Ο Εντουάρντο Γκαλεάνο υπήρξε μια από τις πλέον μαγευτικές πένες στην ιστορία της ανθρωπότητας, δημιουργώντας με τα γραπτά του έναν ονειρικό κόσμο, «δεμένο» με το συναίσθημα.

Ο Ουρουγουανός δημοσιογράφος και συγγραφέας απέδωσε με ασύλληπτο τρόπο την άγρια ομορφιά του ποδοσφαίρου και στο βιβλίο με τίτλο «Το ποδόσφαιρο στο φως και την σκιά» παρουσιάζει στον κόσμο μια μυσταγωγία που όμοια της δεν έχει ξαναζήσει ο άνθρωπος στον γαλαξία.

Σε εκείνες λοιπόν τις σελίδες υπάρχει μια πρόταση που περιγράφει σύνθετα και απλοϊκά το ποδόσφαιρο. «Είναι μια ευχαρίστηση που πονάει». Πόσο εύστοχο και πόσο αληθινό, σε μια μέρα που το παγκόσμιο ποδόσφαιρο λαβώθηκε και πονάει πολύ.

Ο θάνατος του Φραντς Μπεκενμπάουερ ήταν μια είδηση που βύθισε στο πένθος τον πλανήτη και η αλήθεια είναι πως το θανατικό έχει χτυπήσει αλύπητα τους ήρωες των λαών, τους πραματευτάδες της ευτυχίας.

«Έφυγε» ο Κρόιφ, ο Μαραντόνα, ο Πελέ και τώρα ο Μπεκενμπάουερ. Είναι τελικά αλήθεια ότι «έφυγε» και ο Κάιζερ; Τον είδε κανείς να πεθαίνει; Θ’ αναρωτηθούν εκείνοι που λάτρεψαν τον «αυτοκράτορα». Και είναι γεγονός πως δεν μπορούσες να μην ερωτευτείς τον Φραντς, τον στόπερ που όργωνε με την αρχοντιά του όποιο χορτάρι κι αν πάτησε.

«Αγιασμένα» τα γήπεδα που έτρεξε ο μύθος της Μπάγερν και της Γερμανίας και δίχως άλλο τα κατορθώματα του Μπεκενμπάουερ απέκτησαν μυθικές διαστάσεις στο διάβα των χρόνων.

Όχι αδίκως βεβαίως, καθώς υπάρχουν ντοκουμέντα και μάλιστα «βαριά κι ασήκωτα».

«Δεν είμαι τίποτα παραπάνω παρά ένας ζητιάνος του ποδοσφαίρου. Περιφέρομαι στον κόσμο μ’ ένα καπέλο στο χέρι και παρακαλάω στα γήπεδα» σκέφτηκε το μυαλό του Γκαλεάνο και η «εντολή» πέρασε στο χέρι. Μάθαμε έτσι κι εμείς να ζητιανεύουμε στα γήπεδα και να δοξάζουμε τον Θεό που μας χάρισε ένα καλό παιχνίδι.

Μη νομίζετε όμως πως και στο μυαλό του Μπεκενμπάουερ δεν υπήρξε η λάμψη του… παραλόγου.

Ναι, εκείνη η λάμψη που ανοίγει τους ορίζοντες και δείχνει τον δρόμο στους υπόλοιπους. Ο Γκαλέανο έγραφε και ονειρεύονταν να γίνει Μπεκενμπάουερ.

Δεν είναι και μικρό πράγμα να γράψει για σένα ο λατινοαμερικάνος εραστής της μπάλας και μάλιστα περνώντας από το πραγματικό στο ιδεατό. «Ο Φραντς δεν άφηνε να περάσει ούτε κακόμοιρο κουνούπι» τόλμησε να επισημάνει ο Εντουάρντο. Πόση ποδοσφαιρική σοφία χωρούν τα λόγια.

Στο τιμημένο σεργιάνι του στον κόσμο, ο «Κάιζερ» άφησε πανίσχυρο και μοναδικό αποτύπωμα, είτε φορώντας την κόκκινη φανέλα της Μπάγερν είτε την λευκή της Δυτικής Γερμανίας.

Υπήρξε μια εμβληματική φιγούρα στα τερέν αλλά και στους πάγκους και η διττή ιδιότητα με την οποία κυριάρχησε στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, αν μη τι άλλο φανερώνει την οξύνοια που χαρακτήριζε τον «αυτοκράτορα» των βαυαρών.

Πολλές φορές οι γραφιάδες πλατειάζουν στην προσπάθειά τους να αναδείξουν το εγώ ή ακόμα χειρότερα προσπαθώντας να «επιβληθούν» μέσω πολλών και αχρείαστων αναφορών.

«Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι» που έλεγε και ο Ιωαννίδης και καλό θα είναι να περάσουμε στις εικόνες. Για ν’ ακριβολογούμε στην εικόνα που σημάδεψε την καριέρα του Κάιζερ και δεν είναι άλλη από εκείνη στο Μουντιάλ του 1970 στο Μεξικό.

Στον ημιτελικό απέναντι στην Ιταλία ο Μπεκενμπάουερ τραυματίστηκε αλλά αρνήθηκε να εγκαταλείψει την «μάχη» και αγωνίστηκε με μπαταρισμένη την ωμοπλάτη.

Μόχθησε μέχρι το τέλος του αγώνα και το θηρίο άντεξε να παίξει και σ’ όλη την παράταση, χωρίς ίχνος μορφασμού, χωρίς γκριμάτσα πόνου.

Εκείνη η φωτογραφία που απεικονίζει τον Μπεκενμπάουερ με δεμένη ωμοπλάτη, έμελλε να είναι το σήμα κατατεθέν μιας ονειρικής καριέρας που τα είχε όλα. Κατακτήσεις Μουντιάλ σαν παίκτης και σαν προπονητής, κατακτήσεις Euro, Κυπέλλων πρωταθλητριών και πρωταθλημάτων Γερμανίας.

Δεν υπήρξε ποτέ αρχηγός σαν τον Φραντς έλεγαν οι συμπαίκτες του στην Δυτική Γερμανία και την Μπάγερν και το 2014 είχε ψηφιστεί από τον κόσμο, ως ο καλύτερος κάπτεν που υπήρξε ποτέ σε ομάδα.

Μ’ έναν τέτοιο αρχηγό θέλεις να πας στην «μάχη» για μια πρόκριση στον τελικός ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Κι ας μην έρθει η πρόκριση όπως δεν ήρθε για τους Γερμανούς εκείνο το απόγευμα κόντρα στην «σκουάντρα ατζούρα».

Αρκεί που ήξερες ότι έχεις δίπλα σου αυτόν που θα πάρει την ομάδα στην πλάτη του. Έστω κι αν είναι λαβωμένη.

Η επίδραση του Μπεκενμπάουερ στο παιχνίδι ήταν ριζοσπαστική και το γεγονός ότι ένας κεντρικός αμυντικός κατάφερε να μείνει στην ιστορία δίπλα σε Πελέ, Μαραντόνα και Κρόιφ, αποδεικνύει το μεγαλείο του ανδρός.

Τα πλήθη πάντα λάτρευαν λίγο παραπάνω τα δεκάρια και τους επιθετικούς, αλλά με τον Μπεκενμπάουερ έγινε τελικά η εξαίρεση. Τι ήταν άλλωστε ο Φραντς; Ένα δεκάρι στο κέντρο της άμυνας.

Υπήρξε ο παίκτης που διαμόρφωσε νέα δεδομένα στην επιθετική ανάπτυξη των ομάδων, εστιάζοντας στο built up πολλά χρόνια πριν αυτό εμφανιστεί στα κιτάπια των σύγχρονων προπονητών.

Σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο του Ρίνους Μίχελς σαγήνευε (δικαιολογημένα) τον κόσμο, ένας Γερμανός αψηφούσε τους «κανόνες» και φώναζε σε όλο τον κόσμο πως η τέχνη δεν έχει σύνορα. Και ο «αυτοκράτορας» υπηρέτησε την τέχνη με ευθυκρισία και περηφάνια.

Είναι μάλλον σίγουρο πως ο Μίχελς θα ήθελε τον Μπεκενμπάουερ κεντρικό αμυντικό στην Ολλανδία του για να «δέσει το γλυκό».

Δίχως αμφιβολία στα κιτάπια των γραφιάδων θα στριμωχτούν χιλιάδες χειρόγραφα για την αξία του Κάιζερ και για τα όσα πρόσφερε στο ποδόσφαιρο ο αρχηγός του γερμανικού ποδοσφαίρου.

Χειρόγραφα απ’ όλες τις γλώσσες του κόσμου που τελικά συναντιόνται στο χορτάρι. Εκεί που ο Γκαλεάνο μπορεί να ονειρευτεί πως έγινε για ένα βράδυ Μπεκενμπάουερ.

Κοίτα αδερφέ που «έφυγε» ο Κάιζερ και ξεμύτισε ένα… κουνούπι στην μεγάλη περιοχή.

Headlines