Μονάχα με την ποίηση

Μονάχα με την ποίηση
Δε θα χαθούν ποτέ
Τα μεγάλα ιστιοφόρα της αυγής
Ούτε τα φώτα ούτε η χαρά
Ούτε τα δέντρα ούτε η νύχτα

Μονάχα με την ποίηση
θα ’μαστε ακόμα ικανοί
Να βλέπουμε και ν’ αγαπούμε
Να ονομάζουμε τα πράγματα
Με τις πιο καθημερινές λέξεις
Να λέμε το ψωμί ψωμί τη σκάφη σκάφη
Και μ’ ένα βλέμμα να οδηγούμαστε
Σε μιαν αλήθεια οριστική

Μονάχα με την ποίηση
Θα μεγαλώσουνε τα στάχυα
Και τα στήθη των κοριτσιών
Το ποτάμι θ’ απομείνει ποτάμι
Η θάλασσα θάλασσα
Κι ο ουρανός ουρανός

Μονάχα με την ποίηση
Θ’ ανακαλύψουμε ξανά τ’ αστέρια
Μέσα στις καπνοδόχες
Κι όλη τη θλίψη που ενδημεί
Στο βάθος των ματιών
Και θα μπορέσουμε να ξαναβρούμε
Το γενέθλιο χωριό μας
Παραχωμένο μες στα χιόνια

Μονάχα με την ποίηση
Θ’ ανακαλύψουμε ξανά τον έρωτα
Και πετώντας από κλωνί σε κλωνί
Κι από ελπίδα σ’ ελπίδα
Θα εγκαθιδρύσουμε
Την αγνή βασιλεία των φτερών


*Ποίημα του Τάκη Βαρβιτσιώτη, που είχε περιληφθεί στο λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό περιοδικό «Ορφέας» το 1982 (έκδοση του ομίλου «Ορφέας Σερρών», τόμος Α’, τεύχος 2-3, Ιανουάριος – Απρίλιος 1982).

Ο Τάκης Βαρβιτσιώτης, ένας από τους σημαντικότερους έλληνες λυρικούς ποιητές της μεταπολεμικής περιόδου, απεβίωσε στη γενέτειρά του, τη Θεσσαλονίκη, την 1η Φεβρουαρίου 2011, σε ηλικία 95 ετών.


Ο Βαρβιτσιώτης υπηρέτησε την ποίηση με πάθος και συνέπεια, εκδίδοντας πολλές ποιητικές συλλογές, αρχής γενομένης από το 1949 με τα «Φύλλα ύπνου».

Η ποίηση του Βαρβιτσιώτη ήταν λυρική, ενορατική, μυστικιστική, στα βήματα του νεοσυμβολισμού, με επιρροές και από τους υπερρεαλιστές ποιητές Πωλ Ελυάρ και Πιερ Ρεβερντύ.

Αξιόλογο υπήρξε, επίσης, το δοκιμιακό και μεταφραστικό έργο του Βαρβιτσιώτη (μεταφράσεις κυρίως γάλλων, ισπανών και λατινοαμερικανών ποιητών).

Headlines