Ξεκινώ το σημερινό μου κείμενο με μια λακωνική και εκ βαθέων εξομολόγηση του Ανδρέα Παπανδρέου, στην πρώτη συνέντευξη τύπου στο Ζάππειο μέγαρο, αμέσως μετά την άφιξή του στην Ελλάδα και την εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς από τον Γιακούμπ, στο Χέρφιλντ της Βρετανίας.

Ακολούθησα τον κανόνα, ότι μια σοβαρή ερώτηση σε σημαντική πρες κόνφερανς, όταν υποβάλλεται στο τέλος της συνέντευξης, κατά κάποιο τρόπο «κλέβει την παράσταση» σ’ αυτή τη συνέντευξη.  Και αυτό, γιατί σύμφωνα με την ψυχολογία η τελευταία εντύπωση παραμένει. Η ερωταπόκριση έχει ως εξής:

Π. Μακ.: Καλώς ορίσατε κύριε Πρόεδρε και περαστικά σας. Αν δεν μας απατά η μνήμη μας, φέτος το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, κλείνει μια 15χρονη δράση, τόσο ως αντιπολίτευση όσο σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και ως κυβέρνηση. Η ερώτησή μου είναι: Γιατί το ΠΑΣΟΚ, σ’ αυτή τη 15ετή θητεία του δεν μετεξελίχθηκε από όντως παλλαϊκό κίνημα σε κόμμα αρχών;

Α.Γ. Παπ.: Πολύ λογική η ερώτησή σας. Η απάντησή μου είναι: Όσο στα πολιτικά συστήματα κυριαρχεί το ρουσφέτι, μην ελπίζετε σ’ αυτή τη μετεξέλιξη…

Η ερωταπόκριση αυτή πέρασε στις εφημερίδες, εκτός βέβαια από την μονοπωλιακή τότε ΕΡΤ, (τηλεόραση και ραδιόφωνο), όπου λογοκρίθηκε και τελικά … πνίγηκε. Θυμάμαι, που ο αγαπητός συνάδελφος Άρης Μανωλάκος, παλαιός συμφοιτητής στη Νομική του ΕΚΠΑ, συναγωνιστής στο 1-1-4 και τότε πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, με ρώτησε: «Γιατί Πέτρο δεν μεταδόθηκε η τελευταία ερώτησή σου από τη ραδιοτηλεόραση της ΕΡΤ»; Του απάντησα: «Άρη μου, ρώτα καλύτερα τον Μαρούδα…», (ο οποίος ήταν τότε η ψυχή των κυβερνητικών media)…

Το μόνο συμπέρασμα, από αυτή τη συνέντευξη Τύπου, ήταν ότι η φράση αυτή του Ανδρέα πρέπει να καταχωρηθεί στα ιστορικά βιβλία και συγγράμματα ως διαρκούς επικαιρότητας ρεαλιστικό επίγραμμα. Λίγες λέξεις που αφοπλίζουν και αχρηστεύουν κάθε τσαρλατάνο του πολιτικού βίου. Είτε με τη μορφή βουλευτή, ο οποίος παρακάμπτοντας τις συνταγματικές υποχρεώσεις, που τον τάσσουν ως εκπρόσωπο όλης της εθνικής επικράτειας, αυτός απεναντίας δρα ως ένα άθλιο είδος ετεροδιοίκησης στην εκλογική του περιφέρεια, αντιποιούμενος το έργο των τοπικών εκλεγμένων αυτοδιοικητικών αρχών και μάλιστα κατά τον γελοιοδέστερο και απεχθή ρόλο του ρουσφετολόγου «τοπάρχη».

Άραγε γιατί; Διότι από την επομένη της εκλογής του βουλευτή στο βουλευτικό αξίωμα, το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι: Πώς θα επανεκλεγεί μετά από 4 ή 5 χρόνια. Το πώς είναι τοις πάσιν γνωστό: Με το ρουσφέτι. Διορίζοντας ανεπάγγελτους και γνωσιολογικά απαίδευτους, σε καίρια πόστα της κρατικής διοίκησης. Δηλαδή, πολλές φορές πρόσωπα της καφενόβιας αδράνειας, που αδυνατούν «να χωρίσουν δυο γαϊδάρων άχυρα», όπως επιγραμματικά σχολίαζαν δημότες ώριμης ηλικίας αλλά και σύνεσης.

Σε ελάχιστες από τις χώρες του τουρκο-βαλκανικού τόξου γίνεται με αξιοκρατικά κριτήρια η στελέχωση του κυβερνο-διοικητικού μηχανισμού.

Ιστορίες που ξεγυμνώνουν

Στο σημείο αυτό πραγματικά υποκύπτω στον πειρασμό ν’ αναφερθώ σε κάποιο χρονικό ξεκαρδιστικής στα γέλια ιστορίας, που μεταδίδεται από στόμα σε στόμα, σε μια επαρχιακή πολίχνη, στη δυτική Κρήτη. Να τι λέει η ιστορία:

Ο Μαθιός γιος του κτηνοτρόφου Αρτέμη, πήρε την εντολή από τον πατέρα του, να πάει στον μπακάλη, το Γιάννη.  «Άντε Μαθιέ, να ζητήσεις από τον μπακάλη να σου δώσει δέκα δραχμώ’ τσιγάρους (στούκας* Ματσάγκου), και μισή οκά φασόλες». Ο Μαθιός, φτάνοντας στο μπακάλικο ζητάει από τον ιδιοκτήτη: «Μου είπε ο πατεράνης μου, να με δώκεις μισή οκά τσιγάρους και δέκα δραχμών φασόλες». Δάγκωσε τα χείλη του για να κρύψει τα γέλια ο μπακάλης, δεν είπε κουβέντα στο Μαθιό και εκτέλεσε σωστά την εντολή του πατέρα του Μαθιού, κουνώντας το κεφάλι του για τη μικρόνοια του Μαθιού…

Κάμποσα χρόνια αργότερα, ο Μαθιός επιστρέφει για διακοπές από την Αθήνα στο χωριό του. Ντυμένος «στην πένα στο καντίνι» και με γραβάτα με μόνιμο άχαρο διπλό κόμπο. Περνάει σβάρνα τους καφενέδες και χαιρετά με υπόκλιση τους θαμώνες. Περνά και από τον παλιό μπακάλη, το Γιάννη. «Καλημέρα κύριε Γιάννη». «Ποιος είσαι του ελόγου σου»; τον ρωτάει ο μπακάλης. «Είμαι ο Μαθιός του Αρτέμη και της Κατερίνας». «Α, καλώς τονε! Τώρα σε θυμήθηκα. Ήσουν εσύ που μου ζήτησες δέκα δραχμώ φασόλες και μισή οκά τσιγάρους…» Με τι ασχολείσαι τώρα;» Η ιστορία τελειώνει με τη φράση του Μαθιού: «Με διόρισε ο υπουργός, ο κύριος Αεράκης βοηθό προσωπάρχη στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας»!

Μια … απαίδευτη Παιδεία

Αυτό είναι ένα τυπικό, αντιπροσωπευτικό δείγμα της κουρελιασμένης αξιοκρατικής ισοπολιτείας και ισονομίας όλων των ελληνικών συνταγματικών επιταγών…

Το ίδιο αυτό δείγμα φανερώνει και τον αδιάφορο και αδρανή ρόλο, σε όλους τους βαθμούς της επίσημης κρατικής Παιδείας με μετρημένες στα δάκτυλα της παλάμης τις εξαιρέσεις διδασκόντων, που με δικό τους οδηγό αυτομόρφωσης ρίχνουν φως στο σκοτάδι της ημιμάθειας, της αμάθειας και του παπαγαλισμού.

Συνεχίζω το κείμενό μου αυτό, με μια πρόταση. Έστω και χτυπώντας στη σκοπίμως κλειστή πόρτα, κάθε αδιάφορου ηγέτη:

Να εισαχθεί σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης από τους βρεφονηπιακούς σταθμούς μέχρι τα ΑΕΙ η αυστηρή διδασκαλία της Παιδαγωγικής (ως πρωτεύον μάθημα), αλλά και της Αγωγής του Πολίτη. Και χώρια τα τόσα και τόσα μαθήματα οικουμενικής ανθρωπιστικής Παιδείας (Ιστορία, Γεωγραφία, Λογοτεχνία, Καλές Τέχνες, Μουσική, κ.α.) που αραχνιάζουν στα ράφια των αζήτητων.

Και αυτό, λόγω της εκπαιδευτικής ασυναρτησίας επί υπουργίας Παιδείας του Γεωργίου Ράλλη, που κατήργησε τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών, που όπως είχε ρητά δηλώσει ο Οδυσσέας Ελύτης διαχρονικά είναι η βάση της ελληνικής γλώσσας.

Αξιόπιστοι τίτλοι σπουδών

Και για να μη μιλάμε αόριστα και χωρίς τεκμήρια με αφορισμούς θυμίζουμε, ότι στα περισσότερα κεντροβόρεια κράτη της ΕΕ η πρόσληψη επιστημονικού και διοικητικού προσωπικού γίνεται με την κατάθεση στις γραμματείες των υπηρεσιών του Δημοσίου του απολυτηρίου σπουδών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ή πτυχίου Πανεπιστημίου.

Κατόπιν, επακολουθούν συνεντεύξεις των ενδιαφερομένων ενώπιον εξεταστικής επιτροπής και σε σύντομο χρονικό διάστημα ανακοινώνεται η απόφαση για τις προσλήψεις. Σημειωτέον, ότι τα λυκειακά απολυτήρια πρέπει να αποτελούν αξιόπιστο τίτλο σπουδών που εντάσσουν τους αποφοίτους σε δυναμικό αδιαμφισβήτητης γνωσιολογικής κατάρτισης και όχι συγχωροχάρτι παπικής επιείκειας. Ή με άλλα λόγια, οι σπουδές σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης πρέπει να διαμορφώνουν μοντέλα υποδειγματικών πολιτών, κατάλληλων να εκπροσωπήσουν δημιουργικά την πατρίδα τους και όχι να λουφάρουν σε στρατιές αργόσχολων και αργόμισθων ημιμαθών ή αμαθών.

Ο Αναστάσης Πεπονής, από τους μακροβιότερους και πιο αξιόλογους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ, νομοθέτησε τις διατάξεις του αξιοκρατικού νόμου για το ΑΣΕΠ, που εάν ετύγχανε γενικής εφαρμογής θα είχε αναδείξει την Ελλάδα σε κράτος υπόδειγμα αξιοκρατικής στελέχωσης του διοικητικού-κυβερνητικού μηχανισμού σε όλη την ΕΕ

Κατάντησαν κουρελόχαρτα τους τίτλους των ΑΣΕΠ

Ανεπιεικώς κατακριτέα και καταδικαστέα τόσο για το κράτος, όσο και για την τοπική αυτοδιοίκηση η … κατεψυγμένη διατήρηση του «νόμου Πεπονή», ο οποίος εφαρμόζεται σε ελάχιστες περιπτώσεις προσλήψεων στο Δημόσιο ή στην Αυτοδιοίκηση. Στα υπόλοιπα 90% των προσλήψεων ισχύει το ρουσφέτι υπουργών και βουλευτών που αλωνίζουν ψηφοθηρικά την Επικράτεια, διορίζοντας «Μαθιούς» όχι αποφοίτους έγκριτων σχολών, αλλά τροφίμους βουστασίων… Ή διατηρούμε για όλους τους υποψηφίους το Ανώτατο Συμβούλιο Επιλογής Προσωπικού ή το καταργούμε για να επιβεβαιώσουμε και επισήμως την προσκόλλησή μας σε τριτοκοσμικά μοντέλα.

Η μοίρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Το γεμάτο πίκρα και απογοήτευση γραμμένο σημερινό κείμενό μου, το τελειώνω επισημαίνοντας, ότι η επιδημική νόσος του σαρωτικού για την ισονομία και ισοπολιτεία ρουσφετιού, ήδη πλήττει και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση και μάλιστα στο κέντρο των αποφάσεών της. Ο μεγάλος σάλος για τον  ρόλο της παράνομης δωροδοκίας σημαντικών έως και κορυφαίων εκπροσώπων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και των δύο φύλων, όλη αυτή η αναστάτωση και μάλιστα με απτά τεκμήρια ρουσφετολογικού εξωνισμού με κεφάλαια των αραβικών εμιράτων, έχει σχεδόν πλήρως αποσιωπηθεί.

Στην εθνοτική πανσπερμία των 27 χωρών-μελών του Ευρωκοινοβουλίου εκκολάπτεται κατά καιρούς το μεταδοτικό μικρόβιο της ευνοιοκρατίας αλλά και του οικονομικού εξωνισμού των συνειδήσεων.

Οι υπόδικοι για παράνομο χρηματισμό με πελώριες βαλίτσες ασφυκτικά γεμάτες από χαρτονομίσματα, τείνουν να ξεχαστούν και αυτό ισοδυναμεί μάλλον με την ιστορούμενη από τα ιερά γράμματα ανώδυνη «επιστροφή των ασώτων» στους οικείους ηγετικούς ρόλους τους… O tempora, o mores!

——————–

* στούκας: Με τη λέξη αυτή τα φτωχά λαϊκά στρώματα που δεν είχαν την πολυτέλεια των ακριβών τσιγάρων, αγόραζαν από κούτες των ογδόντα τεμαχίων, τσιγάρα πολύ βαριά στη γεύση γιατί περιείχαν μίσχους από τα φύλλα του καπνού. Η λέξη στούκας προέρχεται από τα καταδιωκτικά πολεμικά αεροσκάφη του τρίτου Ράιχ που εφορμούσαν σε τάγματα αντιπάλων δυνάμεων.

Headlines