Είδαμε την sold out παράσταση «Μια άλλη Θήβα» στο θέατρο του Νέου Κόσμου

Πάντα αρχίζω να γράφω ένα θεατρικό έργο αποκαλώντας τους χαρακτήρες A, B και C, σχολίαζε ο Βρετανός θεατρικός συγγραφέας, Χάρολντ Πίντερ και αυτή η σκέψη κάπως μεταφράζεται αυτόματα στο μυαλό μου όταν η ιστορία της παράστασης Μια άλλη Θήβα αρχίζει να ξετυλίγεται στην κεντρική σκηνή του θεάτρου του Νέου Κόσμου, με τους δύο ήρωες, τον Α, δηλαδή τον Θάνο Λέκκα στον ρόλο του Συγγραφέα και τον Β, τον Δημήτρη Καπουράνη στον διπλό ρόλο του Μαρτίν / Φεδερίκο. Ο Β εμπεριέχει και τον C, στην προκειμένη περίπτωση.

Δύσκολο, κοπιαστικό, αλλόκοτο. Όπως και ο αγώνας του 21χρονου φυλακισμένου Μαρτίν με την μπασκέτα, την μοναδική του εκτόνωση στο προαύλιο της φυλακής. Ο Δημήτρης Καπουράνης βάζει πολλά καλάθια και ιδρώνει τη φανέλα ξεχειλώνοντας τα όρια της υποκριτής, εντάσσοντας σε αυτήν την προπόνηση, τη σωματική κόπωση και την αθλητική αντίληψη.

«Τρεις μήνες πρόβα» σχολιάζει, αρχικά, ο Θάνος Λέκκας, σε ένα ιδιότυπο stand up comedy κι ενώ ο Δημήτρης Καπουράνης, στο κοστούμι του Μάρτιν, βάζει το ένα καλάθι μετά το άλλο. Το κοινό ανταποκρίνεται, γελάμε, ο πάγος σπάει. Χειροκροτούμε την επιτυχημένη προσπάθεια του ηθοποιού σαν να βλέπουμε αγώνα μπάσκετ σε κλειστό γήπεδο. Τι γίνεται εδώ; Τι θα ακολουθήσει;

Ο Φεδερίκο, το alter ego του Μάρτιν, δεν έχει βγει ακόμα στη σκηνή. Κι όμως είναι εκεί. Μπροστά στα μάτια μας

Photo ©Patroklos_Skafidas

Οι ήσυχες, αθόρυβες λεπτομέρειες σκάνε με κρότο

Ωραία, καλοδεχούμενη σύγχυση θεαμάτων, τα όρια μπερδεύονται αλλά ο σκοπός παραμένει: Η επικοινωνία, η αφήγηση, η προτροπή «πάμε παρακάτω», με κάθε τρόπο. Οι δραματουργοί και οι θεατές –ενδιαμέσως ένας ποταμός από μηνύματα. Και η μαγεία του θεάτρου που ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος χειρίζεται με μαεστρία.

Κάθε, μα κάθε φορά, που βλέπω μια κατακλυσμιαία παράσταση αναρωτιέμαι το ίδιο πράγμα: Πώς γίνεται με τρία υλικά -μια φράση, δυο ηθοποιούς και μια σκηνή- να νιώθω σαν να βρίσκομαι μέσα σε χιονισμένη κατολίσθηση; Και πώς γίνεται να μη θέλω να γλυτώσω από αυτήν;

«Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας» έλεγε ο ιδρυτής του Θεάτρου Τέχνης, ο σπουδαίος Κάρολος Κουν.

Ο Φεδερίκο, το alter ego του Μάρτιν, δεν έχει βγει ακόμα στη σκηνή. Κι όμως είναι εκεί. Μπροστά στα μάτια μας.

Το στόρι έχει ως εξής: Ο Συγγραφέας συναντά επί σειρά μηνών μέσα στη φυλακή έναν εικοσάχρονο πατροκτόνο, τον Μαρτίν. Σκοπός του είναι να γράψει ένα έργο βασισμένο στην ιστορία του νεαρού κρατούμενου, στον οποίο προτείνει να ερμηνεύσει τον εαυτό του στη θεατρική σκηνή. Όταν τελικά αυτό απαγορεύεται από το αρμόδιο υπουργείο, τον ρόλο αναλαμβάνει ο Φεδερίκο, ένας νεαρός ηθοποιός με τον οποίο δουλεύει ταυτόχρονα πλέον ο συγγραφέας.

Παράλληλες ιστορίες φρίκης, ανθρώπινου πόνου και οικογενειακών εγκλημάτων. Αληθινές και φανταστικές. Ή μήπως αληθινές και αληθινές

Photo ©Patroklos_Skafidas

Η επικαιρότητα μας είχε προετοιμάσει –αυτός είναι ο ρόλος της

Είδα την παράσταση Μια άλλη Θήβα ανάμεσα στην είδηση των πρωτοσέλιδων για τον 16χρονο πατροκτόνο στα Καλύβια Αττικής και στην είδηση για τον 35χρονο στο Περιστέρι. «Τον περίμενα» λέει ο 16χρονος μιλώντας για τον κακοποιητικό πατέρα του, «με είχε βρίσει για ακόμα μια φορά, αδικαιολόγητα, και θόλωσα».

«Πήρα ένα πιρούνι και τον κάρφωσα» εξομολογείται ο Μάρτιν στον Συγγραφέα, «με έβριζε, με έλεγε πουτ@να». Παράλληλες ιστορίες φρίκης, ανθρώπινου πόνου και οικογενειακών εγκλημάτων. Αληθινές και φανταστικές. Ή μήπως αληθινές και αληθινές.

Ο Γαλλο-ουρουγουανός Σέρχιο Μπλάνκο, από τις πιο δυνατές σύγχρονες φωνές του ισπανόφωνου θεάτρου, παραδίδει μια σύγχρονη σπουδή για την ανδρική ταυτότητα, την καταπίεση, τη βία και το έγκλημα, την τιμωρία και τις διακρίσεις, τη σεξουαλικότητα, τη μόρφωση, τις ευκαιρίες, το όνειρο, αλλά ταυτόχρονα και τις ίδιες τις δημιουργικές διαδικασίες της τέχνης του θεάτρου, με αναφορές στο μύθο του Οιδίποδα αλλά και στο Έγκλημα και τιμωρία του Ντοστογέφσκι.

Όπως είναι γνωστό, ο Φιόντορ Ντοστογέφσκι, ο οποίος γεννήθηκε το 1821 στη Μόσχα , είχε τραυματικές εμπειρίες από τον βίαιο αλκοολικό συνταξιούχο στρατιωτικό γιατρό πατέρα του που, όντας ιδιοκτήτης αγροκτήματος, δολοφονήθηκε από του χωρικούς οι οποίοι δεν άντεχαν τον επονείδιστο αυταρχισμό του. Η γλυκύτατη μητέρα του πέθανε στα 16 του χρόνια και ο πατέρας του τον έστειλε σε οικοτροφείο. Ο μικρότερος γιος του πέθανε από επιληψία. Επιληπτικός και ο ίδιος έζησε σε συνθήκες δραματικές γράφοντας παράλληλα συγκλονιστικά μυθιστορήματα μέσα σε καθεστώς ψυχοπαθολογίας.

Και ο Μάρτιν είναι επιληπτικός.

*Πληροφορίες για την παράσταση εδώ 

Δείτε το βίντεο