Ας δούμε την πραγματικότητα

Ο νομοθέτης οφείλει, μεταξύ άλλων, να υπηρετεί και την πραγματικότητα. Διότι, όταν κινείται εναντίον της, αυτή βρίσκει πάντα τον τρόπο να ξεφεύγει, με κίνδυνο να δημιουργούνται κενά ασφαλείας που η θέσπιση μπορεί να προλάβει.

Ας δούμε ρεαλιστικά, λοιπόν, τον νομικό αποκλεισμό των ΛΟΑΤΚΙ ζευγαριών από τη δυνατότητα της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Διότι όσα δεν τολμά να λύσει ο νόμος τα λύνει η αγορά.

Πρακτικά: Ο πρωθυπουργός ξεκαθάρισε ότι με τον νόμο που προτίθεται να φέρει (άγνωστο πότε) θα απαγορεύεται μεν στην Ελλάδα ένα ζευγάρι γκέι ανδρών να αποκτήσει παιδί με παρένθετη μητέρα, αλλά θα αναγνωρίζονται όσα έχουν γεννηθεί στο εξωτερικό.

Με μια απλή αναζήτηση θα βρείτε δεκάδες διεθνείς υπηρεσίες που αναλαμβάνουν να συνδέσουν ζευγάρια ανδρών με παρένθετες μητέρες σε άλλες χώρες. Υπάρχουν μάλιστα και γνωστοί Έλληνες γιατροί του κλάδου που συνεργάζονται και διαθέτουν κλινικές στο εξωτερικό.

Όποιοι θέλουν και μπορούν, θα κάνουν αναπαραγωγικό τουρισμό (ναι, υπάρχει αυτή η έννοια) και το παιδί θα εγγράφεται μετά στο ληξιαρχείο εδώ. Αυτά τα πράγματα ήδη μισογίνονται «στη ζούλα» κι είναι η πραγματικότητα, για όποιον ενδιαφέρεται να τη μάθει. Είναι άραγε, λοιπόν, προτιμότερο ο νομοθέτης να ρυθμίσει, να βάλει κανόνες και πλαίσιο; Ή να την αγνοήσει αφήνοντας ελεύθερο το μακρύ χέρι της αγοράς; Δεν θα ήταν ασφαλέστερο να νομοθετηθεί για τα δικαιώματα όλων; Δηλαδή και των γυναικών;

Διότι διαπιστώνεται αίφνης μια συγκινητική ευαισθησία για αυτά.

Ο πρωθυπουργός παρομοίασε, μάλιστα, την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή για γκέι άνδρες ως μετατροπή των γυναικών σε «μηχανές παραγωγής παιδιών κατά παραγγελία».

Όμως, για τα ετερόφυλα ζευγάρια είναι νομοθετημένη εδώ και 20 χρόνια ενώ νόμιμη είναι και η δωρεά ωαρίου (έναντι «αποζημίωσης»). Εάν το ζήτημα τίθεται ηθικά, τότε γιατί δεν είχε απασχολήσει τόσο καιρό όσους ξαφνικά διακατέχονται από τόση αγωνία για τη γυναικεία αυτοδιάθεση;

Και το επιχείρημα που λέει ότι δεν τίθεται θέμα ισότητας, γιατί για τα ετερόφυλα προβλέπεται μόνο εφόσον δεν υπάρχει ιατρικά η δυνατότητα κύησης, στερείται ακλόνητης βάσης. Αφενός γιατί το ηθικό ερώτημα της επί πληρωμή κύησης παραμένει. Και, κυρίως, γιατί στο δίκαιο υπάρχει και η έννοια της έμμεσης διάκρισης. Που είναι η φαινομενικά ίδια αντιμετώπιση, χωρίς προσαρμογές που λαμβάνουν υπόψη τις διαφορετικές ανάγκες. Αλλά, είπαμε, όλα θα τα λύσει το επιχειρηματικό πνεύμα. Είναι ίσως κι αυτό μια φιλελεύθερη λύση.

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»