Δώρα Χρυσικού: «Ο καρκίνος δεν μου στέρησε τη μήτρα αλλά τη ξεγνοιασιά στη σχέση μου με τον χρόνο»

«Επαναδιαπραγματεύτηκα σχέσεις και φιλίες, και κράτησα τους ανθρώπους που μπορούν να αντέξουν αυτό τον νέο εαυτό μου. Η αποδοχή του καρκίνου δεν είναι μια γραμμική διαδικασία»

«Η ζωή μου άλλαξε ριζικά»

«Η εμπειρία του να νοσείς και να προσπαθείς να γίνεις καλά, να σώσεις τη ζωή σου, είναι τόσο μοναχική και αγριευτική που δυστυχώς δεν ξέρω αν μπορώ να την περιγράψω με λέξεις. Ο καρκίνος αλλάζει πέρα από το σώμα σου, και την νοητική σου κατάσταση. Γιατί προκαλεί τις βεβαιότητες που συνυφαίνονται και συνυπάρχουν με τη νιότη, αυτό το άτρωτο που ένας νέος και υγιής άνθρωπος φέρει ως συμπεριφορά και παρουσία.

Και το σημαντικότερο: ενσταλάζει στο υποκείμενο που νοσεί τον φόβο. Τον φόβο του θανάτου , που ίσως όλοι οι άνθρωποι έχουμε σε κάποιο βαθμό, αλλά που με την νόσο , γίνεται αίφνης πολύ πραγματικός και ορατός. Ο φόβος σε ρουφάει, σε αποδυναμώνει, σε ακινητοποιεί. Και πολιορκεί κάθε φορά, σε κάθε επανέλεγχο που κάνεις, για κάποια πιθανή υποτροπή.

ίναι σαν να μην είσαι ποτέ ασφαλής, σαν να έχασες ανεπιστρεπτί ένα κομμάτι ανεμελιάς και ελαφράδας. Για μένα αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση και η μεγαλύτερη μάχη, αυτή με τον φόβο, να μην τον αφήσω να με καταπιεί να μην εκχωρήσω στο φόβο τόσο μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου ώστε να καταλάβει όλη την ύπαρξη μου.

Θα μείνω όμως στο φόβο γιατί κατά την αποψή μου είναι δομικό στοιχείο της νόσου. Προσωπικά παλεύω συνεχώς με τον φόβο, ακόμα και σήμερα που υποτίθεται πως έχω αφήσει τον καρκίνο πίσω μου· κι άλλες φορές νικάω εγώ άλλες όμως νικάει ο φόβος. Κάποιες στιγμές με κυριεύει, τις περισσότερες όμως του επιβάλλομαι.Εκπαίδευσα τον εαυτό μου γι’ αυτό, το πάλεψα πολύ και το παλεύω. Γιατί είναι μια διαρκής διαδικασία αυτή με τον φόβο που δεν έχει ούτε τέλος ούτε τέρμα.

«Τίποτα δεν θα μπορούσε να με προετοιμάσει γι αυτο που έζησα. Όμως ζώ κι αυτή είναι η μεγάλυτερη νίκη»

Φοβάμαι κάθε φορά που κάνω εξετάσεις, κάθε φορά και λιγότερο όμως· παρόλο που αυτό είναι κάτι που το έχω πάρει απόφαση · οτί δηλαδή για την υπόλοιπη ζωή μου θα εξετάζομαι τακτικά. Και κάθε φορά που παίρνω καλά αποτελέσματα παίρνω και μια βαθιά ανάσα, μια παράταση.

Έχω συνειδητοποιήσει πλήρως πως η ζωή μου άλλαξε ριζικά, το βλέπω στην ουλή που έχω στο σώμα μου, το νιώθω κάθε φορά που κάποιος άνθρωπος χάνει τη μάχη με την ασθένεια, κι εκεί που ο καρκίνος ήταν απλώς μια πληροφορία , μια είδηση, τώρα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξης μου , της προσωπικής μου ιστορίας.

Όμως δεν επέτρεψα στον καρκίνο να πάρει περισσότερα από αυτά που του αναλογούν. Ούτε κατά τη διάρκεια της θεραπείας ούτε τώρα. Προσπάθησα να διαφυλάξω εμένα, την ουσία αυτού που ήμουν · γιατί ήμουν και είμαι περισσότερα από τις ωοθήκες και τη μήτρα μου.

Είμαι γυναίκα, κόρη, σύντροφος, αδερφή, φίλη, εργαζόμενη, καλλιτέχνης και ολα αυτά είναι ταυτοτικά της ύπαρξης μου , πολύ περισσότερο από τα 5 όργανα που μου αφαιρέθηκαν κατά την επέμβαση. Κι αν πρέπει να σκεφτώ τι πραγματικά μου στέρησε ο καρκίνος, δεν είναι η μήτρα και οι ωοθήκες αλλά η ξεγνοιασιά στη σχέση μου με τον χρόνο.

Η συνειδητότητα του εύθρυαστου και του αιφνίδιου. Μου πήρε την ικανότητα να μπορώ να κάνω μεγαλεπίβολα και μακροπρόθεσμα όνειρα και σχέδια.

Δεν θα πω ποτέ πως ο καρκίνος ήταν δάσκαλος. Μακάρι να μην είχα πάρει ποτέ ένα τόσο σκληρό μάθημα. Από την στιγμή που αρρώστησα όμως κλήθηκα να το αντιμετωπίσω όσο καλύτερα γίνεται. Να αποδεκτώ το γεγονός ότι αρρώστησα πολύ νέα και πως η ζωή μου δεν θα ξαναείναι ποτέ η ίδια.

Προσπάθησα όμως μέσα από αυτή την διαδικασία να μάθω πράγματα για μένα . Για τα όρια και τις αντοχές μου, Μέτρησα τον εαυτό μου, τις δυνάμεις μου, έμαθα να ακούω το σώμα μου, κι έμαθα να λέω όχι.

Να σέβομαι περισσότερο τος επιθυμίες μου. Επαναδιαπραγματεύτηκα σχέσεις και φιλίες, και κράτησα τους ανθρώπους που μπορούν να αντέξουν αυτό τον νέο εαυτό μου. Η αποδοχή του καρκίνου δεν είναι μια γραμμική διαδικασία.

Μέσα σ’ αυτά τα δυο χρόνια από την επέμβαση μέχρι και σήμερα που, όπως φαίνεται, είμαι καλά, έχω περάσει από όλα τα στάδια. Μεγάλης δύναμης και αισιοδοξίας, αλλά και κατάρρευσης, θλίψης, θυμού, αμέτρητων γιατί, φόβου που σε παραλύει, κούρασης, και πολλών ακόμα καταστάσεων και συναισθημάτων. Αλλά η πραγματικότητα δεν αλλάζει.

Νόσησα από καρκίνο, και αν μου το έλεγε κανείς πριν 5 χρόνια ότι στα 44 μου θα αρρώσταινα , θα έλεγα ότι είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας· αλλά επέζησα και φαίνεται ότι το αντιμετώπισα.

Και πολλές φορές όταν προσπαθώ να ανασύρω θραύσματα αυτής της πορείας σχεδόν δεν το πιστεύω ότι τα πέρασα όλα αυτά και ότι τα κατάφερα. Και νιώθω τυχερή γιατί πρόλαβα, πράγμα καθόλου αυτονόητο. Οπότε πορεύομαι με αυτή τη γνώση προσπαθώντας να πηγαίνω μέρα με τη μέρα.

Τίποτα δεν θα μπορούσε να με προετοιμάσει γι αυτο που έζησα. Όμως ζώ κι αυτή είναι η μεγάλυτερη νίκη . Κι είναι ίσως και η μόνη απάντηση . Κι Είμαι ευγνώμων».