Το «δικαίωμα στη λήθη» ισοδύναμο με το δικαίωμα σε ίσες ευκαιρίες

Περίπου 3 εκατομμύρια νέα περιστατικά καρκίνου καταγράφονται κάθε χρόνο στην Ευρώπη. Όμως περίπου 20 εκατομμύρια Ευρωπαίοι ζουν σήμερα με διάγνωση καρκίνου. Το 70% αυτών θα έχει μια μακρά επιβίωση, 20 χρόνια και πλέον, όπως επίσης το 90% των γυναικών με καρκίνο μαστού και το 90% των παιδιών με κάποια λεμφώματα.

O καρκίνος δεν αποτελεί πλέον θανατική καταδίκη. Η πρόοδος τα τελευταία 50 χρόνια είναι εκπληκτική.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι μετά την ίασή τους από τον καρκίνο, έχουν το δικαίωμα να μπορούν να «ξεχαστούν» και το δικαίωμα να μπορούν να έχουν πρόσβαση σε Τράπεζες και ασφάλειες για να συνεχίσουν τη ζωή τους.

Με τα λόγια αυτά, η δρ Φρανσουάζ Μενιέρ, μίλησε στο in.gr για «το δικαίωμα στη λήθη» όσων έχουν επιβιώσει από τον καρκίνο, στο περιθώριο του 8^ου  ετήσιου συνεδρίου της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καρκίνου – ΕΛΛΟΚ. «Μπορούμε να συζητούμε για ίαση από τον καρκίνο για όσους έχουν επιβιώσει για μια πενταετία. Όμως μετά την πάροδο αυτού του χρόνου, οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται τώρα αντιμέτωποι με το στίγμα της νόσου τους, το οποίο τους ακολουθεί, προκαλώντας την αδυναμία πρόσβασής τους σε οικονομικές δυνατότητες που θα μπορούσαν να βελτιώσουν τη ζωή τους τόσο προσωπικά, όσο και επαγγελματικά».

Η δρ Μενιέρ, είναι πολυβραβευμένη ογκολόγος βελγικής καταγωγής, η οποία έχει ιδρύσει την Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία για τερματισμό των διακρίσεων των επιζώντων καρκίνου, αφιερώνοντας την καριέρα της στη βελτίωση της ποιότητας ζωής και την επιβίωση των καρκινοπαθών. Αποτελεί επίσης μία από τις 100 γυναίκες με την μεγαλύτερη επιρροή στην ογκολογία. Το 2007 αναγορεύθηκε σε βαρόνη από τον Βέλγο βασιλιά Αλβέρτο τον ΙΙ, ενώ δύο χρόνια αργότερα βραβεύθηκε με το βραβείο Pezcoller-ECCO για τη συμβολή της στην Ογκολογία.

Το ταξίδι της επιβίωσης του καρκίνου είναι δύσκολο. Γι΄ αυτό πρέπει να καταρτισθούν ισχυρά μητρώα ασθενών, για να αποδεικνύονται τα ποσοστά της επιβίωσης

Πού εντοπίζεται το πρόβλημα

Προσδιορίζοντας το πρόβλημα που δημιουργείται στους ογκολογικούς ασθενείς που επιβίωσαν της νόσου τους, η ειδικός, εξήγησε στο in.gr, ότι «οι άνθρωποι αυτοί, δεν μπορούν να πάρουν δάνειο να αγοράσουν σπίτι, ούτε να χρηματοδοτήσουν τις επιχειρήσεις τους μέσω τραπεζικού δανεισμού π.χ. να αγοράσουν ένα αυτοκίνητο… Ο λόγος είναι ότι οι τράπεζες δεν δανειοδοτούν αν δεν υπάρξει αντασφάλιση του δανείου από τις ασφαλιστικές εταιρείες. Και οι ασφαλιστικές προβαίνουν στην εκτίμηση του κινδύνου. Στις περισσότερες περιπτώσεις η αντασφάλιση είναι υποχρεωτική – διαφορετικά, τα επιτόκια είναι δυσθεώρητα».

Το ιατρικό απόρρητο

Συζητώντας για το ιατρικό απόρρητο, η δρ Μενιέρ αναφέρθηκε στον τρόπο με τον οποίο οι ασφαλιστικές εντοπίζουν το ρίσκο των τραπεζών, λέγοντας πως «ο ενδιαφερόμενος για το δάνειο υποβάλλεται σε σειρά ερωτήσεων μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται και ερωτήσεις για την υγεία του. Έτσι, κάμπτεται το ιατρικό απόρρητο, γιατί ο υποψήφιος για δανεισμό οφείλει να απαντήσει αν έχει περάσει καρκίνο, αν έχει υποβληθεί σε ακτινοθεραπεία ή χημειοθεραπεία. Ανάλογα με την απάντηση, προσδιορίζεται και το επιτόκιο αποπληρωμής του δανείου».

Πού αναγνωρίζεται το «δικαίωμα στη λήθη»

Σε ότι αφορά τις χώρες που έχουν ήδη αναγνωρίσει το «δικαίωμα στη λήθη», η δρ Μενιέρ διευκρίνισε πως η Γαλλία, το Βέλγιο, η Ολλανδία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Κύπρος, Ισπανία και Ισπανία, είναι οι χώρες που έχουν αναγνωρίσει το δικαίωμα, νομοθετικά. Υπάρχουν επίσης το Λουξεμβούργο, η Ιρλανδία, η Δανία και η Τσεχία που έχουν αναγνωρίσει το δικαίωμα, συντάσσοντας σχετική συνθήκη.

Τόνισε όμως ότι «η αναγνώριση της ίασης, άρα και η πρόσβαση σε τραπεζικά προϊόντα και σε ασφάλειες, κυμαίνεται από 5 – 15 χρόνια, ανάλογα με τη χώρα, αλλά και ανάλογα με το είδος του καρκίνου.

Παρόλα αυτά όμως, οι ογκολόγοι υποστηρίζουμε ότι σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί ο χρόνος να μειωθεί ακόμη και κάτω από τα 5 χρόνια και να περιοριστεί κατά μέσο όρο, ακόμη και στα δύο-τρία χρόνια.

Η μείωση αυτή μπορεί να αφορά καρκίνους των όρχεων, του θυρεοειδή, μικρούς όγκους του μαστού in situ (περιορισμένους σε ένα μόνο είδος ιστού, χωρίς επέκταση στους διπλανούς ιστούς), στο μελάνωμα in situ, στον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας, πρώιμο στάδιο του καρκίνου του ορθού και του παχέος εντέρου την οξεία προμυελοκυτταρική Λευχαιμία (υπότυπος της οξείας μυελοβλαστικής λευχαιμίας)».

Τι πρέπει να γίνει

Αναφερόμενη στις πολιτικές που πρέπει να εφαρμοστούν για τη λύση του προβλήματος η δρ Μενιέρ τόνισε ότι οι ασφαλιστικές εταιρείες επιδιώκουν την άρση των περιορισμών 10-15 χρόνια μετά την θεραπεία, όμως θα πρέπει να υπάρξει πίεση ο χρόνος αυτός να περιοριστεί στα 5 χρόνια, για να έχουν οι άνθρωποι αυτοί ίσες ευκαιρίες, όπως συμβαίνει με κάθε άλλο πολίτη.

Όμως εξέφρασε την ανησυχία της ενόψει των επικείμενων ευροεκλογών, καθώς η τελευταία αναθεώρηση της σχετικής οδηγίας για την καταναλωτική πίστη, ανέβαζε το όριο στα 15 χρόνια.

Καταλήγοντας υπογράμμισε ότι «το ταξίδι της επιβίωσης του καρκίνου είναι δύσκολο. Γι΄ αυτό πρέπει να εναρμονιστεί η νομοθεσία, προστατεύοντας τους επιζώντες συνολικά από τη διανομή των πόρων.

Γι΄ αυτό επίσης, θα πρέπει να καταρτισθούν ισχυρά μητρώα ασθενών, για να μπορούν να αποδεικνύονται τα ποσοστά της επιβίωσης».