελεαστικό να το επαναχρησιμοποιήσουμε αυτό για να εξηγήσουμε τη δημοτικότητά του, η οποία κατά καιρούς ήταν τόσο έντονη ώστε να προκαλεί έναν ηθικό πανικό τύπου Beatlemania, με τους New York Times να ανησυχούν το 1977 ότι το κοινό του εξέπεμπε μια «συνεχή στριγκλιά».

«Ήταν η δεκαετία του ’70, και τότε είχαμε μόνο τέσσερις τύπους ανδρών: Κλασικά όμορφους, τραχιά όμορφους, όμορφους με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και αστείους» γράφει η Zoe Williams στην Guardian.

Σχεδόν ανακάλυψαν το αστυνομικό bromance

Ο Ντέιβιντ Σόουλ ήταν στιβαρός, ένας άντρας που τον ένοιαζε τι θα συνέβαινε στη μύτη του αν έτρωγε μια γροθιά. Το ίδιο ήταν και ο συμπρωταγωνιστής του, ο Πολ Μάικλ Γκλέιζερ, και είχε σημασία για την ατμόσφαιρα που τους περιέβαλε το γεγονός ότι ήταν τόσο ισορροπημένοι.

«Σχεδόν ανακάλυψαν το αστυνομικό bromance, με την αβίαστη σωματική τους αγάπη να είναι τόσο πρωτόγνωρη για το είδος όσο και το χιπστερικό τους ντύσιμο και τα αδιατάραχτα βλέμματα» συνεχίζει η Zoe Williams στην Guardian.

Υπήρχε μια φήμη, για την οποία ο Σόουλ είπε σε ένα ντοκιμαντέρ το 1999 ότι την είχε πάρει είδηση, ότι, δηλαδή οι άνθρωποι της βιομηχανίας τους αποκαλούσαν «γαλλοφιλημένους, ομοφυλόφιλους του prime time». Το 2021, ο Γκλέιζερ ανέβασε στο Instagram μια throwback φωτογραφία των δυο τους, να περπατάνε σε μια παραλία, κρατώντας ο ένας τον άλλον, γελώντας και φορώντας ασορτί μπλουζάκια Husky και Starch.

Δείτε την ανάρτησή του 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Paul Michael Glaser (@paulmichaelglaserofficial)

Δείτε το main theme της σειράς 

Αβίαστο στυλ ενάντια στην ανδροπρεπή αδιαφορία

«Το Starsky and Hutch, όταν πρωτοεμφανίστηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1976, ήταν τόσο αμέσως δημοφιλές που το BBC έτρεχε να το προβάλει το συντομότερο δυνατό μετά τις ΗΠΑ, και οι παλιότεροι θυμούνται ότι οι επαναλήψεις έβγαιναν το βράδυ του Σαββάτου επειδή το νέο επεισόδιο δεν είχε φτάσει εγκαίρως« σχολιάζει η Zoe Williams και συνεχίζει:

«Το περίεργο είναι ότι ακόμη και η επανάληψη, φαινόταν εξαιρετικά λαμπερή, θυμίζοντας μια εποχή όπου τα προϊόντα των ΗΠΑ έμοιαζαν απλά να είναι απίστευτα καλύτερα σε όλα: Πιο γυαλιστερά, πιο κομψά, πιο πλούσια, πιο έξυπνα. Βλέπαμε το Starsky and Hutch μαζί με το Sweeney, και ήταν όλη η ιστορία της «ειδικής σχέσης» γραμμένη στην καταπολέμηση του εγκλήματος -ατελείωτη ηλιοφάνεια ενάντια σε λακκούβες, αβίαστο στυλ ενάντια σε ανδροπρεπή αδιαφορία. Ακόμα και το πνεύμα τους ήταν πιο ηλιόλουστο, το δικό μας πολύ πιο καυστικό. Μη με παρεξηγήσετε, το The Sweeney ήταν επίσης σπουδαίο. Αλλά ήταν μια ενδιαφέρουσα και στην πραγματικότητα αρκετά μακρά περίοδος, ολόκληρο το τέλος του 20ού αιώνα, όταν η αμερικανική κουλτούρα ήταν εξαιρετικά ελκυστική για το βρετανικό κοινό – εξωτική, κάπως μεγαλύτερη, παραδόξως πιο φανταχτερή και πιο ώριμη – αλλά δεν προσπαθούσαμε να την μιμηθούμε. Ήταν απλά πολύ κουλ».

«Τόσο ο Σόουλ όσο και ο Γκλέιζερ μισούσαν αυτό το αυτοκίνητο, ο Γκλέιζερ για τον ογκώδη χειρισμό του, ο Σόουλ επειδή ήταν «πιο διάσημο από οποιονδήποτε από εμάς»»

Τόσο ο Σόουλ όσο και ο Γκλέιζερ μισούσαν αυτό το αυτοκίνητο

Στις δύο πρώτες σεζόν του, το Starsky and Hutch ήταν αρκετά σκληρό και έμοιαζε πολύ με ταινία δράσης, τόσο με την επιδέξια παραγωγή του όσο και, φυσικά, με όλες τις καταδιώξεις. Πολλές από τις ιστορίες βασίζονταν σε πραγματικά εγκλήματα -όσο απίθανο κι αν ακούγεται, αυτό το καθιστά The Wire της εποχής του.

Μέχρι την τέταρτη και τελευταία σεζόν, η σειρά αφορούσε περισσότερο τους χαρακτήρες και τα γκαγκ και η διάθεσή της ήταν πιο ανέμελη, γεγονός που, μαζί με την επιθυμία του Γκλέιζερ να προχωρήσει, οδήγησε στη διακοπή της σειράς.

«Δεν θα εξαφανιζόταν ποτέ από το λεξικό των αστυνομικών σειρών, αν και προφανώς μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο το πάθος γι’ αυτό θα παρέμενε τόσο μεγάλο, ώστε να έχουμε ακόμα ως αγορά ένα κόλλημα με τα Ford Gran Torinos. Τόσο ο Σόουλ όσο και ο Γκλέιζερ μισούσαν αυτό το αυτοκίνητο, ο Γκλέιζερ για τον ογκώδη χειρισμό του, ο Σόουλ επειδή ήταν «πιο διάσημο από οποιονδήποτε από εμάς»» ξεκαθαρίζει η Zoe Williams.

Ένα ζευγάρι γερο-κλανιάρηδων…

Ο Ντέιβιντ Σόουλ αστειεύτηκε ότι δεν ήθελε ποτέ πραγματικά να αφήσει τον ρόλο: Όταν ανακοινώθηκε νωρίτερα φέτος ότι η Sony ετοιμάζει ένα reboot με γυναίκες ντετέκτιβ, ο Σόουλ έγραψε στο Twitter: «Γιατί να μην είμαστε ο Πολ κι εγώ ως ένα ζευγάρι γερο-κλανιάρηδων που λύνουν μικροεγκλήματα στο ίδρυμα υποστηριζόμενης διαβίωσης όπου θα ζούσαμε τώρα; Ποιος μπορεί να κάνει το Starsky and Hutch καλύτερα από εμένα και αυτόν;».

*Με στοιχεία από theguardian.com