Ο δεύτερος θάνατος του Πάμπλο Νερούδα – Η αμφισβήτηση του εθνικού ποιητή της Χιλής

Τον Δεκέμβριο, πενήντα χρόνια μετά το πραξικόπημα που έφερε τον στρατηγό Αουγκούστο Πινοσέτ στην εξουσία, οι Χιλιανοί απέρριψαν την προσπάθεια να συνταχθεί ένα νέο σύνταγμα που θα αντικαθιστούσε το βαριά τροποποιημένο σύνταγμα που υιοθετήθηκε από το καθεστώς του δικτάτορα.

Ήταν το δεύτερο δημοψήφισμα που αποσκοπούσε σε αυτό μέσα σε δύο χρόνια. Την πρώτη φορά, τον Σεπτέμβριο του 2022, οι ψηφοφόροι απέρριψαν μια αριστερή μεταρρύθμιση με συντριπτική πλειοψηφία. Τον Δεκέμβριο, μια δεξιά εναλλακτική πρόταση απορρίφθηκε επίσης με σφοδρότητα, υπογραμμίζοντας τον βαθμό στον οποίο, όπως μου είπε ο συγγραφέας και πολιτικός σχολιαστής Patricio Fernández, η «οικοδόμηση συμφωνιών έχει γίνει εξαιρετικά δύσκολη» στη Χιλή.

Η μία πλευρά προσπαθεί να τον παρουσιάσει ως θύτη, η άλλη ως θύμα

Ο Νερούδα ήταν αναμφισβήτητα ο σημαντικότερος ισπανόφωνος ποιητής του εικοστού αιώνα και σύμβολο της Χιλής που υπέκυψε στη βία του Πινοσέτ. Πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1973, δώδεκα ημέρες μετά το πραξικόπημα που ανέτρεψε την κυβέρνηση του Σαλβαδόρ Αλιέντε, του δημοκρατικά εκλεγμένου σοσιαλιστή προέδρου και φίλου του Νερούδα.

Για πολλές γενιές, το κύρος του Νερούδα φαινόταν αδιαμφισβήτητο. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, η ζωή και ο θάνατός του έχουν υποβληθεί σε μια νέα εξεταστική ματιά – και μαζί με αυτές και η ερμηνεία και η νομιμότητα του έργου του. Αλλά η δυσκολία να επιτευχθεί συναίνεση για τον ποιητή είναι αποτέλεσμα προσπαθειών που προέρχονται όχι από αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα αλλά από το εσωτερικό της αριστεράς, στην οποία ιστορικά ανήκε. Η μία πλευρά προσπαθεί να τον παρουσιάσει ως θύτη, η άλλη ως θύμα. Η πρώτη πλευρά είναι το τρομερό φεμινιστικό κίνημα της Χιλής- η δεύτερη ηγείται του Κομμουνιστικού Κόμματος -του οποίου ο Νερούδα ήταν επί μακρόν μέλος και το οποίο τώρα συμμετέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό- και ορισμένων από τα ανίψια και τις ανιψιές του, οι οποίοι είναι αποφασισμένοι να αποδείξουν ότι ο ποιητής δολοφονήθηκε από τη δικτατορία.

Η μία πλευρά προσπαθεί να τον παρουσιάσει ως θύτη, η άλλη ως θύμα. Η πρώτη πλευρά είναι το τρομερό φεμινιστικό κίνημα της Χιλής- η δεύτερη ηγείται του Κομμουνιστικού Κόμματος

Έγινε συγγραφέας στα δεκατρία του

Γεννήθηκε στις 12 Ιουλίου 1904 ως Ricardo Eliecer Neftalí Reyes Basoalto και μεγάλωσε στο Temuco, στη νότια περιοχή Araucanía, η οποία ήταν γνωστή για τα υπέροχα παρθένα δάση της και τις αδυσώπητες βροχοπτώσεις που ο ίδιος αποκάλεσε, στις πρώτες σελίδες των «Απομνημονευμάτων» του, τη «μοναδική αξέχαστη παρουσία» των παιδικών του χρόνων. Ο πατέρας του, μηχανοδηγός, αντιδρούσε στην επιθυμία του να γίνει ποιητής και, σύμφωνα με τον Adam Feinstein, βιογράφο του Νερούδα, τον έπαιρνε μαζί του σε μεγάλες διαδρομές με το τρένο μέσα στα δάση, σε μια προσπάθεια να αποσπάσει τον γιο του από το γράψιμο.

Αυτές οι βόλτες, ωστόσο, απλώς τροφοδότησαν την αγάπη του για τη φύση, η οποία διαμόρφωσε μεγάλο μέρος του έργου του Νερούδα. Έγινε συγγραφέας στα δεκατρία του, όταν μια τοπική εφημερίδα τύπωσε ένα σύντομο δοκίμιο στο οποίο υποστήριζε ότι «ο ενθουσιασμός και η επιμονή» είναι οι κινητήριες δυνάμεις της προόδου.

Σε ηλικία δεκαέξι ετών, για να αποκρύψει την ταυτότητά του από τον πατέρα του -και πιθανώς ως φόρο τιμής στον Τσέχο ρεαλιστή συγγραφέα και ποιητή Γιαν Νερούδα- υιοθέτησε το ψευδώνυμο Πάμπλο Νερούδα. Το πρώτο του βιβλίο με ποιήματα, το «Crepusculario» («Βιβλίο του λυκόφωτος»), εκδόθηκε τρία χρόνια αργότερα. Έναν μήνα πριν κλείσει τα είκοσι, κυκλοφόρησε το «Veinte Poemas de Amor y una Canción Desesperada» («Είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα τραγούδι της απόγνωσης»), για τον σπαραγμό του ερωτευμένου, το οποίο παραμένει ένα από τα πιο εμβληματικά ποιητικά βιβλία στα ισπανικά.

Αφού ο Νερούδα καταδίκασε τον Γκονζάλες Βιντέλα στη Γερουσία, κατηγορήθηκε για προδοσία και εκδόθηκε εντολή για τη σύλληψή του

«Μια μικρή αύρα αξιοπρέπειας»

Ο Νερούδα σπούδασε γαλλικά και παιδαγωγικά στο Πανεπιστήμιο της Χιλής, στο Σαντιάγο, αλλά σύντομα αφοσιώθηκε στη συγγραφή. Η αρχική του λογοτεχνική επιτυχία του έφερε «μια μικρή αύρα αξιοπρέπειας», έγραψε αργότερα στα «Απομνημονεύματα», και το 1927 τη χρησιμοποίησε για να κλείσει ραντεβού, μέσω ενός φίλου με καλές διασυνδέσεις, με τον υπουργό Εξωτερικών, ο οποίος του προσέφερε μια θέση προξένου στην αποικιακή Βιρμανία.

Το 1933, ο Νερούδα δημοσίευσε ένα πολύ διαφορετικό βιβλίο, το «Residencia en la Tierra» («Κατοικία στη Γη»), μια συλλογή σουρεαλιστικών ποιημάτων, μερικά από τα οποία αφορούσαν το χιλιανό τοπίο, που έγραψε, εν μέρει, κατά τη διάρκεια των ετών που πέρασε στο εξωτερικό ως πρόξενος. Μετά τη Βιρμανία, στάλθηκε στο Κολόμπο, στη συνέχεια στην Ιάβα -όπου, το 1930, σε ηλικία είκοσι έξι ετών, παντρεύτηκε τη María Antonia Hagenaar, γνωστή ως Maruca, με την οποία απέκτησε το μοναδικό του παιδί, τη Malva Marina- και αργότερα στη Σιγκαπούρη, το Μπουένος Άιρες, τη Βαρκελώνη και τη Μαδρίτη.

Από το «Walking Around»:

Υπάρχουν πουλιά στο χρώμα του κεραμιδιού και φρικτά έντερα που κρέμονται από τις πόρτες των σπιτιών που μισώ, υπάρχουν οδοντοστοιχίες ξεχασμένες σε μια καφετιέρα, υπάρχουν καθρέφτες που θα έπρεπε να έχουν κλάψει από ντροπή και τρόμο, υπάρχουν ομπρέλες παντού, και δηλητήρια, και ομφαλοί.

Ο φίλος του, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

Ο Νερούδα ζούσε στη Μαδρίτη όταν ξέσπασε ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος, τον Ιούλιο του 1936. Ένα μήνα αργότερα, ο φίλος του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα εκτελέστηκε από εθνικιστικό εκτελεστικό απόσπασμα.

Για πρώτη φορά, το έργο του Νερούδα ασχολήθηκε πολιτικά και το 1937 δημοσίευσε το «España en el Corazón» («Η Ισπανία στην καρδιά μας»), έναν αντιφασιστικό ύμνο. Επέστρεψε στο Σαντιάγο, αλλά όταν η δημοκρατία έπεσε, το 1939, στάλθηκε στο Παρίσι, όπου ηγήθηκε της εκκένωσης περισσότερων από δύο χιλιάδων Ισπανών προσφύγων στη Χιλή με το Winnipeg, ένα γαλλικό φορτηγό πλοίο που έπρεπε να επισκευαστεί- αργότερα αποκάλεσε την αποστολή αυτή το πιο διαχρονικό του ποίημα. Μετά από μια θητεία ως πρόξενος στο Μεξικό, επέστρεψε στη Χιλή, όπου, το 1945, εξελέγη στη Γερουσία και εντάχθηκε επίσημα στο Κομμουνιστικό Κόμμα.

Δύο χρόνια αργότερα, με την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου, η κυβέρνηση του προέδρου Γκαμπριέλ Γκονζάλες Βιντέλα, η οποία είχε εκλεγεί με την υποστήριξη των κομμουνιστών, μετατοπίστηκε προς τα δεξιά και ξεκίνησε την καταστολή των εργαζομένων και των μελών του κόμματος. Αφού ο Νερούδα καταδίκασε τον Γκονζάλες Βιντέλα στη Γερουσία, κατηγορήθηκε για προδοσία και εκδόθηκε εντολή για τη σύλληψή του. Ο Νερούδα κρύφτηκε μέχρι που, ένα χρόνο αργότερα, εγκατέλειψε τη χώρα, διασχίζοντας τις Άνδεις καβάλα στην Αργεντινή, και στη συνέχεια εξορίστηκε στην Ευρώπη.

Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν το 2011, όταν οι φοιτητές που ζητούσαν μεταρρύθμιση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση προκάλεσαν μερικές από τις μεγαλύτερες μαζικές διαδηλώσεις στη Χιλή από το τέλος της εποχής Πινοσέτ

«Ήταν ένας από τους τελευταίους ροκ σταρ ποιητές»

Ο Νερούδα επέστρεψε στη Χιλή το 1952, όταν η κυβέρνηση Γκονζάλες Βιντέλα, βυθισμένη σε σκάνδαλα, έφτανε στο τέλος της. Εκτός από τα δύο χρόνια που ο Νερούδα υπηρέτησε ως πρεσβευτής του Αλιέντε στη Γαλλία, παρέμεινε στη Χιλή και συνέχισε να γράφει για το υπόλοιπο της ζωής του- έγραψε περισσότερα από πενήντα βιβλία, τα περισσότερα από τα οποία ήταν ποίηση, και έλαβε το Βραβείο Ειρήνης του Στάλιν, το 1953, και το Νόμπελ Λογοτεχνίας, το 1971.

Ήρθε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1966 και, σύμφωνα με τους Times, «έτυχε εκστατικής υποδοχής σε ποιητικές αναγνώσεις στη Νέα Υόρκη». Το 1972, εβδομήντα χιλιάδες άνθρωποι γέμισαν το εθνικό γήπεδο ποδοσφαίρου της Χιλής για να τον ακούσουν. «Ήταν ένας από τους τελευταίους ροκ σταρ ποιητές» είπαν.

Ο Νερούδα συνέχισε να εξυμνείται και να διαβάζεται ευρέως πολύ καιρό μετά το θάνατό του. Ο ποιητής και μυθιστοριογράφος Alejandro Zambra υπενθύμισε ότι το 2004, στην εκατονταετηρίδα από τη γέννηση του Νερούδα, εκδόθηκαν δεκάδες νέα βιβλία γι’ αυτόν. «Το κλίμα ήταν αγιογραφικό: ήταν ουσιαστικά ένας άγιος», είπε ο Zambra, προσθέτοντας ότι η Χιλή είναι «μια χώρα ποιητών. Είναι κατά κάποιο τρόπο η εθνική μας υπερηφάνεια».

Όταν τα πράγματα άρχιζαν να αλλάζουν

Ο Νερούδα στάθηκε ως εθνικό μνημείο, μια εμβληματική φιγούρα πανταχού παρούσα και ταυτόχρονα μακρινή. Οι στίχοι του στόλιζαν τα βαγόνια του μετρό και τις αφίσες που πωλούνταν στις λαϊκές αγορές. Το Ίδρυμα Πάμπλο Νερούδα διαχειρίζεται μουσεία στα τρία κύρια σπίτια στα οποία έζησε -στο Σαντιάγο, το Βαλπαραΐσο και το Isla Negra- τα οποία επισκέπτονται περισσότεροι από τριακόσιες χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο.

Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν το 2011, όταν οι φοιτητές που ζητούσαν μεταρρύθμιση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση προκάλεσαν μερικές από τις μεγαλύτερες μαζικές διαδηλώσεις στη Χιλή από το τέλος της εποχής Πινοσέτ.

Η πολιτική αναταραχή εισήγαγε μια νέα γενιά αριστερών πολιτικών, πολλοί από τους οποίους υπηρετούν τώρα στην κυβέρνηση Μπορίκ, και ένα μετασχηματιστικό φεμινιστικό κίνημα, το οποίο τα επόμενα χρόνια ζήτησε να γίνει απολογισμός της θεσμικής βίας κατά των γυναικών στη Χιλή. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους για να απαιτήσει μη σεξιστική εκπαίδευση στα σχολεία και να διαμαρτυρηθεί για τη σεξουαλική παρενόχληση των γυναικών.

«Έπιασα δυνατά τον καρπό της και την κοίταξα στα μάτια. Δεν μπορούσα να μιλήσω μαζί της σε καμία γλώσσα. Χωρίς να χαμογελάσει, άφησε να την οδηγήσω μακριά και σύντομα βρέθηκε γυμνή στο κρεβάτι μου»

«Ένα απόλυτα γελοίο ον»

Στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας, προσωπικές πληροφορίες για τον Νερούδα που ήταν στη δημοσιότητα για δεκαετίες αναδιατυπώθηκαν υπό διαφορετικό, πιο κριτικό πρίσμα -συμπεριλαμβανομένης της σχέσης του με την κόρη του, Μάλβα Μαρίνα, η οποία γεννήθηκε με υδροκέφαλο, μια περίσσεια υγρού στον εγκέφαλο που μπορεί να αποβεί μοιραία. Σε επιστολή του προς έναν φίλο, ο Νερούδα την περιέγραψε ως «ένα απόλυτα γελοίο ον, ένα είδος ημικύκλιου, ένα βαμπίρ τριών κιλών».

Στη συνέχεια, τη χρονιά που ξέσπασε ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος, εγκατέλειψε τη σύζυγό του, Maruca, για τη Ντέλια ντελ Καρρίλ, μια Αργεντίνα καλλιτέχνιδα είκοσι χρόνια μεγαλύτερή του, η οποία δραστηριοποιούνταν σε πνευματικούς και αριστερούς πολιτικούς κύκλους στην Ευρώπη. Η Maruca απαιτούσε χρήματα γραπτώς, και προέκυψε μια αφήγηση του Νερούδα ως σκληρού ανθρώπου που εγκατέλειψε τη γυναίκα και την κόρη του. (Η Μάλβα Μαρίνα πέθανε σε ηλικία οκτώ ετών).

Ο Νερούδα καταγγέλθηκε επίσης ως γυναικάς

Παντρεύτηκε την Ντέλια ντελ Καρρίλ το 1943 στο Μεξικό, αργότερα έζησε μαζί της στη Χιλή και στην εξορία, αλλά μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια την εγκατέλειψε για την Matilde Urrutia, μια τραγουδίστρια και συγγραφέα που έγινε τελικά η τρίτη του σύζυγος.

Ήταν συχνά ξετρελαμένος και με άλλες γυναίκες- προς το τέλος της ζωής του ερωτεύτηκε την ανιψιά της Matilde. Ακόμη χειρότερα, κατηγορήθηκε για βιασμό. Ο ισπανικός τίτλος των «Απομνημονευμάτων» είναι «Confieso Que He Vivido» («Ομολογώ ότι έχω ζήσει»). Το βιβλίο, το οποίο εκδόθηκε μετά θάνατον, το 1974, γνώρισε επιτυχία από την κριτική -ένας κριτικός των Times το αποκάλεσε «θαυμάσιο, εξοργιστικό»- αλλά ένα σύντομο απόσπασμά του τώρα αναδείχθηκε. Σε αυτό, ο Νερούδα περιγράφει μια συνάντηση, όταν ήταν στα τέλη της δεκαετίας των είκοσι και υπηρετούσε ως πρόξενος στο Κολόμπο, με μια υπηρέτρια Ταμίλ. Ένα πρωί, έγραψε:

«Έπιασα δυνατά τον καρπό της και την κοίταξα στα μάτια. Δεν μπορούσα να μιλήσω μαζί της σε καμία γλώσσα. Χωρίς να χαμογελάσει, άφησε να την οδηγήσω μακριά και σύντομα βρέθηκε γυμνή στο κρεβάτι μου. Η μέση της, τόσο πολύ λεπτή, οι γεμάτοι γοφοί της, τα πληθωρικά φουσκώματα του στήθους της την έκαναν να μοιάζει με ένα από τα χιλιάδων ετών γλυπτά από τη νότια Ινδία. Ήταν η συνάντηση ενός άνδρα και ενός αγάλματος. Κρατούσε τα μάτια της ορθάνοιχτα όλη την ώρα, χωρίς να ανταποκρίνεται καθόλου. Είχε δίκιο που με περιφρονούσε. Η εμπειρία δεν επαναλήφθηκε ποτέ».

Οι δύο τελευταίες προτάσεις του αποσπάσματος είναι η μόνη ένδειξη ότι ο Νερούδα μετάνιωσε για τις πράξεις του. (Δεν υπάρχει καμία άλλη αναφορά ή απόδειξη βιασμού στη ζωή ή το έργο του.) Είναι ξεκάθαρα μια εξομολόγηση, σε ένα βιβλίο με τίτλο «Ομολογώ».

«Έχουμε αρχίσει να απομυθοποιούμε τον Νερούδα τώρα»

Μια εικονογράφηση του Νερούδα με τη λεζάντα «Confieso Que He Violado» («Ομολογώ ότι έχω βιάσει»), που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο από την καλλιτέχνιδα Carla Moreno Saldías, έγινε viral. Ένα νομοθετικό σχέδιο για τη μετονομασία του αεροδρομίου του Σαντιάγο σε αεροδρόμιο με το όνομα του Νερούδα διαμαρτυρήθηκε μέχρι που το Κογκρέσο το απέσυρε.

Η Pamela Jiles, μέλος του Κογκρέσου, δήλωσε: «Δεν είναι οι κατάλληλες στιγμές για να αποτίσουμε φόρο τιμής σε έναν κακοποιό γυναικών που εγκατέλειψε το άρρωστο παιδί του και ομολόγησε έναν βιασμό, πόσο μάλλον ως το πρόσωπο της χώρας μας».

Η Karen Vergara Sánchez, ακτιβίστρια φοιτήτρια, δήλωσε στον Guardian: «Έχουμε αρχίσει να απομυθοποιούμε τον Νερούδα τώρα, επειδή μόλις πρόσφατα αρχίσαμε να αμφισβητούμε την κουλτούρα του βιασμού». Αυτή η απομυθοποίηση επεκτάθηκε και στο έργο του Νερούδα, ορισμένα από τα οποία θεωρούνται πλέον σεξιστικά. Στο «Me Gusta Cuando Callas» («Μου αρέσεις όταν σιωπάς»), ένα από τα «Είκοσι ερωτικά ποιήματα», γράφει:

Μου αρέσεις όταν είσαι σιωπηλή, γιατί μοιάζεις σαν να έχεις φύγει, και με ακούς από μακριά, και η φωνή μου δεν σε αγγίζει. φαίνεται σαν τα μάτια σου να έχουν πετάξει μακριά σου – μοιάζει σαν ένα φιλί να σφραγίζει το στόμα σου.

Ακούστε το βίντεο 

Η άλλη ερμηνεία

Η María Rosa Olivera-Williams, καθηγήτρια Λατινοαμερικανικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Notre Dame και συγγραφέας ενός επερχόμενου δοκιμίου για τις γυναίκες στη ζωή του Νερούδα, ερμηνεύει το έργο με διαφορετικό τρόπο. Επισημαίνει τους τελευταίους στίχους, τους οποίους απήγγειλε στα ισπανικά:

Τότε αρκεί μόνο μια λέξη, ένα χαμόγελό σου. και είμαι ευτυχισμένη, τόσο ευτυχισμένη που δεν είναι αλήθεια.

«Το έργο του έχει διαβαστεί ως σεξιστικό επειδή γνωρίζουμε όλες τις διαλυμένες σχέσεις στη ζωή του», λέει η Olivera-Williams. «Αλλά στην πραγματικότητα, διατηρούσε πολύ μακροχρόνιες φιλίες με τις περισσότερες από τις ερωμένες του, εκτός από τη μητέρα της κόρης του. Οι γυναίκες στην ποίησή του έχουν σχεδόν πάντα εξουσία».

Παρ’ όλα αυτά, οι Χιλιανές διαδήλωσαν με πλακάτ που έγραφαν «Neruda, Cállate Tú» («Νερούδα, εσύ σκάσε»). Και πρότειναν ότι, αντί για τον Νερούδα, η Γκαμπριέλα Μιστράλ, μια εξαιρετική συγγραφέας μιας γενιάς νωρίτερα, η οποία τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, το 1945, θα έπρεπε να αναγνωριστεί ως η σημαντικότερη ποιήτρια της Χιλής.

Στον αντίποδα της κριτικής εξέτασης της ζωής και του έργου του Νερούδα, ένα πολύ διαφορετικό είδος αναθεώρησης διεξήχθη στο δικαστήριο, αυτή τη φορά με επίκεντρο το θάνατό του. Ο Νερούδα διαγνώστηκε με καρκίνο του προστάτη και υποβλήθηκε σε θεραπεία πριν από το πραξικόπημα. Ενώ ανάρρωνε στο σπίτι του, έμαθε για τον θάνατο του Αλιέντε κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής επίθεσης στο προεδρικό μέγαρο.

«Ήταν σε κατάσταση σοκ»

Ο Νερούδα, ο οποίος εξακολουθούσε να είναι μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος, ήταν προφανής στόχος για το καθεστώς. «Ήταν σε κατάσταση σοκ. Άρχισε να λαμβάνει λεπτομερείς πληροφορίες για το πώς κρατούνταν άνθρωποι, πώς οι φίλοι του έπρεπε να κρυφτούν ή να φύγουν. Ο κόσμος του κατέρρευσε. Ο στρατός έκανε έφοδο στα σπίτια του» λέει η Mónica González, δημοσιογράφος γνωστή για την ερευνητική της εργασία σχετικά με την εποχή Πινοσέτ.

Ο Νερούδα δεν αισθανόταν καλά και μεταφέρθηκε σε μια κλινική στο Σαντιάγο. Η μεξικανική κυβέρνηση έστειλε ένα αεροπλάνο για να βγάλει τον Νερούδα από τη χώρα, αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ. Τέσσερις ημέρες αργότερα, κηρύχθηκε νεκρός. Το πιστοποιητικό θανάτου του ανέφερε ως αιτία τον καρκίνο. Ένα αυθόρμητο πλήθος διαδήλωσε πίσω από το φέρετρο του Νερούδα στην κηδεία του, σε αυτό που έχει περιγραφεί ως η πρώτη δημόσια πράξη αμφισβήτησης της δικτατορίας. Στα χρόνια που ακολούθησαν, αναπτύχθηκε η αφήγηση ότι ο ποιητής είχε υποκύψει στη θλίψη για την τύχη της χώρας του.

Ο Νερούδα δολοφονήθηκε

Στη συνέχεια, το 2011, άρχισε να αναδύεται μια εναλλακτική ιστορία: Ο Νερούδα είχε δολοφονηθεί. Ο ισχυρισμός ξεκίνησε από τον Manuel Araya, τον οδηγό του Neruda και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος. Την ημέρα του θανάτου του Νερούδα, δήλωσε ο Araya στο μεξικανικό περιοδικό Proceso, αυτός και η Matilde επέστρεφαν στο σπίτι τους από την κλινική για να πάρουν κάποια προσωπικά αντικείμενα. Ενώ βρίσκονταν στο σπίτι, ο Νερούδα τους τηλεφώνησε και τους προέτρεψε να επιστρέψουν αμέσως, επειδή ένας γιατρός είχε χορηγήσει μια ουσία στο στομάχι του καθώς κοιμόταν.

Όταν έφτασαν, είπε ο Araya, είδαν μια κόκκινη κηλίδα στην κοιλιά του. Ένας άλλος γιατρός ζήτησε τότε από τον Araya να οδηγήσει σε ένα φαρμακείο για να πάρει κάποιο φάρμακο. Καθ’ οδόν, απήχθη από στρατιωτικές δυνάμεις, βασανίστηκε και κρατήθηκε για εβδομάδες. Ο Νερούδα πέθανε λίγες ώρες αφότου ο Αράγια έφυγε από την κλινική.

*Με στοιχεία από newyorker.com