Τελικά ποιος είναι πιο «Ευρωπαίος»; Όσοι θέλουν κράτος δικαίου ή οι ακροδεξιοί συνοδοιπόροι της κυβέρνησης στην Ευρώπη;

Από το πρωί της Πέμπτης 8 Φεβρουαρίου ξεκίνησε η προσπάθεια της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη να απαντήσει στο ομολογουμένως μεγάλο χαστούκι που ήρθε από τις Βρυξέλλες.

Γιατί, όπως και να το δει κανείς, δεν είναι μικρό πράγμα να έρχεται το ανώτερο εκλεγμένο όργανο της «Ενωμένης Ευρώπης» και να λέει ότι η κυβέρνηση του υποτίθεται «κεντρώου», φιλελεύθερου, ευρωπαϊστή Κυριάκου Μητσοτάκη, του «πιο πετυχημένου πρωθυπουργού» της κεντροδεξιάς στην Ευρώπη, ως προς το θέμα του κράτους δικαίου και της λειτουργίας των θεσμών έχει αρχίσει να προσομοιάζει στην Ουγγαρία του Βίκτορ Όρμπαν.

Και ποια ήταν η σπουδή της κυβέρνησης;

Δεν ήταν να προσπαθήσει να απαντήσει σημείο προς σημείο σε όσα αναφέρει ένα ψήφισμα που επιπλέον αναγνωρίζει και τα όποια βήματα έχουν γίνει.

Δεν ήταν να απαντήσει τι θα γίνει με την προστασία των δημοσιογράφων με εξοντωτικές αγωγές.

Δεν ήταν να απαντήσει τι θα γίνει με την υπόθεση των υποκλοπών και εάν π.χ. θα διερευνηθεί κάποτε ο ρόλος του Γρηγόρη Δημητριάδη, τον οποίο ως «ανιψιό και γενικό γραμματέα του Πρωθυπουργού» σαφώς αναφέρει το ψήφισμα ως τμήμα του ψηφίσματος.

Δεν ήταν να απαντήσει εάν θα σταματήσουν οι παρεμβάσεις στις ανεξάρτητες αρχές όπως η ΑΔΑΕ.

Η απάντηση, δια στόματος του Άκη Σκέρτσου, ήταν ότι το ψήφισμα ήταν έργο ενός «περιφερόμενου θιάσου» και είναι «ανθελληνικό».

Αφήνω κατά μέρος ότι ο υποτίθεται επίσης «κεντρώος» κ. Σκέρτσος με περισσή ευκολία έχει υιοθετήσει ένα λεξιλόγιο για «ανθέλληνες» που στην Ελλάδα ήταν το σήμα κατατεθέν της ακροδεξιάς. Γιατί εάν θεωρείς ότι οι ευρωβουλευτές της αντιπολίτευσης είναι «ανθέλληνες», τότε δεν θες πολύ να αρχίσεις να προτείνεις «ξερονήσια». Γιατί πριν γράψουμε καλό είναι να καταλαβαίνουμε τι σημαίνουν οι λέξεις…

Κυρίως θέλω να σταθώ σε δύο πράγματα. Το πρώτο αφορά τον «περιφερόμενο θίασο».

Συντομευμένη μορφή μιας επιχειρηματολογίας που διακινούσε το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα από μέρες. Σύμφωνα με αυτή, όσα έγιναν με το ψήφισμα είναι απλά ευρωκοινοβουλευτικά «θεατρικά» τερτίπια που γίνονται ενόψει ευρωεκλογών.

Όμως, ας δούμε λίγο καλύτερα την πλειοψηφία που διαμορφώθηκε. Αυτή περιλαμβάνει τους Σοσιαλιστές, μια παραδοσιακά μεγάλη ευρωομάδα, το Renew που είναι «κεντρώο» και φιλελεύθερο και ως βασική συνιστώσα έχει το κόμμα του Εμανουέλ Μακρόν, τους «Πράσινους» και την ευρωομάδα της Αριστεράς.

Πρόκειται, δηλαδή, για ομάδες που δεν χαρακτηρίζονται από κάποια γενική τάση προς «ανεύθυνες» ή «παρορμητικές» αποφάσεις. Οι τρεις από αυτές είναι ομάδες κομμάτων με μεγάλη κυβερνητική παράδοση και παρουσία. Που σημαίνει ότι «σταθμίζουν» τις αποφάσεις τους.

Να το πω απλά, κόμματα που κυβερνούν στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ισπανία, δεν ξυπνούν μια μέρα και λένε «»ας χτυπήσουμε» τον Μητσοτάκη γιατί δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε». Γιατί με τον Μητσοτάκη θα διασταυρωθούν μετά στους διαδρόμους και τις συνεδριάσεις της ΕΕ και δεν θα τον θέλουν απαραίτητα απέναντι όταν θα θέλουν να διαμορφώσουν συσχετισμό σε ένα Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Θα πρέπει να τους είναι πολύ σαφές ότι υπάρχει πρόβλημα για να κάνουν τέτοιες κινήσεις και να «σεντράρουν» μια χώρα για θέματα κράτους δικαίου.

Το δεύτερο σημείο έχει να κάνει με τις τοποθετήσεις ότι πρόκειται για μια κίνηση «ανθελληνική».

Και πάλι δυσκολεύεται κανείς να δει γιατί να έχουν εκ προοιμίου «ανθελληνική» στάση αυτά τα κόμματα. Το ακριβώς αντίθετο.

Τα κόμματα αυτά ως κυβερνητικές δυνάμεις σε διάφορα επίπεδα έχουν συμφέρον να έχουν καλές σχέσεις με την Ελλάδα, από το συντονισμό εντός ΕΕ, έως την «εξοπλιστική διπλωματία». Επομένως, για να πουν ότι υπάρχει πρόβλημα με το κράτος δικαίου στην Ελλάδα, σημαίνει ότι εντόπισαν ότι όντως κάτι συμβαίνει.

Αντιθέτως, έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε ποιοι είναι αυτοί που καταψήφισαν το ψήφισμα και πόσο «φιλέλληνες» μπορούν να θεωρηθούν. Γιατί η συστράτευση της πλειοψηφίας του ΕΛΚ πίσω από τη ΝΔ είναι μια εύλογη κίνηση κομματικής αλληλεγγύης. Όμως, από εκεί και πέρα το καταψήφισαν οι ακόλουθοι: δύο ευρωβουλευτές του Renew. Μία ευρωβουλευτής της Αριστεράς. Οι ακροδεξιοί της ομάδας Identity and Democracy, που περιλαμβάνει το κόμμα της Λεπέν, τη Λέγκα του Σαλβίνι, τη γερμανική AfD, το κόμμα του Βίλντερς από την Ολλανδία κ.ά. Οι άλλοι ακροδεξιοί της ομάδας European Conservatives and Reformists (ECR), που περιλαμβάνει «μπουμπούκια» όπως το ισπανικό Vox αλλά και την Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου. Αλλά και διάφοροι «ανεξάρτητοι» όπου μπορεί κανείς να βρει από τους ευρωβουλευτές του Όρμπαν, μέχρι την Εύα Καϊλή και τον χρυσαυγίτη Αθανάσιο Κωνσταντίνου.

Δηλαδή, «φιλέλληνες» το σκυλολόι της ακροδεξιάς και «ανθέλληνες» όσοι έθεσαν ερωτήματα για το κράτος δικαίου;

Έγραψε κάπου πάλι ο Άκης Σκέρτσος ότι «η συστηματική ταύτιση του μεγαλύτερου δημοκρατικού κεντροδεξιού κόμματος στην Ευρώπη με την Ακροδεξιά, το μόνο που πετυχαίνει είναι να “ξεπλένει” την Ακροδεξιά», υποθέτω θέλοντας να πει ότι δεν πρέπει να τσουβαλιάζουμε τη Νέα Δημοκρατία με τους ακροδεξιούς, γιατί έτσι κερδίζουν οι τελευταίοι.

Όμως, το πρόβλημα δεν είναι ότι κάποιοι τσουβαλιάζουν τη Νέα Δημοκρατία με την Ακροδεξιά. Το πρόβλημα είναι, εάν κρίνουμε από το πόσοι βουλευτές της ΝΔ θα καταψηφίσουν τον γάμο των ομόφυλων και – κυρίως – τα επιχειρήματα που έχουν προτάξει, ότι η ΝΔ έχει τσουβαλιάσει αρκετή Ακροδεξιά στο εσωτερικό της.

Και μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να προβάλει σε όλους τους τόνους – και απέναντι στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς – ότι αυτός είναι που θεσμοθέτησε τον γάμο των ομόφυλων, όμως δεν θα το κάνει στηριζόμενος στους δικούς του βουλευτές (που με τα ΟΧΙ που έχουν δηλωθεί απλώς δεν φτάνουν) αλλά με τις πλάτες της κατά Σκέρτσο «ανθελληνικής» αντιπολίτευσης.

Και αυτό μας φέρνει στην ουσία του προβλήματος. Αντί να ψάχνει για «εχθρούς» η κυβέρνηση είναι πολύ προτιμότερο να δει ακριβώς τα σημεία που περιλαμβάνονται στο ψήφισμα και να πάρει τα μέτρα που πρέπει.

Η χώρα μας έχει αρκετά προβλήματα. Το τελευταίο που της χρειάζεται είναι να αντιμετωπίζεται ως Ουγγαρία του Όρμπαν.