24 ώρες στην Αθήνα: Εμείς, ποτε θα βρούμε την Ιθάκη μας;

Το ημερολόγιο δείχνει 2024. Αποχαιρετώντας 365 ημέρες, είπαμε ένα γλυκόπικρο αντίο στις θάλασσες του Αιγίου Πελάγους που κολυμπήσαμε ένα βράδυ με τις φίλες μας, στον ουρανό της Σαμοθράκης, που τα αστέρια του σχηματίζουν νεράιδες και εξωτικά πουλιά, στα μεθυσμένα «κρύα» βράδια στο κέντρο της Αθήνας, στις αυγουστιάτικες βόλτες κάτω από την Ακρόπολη ανάμεσα σε ερωτευμένους, μουσικούς του δρόμου και θερινά σινεμά με τεράστιες επιγραφές ασπρόμαυρων ταινιών.

Το σκοτάδι έχει πέσει, τα φώτα της πόλης «παντρεύονται» με τις απέραντες λεωφόρους, τα κόκκινα φανάρια και τους καπνίζοντες που περιμένουν υπομονετικά έξω από τα νυχτερινά μαγαζιά μέχρι να τελειώσουν το τσιγάρο τους

Στις 19.00 «Καζαμπάνκα». «Στις 21.00 Ψυχώ», διάβαζες καθώς περπατούσες αμέριμνη στην Διονυσίου Αεροπαγήτου, κουνώντας νωχελικά την πολύχρωμη βεντάλια σου. Πλησίαζες και η μυρωδιά των ποπ κορν σου «έσπαγε τη μύτη».

Λίγους μήνες νωρίτερα, την Άνοιξη, σε εκείνο ακριβώς το σημείο, οι απηυδισμένοι και σαστισμένοι κάτοικοι της Αθήνας, έκαναν την πρώιμη εμφάνιση τους. Καφέ στο Θησείο, παγωτό στο χέρι και «Πάμε ‘κανα σινεμά ή θέατρο; Δες αν έχει τίποτα καλό».

Πάντα έβρισκαν κάτι «καλό». Το 2023 ήταν μια καλή χρονιά για την Τέχνη στην Ελλάδα. Από δημιουργικής άποψης. Φυσικά.

Όμως σήμερα, το ημερολόγιο δείχνει 13 Ιανουαρίου 2024. Και οι άνθρωποι που πρόκειται να κατακλύσουν τα πέριξ της Ακρόπολης αγωνιούν. Θα βρούνε κάτι «τίμιο» να δούνε;

Ας το ανακαλύψουμε.

2024

Δεύτερο Σάββατο του Ιανουαρίου και η θερμοκρασία κάνει «τσουλήθρα» προς τα άδυτα της παγωνιάς. Το πάπλωμα σε «πλάκωσε» και οι δείκτες του ρολογιού δείχνουν 12 – νταν- το μεσημέρι. «Έχω ανάγκη έναν καφέ» μονολογείς. Κατευθύνεσαι προς τη καφετιέρα.

Εκτός λειτουργίας.

Κάπως ξενερωμένη, αποφασίζεις να επισκεφτείς τον συνοικιακό φούρνο, για μια δόση ζεστής καφεΐνης. Καθώς φοράς τις φόρμες σου, χτυπάει το τηλέφωνο. Το σηκώνεις. «Σήκω να πάμε για καφέ, καμία βόλτα και σε μια έκθεση που θέλω». «Οκ, θα σου στείλω όταν ετοιμαστώ» απαντάς εσύ, ως γνήσια GEN Z.

Ο τίτλος της έκθεσης παραπέμπει στο ταξίδι επιστροφής του ήρωα, με άμεση φυσικά αναφορά στο δεκαετές ταξίδι του Οδυσσέα προς την Ιθάκη μετά τον Τρωικό Πόλεμο

Βάζεις την αγαπημένη σου φούστα, αγνοώντας σχεδόν ηλιθιωδώς το κρύο, επιλέγεις το αγαπημένο σου μακρύ παλτό και τρέχεις όντας αργοπορημένη προς το κέντρο της Αθήνας.

Πρώτη στάση: Γκαλερί Gagosian | Hilary Pecis & Lily Stockman | Nostos

«Πηγή έμπνευσης για τη Nostos αποτέλεσε σε ένα βαθμό η μετάφραση της Οδύσσειας σε ιαμβικό πεντάμετρο από την Emily Wilson το 2018, που αποκαθιστά την αρχική ζωντάνια του έπους επιβάλλοντας ταυτόχρονα μια νέα μετρική προσέγγιση στον στίχο.

View this post on Instagram

A post shared by hilary pecis (@hilary_pecis)

Όπως ο Brice Marden για να οργανώσει τις ιδέες του γύρω από τον φυσικό και τον πνευματικό κόσμο στη σειρά Cold Mountain (1991) χρησιμοποίησε τη μετάφραση που έκανε ο Gary Snyder σε έργα του ποιητή Χαν Σαν της δυναστείας Τανγκ, έτσι η Hilary Pecis και ηLily Stockman δανείστηκαν φορμαλιστικά στοιχεία από τη μετάφραση της Wilson για να χτίσουν τη δομή που πλαισιώνει τα ζωγραφικά τους έργα.

Ο τίτλος της έκθεσης παραπέμπει στο ταξίδι επιστροφής του ήρωα, με άμεση φυσικά αναφορά στο δεκαετές ταξίδι του Οδυσσέα προς την Ιθάκη μετά τον Τρωικό Πόλεμο. Και βέβαια από τον νόστο προέρχεται και η νοσταλγία, ο πόνος που προκαλεί η επιθυμία για την επιστροφή. Η έκθεση αποτελεί εν πολλοίς διαλογισμό πάνω στο τι σημαίνει επιστροφή στην πατρίδα, και ενώ η Pecis απεικονίζει τον χώρο που συγκροτεί την πατρίδα στην υλικότητά του, η Stockman προσεγγίζει το θέμα πιο αφαιρετικά, επιστρέφοντας στον χώρο όπου γεννήθηκε η λαμπρή αυτή ιστορία που φλόγιζε την φαντασία της».

View this post on Instagram

A post shared by Lily Stockman (@lilystockman)

Βγαίνοντας από την γκαλερί, το τηλέφωνο ξαναχτυπά. Το σηκώνεις. «Πάμε θέατρο και μετά για ποτό με τα παιδιά;». «Μέσα» λες εσύ. «8 παρά τέταρτο να είστε απέξω», σου απαντά. «Εντάξει, θα έρθουμε κατευθείαν από Ταινιοθήκη που έχει φεστιβάλ».

Και το κλείνετε.

Δεύτερη στάση: Ταινιοθήκη της Ελλάδος | 14ο Διαβαλκανικό Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους BBB – Athens Edition

«Το 14ο Διαβαλκανικό Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους BBB – Athens Edition, με τη θεματική Edgetales, έρχεται στην Αθήνα από τις 12 έως τις 14 Ιανουαρίου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος. Έπειτα από τη διεξαγωγή του 14ου Balkans Beyond Borders Short Film Festival στο Νίκσιτς του Μαυροβουνίου, τον Οκτώβριο, το φεστιβάλ επιστρέφει στη γενέτειρά του την Αθήνα, στα πλαίσια της αδελφοποίησης πόλεων που ακολουθεί τα τελευταία χρόνια.

Από τις 12 έως τις 14 Ιανουαρίου, το 14ο Διαβαλκανικό Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους BBB – Athens Edition θα επιχειρήσει να διερευνήσει την έννοια της «άκρης» μέσα από ποικίλες αφηγήσεις, παρουσιάζοντας το 14ο διαγωνιστικό του πρόγραμμα, ειδικές προβολές, περφόρμανς, εκδήλωση δικτύωσης με την Πρεσβεία του Μαυροβουνίου στην Αθήνα, και ένα φωτογραφικό μαραθώνιο στη γειτονιά του Κεραμεικού.

The Parade | Michael Galanopoulos

Η φετινή θεματική με τίτλο Edgetales είναι εμπνευσμένη από «παραμύθια» που αφηγούνται ιστορίες που επιθυμούν να επαναδιατυπώσουν και να επαναπροσδιορίσουν τις έννοιες των συνόρων, των άκρων και των περιορισμών, των προσωπικών εμπειριών που κάνουν ορατό αυτό που έχει παραμείνει ανείπωτο και αόρατο».

Σάββατο 13/01

11:30 – 16:00 Φωτογραφικός Μαραθώνιος: Urban Edgetales, Τεχνοχώρος Φάμπρικα, Κεραμεικός 18:00 – 18:30 Περφόρμανς Απόπειρα επιβίωσης σε πλαίσια, από την ομάδα Άπλετοι Κήποι 18:45 – 20:00 Διαγωνιστικό: Contact-less

20:15 – 21:30 BBB & co – Young Creators-Fresh Ideas: “Νέοι Σκηνοθέτες από το Τμήμα Κινηματογράφου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης φωτίζουν τη σκοτεινή αίθουσα” 22:00 – 23:30 Διαγωνιστικό: Archived Memory

Φεύγοντας από το Φεστιβάλ, αποφασίζετε να πάτε περπατώντας στο θέατρο, για να απολαύσετε τους μεγάλους δρόμους της γκριζούπολης, που τόσο αγαπάτε να μισείτε.

Τρίτη στάση: Ο Θάνατος του Εμποράκου σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη

«Γραμμένο το 1949, «Ο Θάνατος του Εμποράκου» θεωρείται το κορυφαίο έργο του Αμερικανού συγγραφέα.  Πραγματεύεται την ζωή του Γουίλι Λόμαν, ενός πλανόδιου πωλητή, που ζει μπερδεμένος ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν, εγκλωβισμένος από το αμερικάνικο όνειρο.

Το δυσβάσταχτο κυνήγι της επιβίωσης, σύμφωνα με τα πρότυπα που επιτάσσει η άκρως καπιταλιστική κοινωνία, τον οδηγεί παραληρηματικά στην διάλυση ολόκληρης της ζωής του».

Plus: Αν σήμερα θέλεις απελπισμένα να πας σινεμά, να φας αλμυρά ποπ κορν, να πιείς ένα παγωμένο ρόφημα, να συγκινηθείς, να θαυμάσεις, να αναθεωρήσεις, η λύση είναι μία. Poor Things, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λάνθιμου. Η μαύρη κωμωδία «Poor Things» εξιστορεί την απελευθέρωση μιας νεκραναστημένης γυναίκας ονόματι Μπέλα Μπάξτερ, η οποία εξελίσσεται και ωριμάζει με διάφορους τρόπους, από την κίνηση και την ομιλία μέχρι την επιθυμία της για φαγητό και σεξ.

Το σκοτάδι έχει πέσει, τα φώτα της πόλης «παντρεύονται» με τις απέραντες λεωφόρους, τα κόκκινα φανάρια και τους καπνίζοντες που περιμένουν υπομονετικά έξω από τα νυχτερινά μαγαζιά μέχρι να τελειώσουν το τσιγάρο τους.

Μπαίνετε στο αμάξι και κατευθύνεστε προς το Παγκράτι. Από το ράδιο ακούγεται: «Αναμένεται πτώση της θερμοκρασίας κατά τις πρώτες πρωινές ώρες, και μια ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική χρονιά για την Αθήνα».

*Κεντρική φωτογραφία θέματος: Hilary Pecis | Instagram