Wayne Kramer (1948-2024): όταν η κιθάρα συνάντησε την οργή μιας γενιάς

“Kick out the jams motherfuckers!” Με αυτή την πολεμική κραυγή ξεκινούσε το πιο διάσημο τραγούδι τους, μια κραυγή που συμπύκνωνε όλη την οργή και την αμφισβήτηση μια γενιάς που θέλησε να αλλάξει τον κόσμο.

Λευκοί που στέκονταν στο πλευρό των Μαύρων Πανθήρων, ροκάδες που λάτρευαν τη τζαζ, προκλητικοί και πολιτικοποιημένοι οι MC5 αντιπροσώπευαν αυτό που θα μπορούσε να είναι ο ήχος του Ντιτρόιτ το 1968.

Μια πόλη που έβραζε ενάντια στον ρατσισμό και την εκμετάλλευση, πρωτεύουσα της αυτοκινητοβιομηχανίας αλλά και η πόλη με την πιο μαχητική μαύρη εργατική τάξη, μόνο μια τέτοια μπάντα θα μπορούσε να βγάλει.

Πολύ καλύτεροι στα live παρά στο στούντιο, οι MC5 θα παίξουν σε ακροατήρια φοιτητών αλλά και στο πλαίσιο των μεγάλων διαδηλώσεων ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ στο Σικάγο, όταν η αστυνομία θα ματοκυλίσει τις διαμαρτυρίες κατά της πολιτικής του Δημοκρατικού Κόμματος που έκανε εκεί το συνέδριό του.

Και αν υπάρχει μια στιγμή γέννησης του πανκ, αυτή ήταν οι δικές τους συναυλίες.

Στο κέντρο του ήχου των MC5 δυο ηλεκτρικές κιθάρες. Η μία ήταν του Φρεντ «Σόνικ» Σμιθ, μετέπειτα συντρόφου της Πάτι Σμιθ, που «έφυγε» το 1994.

Και η άλλη του Γουέιν Κράμερ, που «έφυγε» στις 2 Φεβρουαρίου 2024. Στη σκηνή ο Κράμερ ήταν ο πιο εκρηκτικός, με μια απίστευτη δύναμη και ενεργητικότητα που έχει ευτυχώς αποτυπωθεί και σε κάμποσα φιλμ.

Οι MC5 θα διαλυθούν το 1972 και τα πράγματα θα είναι δύσκολα για τον Κράμερ. Το 1975 θα καταδικαστεί σε φυλάκιση πέντε ετών για ναρκωτικά και θα βγει το 1979, περνώντας τα επόμενα χρόνια κάνοντας διάφορες δουλειές (κυρίως του ξυλουργού) και παίζοντας μουσική με διάφορα σχήματα.

Ο Γουέιν Κράμερ σε συναυλία το 2022

Ταυτόχρονα, θα παραμείνει ενεργός πολιτικά και ως παλιός φυλακισμένος θα συμβάλει στην πρωτοβουλία Jail Guitar Doors με σκοπό την προσφορά μουσικών οργάνων σε κρατούμενους και την οργάνωση προγραμμάτων επανένταξης.

Για μια νεώτερη γενιά πολιτικοποιημένων συγκροτημάτων όπως οι Rage Against the Machine θα είναι το πρότυπο και ο ήρωάς τους.

Όπως θα γράψει, ανάμεσα στα άλλα μετά την αναγγελία του θανάτου ο Τομ Μορέλο: «Ο αδελφός Γουέιν Κράμερ ήταν ο μεγαλύτερος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ. Είχε ένα μοναδικό μίγμα βαθιάς σοφίας και βαθιάς συμπόνοιας, πανέμορφης ενσυναίσθησης  και επιμονής στις απόψεις του. Η μπάντα του οι MC5 βασικά εφηύραν το πανκ ροκ και ήταν οι μόνοι που δεν δείλιασαν και έπαιξαν στους οργισμένους διαδηλωτές στο Εθνικό Συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμματος το 1968»