Τα πράγματα είναι απλά, για όσους δεν κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους και δεν φοβούνται να αντικρύσουν την αλήθεια.

Τα βασικά επιχειρήματα που διατυπώνονται μέχρι σήμερα κατά του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, το μόνο που αποπνέουν είναι βαθύ συντηρητισμό, ένα φοβικό σύνδρομο έναντι του «ξένου» και μια απροθυμία αναμέτρησης με μια πολύ απλή και χειροπιαστή πραγματικότητα: ότι στην Ελλάδα υπάρχουν οικογένειες που αποτελούνται από πρόσωπα του ίδιου φύλου.

Είναι οικογένειες όπως όλες οι άλλες. Αγαπιούνται και ζούνε μαζί. Έχουν προβλήματα και εντάσεις. Αντιμετωπίζουν δυσκολίες, φοβούνται, αλλά διατηρούν ζωντανή και την ελπίδα.

Και έχουν και παιδιά.

Μόνο που αυτά τα παιδιά δεν θεωρούνται ακριβώς παιδιά και των δύο γονιών. Θεωρούνται παιδιά ενός γονιού. Και εάν – ο μη γένοιτο – αυτός πάθει κάτι, δεν μπορεί να τα αναλάβει ο άλλος γονιός, όπως γίνεται σε μια οικογένεια που οι γονείς είναι διαφορετικού φύλλου.

Γιατί αυτές οι οικογένειες δεν αναγνωρίζονται σαν οικογένειες.

Επειδή δεν θεωρούνται «φυσιολογικές».

Ποιος το κρίνει όμως αυτό; Εγώ ξέρω πως φυσιολογικό είναι αυτό που υπάρχει, που συμβαίνει, που έχει συμβεί και θα ξανασυμβεί.

Με αυτή την έννοια, ας το παραδεχθούμε για να το αποδεχθούμε: οικογένειες με γονιούς του ίδιου φύλου υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν.

Αυτό λοιπόν τις κάνει, στα δικά μου μάτια, απόλυτα «φυσιολογικές».

Και για να προλάβω το μόνο επιχείρημα που έχει ένα νόημα να αναλογιστεί κανείς -όταν βέβαια εκφράζει ειλικρινές ενδιαφέρον και δεν χρησιμοποιείται ως φερετζές- σημειώνω ότι όποιος έχει ζήσει τέτοιες οικογένειες γνωρίζει καλά ότι μια χαρά περιβάλλον προσφέρουν για να ανατραφούν παιδιά, γιατί είναι οικογένειες από επιλογή και αγάπη. Μακάρι, άλλωστε, να ήταν τόσο απλό και η εγγύηση για μια σωστή οικογένεια που θα μεγαλώσει υγιή σωματικά και ψυχικά παιδιά να κρυβόταν στο να είναι οι γονείς διαφορετικού φύλου.

Σε κάθε περίπτωση το ζήτημα που συζητάμε δεν είναι εάν θα «επιτρέψουμε» να υπάρχουν οικογένειες που θα αποτελούνται από ομόφυλα ζευγάρια και τα παιδιά τους.

Αυτές θα υπάρξουν σε κάθε περίπτωση, γιατί και τώρα υπάρχουν.

Το κρίσιμο ζήτημα προς συζήτηση και ζητούμενο είναι να τις αναγνωρίσουμε και να τους προσφέρουμε τα δικαιώματα που ο νόμος προβλέπει για τις οικογένειες.

Δηλαδή, να σταματήσουμε τη διάκριση που γίνεται σε βάρος τους και να εξασφαλίσουμε ότι όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα.

Γι’ αυτό και μιλάω για υποκρισία.

Γιατί όλοι αυτοί που βγαίνουν και διαφοροποιούνται, όλοι αυτοί που μιλούν για το «φυσιολογικό», λες και είμαστε πριν πενήντα χρόνια όταν ακόμη έλεγαν τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα «ανώμαλους» και «άρρωστους», δεν το κάνουν γιατί δεν γνωρίζουν ότι υπάρχουν και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν τέτοιες οικογένειες, ούτε καν γιατί ειλικρινά θέλουν να αποτρέψουν τους γάμους ομόφυλων ζευγαριών.

Το λένε και το κάνουν γιατί σε μια κοινωνία ανασφαλή και φοβική, ο συντηρητισμός «πουλάει».

Και αυτό που κάνουν δεν είναι να εκφράζουν την ειλικρινή αντίρρησή τους, αλλά να «πουλάνε» συντηρητισμό, παράδοση, θρησκοληψία και «οικογενειακές αξίες».

Διότι, δυστυχώς, σήμερα στην Ευρώπη η ακροδεξιά «έχει ρεύμα». Και διάφοροι θέλουν να «καβαλήσουν» αυτό το ρεύμα, ακόμη και εάν τυπικά δεν είναι ακροδεξιοί. Σίγουρα βρίσκονται πάντως «δεξιά» της δεξιάς.

Μόνο που όλα αυτά είναι υποκρισία. Και κυνισμός.

Το ξαναλέω. Τα πράγματα είναι απλά.

Το ζήτημα και η πρόκληση που έχουμε μπροστά μας δεν είναι εάν θα ανακόψουμε το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών ή το να φτιάχνουν οικογένειες.

Διότι θα συνεχίσουν να το κάνουν.

Το ζήτημα είναι εάν θα κατανοήσουμε ότι μια κοινωνία δεν είναι ελεύθερη και δεν έχει ισότητα, όσο όλα τα μέλη της δεν απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες ελευθερίες.

Όσο δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η εξασφάλιση βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων και ελευθεριών είναι εκ των ων ουκ άνευ, ούτε πλήρως ελεύθερη κοινωνία είμαστε, ούτε πλήρη δικαιώματα έχουμε. Και αυτό, την έκπτωση δικαιωμάτων κατά το δοκούν, θα το πληρώσουμε όλοι, όχι μόνο τα ομόφυλα ζευγάρια.

Headlines