Το νομοσχέδιο για το γάμο ομόφυλων ζευγαριών δεν μπορεί να συγκαλύψει ότι έχουμε πρόβλημα με το κράτος δικαίου

Στην εσωτερική πολιτική συζήτηση ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης προσπαθεί να παρουσιάσει την εικόνα ότι είναι αυτός που κατεξοχήν εκπροσωπεί ένα «ευρωπαϊκό» πνεύμα θεσμικού εκσυγχρονισμού, προωθώντας μέτρα που εναρμονίζουν τη χώρα μας με το πλαίσιο που συνήθως θεωρούμε ως «φιλελεύθερο».

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο τρόπος που επιμένει και προωθεί ως μεταρρυθμιστική τομή τη νομοθετική ρύθμιση που θα επιτρέπει τον γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών παρά την αντίθεση της Εκκλησίας και σημαντικής μερίδας του «λαού της δεξιάς» (συμπεριλαμβανομένης της «δεξιάς της δεξιάς» εντός της ΝΔ).

Όμως, εάν ανοίξουμε λίγο το πλάνο και δούμε τη «μεγάλη εικόνα» θα παρατηρήσουμε ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά.

Γιατί την ίδια στιγμή που στο εσωτερικό της χώρας ο πρωθυπουργός διεκδικεί τον ρόλο του «Μωυσή» του φιλελευθερισμού, που θα μας οδηγήσει σε ένα μέλλον όπου το «Κέντρο» θα είναι ηγεμονικό και η διάκριση δεξιάς και αριστεράς ξεπερασμένη, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο η χώρα μας δέχτηκε πραγματικό σφυροκόπημα για την κατάσταση με το κράτος δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα και αντιμετωπίστηκε από ευρωβουλευτές προερχόμενους από ένα ευρύ πολιτικό φάσμα με τρόπο ανάλογο της Ουγγαρίας του Όρμπαν.

Και αυτό γιατί το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί δεν καθοδηγούνται -από τις καθορισμένες σε μεγάλο βαθμό από την ίδια την κυβέρνηση- προτεραιότητες της ελληνικής εσωτερικής πολιτικής αντιπαράθεσης (ή της εσωτερικής σύγκρουσης στη ΝΔ), ή από τις όποιες ευρωπαϊκές φιλοδοξίες του πρωθυπουργού.

Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί βλέπουν ακριβώς τη «μεγάλη εικόνα».

Βλέπουν σοβαρά προβλήματα δημοκρατίας όταν για παράδειγμα το δεξί χέρι του πρωθυπουργού, ο ανιψιός του, Γρηγόρης Δημητριάδης, ήταν στο κέντρο μιας χωρίς προηγούμενο υπόθεσης παράνομων υποκλοπών με χρήση κατασκοπευτικού λογισμικού που προμήθευαν επιχειρηματίες με τους οποίους συνεργαζόταν ο Δημητριάδης.

Βλέπουν προβλήματα με την ελευθερία του Τύπου όταν οι δημοσιογράφοι που προσπαθούν να αποκαλύψουν σοβαρές υποθέσεις, πέφτουν θύματα του Predator, αντιμετωπίζουν μπαράζ αγωγών με σκοπό τη φίμωσή τους, ξεκινώντας από το μπαράζ αγωγών που έχει καταθέσει ο ίδιος ο Δημητριάδης, ή όταν πέφτουν θύματα πληρωμένων δολοφόνων, ή όταν δέχονται διαρκείς απειλές για τη ζωή τους.

Βλέπουν προβλήματα με τις εγγυήσεις των δικαιωμάτων και την τήρηση των αξιών της ΕΕ, όταν βλέπουν την κυβέρνηση να αλλάζει τη σύνθεση των Ανεξάρτητων Αρχών ώστε αυτές να είναι πιο φιλικές προς αυτή.

Βλέπουν προβλήματα με τη λειτουργία των μηχανισμών της δικαιοσύνης όταν αυτή δεν έχει πλήρως κατοχυρωμένη την ανεξαρτησία της και συχνά υπακούει στις εντολές της πολιτικής εξουσίας συγκαλύπτοντας παρανομίες, αλλά και παρατείνοντας δικαστικές ομηρίες.

Βλέπουν συνθήκες ενδημικής διαφθοράς όταν παρακολουθούν τις παράλληλες διαδρομές επιχειρηματιών, εκπροσώπων της εγχώριας μαφίας και εκπροσώπων της πολιτικής εξουσίας, σε κάθε είδους συνδυασμό και κάθε παραλλαγή συναλλαγής.

Και όταν τα διαπιστώνουν αυτά τότε κρίνουν δικαίως ότι η Ελλάδα κινείται περισσότερο προς την Ουγγαρία του Όρμπαν, παρά προς π.χ. τη Γαλλία του Μακρόν (η ευρωομάδα του οποίου πρωτοστάτησε στην κριτική για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου στην Ελλάδα).

Σε αυτή τη μεγάλη εικόνα το τρομερό επιχείρημα των ευρωβουλευτών της κυβερνητικής παράταξης ότι «όλα τα θέματα έχουν λυθεί στις εκλογές, γιατί οι καταγγελίες έγιναν πριν από τις ελληνικές εκλογές και σε αυτές η ΝΔ επανεξελέγη με 41%», μάλλον δεν πείθει.

Για την ακρίβεια το ύφος που επέλεξαν, ενώ η χώρα δεχόταν σφυροκόπημα – ακόμη και ο εκπρόσωπος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, της «πολιτικής οικογένειας» όπου ανήκει και η ΝΔ, παραδέχτηκε ότι υπάρχουν προβλήματα στην Ελλάδα – και το οποίο ήταν περίπου «δεν μας παρατάτε με τις εμμονές σας», μάλλον αποδείκνυε ότι αποτελούν μέρος του προβλήματος. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι δεν έχουν καν σκεφτεί ότι πρέπει να απαντήσουν γιατί ανάμεσα σε αυτούς που παρακολουθούνταν ήταν και ένας ευρωβουλευτής, ο Γιώργος Κύρτσος που είχε εκλεγεί με το ψηφοδέλτιο της ΝΔ.

Όλα αυτά δείχνουν και το βασικό πρόβλημα στη χώρα μας. Η χώρα μας δεν γίνεται… Ουγγαρία με κάποιο θεαματικό τρόπο ή με μια εμφανή στροφή προς μια λαϊκιστική και ακροδεξιά ρητορική, αλλά με τη διάβρωση θεσμών και δικαιωμάτων κάτω από ένα πέπλο «φιλελευθερισμού» και «εκσυγχρονισμού», με την κοινοβουλευτική κυριαρχία της κυβερνητικής παράταξης να παρουσιάζεται ως νομιμοποίηση κάθε μέτρου και κάθε βήματος διεύρυνσης της αυθαιρεσίας του «επιτελικού κράτους», λες και στο Σύνταγμα έχει προστεθεί άρθρο που λέει: «όποιος πάρει το 41% των ψήφων μπορεί να κάνει ό,τι θέλει».

Όμως, ούτε το φιλελεύθερο προσωπείο – ή έστω κάποια αποσπασματικά μέτρα φιλελεύθερης λογικής – ούτε η συγκυριακή κυριαρχία της ΝΔ (σε συνδυασμό με την κρίση της αντιπολίτευσης) μειώνουν τη σημασία και τις διαστάσεις του προβλήματος με τη λειτουργία του κράτους δικαίου στη χώρα.

Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο υπάρχει ανάγκη η συζήτηση για την πραγματική προάσπιση του κράτους δικαίου να μην γίνεται μόνο στο Ευρωκοινοβούλιο, αλλά και στο εσωτερικό της χώρας.

Και σε αυτόν που θα βιαστεί να πει ότι υπάρχουν πιο επείγοντα ζητήματα, όπως η ακρίβεια ή η εγκληματικότητα, θα του απαντήσω ότι ισχύει αυτό και ότι δυστυχώς η δημοκρατία και το κράτος δικαίου δεν γεμίζουν στομάχια ούτε κάνουν ασφαλέστερους τους δρόμους, όμως είναι η αναγκαία συνθήκη και για να διεκδικήσουμε κοινωνική πολιτική και για να απαιτήσουμε περισσότερη ασφάλεια.