Με τους φοιτητές κάνεις διάλογο ούτε απειλείς, ούτε στέλνεις εισαγγελείς

Δεν υπάρχει χειρότερος «οδηγός πολιτικής» από την αλαζονεία της εξουσίας.

Γιατί μπορεί να οδηγήσει στα μεγαλύτερα και χειρότερα λάθη.

Φοβάμαι ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα σε σχέση με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Μια μεγάλη αλλαγή, για την οποία δεν έγινε ο διάλογος που έπρεπε και δεν ακολουθείται καν η θεσμική διαδικασία που θα επέτρεπε τον ουσιαστικό διάλογο που επιβάλλεται σε τέτοιες περιπτώσεις να γίνεται, δηλαδή η συνταγματική αναθεώρηση.

Αντιθέτως, αυτό που βλέπουμε είναι να προωθείται η ρύθμιση με επιχειρήματα του τύπου: «ακόμη και η Βόρεια Κορέα έχει».

Μόνο που αυτός είναι μάλλον ο πλέον ακατάλληλος τρόπος να συζητηθεί μια μεγάλη αλλαγή – με την οποία για να κάνω σαφή τη θέση μου δεν είμαι εκ των προτέρων αντίθετος, αλλά αυστηρός ως προς τις προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται και τις διασφαλίσεις που πρέπει να παρέχονται σε ότι αφορά το δημόσιο πανεπιστήμιο.

Δεν προωθούνται μεγάλες ανατροπές με τη λογική «δεν έχετε δικαίωμα να έχετε αντίρρηση».

Ιδίως όταν κάποιοι από τους προβληματισμούς είναι υπαρκτοί και βάσιμοι, όπως για παράδειγμα ότι «ελεύθερο πανεπιστήμιο», δεν σημαίνει ότι όποιος δεν θέλει να κουραστεί στις πανελλήνιες και η οικογένειά του έχει χρήματα, θα πηγαίνει χωρίς εξετάσεις στο ιδιωτικό και μάλιστα στη σχολή «πρώτης προτίμησης».

Γιατί όταν τέτοιες ανατροπές μεθοδεύονται ως «αυτονόητες», χωρίς διάλογο, μετά έρχεται η πραγματικότητα και εκδικείται με τον τρόπο που μόνο αυτή ξέρει.

Και προκύπτει ένα μεγάλο κύμα καταλήψεων και το μεγαλύτερο κίνημα διαμαρτυρίας που έχει αντιμετωπίσει μέχρι τώρα η Κυβέρνηση Μητσοτάκη 2.0. Η δυσαρέσκεια και η οργή, την οποία εντείνει η τακτική του «αποφασίζω και διατάζω», καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις, που δείχνουν ότι το μεγαλύτερο μέρος της νεολαίας, κοινώς οι «άμεσα ενδιαφερόμενοι», δεν συμφωνεί με το μέτρο, διαψεύδοντας όσους υποστηρίζουν ότι τις καταλήψεις τις κάνουν «θλιβερές μειοψηφίες».

Τα μηνύματα όμως δεν λαμβάνονται ή η κυβερνητική υπεροψία δεν επιτρέπει την σωστή ανάγνωσή τους αν κρίνει κανείς από τους χειρισμούς: μια ολόκληρη προσπάθεια να διαμορφωθεί ένα κλίμα εκφοβισμού των φοιτητών, καθώς θα έχουν μπροστά τους την αστυνομία και τους εισαγγελείς, την ώρα που οι πρυτάνεις δέχονται πίεση να «σπάσουν» τις καταλήψεις, γιατί διαφορετικά δεν θα αντιμετωπιστούν λέει ευνοϊκά στις επιχορηγήσεις.

Δηλαδή, η απάντηση είναι «ρίχνω λάδι στη φωτιά», χωρίς καμιά προσπάθεια διαλόγου με τους φοιτητές. Τακτική, που με μαθηματική ακρίβεια θα έχει ως αποτέλεσμα να επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο το κλίμα και ακόμη και εάν τερματιστούν οι καταλήψεις, το τοπίο να παραμείνει εκρηκτικό και στην επόμενη αφορμή για νέα νεανική έκρηξη αυξάνονται οι πιθανότητες αυτή να είναι ακόμη μεγαλύτερη και να μην μείνει μόνο στη νεολαία.

Τότε κάποιοι μάλλον θα αντιληφθούν το κόστος της αλαζονείας και της άρνησης του διαλόγου και των θεσμικών διαδικασιών που τον εξασφαλίζουν.

Μόνο που κινδυνεύουν τότε να είναι ήδη αργά. Γιατί αυτό που δεν πρέπει να ξεχνούν, είναι ότι κυβερνήσεις που φαινομενικά απολαμβάνουν τόσο κυρίαρχης θέσης στο πολιτικό σκηνικό, δεν έχουν καμία εγγύηση ότι η φθορά τους θα είναι αργή. Πόσο μάλλον όταν η εικόνα του απόλυτου κυρίαρχου οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην έλλειψη υπολογίσιμου αντιπάλου.

Αντιθέτως, δείχνουν πανίσχυρες μέχρι τη στιγμή που απλώς καταρρέουν αντιμέτωπες με κάτι ή με κάποιον που θα σπάσει τη βιτρίνα της «παντοδυναμίας» τους. Και αυτό δεν είναι καθόλου προβλέψιμο το πότε θα συμβεί. Επιμένω ότι η ανατροπή δεν προειδοποιεί, γιατί όπως έχει ειπωθεί και επιβεβαιωθεί την ιστορία την γράφουν οι συνθήκες και οι ανάγκες.