Ενας Ολυμπιακός για να μείνει έξω κι από τα Play In!

Στήριξη. Υπομονή. Πίστωση χρόνου. Ακόμη είναι όλα ανοικτά. Εχει άλλα 13 παιχνίδια. Οι αποστάσεις είναι στις 1-2 νίκες. Αποδεκτά όλα αυτά. Κανείς δεν προβάλει αντίρρηση. Η εικόνα όμως είναι θλιβερή. Το φετινό μοντέλο δεν βγαίνει. Κι αν το σύστημα βγαίνει η ομάδα δεν πείθει. Αργή, προβλέψιμη, με ελάχιστες λύσεις επιθετικά, δίχως πάθος. Σαν να μην έχει κίνητρο.

Οι πρώτες κουβέντες μετά από συντριβή είναι γεμάτες οργή και λανθασμένη κρίση. Το αποτέλεσμα όμως δεν αλλάζει. Δεν είναι η πρώτη φορά. Κάτι λείπει.

Προφανώς ήταν αδύνατο να πάει τρένο μια ομάδα που τα έχει σαρώσει όλα την τελευταία διετία εντός κι εκτός συνόρων. Η φυγή των Βεζένκοφ, Σλούκα τελικά άφησε την ομάδα του Πειραιά δίχως σημείο αναφοράς. Το είχε πει ο τεχνικός της Μπάγερν, ο Πάμπλο Λάσο, σε ανύποπτη στιγμή. «Καλή ομάδα, αλλά δεν έχει το περσινό ταλέντο». Μήτε ταλέντο ούτε γυαλίζει το μάτι τους. Δεν είναι η πρώτη φορά. Το παράτησε το παιχνίδι ο Ολυμπιακός κι αυτό είναι κάτι που το παραδέχθηκαν και οι άνθρωποί του. Η ανάλυση των λαθών καλή είναι, αλλά κάθε φορά το ίδιο γίνεται. Ο χρόνος κυλά. Τα περιθώρια στενεύουν.

Οσο περνά ο καιρός οι «ερυθρόλευκοι» αντί να βγάζουν την περσινή φρεσκάδα και ανωτερότητα γίνονται χειρότερη. Δίχως κίνητρο, χωρίς πάθος, αβίαστα λάθη. Εκτός τόπου και χρόνου. Μια ομάδα που έγινε σύνολο από ρολίστες μοιάζει πολύ κοντά στον αποκλεισμό ακόμη κι από τα play in! To πρόγραμμα δεν είναι καλό, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Ο Ολυμπιακός δεν χάνει την εμπιστοσύνη από τον κόσμο του. Το ζήτημα είναι ότι ο ίδιος δεν εμπιστεύεται τον εαυτό του. Οι παίκτες δεν είναι ρομπότ, αλλά η ψυχολογία τους είναι κακή και αυτό είναι το χειρότερο. Λες και περιμένουν το φινάλε μιας χρονιάς που είναι μόλις στα μέσα του Γενάρη.

Χρόνος υπάρχει, αλλά δεν είναι απεριόριστος. Τα ματς χάνονται, η πρόκριση απομακρύνεται.

Η φανέλα επιτάσσει πάθος και να παλεύεις για κάθε κατοχή, αλλά ειδικά στο ματς με την Μπασκόνια έμοιαζαν λες και έπαιζαν φιλικό. Ξεζουμισμένοι, κουρασμένοι χωρίς ψυχή. Το απόλυτο μηδέν. Κάτι έχει χαλάσει. Προφανώς είναι στο χέρι τους να το ξαναβρούν. Ως τώρα όμως είναι ελάχιστα τα ματς που έβγαλαν κυριαρχία στο παιχνίδι τους. Μήτε ανατροπές, ούτε «σκυλίσιες» άμυνες. Ομορφα γυρίζει η μπάλα, καλά μπαίνουν κάποια σουτ. Αν ο αντίπαλος είναι υποδεέστερος και η έδρα παίξει ρόλο τότε κάτι γίνεται.

Η τελευταία φορά που είδαμε πραγματικά καλό Ολυμπιακό ήταν στην πρεμιέρα της Euroleague στο ΟΑΚΑ με τον Παναθηναϊκό. Μετά επί της ουσίας μόνο τα απαραίτητα. Mόνο στο «διπλό» επί της Μακάμπι στο Βελιγράδι και στις εντός έδρας οριακές νίκες με Μονακό και Παρτιζάν βγήκε κάποια σκληράδα. Πολλές ήττες στο φινάλε δίχως αποφασιστικότητα και τίποτα αξιόλογο να θυμάσαι. Μπορεί να προκριθεί; Χάνει ισοβαθμίες όπως αυτή με την Μπασκόνια που θα κοστίσουν σε μια Ευρωλίγκα τόσο δυνατή. Πάει για επανεκκίνηση. Το πως είναι θέμα της τεχνικής ηγεσίας. Μπορεί τα πάντα. Μπορεί και να πάρει την Ευρωλίγκα. Εχει φανέλα, ιστορία, κόσμο και αξία. Για την ώρα όμως η εικόνα δείχνει ότι δεν θα μπει ούτε στα πλεϊ ιν…