Αυτό το μετάλλιο είναι ανώτερο από χρυσό (pic)

Η κατάκτηση ενός χρυσού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες αποτελεί την υπέρτατη δόξα και τιμή για κάθε αθλητή.

Ακόμα και αν αποφασίσει (ή χρειαστεί) χρόνια μετά να αποχωριστεί το μετάλλιο του όπως έγινε πρόσφατα με τον Μπόμπ Μπίμον τον Αμερικανό άλτη του μήκους με το μυθικό άλμα που ήταν και παγκόσμιο ρεκόρ (8.90μ.) στο Μεξικό το 1968 και ο οποίος έδωσε το μετάλλιο του σε δημοπρασία και έπιασε 441.000 δολάρια.

Ο Σάρλ Κοστέ, ήταν μέλος του ομαδικού πουρσουίτ στην ποδηλασία της Εθνικής Γαλλίας που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο το 1948 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.

Ήταν 24 ετών τότε ,ενώ τώρα στις 8 Φεβρουαρίου θα γιορτάσει τα 100 γενέθλιά του και η οργανωτική επιτροπή «Παρίσι 2024» θα του κάνει το καλύτερο δώρο καθώς θα έχει την τιμή να είναι ένας από τους λαμπαδηδρόμους που θα μεταφέρει τη φλόγα στο Παρίσι.

«Είμαι περήφανος όσο δεν φαντάζεστε. Θα μου μείνει αξέχαστο. Απλά τώρα πρέπει να προετοιμαστώ σωματικά. Τα γόνατά μου με περιορίζουν στην κίνηση. Αλλά θα προσπαθήσω να κρατήσω τη φλόγα για λίγα μέτρα» τόνισε στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο γηραιότερος εν ζωή ολυμπιονίκης της Γαλλίας.

Παγκοσμίως αυτό τον τίτλο κατέχει η Αγκνες Κέλετι, η αθλήτρια από την Ουγγαρία με τα 10 ολυμπιακά μετάλλια, τα πέντε χρυσά μεταξύ 1952 και 1956 στη ρυθμική γυμναστική, που έκλεισε τα 103 στις 9 Ιανουαρίου.

Ο Κοστέ όπως λέει ανυπομονεί να βρεθεί ως θεατής στο αγώνισμα της ιππασίας στο Παρίσι ενώ κάνει και τη σύγκριση με το 1948.

«Οι αγώνες δεν είχαν την αίγλη που έχουν σήμερα αλλά οι αναμνήσεις παραμένουν έντονες.. Τότε σχεδόν δεν υπήρχαν καν ραδιόφωνα. Φτάσαμε τρεις μέρες πριν από την εκδήλωση. Με όρισαν αρχηγό μιας εξαιρετικής ομάδας που την αποτελούσαν μαζί με μένα οι Σερζί Μπλεσόν, Πιερ Ανταμ και Φερνάρν Ντεκαναλί . Δυστυχώς κανένας από αυτούς δεν είναι μαζί μας σήμερα.

Πρώτα έπρεπε να νικήσουμε την Αγγλία, που ήταν φαβορί μπροστά στο κοινό της. Μετά, στον τελικό, ανεβάσαμε ρυθμό και οι Ιταλοί τελικά τα παράτησαν. Όταν πήραμε το μετάλλιο, ήταν η κορωνίδα. Ήταν το όνειρό μας. Μόλις το είχαμε πετύχει.

Τότε οι ποδηλάτες έπαιρναν τα μετάλλιά τους σε κουτί, και όχι στο λαιμό ενώ μας ενημέρωσαν τη στιγμή της απονομής ότι δεν θα ακούσουμε τη Μασσαλιώτιδα, γιατί δεν μπορούσαν να βρούν τον δίσκο!» ξύπνησε τις αναμνήσεις του ο Κοστέ μιλώντας για τα οργανωτικά προβλήματα που υπήρξαν τότε στο ποδηλατοδρομιο «Ερνέ Χίλ» του Λονδίνου. Ο Κοστέ που έγινε επαγγελματίας την επόμενη χρονιά και αγωνίστηκε δύο φορές στο Tour de France άκουσε το εθνικό ύμνο που στερήθηκε το 1948, το 2022 όταν του απονεμήθηκε έστω καθυστερημένα το Legion d’Honneur (Το Τάγμα της Λεγεώνας της Τιμής) από τον πρόεδρο της οργανωτικής επιτροπής Τόνι Εστανγκέτ.

«Του είμαι πολύ ευγνώμων. Μου χάρισε μια όμορφη Μασσαλιώτιδα. Ήταν μεγάλη τιμή για μένα. Με τον Τόνι Εστανγκέτ έχουμε γίνει φίλοι. Γράφουμε ο ένας στον άλλο και με παίρνει τηλέφωνο κατά καιρούς» είπε ο αιωνόβιος ποδηλάτης που έχει ξεκινήσει προετοιμασία για τη μεγάλη στιγμή.