Να ακούσουμε τους φοιτητές

Σύμφωνα με ένα αφήγημα που αναπαράγεται επίμονα αυτό που συμβαίνει στα πανεπιστήμια είναι απλώς μια επίδειξη παραβατικότητας που μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με όρους επιβολής της νομιμότητας, ώστε να σταματήσουν οι καταλήψεις και να επανέλθει η «ομαλότητα». Μόνο που αυτό είναι στην πραγματικότητα μια «συνταγή για την καταστροφή», καθώς εθελοτυφλεί απέναντι σε αυτό που είναι το ουσιώδες διακύβευμα μέσα στην ανώτατη εκπαίδευση.

Γιατί αυτό που κάνουν οι φοιτήτριες και οι φοιτητές είναι να διαμαρτύρονται και να εκφράζουν την οργή τους. Μπορεί κανείς να διαφωνεί με το ποιος είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να το κάνουν, αλλά δεν αναιρεί το γεγονός ότι έχουν πολλούς λόγους να το κάνουν. Σε πείσμα των επαναλαμβανόμενων δεσμεύσεων για στήριξη του δημόσιου πανεπιστημίου, αυτό που βλέπουν είναι κυρίως μια σπουδή να έρθουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, με προσπάθεια αποφυγής της διαδικασίας της συνταγματικής αναθεώρησης (και του εκτεταμένου διαλόγου που αυτή συνεπάγεται) και με επιχειρήματα που δεν ξεφεύγουν από το επίπεδο του «και η Βόρεια Κορέα έχει ιδιωτικά πανεπιστήμια» ή της ταύτισης της σύνθετης εκπαιδευτικής, ερευνητικής και διανοητικής διεργασίας ενός Πανεπιστημίου με τους «τουλάχιστον 30 καθηγητές με διδακτορικό».

Και όλα αυτά την ώρα που κανείς δεν έχει δώσει πειστικά επιχειρήματα ως προς το γιατί η μεταρρύθμιση εν τέλει συμπυκνώνεται στο ότι κάποιες και κάποιοι θα πρέπει να περνούν την πλήρη βάσανο των Πανελληνίων και κάποιοι άλλοι θα χρειάζονται απλώς την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής και την οικονομική άνεση να αντέχουν τα δίδακτρα. Επομένως, δεν είναι παράλογο ότι η γενιά την οποία αφορά άμεσα η μεταρρύθμιση και που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να τη χαιρετίζει είναι αυτή ακριβώς που στις δημοσκοπήσεις την απορρίπτει.

Ολα αυτά δείχνουν ότι όσο εφικτή και εάν φαντάζει μια κατίσχυση μέσα από τον συνδυασμό της καταστολής (ήδη υπάρχουν τα πρώτα δείγματα) και του εκβιασμού του εξαμήνου και της εξεταστικής, στο τέλος η όποια νίκη θα αποδειχθεί μάλλον πύρρεια.

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»