Γιάννα Τερζή: «Υστερα από 11 ώρες χειρουργείο δεν αισθανόμουν το σώμα μου»

Η ανάρτηση με την οποία η τραγουδίστρια αποκάλυψε την περιπέτεια της υγείας της ήταν η αφορμή ν’ ανατρέξει στις σελίδες της ζωής της, τις νίκες, τις ήττες της αλλά και την αστείρευτη επιθυμία να προχωράει μπροστά

Επιστρέψατε στο Πανεπιστήμιο για να ολοκληρώσετε τις σπουδές σας. Πώς το αποφασίσατε;

Τελευταία ενδιαφέρομαι όλο και περισσότερο για τα κοινά, για το τι γίνεται στον κόσμο, τι μπορώ εγώ να προσφέρω. Η σχολή μου είναι άλλωστε Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών. Επιστρέφω σε πράγματα που ήθελα να κάνω, να μην τ’ αφήσω σ’ εκκρεμότητα.

Αφήσατε τις σπουδές σας στο Πανεπιστήμιο Πειραιά εξαιτίας της ενασχόλησής σας με το τραγούδι;

Ναι, διότι είχα δώσει εξετάσεις και έπρεπε να μπω στο Πανεπιστήμιο. Ως παιδί μελετούσα συνεχώς – τόσο για το σχολείο όσο και για το ωδείο. Οταν με ρωτάνε ποιες είναι οι αναμνήσεις μου από τη Θεσσαλονίκη, λέω ότι δεν θυμάμαι παρά μόνο το διάβασμα. Ηθελα ν’ ασχοληθώ με το τραγούδι από τεσσάρων ετών και αυτό δεν συνδέεται με το ότι ο μπαμπάς μου είναι τραγουδιστής (σ.σ.: ο Πασχάλης Τερζής). Δεν άκουγα λαϊκά τραγούδια και γενικά ελληνική μουσική. Γνώριζα τα πάντα για την αμερικανική κουλτούρα μέσα από τη μουσική. Αγαπημένος μου ήταν ο Μάικλ Τζάκσον.

Θέλατε ν’ ασχοληθείτε με την ποπ.

Στο κεφάλι μου μέσα υπήρχε αυτό. Εγώ ήθελα να τραγουδήσω και απλά να πιάσω το μικρόφωνο – το πιο εύκαιρο ήταν στη σκηνή των μπουζουκιών.

Είχατε πιο εύκολη πρόσβαση λόγω του πατέρα σας;

Οχι μόνο γι’ αυτό. Είχα και τα ακούσματα. Η ελληνική μουσική υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού διότι η φωνή του μπαμπά μου αποτυπωνόταν. Οι πρώτες φορές στην πίστα ήταν δίπλα στον πατέρα μου. Ομως όταν διαπίστωσα πόση κριτική μπορεί να αντιμετωπίσει ένα παιδί εξαιτίας αυτού, ξενέρωσα.

Ποια αντίδραση σας ενόχλησε περισσότερο;

Ολες! Ως κόρη του Τερζή δεν άκουσα κάτι άσχημο. Υπήρχε όμως ένα φίλτρο. Ετσι πήρα την απόφαση να σταματήσω να εργάζομαι με τον πατέρα μου και να ξεκινήσω τον δικό μου αγώνα. Εφαγα τα μούτρα μου σε τοπικά μαγαζιά, άργησα να μπω στη δισκογραφία και υπέγραψα σε διαφορετική εταιρεία από αυτή που ήταν ο πατέρας μου κάνοντας την πρώτη μου επιτυχία με το «Πού και πού». Συνεργάστηκα με άλλους καλλιτέχνες, βγάζω και δεύτερο άλμπουμ, έρχεται μια πρόταση από μια Ελληνοαυστραλέζα και αποφασίζω να πάω στην Ατλάντα για να εκπληρώσω το παιδικό μου όνειρο. Ο χώρος των μπουζουκιών δεν μου ταίριαζε. Ημουν συνεχώς άρρωστη. Δεν μου άρεσε το περιβάλλον της νύχτας και η νοοτροπία.

Ετσι δοκιμάσατε την τύχη σας στην Αμερική.

Ναι, στην Ατλάντα αρχικά, στη Νέα Υόρκη και έπειτα στο Λος Αντζελες μπήκα σε μεγάλα στούντιο και γνώρισα σπουδαίους μουσικούς παραγωγούς και καλλιτέχνες που άλλαξαν τον τρόπο που βλέπω και γράφω μουσική. Επειτα εργάστηκα δίπλα σε ένα υψηλό μουσικό στέλεχος μάνατζερ καλλιτεχνών. Οταν του έδωσα και τα δικά μου τραγούδια, κλονίστηκε η σχέση και διαπίστωσα ότι έπρεπε να καταβάλω έξτρα προσπάθεια για να κερδίσω μία ακόμη μάχη. Ημουν ήδη στον όγδοο χρόνο στην Αμερική, έπαθα burnout. Εκεί αποφάσισα να επιστρέψω στην Ελλάδα.

Τι πλάνο είχατε;

Δημιουργήσαμε μια ομάδα – Μιχάλης Παπαθανασίου, Δημήτρης Σταματίου, Αρης Καλημέρης –, γράψαμε το «Ονειρό μου», το οποίο σημείωσε επιτυχία και μετά πήγε στη Eurovision. Ομως το τραγούδι δεν υποστηρίχθηκε όπως έπρεπε. Τραυματίστηκα από την εμπειρία της Eurovision.

Αναχαίτισε τον ενθουσιασμό σας για το τραγούδι;

Είχα δεχτεί τρομερό μπούλινγκ από τα κανάλια και τις εκπομπές. Πιέστηκα πολύ ψυχολογικά. Ολα αυτά λειτούργησαν αθροιστικά στην υγεία μου. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας εμφανίστηκε ο όγκος στον νωτιαίο μυελό, στο ύψος του θώρακα – επενδύμωμα, όπως ονομάζεται, χαμηλής κακοήθειας. Δεν κάνει μεταστάσεις, δεν σε σκοτώνει, αλλά αν δεν το διαγνώσεις εγκαίρως μπορεί να σε αφήσει παράλυτο.

Εσείς το μάθατε τυχαία;

Επαθα λουμπάγκο και όταν έκανα μαγνητική φάνηκε η ουρά του όγκου. Αν μεγάλωνε λίγο ακόμη, θα μπορούσε να μου σπάσει νεύρο και να μου προκαλέσει οτιδήποτε. Παράδειγμα, να τυφλωνόμουν. Μου το είπε ο γιατρός από το τηλέφωνο. Θυμάμαι ακόμη το βουητό στ’ αφτιά μου. Στη μητέρα μου το είπα σιγά σιγά και ο πατέρας μου το έμαθε όταν έγινε η επέμβαση και ήμουν καλά. Ηταν ένας σπάνιος όγκος και οι χειρουργοί στην Ελλάδα δεν έχουν εμπειρία. Επειτα από έρευνα βρήκα έναν γιατρό στο Αννόβερο της Γερμανίας, ο οποίος είχε χειρουργήσει 700 όγκους, και πήγα εκεί.

Ποιος ήταν κοντά σας στην επέμβαση;

Ο αδελφός μου. Ξύπνησα ύστερα από 11 ώρες χειρουργείο και δεν αισθανόμουν το σώμα μου. Σήκωσα σοκαρισμένη το σεντόνι για να δω πού είναι το σώμα μου. Ετσι άρχισε μια νέα περιπέτεια της αποκατάστασης που κράτησε περισσότερο από έναν χρόνο. Επρεπε να μάθω να περπατάω από την αρχή, περνώντας πρώτα από τη φάση του αναπηρικού αμαξιδίου.

Γι’ αυτό μιλήσατε σε ανάρτησή σας για αόρατη αναπηρία;

Ναι, γιατί ανακτάς την κινητικότητά σου, αλλά δεν είναι βέβαιο πότε θα αποκτήσεις την αισθητικότητα και σε τι βαθμό. Επιστρέφει πολύ σιγά. Ακόμη και τώρα που μιλάμε με διαπερνά ένα ρεύμα. Υστερα από ένα τέτοιο χειρουργείο δεν είσαι πια ο ίδιος. Γίνονται πράγματα στο σώμα σου που δεν είναι ορατά. Τα πόδια μου είναι 24 ώρες το 24ωρο μουδιασμένα. Πολλά πράγματα δεν μπορώ να τα κάνω. Η αποκατάσταση ήταν η πιο δύσκολη στιγμή. Εμπαινα και έβγαινα στην κατάθλιψη. Ζήτησα βοήθεια, πήρα αγωγή, την οποία έχω σταματήσει, και το αντιμετώπισα.

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»