Αριστερά και εθνικά θέματα, μια δύσκολη εξίσωση

Για δεκαετίες με το ερώτημα «Βούτυρο ή κανόνια;» η Αριστερά σχεδόν σε όλες τις αποχρώσεις της έθετε ένα ερώτημα: Τι ιεραρχείται στην κοινωνία, η αμυντική θωράκιση της χώρας ή οι ανάγκες του λαού; Και με το ερώτημα απαντούσε με εύλογο τρόπο, εντοπίζοντας μια αντίστιξη στους εξοπλισμούς και στα κοινωνικά θέματα.

Το αυτό ίσχυε σχηματικά και εν Ελλάδι. Αλλες φορές σε ταραγμένες περιόδους για τη χώρα, με οξύτητα, η αντίθεση των πολιτικών δυνάμεων είχε στο κέντρο της τον πατριωτισμό. Και ανάλογα προφανώς κάθε φορά τον συσχετισμό δύναμης που έφτανε σε ρητορική περί μειοδοσίας και άλλων τινών που τα πλήρωσε κόσμος.

Ολα αυτά μεταποιούνται αλλιώς στις ημέρες της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας. Σήμερα δε στην εποχή του ΣΥΡΙΖΑ και του Στέφανου Κασσελάκη, φαίνεται πως μεταβάλλονται ακόμη και εντός ενός συγκεκριμένου ρεύματος της Αριστεράς και δη εκείνης που έχει την καταβολή της σε ένα μέρος της ανανεωτικής. Το τελευταίο το σημειώνουμε αφού ο ΣΥΡΙΖΑ από την πρώτη του ιδρυτική πράξη δεν ήταν αμιγώς συνέχεια του ανανεωτικού ρεύματος αλλά ενός συγκερασμού κι άλλων κομματιών με επιταχυντή το αντι-Μνημόνιο και τον Αλέξη Τσίπρα.

Πατριωτική Αριστερά

Ολα τα παραπάνω αναδιατάσσονται αριστερά του πολιτικού άξονα, μετά την παραίτηση Τσίπρα και την εκλογή Κασσελάκη στο τιμόνι της Κουμουνδούρου. Αμέσως με τα νέα του καθήκοντα ο δεύτερος εισήγαγε τον όρο Πατριωτική Αριστερά για να περιγράψει τη δική του καταστατική πλεύση για τον χώρο. Εδώ εντοπίζεται για πολλούς μια πρώτη ρήξη με όσα στελέχη μετά έκαναν το βήμα και αποχώρησαν από το κόμμα και δημιούργησαν τη Νέα Αριστερά.

«Το ερώτημα που μπαίνει και για τον όρο Πατριωτική Αριστερά αλλά και για την εν γένει στάση της νέας ηγεσίας ΣΥΡΙΖΑ στα θέματα των εξοπλισμών και των αμυντικών θεμάτων είναι κυρίως προς τον ίδιο τον κόσμο αν όλο αυτό είναι συνεπές ή διαφοροποιεί το κόμμα με τις δικές του παραδόσεις και αντιλήψεις χρόνων» λέει στα «ΝΕΑ» ο Κωστής Καρπόζηλος, ιστορικός και εκπρόσωπος της Νέας Αριστεράς.

Ο νέος πολιτικός πόλος με την ΚΟ των 11 αντέδρασε έντονα και σε σχέση με τα 20 F-35 που θα προμηθευθεί η χώρα μας αλλά και σε σχέση με τη πρόθεση της Ελλάδας διά στόματος του ΥΠΕΘΑ Νίκου Δένδια πως θα έχουμε πρωταγωνιστικό ρόλο στον συν-συντονισμό των επιχειρήσεων κατά των Χούθι στην Ερυθρά Θάλασσα μέσω του στρατηγείου μας στη Λάρισα – πρόθεση και πρόταση που είδε το πράσινο φως αρχικώς των Ευρωπαίων όπως έδειξε η περασμένη εβδομάδα.

Σε απόλυτη αντίθεση με τη Νέα Αριστερά βρίσκεται όπως φαίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ αφού ο Ευάγγελος Αποστολάκης, σήμερα βουλευτής Επικρατείας αλλά και πρώην υπουργός και αρχηγός ΓΕΕΘΑ, είπε πως «ο συντονισμός της επιχείρησης από την Ελλάδα είναι κάτι που μας δίνει σαν χώρα» (Attica).

Ο δε ΣΥΡΙΖΑ επί Κασσελάκη να θυμίσουμε πως υπερψήφισε τις αμυντικές δαπάνες στη Βουλή ενώ παρά τις ενστάσεις που θέτει για όλα τα σημεία των συμφωνιών για τα F-35 πάλι διά στόματος Αποστολάκη δηλώθηκε πως «ο ΣΥΡΙΖΑ συμφωνεί με την οποιαδήποτε ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας. Θέλει να υπάρχει ισχυρή άμυνα και ισχυρή αποτρεπτική δυνατότητα στις Ενοπλες Δυνάμεις».

Παρότι στην Κουμουνδούρου έχουν τις επιφυλάξεις τους για τη νέα κούρσα εξοπλισμών, για τον τρόπο, για τη διαφάνεια των αγορών, αρχικώς η όλη θέση είναι ενδεικτική των ανασυνθέσεων πάνω στο εύθραυστο για την Αριστερά θέμα. Και πολλοί γνώστες του χώρου λένε πως είναι και ένα σημείο περαιτέρω διαφοροποίησης και διακριτότητας της Κουμουνδούρου από τις δυνάμεις της Νέας Αριστεράς και βέβαια του ΚΚΕ. Ταμπού τα εθνικά για την Αριστερά; Ναι αλλά και σημείο αξιακό σε πολλές όψεις τους.

Περιβάλλον μεταστροφής

Με μια ανάγνωση η όλη στάση του ΣΥΡΙΖΑ είχε ήδη μετατοπιστεί από την εποχή που κυβέρνησε και εκ των πραγμάτων ήλθε αντιμέτωπος με τον άγριο ρεαλισμό της αποτροπής, της άμυνας της χώρας και της επιθετικής γείτονος. Ο Τσίπρας και ο Αποστολάκης υπομνηματίζουν συχνά και περήφανα την αποτροπή που επετεύχθη επί ημέρων τους – το 2018 – με το τουρκικό ερευνητικό σκάφος «Μπαρμπαρός» που επιχείρησε να παραβιάσει τη δική μας υφαλοκρηπίδα.

Η θητεία 2015- 19 διαμόρφωσε ένα περιβάλλον μεταστροφής, αν και το σημείο τομής ήταν η εκλογή Κασσελάκη. Μεταμορφώνεται ο ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα της λεγόμενης Πατριωτικής Αριστεράς ή απλώς δίνει πια έμφαση σε θέματα που παγίως είχε; Οι αντίπαλοί του λένε πως δεν είναι απλώς μεταμόρφωση. Είναι μετάλλαξη.

Οι φίλιες δυνάμεις θεωρούν πως καταγράφεται μια δημιουργική ωρίμαση. Το υπόστρωμα της μεγάλης συζήτησης πάντως εντός Αριστεράς για τα εθνικά υπήρξε ήδη από τον Μεσοπόλεμο. Τότε με την πιο πούρα κουβέντα που γινόταν στο έδαφος του αντιμιλιταρισμού. Σήμερα δυνάμεις που στέκονται διακριτά απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως η Νέα Αριστερά, δεν συμφωνούν με μια άκριτη παραδοχή των εξοπλισμών ενώ ιεραρχούν το κοινωνικό κόστος.

Στην όλη Αριστερά μια τάση είναι αυτή του ΣΥΡΙΖΑ που έχει μετατοπιστεί σε συναινέσεις στο εθνικό, με αστερίσκους βέβαια. Μια τάση είναι της Νέας Αριστεράς που διατηρεί μια διεθνιστική οπτική και δεν λέει άκριτα «ναι» στις αμυντικές δαπάνες.

Η τρίτη τάση είναι η σταθερά του ΚΚE με πολεμική στο  ΝΑΤΟ και την επιθετική εμπλοκή της χώρας σε πολεμικούς σχεδιασμούς και εξοπλισμούς. Ενδεικτική η θέση του ιστορικού κόμματος: «Το νέο εξοπλιστικό πακέτο από τις ΗΠΑ δεν έχει σχέση ούτε με την άμυνα ούτε με τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας».

Premium έκδοση ΤΑ ΝΕΑ