«Έχασα φακούς φωτογραφικών μηχανών από γροθιές» – Η punk σκηνή της NY στα 90s

«Η Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 1990 ήταν αφιλτράριστη και χωρίς focus. Εμείς – καλλιτέχνες, μουσικοί, πανκς, κάτοικοι του underground – ζούσαμε σε γειτονιές που η αστυνομία άφηνε ήσυχες, σε μεγάλο βαθμό να αστυνομεύoυν τον εαυτό τους, κάτω από τα ραντάρ της κυρίαρχης κοινωνίας, σκαλίζοντας ζωές από τον βράχο της πόλης με τις αιματηρές γροθιές μας. Πολύ πριν από τον άμεσο βρόχο ανατροφοδότησης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, οι δημιουργικές μας ιδέες φούσκωναν σε ένα καζάνι διαφορετικότητας και έμπνευσης μέχρι που δεν μπορούσαν πλέον να συγκρατηθούν» γράφει η Ali Smith στην Guardian και συνεχίζει:

«Τότε τρέχαμε με ηλεκτρικά καλώδια από τις βάσεις των φαναριών του δρόμου για να τροφοδοτήσουμε PA και ενισχυτές, παίζοντας μουσική σε συναυλίες σε εγκαταλελειμμένα κτίρια. Περπατούσαμε στην πασαρέλα για τους underground σχεδιαστές σε συναγωγές και άδειες εκκλησίες, απομεινάρια των μεταναστών που είχαν περάσει από το Lower East Side και το Alphabet City πριν από εμάς, αφήνοντας το στίγμα και την κουλτούρα τους».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Ali Smith (@mommaloveali)

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Ali Smith (@mommaloveali)

Κάθε νύχτα μια άλλη εμπειρία 

«Στο κέντρο του Μανχάταν συγκεντρώθηκε η σκηνή μου σε έναν σχετικά μικρό αριθμό οικοδομικών τετραγώνων. Δημιουργικοί άνθρωποι από παντού περνούσαν από αυτούς τους δρόμους, είτε κυνηγώντας τα όνειρά τους είτε κυνηγημένοι από τις μικρές τους πόλεις επειδή ήταν διαφορετικοί. Εικόνες, μελλοντικά είδωλα και η άπλυτη μάζα των εργαζόμενων καλλιτεχνών έπιναν μαζί, ηχογραφούσαν μαζί, έσφιγγαν τα χείλη τους και σκόνταφταν φτάνοντας στο σπίτι τους τα ξημερώματα μέσα από το Tompkins Square Park.

»Στο διαμέρισμα του Verta-Ray στην Ridge Street χτίσαμε το στούντιο που ξεκίνησε την καταιγιστική καριέρα του συγκροτήματός μου, των Speedball Baby. Από εκεί πέρασαν ο James Chance, ο Kid Congo Powers, οι Jon Spencer Blues Explosion, ο Eugene Hütz, ο Mick Collins και ομάδες άλλων, των οποίων ο λόγος ύπαρξης ήταν να δημιουργούν, να δημιουργούν, να δημιουργούν. Δεν ζήτησαν άδεια, ούτε δόθηκε. Ο καθαρός, ελεγχόμενος, εταιρικός κόσμος έμενε μακριά από τους βρώμικους δρόμους του κέντρου.

»Έχασα φακούς φωτογραφικών μηχανών από γροθιές που εκσφενδονίζονταν στο mosh pit του CBGB και κατάφερα ακόμη και να χύσω μια ολόκληρη μπύρα 40oz (δύο πίντες) στη μοναδική μου φωτογραφική μηχανή, αφήνοντάς την κολλώδη και κακοποιημένη, αλλά συνέχισα να τη χρησιμοποιώ, καθώς δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να αγοράσω άλλη».

Το The Ballad of Speedball Baby είναι η συναρπαστική, σκοτεινά ξεκαρδιστική και σπαρακτικά ευάλωτη ιστορία της ενηλικίωσης της Ali Smith στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’90, καθώς δεσμεύεται για την ακατάστατη, συναρπαστική ζωή της μουσικού και πρέπει να επιβιώσει από τις σφεντόνες και τα βέλη που η κοινωνία επιφυλάσσει για τις γυναίκες που αρνούνται να συμμορφωθούν

Δείτε το βίντεο 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Ali Smith (@mommaloveali)

Οι γυναίκες που άνοιξαν τον δρόμο

«Περπατούσα σε διαφορετικούς κόσμους: μερικές φορές, παρατηρήτρια με κάμερα, άλλες φορές, υποκείμενο – η μόνη γυναίκα στη σκηνή, στο φορτηγάκι, στο αστυνομικό τμήμα, επιβιώνοντας από τις σφεντόνες και τα βέλη που η κοινωνία επιφυλάσσει για τις γυναίκες που αρνούνται να συμμορφωθούν.

»Παρά τα όσα θα σας πει η ιστορία της μουσικής, όπως έχει γραφτεί, δεν ήταν μόνο μια μικρή χούφτα γυναικών καλλιτεχνών που είχαν σημασία. Χωρίς τις πολλές που άρπαξαν με λύσσα το μικρόφωνο ή την κιθάρα ή τα ντραμς όταν αυτά δεν προσφέρονταν, δεν θα ακούγαμε τις ισχυρές, αδιαμαρτύρητες φωνές που ελέγχουν τη δική τους αφήγηση τώρα. Karen O. Billie Eilish. Και η ιστορία πηγαίνει έτσι πίσω, στις γυναίκες που άνοιξαν δρόμους για εμάς.

»Γράφοντας γι’ αυτόν τον κόσμο και αυτή τη μακρινή εποχή στα απομνημονεύματά μου, The Ballad of Speedball Baby, κοπίασα με τις σωστές επιλογές λέξεων για να βοηθήσω τον αναγνώστη να μυρίσει την πόλη (spoiler: δεν μύριζε ωραία) και να βιώσει πώς ένιωθε να είναι μέρος ενός υπόγειου κινήματος που -αν και ήταν δύσκολο να επιβιώσει- έδωσε νόημα στις ζωές όσων, όπως εγώ, το έκαναν».

*Με στοιχεία από theguardian.com