Κοραλία Καράντη: «Το Famagusta δεν κάνει πολιτική ανάλυση, αφηγείται την ιστορία»

«Είναι μία ιδιαίτερη ιδέα του σεναρίου που μπλέκει το παρελθόν με το παρόν και παράλληλα υπάρχουν και οι μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν με κάποιο τρόπο είτε οι ίδιοι είτε μέλη της οικογένειες τους τα όσα έζησαν εκείνη την περίοδο. Οι ηθοποιοί, για αυτές τις μαρτυρίες, θα είναι σαν guest. Είναι πολύ έξυπνο και ενδιαφέρον αυτό που έχει μπλέξει η Βάνα», είπε αρχικά ενώ στην συνέχεια αναφέρθηκε στον ρόλο της.

Η ιστορία του Famagusta

«Η Χριστίνα είναι μία γυναίκα που πάνω στο πρόσωπο της μπορούμε να δουμε όλες τις γυναίκες που έχουν υπάρξει θύματα πολέμου. Εγώ την λέω η ‘’ανώνυμη της ιστορίας’’  σαν πολλές άλλες. Χάνει το παιδί της γιατί μία γυναίκα το πήρε επειδή νόμιζε πως είναι νεκρή. Ξυπνάει και δεν ξέρει τι έχει γίνει το παιδί της.

Το να χάσεις το παιδί σου είναι ο χειρότερος πόνος. Όσοι ζουν κάτι τέτοιο πολύ δύσκολα συνέρχονται. Αυτή η γυναίκα νιώθει πως δεν μπορεί να συνεχίσει αλλά κάποια στιγμή το κάνει. Κάνει και άλλα παιδιά. Καταφέρνει σε όλα τα επίπεδα της ζωής να προχωρήσει αλλά μέσα της έχει το τραύμα».

Tεράστια ευθύνη ο συγκεκριμένος ρόλος απέναντι στου Κύπριους που έχουν βιώσει τον πόλεμο

«Το ‘’Famagusta’’ δεν κάνει πολιτική ανάλυση αλλά θέλει να αφηγηθεί την ιστορία. Η ιστορία του πολέμου. Θα υπάρξουν επανενώσεις, όπως και στη ζωή. Αυτή είναι και η επιτυχία κάθε σειράς. Να φανούν τα πράγματα όπως και στη ζωή, η απελπισία μαζί με την  ελπίδα. Η Χριστίνα από την απελπισία του ‘’έχω χάσει το παιδί μου ‘’ συνεχίζει να ελπίζει».

Η ίδια παραδέχεται πως έχει νιώσει να παλινδρομεί στα συναισθήματα της κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ενώ μίλησε και για τη δική της οικογένεια.

«Επειδή έχω μεγαλώσει σε μία προσφυγική οικογένεια και έχω μεγαλώσει με τη γιαγιά μου, νιώθω πως μοιάζει σε πολλά με την Χριστίνα. Το πρόσωπο της Χριστίνα μου είναι οικείο. Κάθε παιδί θέλει και τον πατέρα και την μάνα του δίπλα του και βαραίνουν καθώς μεγαλώνουν αυτά τα πράγματα. Από την άλλη πιστεύω πως μπορεί να τους κάνουν πιο δυνατούς, με ενσυναίσθηση και πιο ολοκληρωμένους ανθρώπους».

Ο ηλικιακός ρατσισμός στο θεάτρο και της τηλεόρασης

«Δυστυχώς, αυτό συμβαίνει παντού. Οι γυναίκες δεν συγχωρούνται εύκολα όταν μεγαλώνουν. Με τους άντρες είναι πιο εύκολα τα πράγματα. Ο κόσμος είναι πιο συνηθισμένος να βλέπει τον άντρα  μεγαλύτερου. Οι γυναίκες αναγκάζονται να μπουν  και σε άλλους ρόλους. Η μεγάλη γυναίκα πάντα είναι επιβαρυμένη με κάτι αρνητικό».