Βασανισμός ζώου από παιδί: Γιατί το κάνει; Πως μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε

Τι μπορεί να φταίει και ένα παιδί, προξενεί κακό σε ένα απροστάτευτο ζώο;

«Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε τα παιδιά και να μην τα κρίνουμε. Να τα αποδεχόμαστε άνευ όρων, να καλλιεργούμε την αυτοπεποίθησή και την αυτοεκτίμησή τους. Να τα κάνουμε να αισθάνονται ασφάλεια και αποδοχή, για να μην φτάσουν σ’ αυτό το σημείο.

Είναι κι αυτό μια μορφή βίας που δείχνει, όπως οι περισσότερες μορφές βίας, ότι υπάρχει έλλειψη αγάπης και αυτοεκτίμησης.

Κάθε παιδί έχει τους δικούς του λόγους που το ωθούν να βασανίσει ζώο

Όταν υπάρχει μια μορφή βίας πρέπει να προσπαθήσουμε να βρούμε τα αίτιά της και να την αντιμετωπίσουμε στα πρώτα της στάδια.

Αν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα, υπάρχουν αυξημένες πιθανότητες τα παιδιά να υιοθετήσουν αυτή τη βίαιη συμπεριφορά απέναντι σε ανθρώπους», τονίζει η ψυχολόγος, Νένα Γεωργιάδου.

«Μπορεί να το κάνει από θυμό, που, πολλές φορές, προέρχεται από έλλειψη ευτυχίας.
Μπορεί να κρύβει στεναχώρια και θλίψη. Μπορεί να είναι ένα παιδί που δεν ακούγονται οι επιθυμίες του, μέσα στην οικογένεια.

Το βασικότερο είναι ότι, τα παιδιά που δέχονται καταπίεση, είτε από την οικογένεια είτε από φίλους, νοιώθουν πολλές φορές αδύναμα. Οπότε, όταν έχουν απέναντί τους ένα ζώο μπορούν να αισθανθούν πιο δυνατά, και ανώτερα.

Κάθε παιδί έχει τους δικούς του λόγους που παρουσιάζει αυτήν τη συμπεριφορά», διευκρινίζει η κα Γεωργιάδου.

Αναφέρει ότι, μπορεί να παίζει ρόλο και η μιμητική συμπεριφορά. Δηλαδή, το παιδί να μιμείται τη συμπεριφορά μιας ομάδας, προκειμένου να μπορέσει να ενταχθεί σ’ αυτήν.

«Αυτό δε σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με ένα παιδί που έχει κακή συμπεριφορά, καθώς το κάνει για να μπορέσει να ενταχθεί στην ομάδα. Χωρίς αυτό να το δικαιολογεί.

Σε αυτό το σημείο, το παιδί χρειάζεται στήριξη: προσπαθούμε να κατανοήσουμε τους λόγους που το κάνει για να μπει στην ομάδα, και το βοηθάμε να κατανοήσει ότι αυτή η πράξη, αλλά και η ομάδα δεν του ταιριάζουν.

Μπορεί επίσης, να μιμείται και τη συμπεριφορά που εκδηλώνουν οι γονείς του απέναντι στα ζώα», επισημαίνει η κα Γεωργιάδου και συμπληρώνει: « Έχουμε το δικαίωμα να μην αγαπάμε τα ζώα, αλλά έχουμε την υποχρέωση να τα σεβόμαστε.

Σύμφωνα με έρευνες, που έχουν γίνει, η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμηση των παιδιών καλλιεργείται μέσω της φροντίδας ενός ζώου.

Επίσης, τα ζώα, πάντα, αποτελούσαν κομμάτι της θεραπείας και στήριξης σωματικών και ψυχικών προβλημάτων του ανθρώπου.

Παιδιά ή ενήλικες που είναι βραδύγλωσσοί, όταν μιλάνε σε ένα ζώο δεν τραυλίζουν, επειδή έχουν την απόλυτη αγάπη και αποδοχή, χωρίς κριτική, και, χωρίς καμία σύγκριση».

*Η κα Νένα Γεωργιάδου είναι πτυχιούχος του Τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Και συγγραφέας των βιβλίων «Θεραπευτικά παραμύθια» και «Εγώ και η αυτοπεποίθησή μου» κ.α.
Διατηρεί γραφείο στο Χαλάνδρι.