«Θρύλε μου η ζωή, δεν ξέρω τι θα πει…»

Υπάρχουν φορές που κάποια λόγια… σφηνώνουν στο μυαλό και «στεγνώνουν» στο δέρμα. Για να σ’ ακολουθούν στο παντού και στο πάντα. Κάτι σαν δεύτερο είναι, σαν έτερος εγώ.

Ήταν λοιπόν ένας γέροντας με τραγιάσκα που όταν δεν μπαρκάριζε στα καράβια, έσερνε το κουρασμένο βήμα του για Καραϊσκάκη μεριά. Γερμένος πολλές φορές σε κείνα τα παλιά κάγκελα να κλαίει.

Και μέσα απ’ τους λυγμούς να βγαίνει μια «πνιγμένη» φωνή σαν τελευταία ανάσα. Σαν βρόγχος ένα πράμα. Αποκαμωμένος, όχι από κούραση αλλά από στενοχώρια.

Όταν σε ρωτάνε τι είναι ο Ολυμπιακός, εσύ να δείχνεις, αυτή την πόρτα και τα κάγκελα και τούτα τα τσιμέντα. Αυτό είναι ο Ολυμπιακός. ‘Ετσι φώναζε ο γέροντας και χτύπαγε με τη γροθιά τον θώρακα.

Αυτό είμαστε εμείς, έλεγε, οι ψυχές που κατάφεραν να λυγίσουν και τα σίδερα. Σ’ εκείνα τα λόγια του έξω απ’ την παλιά θύρα 7, έβρισκε κάποιος το μέγεθος της αγάπης για τον θρύλο και τον ορισμό της τραγωδίας.

Θρύλος και θρήνος μαζί, αδερφωμένα τα κλάματα με τις φωνές για τον Ολυμπιακό. Πόση αλήθεια είχαν τα λόγια σου γέροντα.

Βυθισμένος σε μαύρα νερά, να συλλογιέσαι πως έγινε τόσο μεγάλο κακό. Πως έφυγαν τόσο άδικα και τόσο νωρίς τα νιάτα, τα 21 παιδιά της Θύρας 7.

Και τι να πρωτομετρήσεις αδερφέ μου; Τους λυγμούς, τα δάκρυα, τις πίκρες, τους καημούς ή τον πόνο που παραμένει αβάσταχτος;

Ζόφος σκέπασε το μεγάλο λιμάνι κι όλη τη χώρα με το χτύπημα του θανατικού. Αυτά που γίνανε στις 8 του Φλεβάρη του 1981 στο Καραϊσκάκη θα λύγιζαν ακόμα και τα σίδερα.

Μετά τον θρίαμβο του Ολυμπιακού επί της ΑΕΚ με 6-0 δεν υπήρξε γιορτή. Μόνο θάνατος υπήρξε.

Τόσος θάνατος, τόσο σκοτάδι και τόσο αίμα. Κορμιά λιωμένα στα κάγκελα, άλλα ξαπλωμένα στο παγωμένο τσιμέντο. Σ’ εκείνα τα σκαλοπάτια λίγο πριν την έξοδο, σ’ εκείνη την κούρμπα και μετά πιο κάτω.

Φτερούγισαν οι ψυχές της νιότης εκείνο το δείλι στο Φάληρο, φτερούγισαν 21 ψυχές.

Και οι τελευταίες λέξεις στα χείλη για τον Ολυμπιακό, για τον Θρύλο τους. Για την ομάδα που λάτρεψαν τόσο πολύ. Μέχρι θανάτου κόκκινοι.

Και δω πάνω, αλλά κι εκεί κάτω, σ’ αυτό που οι παλιότεροι είχαν «βαφτίσει» κάτω κόσμο.

Και δεύτερη ζωή αν είχε, πάλι κόκκινοι θα έλεγαν χωρίς να διστάσουν, χωρίς «κόμπο» στη φωνή.

Τα δρεπάνια του Χάροντα θέρισαν νέα παιδιά εκείνο το απομεσήμερο στο Καραϊσκάκη και τίποτε δεν θα ήταν ίδιο για τον Ολυμπιακό μετά την 8η του Φλεβάρη του 1981.

Η θύρα 7 έγινε εκείνο το απόγιομα λημέρι του φονιά αλλά και τόπος λατρείας για τον ΓΙΓΑΝΤΑ κόσμο του Ολυμπιακού που δεν ξεχνάει ποτέ.

Οι πόρτες κλειστές, κλειδιά πουθενά και συνωστισμός. Και τα δρεπάνια να χτυπούν αχόρταγα, δίχως σταματημό.

Θλιμμένο σούρουπο ποτέ να μη νυχτώνει, για ένα δείλι που έμελλε να σκοτεινιάσει απότομα και νωρίτερα από ποτέ.

Και αυτοί που μείναν πίσω να φωνάζουν με ορμή κι αγάπη, «αδέρφια ζείτε εσείς μας οδηγείτε».

Και κεντημένα με αίμα τα ονόματα στην ερυθρόλευκη φανέλα. Κι έχουν τον έφηβο ψηλά στον ώμο, σημάδι μυστικό και ριζικό.

Εκείνος ο Φλεβάρης του 1981 θα άλλαζε μια για πάντα την ιστορία του λαοφιλέστερου συλλόγου της χώρας.

Το μεγάλο κακό χτύπησε την πόρτα του λαού του Ολυμπιακού, χτύπησε την ομάδα της εργατιάς, χτύπησε τη θύρα 7 μετά από θρίαμβο, θαρρείς και ο Άδης θέλησε να δώσει τέλος στη γιορτή των «ερυθρόλευκων».

Θέρισε μεσημεριάτικα κορμιά κι ανάσες, δεν άφησε την ζωή να φέρει ένα τελευταίο σεργιάνι.

Μα τι τελευταίο; Κανονικά είχαν πολλά σεργιάνια ακόμα

Αρμενίζοντας λοιπόν στις θάλασσες, ψυχές λεύτερες και λυτρωμένες. Άσβεστη η μνήμη, χρυσοκέντητη και τα μυαλά μας να μην μερεύουν.

Δεμένοι κι αχώριστοι αυτοί που έφυγαν κι αυτοί που μείναν, ενώνουν πάντα τις φωνές τους για να τραγουδήσουν τον Ολυμπιακό.

Ολυμπιακός, ψυχή βαθιά και λαβωματιά που δεν γιάνει, στα χρόνια που περνάνε αλύπητα πάνω μας.

Κι εμείς εδώ να λέμε την ιστορία και κάθε φορά που μας χτυπά η αρμύρα της θάλασσας, να μας πιάνουν τα κλάματα.

Να σκεφτόμαστε τον Παναγιώτη, τον Βασίλη, τον Γιάννη, τον Γεράσιμο, τη Ζωγραφιά. Όλα τα παιδιά είναι στη μνήμη μας μα πάνω απ’ όλα είναι στις κόκκινες ρίγες της φανέλας του Ολυμπιακού.

Με αίμα βαμμένη η τιμημένη φανέλα του Θρύλου, τα σκαλοπάτια του Καραϊσκάκη, τα θεμέλια της Ολυμπιακής ψυχής.

Οι ιστορίες που γράφονται με αίμα σε «γονατίζουν», δεν αντέχεις να σταθείς όρθιος.

Σπαράζεις, λυγίζεις και γίνεσαι ένα με το χώμα, αυτό το άγιο χώμα της παλιάς θύρας 7 στο Καραϊσκάκη.

Ο κόσμος ξημερώνει, 43 χρόνια μετά από εκείνο το απομεσήμερο της 8^ης Φεβρουαρίου του 1981. Ο κόσμος ξημερώνει κι εμείς θρηνούμε αξημέρωτα.

Πήρα το θάρρος να ρωτήσω τον γέροντα, γιατί χτυπάς γροθιές στο στήθος σου; Κι εγώ στη θύρα 7 ήμουν ψέλλισε και κατέβασε την τραγιάσκα…

Το χρονικό της τραγωδίας

17:03 Κάποιοι αστυφύλακες κατορθώνουν να ξεριζώσουν ένα από τα τουρνικέ και να απεγκλωβίσουν έτσι αρκετό κόσμο.

17:15 Νεκροί και τραυματίες μεταφέρονται με περιπολικά και 13 ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ στο Τζάνειο νοσοκομείο Πειραιά, ενώ έχει σημάνει γενική κινητοποίηση στην αστυνομία και τα νοσοκομεία.

17:30 Αρκετοί φίλαθλοι συγκεντρώνονται έξω από το Τζάνειο με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.

17:50 Τα τηλεοπτικά δίκτυα (ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ) μεταδίδουν το γεγονός και κάνουν έκκληση σε γιατρούς να προσέλθουν στο Τζάνειο, ώστε να ενισχύσουν τους εφημερεύοντες αλλά και για αιμοδότες. Κινητοποιείται επιπλέον προσωπικό και στο Κρατικό Πειραιώς όπου μεταφέρονται κάποιοι βαριά τραυματισμένοι.

18:20 Φτάνουν στο Τζάνειο ο Υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών, Δοξιάδης και οι Υφυπουργοί, Τσουκαντάς και Αποστολάτος και δίνονται εντολές για ακόμα μεγαλύτερη κινητοποίηση γιατρών και αιμοδοτών.

18:30 Το Κέντρο Άμεσης Δράσεως ζητάει από τα πληρώματα των περιπολικών και τους αστυνομικούς εθελοντές αιμοδότες να σπεύσουν στα δύο νοσοκομεία. Εκατοντάδες αστυνομικοί προσφέρουν αίμα.

18:50 Φτάνουν στο Τζάνειο ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης, Δαβάκης, ο Υφυπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως, Αχιλλέας Καραμανλής, ανώτεροι αξιωματικοί της Αστυνομίας και παράγοντες του Ολυμπιακού και της Α.Ε.Κ.

19:00 Με εντολή του διευθυντή του ΚΑΒ κ. Καραβά ζητείται να τεθεί σε επιφυλακή και το ΚΑΤ, για να δεχτεί τραυματίες που έχουν ανάγκη νευροχειρουργικής επεμβάσεως.

19:15 Εκατοντάδες άτομα συγκεντρώνονται έξω από το Τζάνειο και με αγωνία ζητούν να μάθουν τα ονόματα νεκρών και τραυματιών.

19:30 Αθρόα είναι η προσέλευση γιατρών και αιμοδοτών, ενώ δεκάδες γυναίκες λιποθυμούν από την αγωνία.

19:40 Ο Υπουργός κ. Δοξιάδης ενημερώνει τον Πρωθυπουργό Γ. Ράλλη, ο οποίος δίνει εντολή να ληφθούν τα αναγκαία μέτρα και ενημερώνει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κ. Καραμανλή.

19:45 Χρειάζεται να μπλοκάρουν το Τζάνειο δυνάμεις των ΜΑΤ προκειμένου να απομακρύνουν τον κόσμο από την κεντρική είσοδο για να γίνει πιο εύκολη η πρόσβαση στους γιατρούς και στους αιμοδότες.

20:00 Σκηνές αλλοφροσύνης διαδραματίζονται στο Τζάνειο από τους συγγενείς. Αναγνωρίζονται τα τρία πρώτα θύματα. Είναι οι Γιάννης Κανελλόπουλος, Γιάννης Διαλυνάς και Βασίλης Μάχας. Δυστυχώς ακολούθησαν και άλλοι και ο αριθμός των νεκρών έφτασε τους 21.

20:15 Οι αστυνομικοί του 7ου Αστυνομικού τμήματος αρχίζουν την πραγματογνωμοσύνη στην ΘΥΡΑ 7, αναζητώντας τις αιτίες του τραγικού γεγονότος.

20:30 Στο Τζάνειο φτάνει ο Πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης ενώ σοβαρά τραυματίες μεταφέρονται στο Γενικό Κρατικό Πειραιώς και στο ΚΑΤ. Γιατροί και νοσοκόμες βγαίνουν με καταματωμένες τις μπλούζες στους διαδρόμους και φωνάζουν ονόματα τραυματιών. Αρκετοί από τους συγγενείς λιποθυμούν.

20:50 Τα ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα αρχίζουν να μεταδίδουν πένθιμη μουσική, ενώ παράλληλα σε ένδειξη πένθους έχουν διακόψει το πρόγραμμά τους.

21:00 Γύρω στα 300 με 400 άτομα με άγριες διαθέσεις προσπαθούν να μπουν στο στάδιο Καραϊσκάκη και να βρουν τους υπεύθυνους. Απομακρύνονται από μια διμοιρία των ΜΑΤ.

21:15 Ο διοικητής του Τζανείου κ. Απέργης βγαίνει στο διάδρομο και κάνει έκκληση στον κόσμο να απομακρυνθεί από την είσοδο του νοσοκομείου γιατί εμποδίζεται με την παρουσία τους η κυκλοφορία περιπολικών και ασθενοφόρων, ενώ εκκλήσεις για τον ίδιο λόγο γινόντουσαν και από τα τηλεοπτικά δίκτυα.

22:00 Ο κόσμος αρχίζει να απομακρύνεται σιγά – σιγά από τα δύο νοσοκομεία.

Τα 21 θύματα της Θύρας 7

Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών)

Κώστας Σκλαβούνης (16 ετών)

Ηλίας Παναγούλης (17 ετών)

Γεράσιμος Αμίτσης (18 ετών)

Γιάννης Κανελλόπουλος (18 ετών)

Σπύρος Λεωνιδάκης (18 ετών)

Γιάννης Σπηλιόπουλος (19 ετών)

Νίκος Φίλος (19 ετών)

Γιάννης Διαλυνάς (20 ετών)

Βασίλης Μάχας (20 ετών)

Ευστράτιος Λούπος (20 ετών)

Μιχάλης Κωστόπουλος (21 ετών)

Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23 ετών)

Σπύρος Ανδριώτης (24 ετών)

Κώστας Καρανικόλας (26 ετών)

Μιχάλης Μάρκου (27 ετών)

Κώστας Μπίλας (28 ετών)

Αναστάσιος Πιτσόλης (30 ετών)

Αντώνης Κουρουπάκης (34 ετών)

Χρήστος Χατζηγεωργίου (34 ετών)

Δημήτριος Αδαμόπουλος (41 ετών)