Η δεκαετία του 1970 ήταν μια δύσκολη δεκαετία. Όταν επιτέλους τελείωσε ο πόλεμος του Βιετνάμ, άρχισε η πετρελαϊκή κρίση. Μετά τις εκτεταμένες αναταραχές του 1968, μια συντηρητική αντίδραση επικράτησε. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Νίξον ήταν επικεφαλής του Λευκού Οίκου μέχρι το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ.

Ο φυλετικός διαχωρισμός είχε τερματιστεί, αλλά μόνο στα χαρτιά. Οι μαύροι και οι Λατίνοι συνέχισαν να αισθάνονται πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Η εξέγερση του Stonewall, στη Νέα Υόρκη, είχε φέρει στο φως τα αιτήματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, πριν ακόμη ονομαστεί έτσι, αλλά κανένα γκέι μπαρ δεν ήθελε να είναι το επόμενο σημείο που θα στοχοποιούνταν, και οι επιχειρήσεις σε μεγάλο βαθμό προσπαθούσαν να κρατήσουν χαμηλό προφίλ. Ζητήθηκε από την γκέι κοινότητα να μην χορεύει: θα τραβούσε πολύ την προσοχή πάνω τους.

(*Η Εξέγερση του Στόουνγουολ ήταν μια σειρά βίαιων συγκρούσεων μεταξύ αστυνομικών και ομοφυλοφίλων τις πρωϊνές ώρες της 28ης Ιουνίου 1969 έξω από το μπαρ «Stonewall Inn» στην συνοικία Γκρίνουϊτς Βίλατζ της Νέας Υόρκης. Θεωρείται η αφετηρία του κινήματος για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων και γενικότερα των ΛΟΑΤΚΙ σε παγκόσμιο επίπεδο).

Photo: Wikimedia Commons

Η ντίσκο δεν είναι επιπόλαιη

Σε αυτό το σκηνικό άρχισε να εμφανίζεται, στις παρυφές των μεγάλων πόλεων της Βόρειας Αμερικής, το «κίνημα του dance foor» που θα έδινε το έναυσμα για τη ντίσκο. Και, παρά το γεγονός ότι η εικόνα της συνδέεται σήμερα με την επιπολαιότητα και τον ηδονισμό, μπορεί επίσης να εξεταστεί ως ένα πολιτιστικό φαινόμενο με ισχυρή πολιτική σημασία.

Τέτοια είναι η θέση του ντοκιμαντέρ τριών επεισοδίων του BBC «Disco: Soundtrack of a Revolution», που παίζεται κατά καιρούς σε διάφορες πλατφόρμες (τώρα στην ισπανική Movistar Plus+). Η ιστορία είναι πειστική και περιλαμβάνει σπουδαίο αρχειακό υλικό, τόσο σε κοινωνικό πλαίσιο όσο και σε lifestyle καθώς και τις φωνές ορισμένων από τους σημαντικότερους παράγοντες της εποχής.

Ήταν δύσκολα χρόνια, ναι, και ο κόσμος ήθελε να χορέψει, ειδικά τα μέλη των καταπιεσμένων κοινοτήτων. Ένας από τους χώρους που κέρδισαν για την ελευθερία τους ήταν το dance floor, όχι επειδή μπορούσαν να είναι ο εαυτός τους όταν βρίσκονταν σε αυτήν, αλλά μάλλον επειδή μπορούσαν να είναι ακριβώς αυτοί που ήθελαν να είναι. Με πούλιες, άφρο λουκ, παπούτσια με πλατφόρμες, με κοστούμια, ημίγυμνοι ή drag. Αυτό ήταν απελευθερωτικό.

Η ντίσκο γεννήθηκε από άλλα μαύρα είδη (soul, rhythm and blues, funk) και εξαπλώθηκε γρήγορα σε χώρους που σύχναζαν και ομοφυλόφιλοι

Δείτε το τρέιλερ 

Ομοφυλόφιλοι και γυναίκες

Η ντίσκο γεννήθηκε από άλλα μαύρα είδη (soul, rhythm and blues, funk) και εξαπλώθηκε γρήγορα σε χώρους που σύχναζαν και ομοφυλόφιλοι. Οι ντισκοτέκ ήταν μια όαση φυλετικής και σεξουαλικής ποικιλομορφίας. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι τρανς γυναίκες και οι drag queens όχι μόνο χαιρετίζονταν στα πάρτι, αλλά η παρουσία τους ήταν εξαιρετικά περιζήτητη.

Ο ηλεκτρισμός της ντίσκο έγινε επίσης μέρος της φεμινιστικής επανάστασης, με επικεφαλής ιδίως τις μαύρες γυναίκες, οι οποίες με πολλούς τρόπους είχαν υποβιβαστεί στο κατώτερο σκαλί της κοινωνίας: Μερικές έγιναν αστέρια τόσο λαμπρά όσο η Gloria Gaynor και η Donna Summer, ή λίγο λιγότερο θεότητες όπως οι Patti Labelle, Candi Staton, Thelma Houston και Anita Ward.

Έβγαλαν ύμνους όπως τα I Will Survive, Don’t Leave Me This Way, Never Can Say Goodbye και Love to Love You Baby, που περιείχαν απίστευτα, ξεκάθαρα μηνύματα υπερηφάνειας και γιορτής της διαφορετικότητας, αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε ενδυνάμωση. Οι ύμνοι της ντίσκο συνεχίζουν να ηχούν στις πίστες μέχρι σήμερα.

Οι DJs σταμάτησαν να παίζουν απλώς δίσκους και έγιναν καλλιτέχνες από μόνοι τους δημιουργώντας πρωτότυπες μίξεις

Photo: Wikimedia Commons

Κλαμπ μεγαλύτερα από τη ζωή

Οι πρώτες αυτού του είδους ντισκοτέκ εμφανίστηκαν στα υπόγεια των μπαρ και σε εγκαταλελειμμένους χώρους (βιομηχανικές αποθήκες, ένα παλιό πυροφυλάκιο) στη Νέα Υόρκη. Το Loft και το Gallery ήταν μερικά από τα μέρη όπου πρωτοεμφανίστηκαν οι DJs, με το φως να αντανακλά σε μπάλες από καθρέφτες- μαζικά πάρτι κατέλαβαν το κοντινό Fire Island και αργότερα το ανυπέρβλητο Studio 54, με τις ατελείωτες ουρές για να μπει κανείς, και το Paradise Garage, που έγινε διάσημο τόσο μεταξύ της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας όσο και έξω από αυτήν.

Το φαινόμενο ξεπέρασε γρήγορα το Μεγάλο Μήλο και έφτασε στη Φιλαδέλφεια (που είχε τη δική της εκδοχή: το Philadelphia Sound), το Μαϊάμι, το Ντιτρόιτ και, κυρίως, το Σικάγο. Οι DJs σταμάτησαν να παίζουν απλώς δίσκους και έγιναν καλλιτέχνες από μόνοι τους δημιουργώντας πρωτότυπες μίξεις. Μερικά μυθικά ονόματα από αυτές τις εποχές: Larry Levan, David Mancuso, Nicky Siano και Frankie Knuckles. Ο χορός ήταν κάτι πολύ περισσότερο, έγινε μια εμπειρία από μόνος του.

Η ταινία Saturday Night Fever του 1977 αποτέλεσε το σημείο καμπής για την ντίσκο, με σημαιοφόρο τον Τζον Τραβόλτα (λευκό, ετεροφυλόφιλο) και τη μουσική των μακρυμάλληδων Bee Gees

Gloria Gaynor – I Will Survive

Η διαδρομή της από το underground στο mainstream

Το ντοκιμαντέρ του BBC κάνει καλή δουλειά εξηγώντας την άνοδο και την πτώση της κουλτούρας, τη διαδρομή της από το underground στο mainstream. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70, το ραδιόφωνο αγκάλιασε το φαινόμενο, όπως και τα βιομηχανικά charts και τα βραβεία όπως τα Grammy, τα γυμναστήρια και οι σχολές χορού προσέφεραν μαθήματα σε ένα κοινό που αγωνιούσε να φανεί επιδέξιο στην πίστα.

Η ταινία Saturday Night Fever του 1977 αποτέλεσε το σημείο καμπής για την ντίσκο, με σημαιοφόρο τον Τζον Τραβόλτα (λευκό, ετεροφυλόφιλο) και τη μουσική των μακρυμάλληδων Bee Gees. Μια άλλη μεγάλη στιγμή της ντίσκο είναι οι Village People, οι οποίοι στρατολογήθηκαν από έναν παραγωγό («Macho Types Wanted: Must Dance And Have A Moustache»), και οι οποίοι είχαν μια αισθητική που παρωδούσε τα γκέι στερεότυπα (αν και ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, Victor Willis, ήταν στρέιτ). Το ντοκιμαντέρ επικεντρώνεται υπερβολικά στη σκηνή των Ηνωμένων Πολιτειών και κάνει μόνο μια περαστική αναφορά σε Ευρωπαίους καλλιτέχνες όπως οι Σουηδοί Abba και οι Γερμανοί Boney M., οι οποίοι είχαν παρόμοιο αντίκτυπο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Η ντίσκο πέτυχε τόσους πολλούς θριάμβους που άρχισε να πεθαίνει από την ίδια της την επιτυχία. Οι δισκογραφικές εταιρείες ανταγωνίζονταν άγρια για το επόμενο όμορφο πρόσωπο, προωθώντας καλλιτέχνες μιας χρήσης- τα μη πρωτότυπα κομμάτια πολλαπλασιάστηκαν σαν κουνέλια και έπαιζαν ακόμη και σε παιδικές εκπομπές, ροκ σταρ όπως οι Stones, οι Queen και ο Rod Stewart βούτηξαν τα δάχτυλα τους στο είδος.

Ο ηλεκτρισμός της ντίσκο έγινε επίσης μέρος της φεμινιστικής επανάστασης, με επικεφαλής ιδίως τις μαύρες γυναίκες

Το τρέιλερ του Saturday Night Fever 

Το σύνθημα «Disco Sucks»

Αυτό προκάλεσε μια οργισμένη αντίδραση στην κυρίαρχη κοινωνική ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών, τους ετεροφυλόφιλους λευκούς άνδρες, οι οποίοι συσπειρώθηκαν πίσω από το σύνθημα «Disco Sucks».

Την εξέγερση επευφημούσαν ραδιοφωνικοί εκφωνητές ροκ, όπως ο Steve Dahl, οι οποίοι έβλεπαν τους εαυτούς τους να εκτοπίζονται, και η δυσαρέσκειά τους έφτασε σε τέτοιο βαθμό που, στο ημίχρονο ενός αγώνα μπέιζμπολ των Chicago White Sox το 1979, μια παρέα τους κατέστρεψε χιλιάδες βινύλια του είδους στο κατάμεστο στάδιο ως αντίδραση.

Ήταν η Disco Demolition Night, και το μίσος για τη μουσική (διανθισμένο με ρατσισμό και ομοφοβία) μαινόταν στην αθλητική αρένα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.

Δείτε το βίντεο με τη βραδιά του «κάψανε» τη ντίσκο 

«Ο καρκίνος των γκέι»

Δεν ήταν μόνο αυτό. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η τρομακτική έκρηξη του HIV/AIDS στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν αναφερόταν ως «καρκίνος των γκέι».

Ο ιός όχι μόνο προκάλεσε ένα κύμα θανάτων (μεταξύ των οποίων και πολλών από τους αρχικούς DJs της ντίσκο), αλλά το μακελειό ενέτεινε τον στιγματισμό των ομοφυλόφιλων, με τους οποίους κάποιοι δεν ήθελαν πλέον να χορεύουν.

Το ραδιόφωνο και οι δισκογραφικές εταιρείες άρχισαν να ποντάρουν σε άλλα είδη, την ώρα που αναδυόταν το New Wave. Η χορευτική μουσική, που πήρε νέα ορολογία, δεν πέθανε, αλλά επέστρεψε στο περιθώριο.

Ο Frankie Knuckles εφηύρε τη μουσική house στο κλαμπ Warehouse του Σικάγο και η κουλτούρα του rave επωάστηκε. Όλη η ηλεκτρονική μουσική που επρόκειτο να έρθει, και μεγάλο μέρος της ποπ – όλα όσα χορεύουμε ακόμα – οφείλονται σε εκείνες τις ντίβες, εκείνους τους DJs και εκείνες τις γεμάτες πίστες που άλλαξαν για πάντα τις νύχτες και τις μέρες της σκληρής δεκαετίας του ’70.

*Με στοιχεία από elpais.com

Headlines