Ο θρήνος για τον θρήνο

Χρειάζεται πάντα να μεσολαβεί ένα χρονικό διάστημα προκειμένου ένα «θέμα» που έχει προκαλέσει διαφωνίες, αντεγκλήσεις ή και συγκρούσεις ενδεχομένως, να μπορεί να αντιμετωπισθεί ψύχραιμα και να τοποθετηθεί, στη συνέχεια, στις σωστές του διαστάσεις.

Μιλάμε για τον θάνατο του τραγουδιστή Βασίλη Καρρά και σε ποιο βαθμό ένας θρήνος που πήρε σχεδόν πανελλήνιες διαστάσεις ήταν ή δεν ήταν δικαιολογημένος.

Χωρίς ίχνος ασέβειας, όταν ο θάνατος του κάθε ανθρώπου μας υποβάλλει, ή θα έπρεπε να μας υποβάλλει κυρίως και αποκλειστικά μια διάθεση για περίσκεψη, ο θρήνος, όσο αγαπητός και αν μας ήταν ένας άνθρωπος, που δεν έπαυε να παραμένει ένας άγνωστός μας, μοιάζει να μας καταγγέλλει ως υποκριτές.

Φαντάζεται κανείς όλους αυτούς που τους είδαμε να θρηνούν για τον θάνατο του Βασίλη Καρρά, να αισθάνθηκαν το πένθος ως ανασταλτικό για όσα είχαν υπολογίσει να επιχειρήσουν το βράδυ της ίδιας μέρας της αποδημίας του ή της ταφής του;

Οταν πραγματικά θρηνούμε την απώλεια ενός ανθρώπου, οποιοσδήποτε κι αν υπήρξε αυτός, δεν θρηνούμε για όσα εμείς αισθανόμαστε να στερούμαστε με την απουσία του, ακόμα κι αν πρόκειται για τον Αϊνστάιν, τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ή τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Ως είδος εμείς οι άνθρωποι έχουμε φροντίσει πολύ πριν απ’ την αναχώρηση του ανθρώπου που θρηνούμε, για την κάλυψή μας σε σχέση με όσα μας προσέφερε.

Θρηνούμε – θα έπρεπε – κυρίως την απώλεια της προοπτικής – κάτι που μας αφορά όλους άμεσα – να γνωρίσει ο ίδιος τον εαυτό του με έναν τρόπο που δεν είχε συμβεί ως σήμερα για μια αποκάλυψη που θα τον συμφιλίωνε ενδεχομένως ή θα τον παρηγορούσε για το αναπότρεπτο τέλος του.

Ωστόσο, αυτό που ακολούθησε την αποδημία του Βασίλη Καρρά έθεσε δύο κάθε άλλο παρά αμελητέες παραμέτρους που, αν και μας εκθέτουν ως κοινωνία, δυστυχώς δεν διακρίνει κανείς το ενδεχόμενο να εξαλειφθούν έστω και στο απώτερο μέλλον.

Πρώτον την άκαιρη, για μια ακόμη φορά, χρήση της λέξης «προσκύνημα» και την ταυτόχρονη με την αποδημία του πληροφόρησή μας, χάρη σε φιλικά του πρόσωπα, για το πόσο γενναιόδωρος υπήρξε ο τραγουδιστής για πάσχοντα ιδιαίτερα νεαρής ηλικίας άτομα.

Πρόκειται για μια σύγχυση που δεν αποκλείεται να τη διεκδικούμε παγκοσμίως εμείς οι Ελληνες κατ’ αποκλειστικότητα, να θεωρούμε πως τόσο μεγαλύτερο γίνεται το καλλιτεχνικό μέγεθος ενός δημιουργού όταν συμβαίνει να συνδυάζεται με ένα ασύνηθες σε μέγεθος στοιχείο ανθρωπιάς.

Ακούμε συχνά ως επωδό να λένε για ένα καλλιτέχνη που μας έχει συγκινήσει με το έργο του πως υπήρξε «και ένας πολύ καλός άνθρωπος».

Δηλαδή τι;

Αν μαθαίναμε αίφνης για παράδειγμα, ότι η Ελλη Λαμπέτη κάθε άλλο παρά ένας καλός άνθρωπος υπήρξε, θα έπρεπε να μειωθεί στα μάτια μας ως καλλιτεχνική οντότητα;

Σύγχυση ή ανωριμότητα αλλά το ταλέντο μέσα στους ιστορημένους χρόνους δεν είχε ποτέ ως προϋπόθεσή του τα καλά αισθήματα.

Αντίθετα σκοτεινές, αν όχι εγκληματικές φυσιογνωμίες, κατέλιπαν ανεπανάληπτα έργα, ενώ άτομα ενός υψηλού επιπέδου σε σχέση με τα ανθρωπιστικά αισθήματα δεν υποψιάστηκαν καν μια ομορφιά που έχει ως προϋπόθεσή της ένα βαθύ ανθρώπινο σκοτάδι.

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»