Πρόσφυγες: Προορισμός, μια νέα ζωή στην Ελλάδα

«Είμαστε μία ανοιχτή κοινωνία, που έχουμε αποδείξει στο παρελθόν ότι δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε από το να υποδεχθούμε ανθρώπους, οι οποίοι θέλουν να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία και – γιατί όχι; – σε βάθος χρόνου να κάνουν μόνιμα τη ζωή τους εδώ.

Εχουμε, εξάλλου, παραδείγματα με πολύ επιτυχημένη ενσωμάτωση στην ελληνική κοινωνία»: με αυτά τα λόγια ο έλληνας Πρωθυπουργός κατά την επίσκεψή του στο υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου στις αρχές του μήνα εξήρε τη σημασία της ενσωμάτωσης των προσφύγων στην ελληνική κοινωνία.

«Ηταν ένα δύσκολο κι επικίνδυνο ταξίδι, που κατέληξε στο νησί της Λέσβου. Παρέμεινα στη δομή για οχτώ μήνες, δύσκολες συνθήκες αλλά στη συνέχεια με μετέφεραν στην Αθήνα», θυμάται, μιλώντας στα «ΝΕΑ».

Και η αλήθεια είναι πως τα παραδείγματα ανθρώπων, οι οποίοι άφησαν τις πατρίδες τους κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, έφτασαν στη χώρα μας ύστερα από ένα εξαντλητικό και δύσκολο ταξίδι και τελικά κατάφεραν να ενσωματωθούν στην κοινωνία, είναι αρκετά.

Πριν από πέντε χρόνια, σε ηλικία 27 ετών, η Ντιάν Αμπινάμπα άφησε πίσω της το Καμερούν και τη ζωή που είχε φτιάξει μέχρι τότε στην πατρίδα της.

Με πτυχίο Μάρκετινγκ που είχε πάρει στη χώρα της, εργαζόταν μία πενταετία σε εταιρεία στο τμήμα μάρκετινγκ.

Ωστόσο, οι εξαιρετικά δυσμενείς και απειλητικές συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί για την ίδια, την ανάγκασαν να τα αφήσει όλα και να φύγει μόνη της.

«Ηταν ένα δύσκολο κι επικίνδυνο ταξίδι, που κατέληξε στο νησί της Λέσβου. Παρέμεινα στη δομή για οχτώ μήνες, δύσκολες συνθήκες αλλά στη συνέχεια με μετέφεραν στην Αθήνα», θυμάται, μιλώντας στα «ΝΕΑ».

Η Ντιάν ήταν από τους πρόσφυγες και μετανάστες που δεν είδε την Ελλάδα ως έναν ενδιάμεσο σταθμό.

«Από την αρχή ήθελα να μείνω εδώ, ωστόσο αποτρεπτικός παράγοντας, όπως και για πολλούς πρόσφυγες και μετανάστες, ήταν η γλώσσα. Ξεκίνησα άμεσα την εκμάθηση ελληνικών κι επειδή το πτυχίο που είχα πάρει στο Καμερούν δεν αναγνωριζόταν στην Ελλάδα, παρακολούθησα πρόγραμμα νοσηλευτικής».

Σήμερα η Ντιάν, η οποία βρίσκεται σε άδεια μητρότητας καθώς τους προηγούμενους μήνες μαζί με τον έλληνα σύζυγό της υποδέχθηκαν τον γιο τους, εργάζεται σε κλινική για άτομα με αναπηρία ενώ κάνει σκέψεις ακόμη και για σπουδές και πάλι πάνω στο αντικείμενο που πλέον γνωρίζει καλά, αυτό του μάρκετινγκ.

Παιδεία

Πρόσφατη έρευνα της Υπατης Αρμοστείας έδειξε ότι σχεδόν το 70% των προσφύγων που βρίσκονται στην Ελλάδα έχουν λάβει δευτεροβάθμια ή τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Ενώ σχεδόν 7 στους 10 δηλώνουν ότι θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα εφόσον έχουν την ευκαιρία να εργαστούν.

Για τους ανθρώπους που εγκατέλειψαν τις χώρες τους λόγω πολέμων και διώξεων, η εύρεση εργασίας είναι, σύμφωνα με τους εκπροσώπους οργανώσεων που ασχολούνται με την ενσωμάτωση προσφύγων και μεταναστών, ένας από τους αποτελεσματικότερους τρόπους για να μπορέσουν να ανακάμψουv.

Σε συνεργασία με ΜΚΟ σε όλη τη χώρα, η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες προσφέρει στοχευμένη στήριξη μέσω μιας ποικιλίας υπηρεσιών απασχολησιμότητας, μεταξύ των οποίων συμβουλευτική καθοδήγηση επαγγελματικού προσανατολισμού, εύρεση εργασίας, προετοιμασία βιογραφικών, μαθήματα ελληνικών και προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης.

Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2023, 3.502 πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο είχαν λάβει υπηρεσίες απασχολησιμότητας, 2.097 είχαν παρακολουθήσει μαθήματα ελληνικών ενώ 80 είχαν συμμετάσχει σε εργαστήριο επιχειρηματικότητας.

Από τον Ιανουάριο του 2022 δε, σχεδόν 1.000 πρόσφυγες (πιο συγκεκριμένα 997) έχουν προσληφθεί σε δουλειά.

Ρεζά Γκολαμί: Πείσμωσα, βρήκα στέγη, δουλειά και έμεινα

Το 2017 πήρε την ελληνική ιθαγένεια ενώ εδώ και σχεδόν 10 χρόνια είναι επιχειρηματίας, έχοντας ανοίξει στην περιοχή των Εξαρχείων το δικό του αφγανικό μεζεδοπωλείο.

Κι όμως, τα πράγματα δεν ξεκίνησαν έτσι για τον Ρεζά Γκολαμί, ο οποίος έφτασε στην Ελλάδα το 2006 ως ασυνόδευτος ανήλικος, αφήνοντας πίσω τη ζωή στην εμπόλεμη Καμπούλ του Αφγανιστάν.

Ο Ρέζα αφού δούλεψε για κάποια χρόνια ως διερμηνέας, αποφάσισε πως θα ήθελε να κάνει κάτι δικό του, ανοίγοντας το μεζεδοπωλείο

Στα 17 του χρόνια ακολούθησε τη διαδρομή που αναγκάζονται όλοι οι πρόσφυγες και μετανάστες να ακολουθήσουν.

Εφτασε στη Μυτιλήνη – τότε ακόμη λειτουργούσε το Κέντρο Κράτησης στην Παγανή.

«Εμεινα μία εβδομάδα. Αλλωστε για τους Αφγανούς αυτός ήταν ο χρόνος παραμονής. Για τους υπηκόους άλλων χωρών, όμως, το διάστημα παραμονής έφτανε το τρίμηνο. Στη συνέχεια έφυγα για Αθήνα. Αν και στην αρχή υπήρχαν μέρες που ήμουν άστεγος, πείσμωσα, βρήκα σιγά σιγά στέγη και δουλειά και αποφάσισα πως σε αυτή τη χώρα θέλω να μείνω», εξηγεί στα «ΝΕΑ».

Ξεκίνησε μαθήματα ελληνικών και μετά μπήκε στις τάξεις του ελληνικού σχολείου.

Αφού δούλεψε για κάποια χρόνια ως διερμηνέας, αποφάσισε πως θα ήθελε να κάνει κάτι δικό του, ανοίγοντας το μεζεδοπωλείο με αφγανικά πιάτα στο κέντρο της Αθήνας.

«Ηταν ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα, όχι μόνο γιατί άνοιξα το μαγαζί τα χρόνια της κρίσης αλλά γιατί ακόμη κι ως αναγνωρισμένος πρόσφυγας έπρεπε να εξηγώ τα αυτονόητα στις δημόσιες υπηρεσίες. Είμαστε αρκετοί πρόσφυγες που τα καταφέραμε και ενσωματωθήκαμε, αλλά περάσαμε από 40 κύματα κι ό,τι κάναμε το κάναμε με τις δικές μας δυνάμεις».

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»