Γιατί ο καρκινοπαθής υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ υιοθετεί κάτι που κάνουν εκατομμύρια ασθενείς

Μπορεί οι γιατροί του στρατιωτικού νοσοκομείου Walter Reed στις ΗΠΑ να δηλώνουν αισιόδοξοι για την αντιμετώπιση του καρκίνου του υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ Λόιντ Όστιν, ωστόσο, το πρόβλημα είναι ότι ο ίδιος «ξέχασε»… να ενημερώσει ακόμα και τον ίδιο τον πρόεδρο ότι είναι καρκινοπαθής.

Τον Ιανουάριο του 2024, ο Όστιν νοσηλεύτηκε για λοίμωξη του ουροποιητικού συστήματος μετά από χειρουργική θεραπεία του καρκίνου του προστάτη. Περνώντας αρκετές ημέρες στη μονάδα εντατικής θεραπείας, ο υπουργός ανέθεσε στην αναπληρώτριά του, Κάθλιν Χικς να αναλάβει τα καθήκοντά του.

Ωστόσο, το Υπουργείο Άμυνας δεν αποκάλυψε τη νοσηλεία στον πρόεδρο, σε ανώτερους αξιωματούχους του υπουργείου Άμυνας, στο ανώτερο προσωπικό εθνικής ασφάλειας του Λευκού Οίκου, σε μέλη του Κογκρέσου των ΗΠΑ, σε ΜΜΕ ή στο κοινό για αρκετές ημέρες.

Σύμφωνα με νομικούς ο Όστιν «παραβίασε ξεκάθαρα» τους νόμους των ΗΠΑ που απαιτούν από τις κυβερνητικές υπηρεσίες να αναφέρουν οποιαδήποτε απουσία ανώτατου επιπέδου.

Η περίπτωση του Ώστιν είναι ενδεικτική ανθρώπων που αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρά ζητήματα με την υγεία τους, όπως καρκίνος, αλλά αρνούνται να το γνωστοποιήσουν, σύμφωνα με ειδικούς που επικαλείται ενδιαφέρον ρεπορτάζ των New York Times.

«Μπορεί να αποκαλύψετε μια ασθένεια σε έναν φίλο, αλλά να μην υπεισέλθετε στις λεπτομέρειες της θεραπείας σας».

«Το βλέπω με τους ασθενείς μου όλη την ώρα», είπε στο μεγάλο αμερικανικό μέσο ο δρ. Andrew Esch ανώτερος σύμβουλος στο Centre to Advance Palliative Care, ενός οργανισμού που φροντίζει για την υγειονομική περίθαλψη στις ΗΠΑ. «Είναι πολύ ανθρώπινο να μην θέλεις να έχεις τον εαυτό σου ανοιχτό για να το δει ο κόσμος».

Σύμφωνα με τον πρόεδρο του Τμήματος Ψυχιατρικής και Συμπεριφορικών Νευροεπιστημών στο Cedars-Sinai στο Λος Άντζελες δρ. Ιτάι Ντάνοβιτς , το απόρρητο μπορεί να είναι μια στρατηγική αντιμετώπισης ιδιαίτερα τις πρώτες μέρες μετά τη διάγνωση, όταν οι ασθενείς κατακλύζονται από νέες -όχι ευχάριστες- πληροφορίες.

«Υπάρχουν διαφορετικές στρατηγικές που χρησιμοποιούμε για να προσπαθήσουμε να ελέγξουμε πράγματα που είναι ανεξέλεγκτα», εξήγησε. «Ένας κοινός μηχανισμός που χρησιμοποιούμε είναι να βάζουμε στεγανά»

Μπορεί κάποιοι να κατακρίνουν αυτή την προσέγγιση, αλλά συχνά είναι προσαρμοστική, είπε ο δρ Ντάνοβιτς. Για παράδειγμα, μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να παραμείνουν συγκεντρωμένοι επαγγελματικά ακόμα και όταν η ασθένεια προκαλεί σημαντικό άγχος.

Ο φόβος μην αισθανθούν ευάλωτοι

Άλλοι μπορεί αισθάνονται ευάλωτοι εάν αποκαλύψουν την ασθένειά τους, όπως υποστήριξε στους New York Times, ο Στήβεν Μέγιερς, καθηγητής και πρόεδρος του τμήματος ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Ρούσβελντ στο Σικάγο. Μπορεί να διαπιστώσουν ότι υπάρχει ένα στίγμα που συνδέεται με τη διάγνωσή τους που θα κάνει τους άλλους να τους λυπούνται. «Μερικοί άνθρωποι θεωρούν ότι είναι υγιείς και σωματικά ικανοί ως πολύ κεντρικό ρόλο στον ρόλο τους ή στην ταυτότητά τους», είπε.

«Αυτοί οι άνθρωποι θα έχουν πολύ μεγαλύτερη δυσκολία στο να αναγνωρίσουν δημόσια ότι αισθάνονται μειωμένοι στην εκτίμησή τους. Αυτοί οι άνθρωποι θα ενδιαφέρονται επίσης πολύ περισσότερο να είναι βάρος για τους άλλους».

Χάσμα γενεών

Πολιτιστικοί κανόνες και κανόνες γενεών μπορούν επίσης να επηρεάσουν την απόφαση αποκάλυψης, δήλωσε ο δρ. Τζέσε Φαν, ιατρικός διευθυντής ψυχιατρικής και ψυχολογίας στο Κέντρο Καρκίνου Φρεντ Χάτσινσον στο Σιάτλ. Είπε ότι είχε δει μια γενική τάση νεότερων ανθρώπων που είχαν μεγαλώσει εμποτισμένοι με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να ανοίγονται πιο εύκολα για τις διαγνώσεις τους.

Αντίθετα, ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ που είναι 70 ετών το κρατάει επίμονα για τον εαυτό του.

Το όφελος να είσαι πιο ανοιχτός

Σύμφωνα με το αμερικανικό δημοσίευμα, αν και οι ειδικοί αποφεύγουν να είναι απόλυτοι όσον αφορά τη δημοσιοποίηση της πάθησης από τον ασθενή, ωστόσο, πιστεύουν ότι αν το κάνουν θα ωφελήσουν την υγεία του.

Ο δρ Ντάνοβιτς προειδοποίησε, ότι εάν τα στεγανά που έχουν πολλοί ασθενείς γίνουν πολύ έντονα θα μπορούσαν να εμποδίσουν τους ανθρώπους να λάβουν την απαραίτητη θεραπεία, όπως έχει συμβεί σε ασθενή του που αρνείται να υποβληθεί σε ελέγχους για ένα ύποπτο εξόγκωμα επειδή τον αγχώνεται.

«Πάντα επιβεβαιώνω την επιθυμία ενός ατόμου για ιδιωτικότητα, ανεξάρτητα από τους λόγους του», είπε ο δρ. Φαν. «Αλλά εξηγώ επίσης ότι το να κρατήσουν τη διάγνωσή τους εντελώς μυστική ή να μην μπορούν να μιλήσουν γι’ αυτό, μπορεί στην πραγματικότητα να τους κάνει πιο δύσκολο να ζητήσουν βοήθεια όταν χρειάζεται — πολύ συγκεκριμένα, να πάνε για θεραπεία ή να ακούσου δύο τρία όμορφα λόγια όταν έχουν άγχος».

Μπορεί επίσης να οδηγήσει και σε κοινωνική απομόνωση, λένει οι ειδικοί. «Η μοναξιά έχει βαθύ αντίκτυπο στο πόσο καλά μπορεί να ζήσει ένας ασθενής με οποιαδήποτε ασθένεια ζει», είπε ο Δρ Esch. «Το βάρος της μυστικότητας συμβάλλει πραγματικά σε πολύ άγχος, πολύ άγχος και κατάθλιψη.

Επέλεξε που να το πεις

Ο δρ. Μέγιερς, δίνει μια άλλη διάσταση, δηλαδή να επιλέξει κάποιος σε ποιόν θα το εξομολογηθεί το πρόβλημα υγείας. «Δεν χρειάζεται να γνωρίζουν όλοι όλες τις λεπτομέρειες της εμπιστευτικής ιατρικής κατάστασης οποιουδήποτε», είπε.

Μπορεί να αποκαλύψετε μια ασθένεια σε έναν φίλο, αλλά να μην υπεισέλθετε στις λεπτομέρειες της θεραπείας σας. Ή μπορείτε να μιλήσετε με τον εργοδότη σας για μια διάγνωση που θα σας αλλάξει τη ζωή, αλλά μόνο αφού έχετε λίγο χρόνο να συζητήσετε το μακροπρόθεσμο σχέδιο με το γιατρό σας, αναφέρεται στους New York Times.

Στην τελική ο δρ. Μέγιερς παροτρύνει τους ασθενείς να κάνουν το εξής ερώτημα: Τους ενδιαφέρει όλους γύρω να γνωρίζουν κάτι για τη ζωή ή την ευημερία τους, ή είναι θεατές; Έτσι, για τον ίδιο, οι θεατές δεν έχουν μεγάλο «δικαίωμα να γνωρίζουν», ενώ αυτοί που ενδιαφέρονται να θα επηρεαστούν και αυτό θα πρέπει να ληφθεί υπόψη.

Με άλλα λόγια, μπορεί να θέλετε να ενημερώσετε την οικογένειά σας για μια διάγνωση, αλλά όχι όλο το κοινωνικό σας περιβάλλον, αναφέρει το δημοσίευμα.

«Για όσους έχουν την τύχη να έχουν άλλους ανθρώπους στην επαγγελματική και προσωπική τους ζωή που θα τους παρείχαν υποστήριξη, βοήθεια και φροντίδα, η αποκάλυψη θα μπορούσε να είναι κάτι πολύ θετικό», είπε ο δρ. Μέγιερς. «Όμως κάθε άτομο πρέπει πραγματικά να αξιολογήσει την ψυχολογική ασφάλεια και τις πρακτικές δυνατότητες του να είναι ευάλωτος» ξαταλήγει ο επιστήμονας.