Οι πλούσιοι επαγγελματίες της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Ακτής Ελεφαντοστού ξεκουράζονταν στο πολυτελές ξενοδοχείο τους την περασμένη εβδομάδα, προετοιμαζόμενοι για έναν αγώνα στο μεγαλύτερο τουρνουά της Αφρικής, όταν ο Γιάγια Καμαρά πετάχτηκε σε ένα σκονισμένο οικόπεδο και άρχισε να στέλνει τη μία πάσα μετά την άλλη στους φίλους του, με εκπληκτική ταχύτητα.
Ξανά και ξανά, μάζευε την μισοφουσκωμένη μπάλα και στη συνέχεια την έστελνε ξανά μακριά κλωτσώντας με τα αγαπημένα του ποδοσφαιρικά παπούτσια: Τα φθαρμένα πλαστικά σανδάλια που εδώ και καιρό χλευάζονται ως το αθλητικό παπούτσι των φτωχών, αλλά που αυτός και οι φίλοι του τα φορούν ως παράσημο τιμής.
Γυαλιστερά, σταθερά ποδοσφαιρικά παπούτσια σαν αυτά των ειδώλων του; Όχι ευχαριστώ, είπε ο Καμαρά, ένας αδύνατος 18χρονος μέσος, καθώς σκούπιζε τον ιδρώτα από το μέτωπό του.
Ενώ οι καλύτερες αφρικανικές ομάδες τρέχουν με πανάκριβα επώνυμα παπούτσια στο φετινό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, το Κύπελλο Εθνών Αφρικής, οι ερασιτέχνες παίκτες παίζουν το καλύτερο ποδόσφαιρο του δρόμου στο lêkê
Photo: YouTube
«Είναι ελαφρύτερα, ταιριάζουν καλύτερα και είναι πιο άνετα εκεί που παίζουμε»
«Πώς άρχισαν να παίζουν οι επαγγελματίες όταν ήταν παιδιά σαν εμάς; Με lêkê», πρόσθεσε, αναφερόμενος στα σανδάλια που είναι πανταχού παρόντα όχι μόνο στο παιχνίδι του, αλλά σχεδόν παντού όπου ένας Ιβοριανός βάζει τα πόδια του.
Ενώ οι καλύτερες αφρικανικές ομάδες τρέχουν με πανάκριβα επώνυμα παπούτσια στο φετινό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, το Κύπελλο Εθνών Αφρικής, οι ερασιτέχνες παίκτες παίζουν το καλύτερο ποδόσφαιρο του δρόμου στο lêkê (προφέρεται leh-keh).
Ακούστε το τραγούδι των lêkê
Επαινούν τα φθηνότερα σανδάλια για την πρακτικότητά τους
«Είναι ελαφρύτερα, ταιριάζουν καλύτερα και είναι πιο άνετα εκεί που παίζουμε», όπως το έθεσε ο Καμαρά – σε παιχνίδια που δεν διεξάγονται σε περιποιημένα γήπεδα με γρασίδι σε λαμπερά νέα στάδια, αλλά σε αμέτρητα αμμώδη γήπεδα, σκονισμένες αυλές και στενά σοκάκια.
«Τα Lêkê είναι τα εθνικά παπούτσια της Ακτής Ελεφαντοστού», είπε ο Seydou Traoré, με τα πόδια του να ξεκουράζονται μέσα σε ένα πορτοκαλί ζευγάρι (το εθνικό χρώμα) καθώς παρακολουθούσε νευρικός έναν αγώνα σε μια τηλεόραση που είχε βγει στον δρόμο μαζί με δεκάδες γείτονες και φίλους. Πολλοί από αυτούς φορούσαν επίσης lêkê.
Δεν είναι σαφές πώς το παπούτσι έγινε τόσο δημοφιλές στην Ακτή Ελεφαντοστού
Οι περισσότεροι παίκτες δήλωσαν ότι τα φορούσαν από τότε που ήταν νήπια. Τα παιδιά του σχολείου τα φορούν στο σχολείο, ενώ σειρές από lêkê απλώνονται στα σκοινιά να στεγνώσουν όταν οι δρόμοι του Αμπιτζάν γεμίζουν με νερό κατά την περίοδο των βροχών.
Και ενώ τα jelly fish shoes έχουν γίνει μόδα στον κόσμο της μόδας τα τελευταία χρόνια, με πολυτελείς μάρκες όπως η Gucci να φτιάχνουν τη δική τους εκδοχή, στην Ακτή Ελεφαντοστού είναι χρόνια τώρα σικ για λόγους τόσο στυλ όσο και πρακτικότητας.
«Εκτός από το γραφείο, μπορείτε να τα φορέσετε παντού, ακόμη και σε ένα πάρτι» δήλωσε ο Traoré, ένας ερασιτέχνης παίκτης που κάποτε αγωνιζόταν στο δεύτερο πρωτάθλημα της Ακτής Ελεφαντοστού.
Hosts Cote D’Ivoire will use the national lèkè during the tournament as part of showcasing their culture.
— JASON SAGINI🇰🇪(The Sports Archbishop) (@Jason_Sagini) January 12, 2024
Ένα με την ιστορία του τόπου
Τα τακούνια, τα κομψά παπούτσια ή τα δερμάτινα σανδάλια παραμένουν τα αγαπημένα παπούτσια για το γραφείο στην Ακτή Ελεφαντοστού, μια από τις μεγαλύτερες οικονομίες της Δυτικής Αφρικής και πατρίδα μιας δυναμικής μεσαίας τάξης. Αλλά η γοητεία του lêkê έλαμψε πριν από λίγα χρόνια, όταν ένας από τους πιο διάσημους τραγουδιστές της χώρας που έγινε επιχειρηματίας πόζαρε στο εξώφυλλο ενός περιοδικού στυλ φορώντας ένα γκρι κοστούμι δυτικού τύπου και λευκά πλαστικά σανδάλια.
Η ιστορία λέει ότι το jelly sandal γεννήθηκε το 1946, όταν ένας Γάλλος μαχαιροποιός εφηύρε το αρχικό μοντέλο ως έναν τρόπο να χρησιμοποιήσει μια μεγάλη παρτίδα πλαστικού που είχε παραγγείλει για να φτιάξει μαχαίρια. Το αρχικό του σχήμα δεν έχει αλλάξει σχεδόν καθόλου εδώ και δεκαετίες.
Η γαλλική εταιρεία που κατέχει τώρα την πατέντα, η Humeau-Beaupreau, πουλάει 800.000 ζευγάρια ετησίως, σύμφωνα με εκπρόσωπο της εταιρείας. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος των lêkê που βλέπουμε σε όλη τη Δυτική Αφρική κατασκευάζονται τοπικά- στην Ακτή Ελεφαντοστού, μπορεί κανείς να αγοράσει ένα ζευγάρι σχεδόν σε κάθε γωνιά του δρόμου για περίπου 1,50 δολάρια.
Και ενώ τα jelly fish shoes έχουν γίνει μόδα στον κόσμο της μόδας τα τελευταία χρόνια, με πολυτελείς μάρκες όπως η Gucci να φτιάχνουν τη δική τους εκδοχή, στην Ακτή Ελεφαντοστού είναι χρόνια τώρα σικ για λόγους τόσο στυλ όσο και πρακτικότητας
Ένα πρόσφατο απόγευμα, ο Céliba Coulibaly και ο Saliou Diallo αγόραζαν ένα καινούργιο ζευγάρι – «τσαπ τσαπ», είπαν, βιαστικά – επειδή είχαν να πάρουν εισιτήρια για έναν αγώνα του Κυπέλλου Εθνών αργότερα εκείνη την ημέρα με τη Γουινέα, την πατρίδα του Diallo.
Φυσικά θα πήγαιναν στο στάδιο με lêkê, είπε ο Diallo. «Είναι ελαφριά και άνετα», πρόσθεσε. «Τι άλλο θα φορούσα;»
Στην Ακτή Ελεφαντοστού, οι ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές διχάζονται για το καλύτερο μοντέλο που πρέπει να φορέσουν – αυτά που φέρουν το όνομα του Αργεντινού αστέρα Lionel Messi ή αυτά που φέρουν το όνομα του Basile Boli, του γεννημένου στην Ακτή Ελεφαντοστού Γάλλου παίκτη που αποσύρθηκε από το ποδόσφαιρο πριν γεννηθούν πολλοί από αυτούς που τώρα φορούν lêkê.
Ως ποδοσφαιρικά παπούτσια, τα lêkê αποτελούν βραχυπρόθεσμη δέσμευση, καθώς οι ιμάντες συχνά σπάνε μετά από λίγες εβδομάδες.
Αντικαθίστανται μόνο όταν δεν μπορούν πλέον να κρατήσουν τα πόδια, οπότε οι φθαρμένες σόλες αποτελούν σημείο υπερηφάνειας – απόδειξη των ωρών αδιάλειπτου παιχνιδιού σε κακοτράχαλα γήπεδα, τοπικά γνωστά ως Maracana, ως φόρο τιμής στο διάσημο γήπεδο ποδοσφαίρου στο Ρίο ντε Τζανέιρο.
Τα σημάδια και οι γρατζουνιές που αφήνει στα πόδια η μεταλλική αγκράφα είναι ταυτόχρονα ένα σήμα του πόνου και ένα σύμβολο αφοσίωσης στο παιχνίδι, λένε οι παίκτες.
Photo: Wikimedia Commons
Επετειακά lêkê
«Ας έρθει κάποιος με κανονικά αθλητικά παπούτσια και θα τον κοροϊδέψουμε: «Νομίζεις ότι είσαι επαγγελματίας παίκτης ή σπουδαίος;»». είπε ο Iliass Sanogo καθώς παρακολουθούσε μια ομάδα φίλων – όλοι φορώντας lêkê – να παίζουν στο θολό λυκόφως.
Οι πλανόδιοι πωλητές είπαν ότι η δημοτικότητα των σανδαλιών που είναι χρωματισμένα με τη σημαία της Ακτή Ελεφαντοστού (πορτοκαλί, λευκό και πράσινο) είχε εκτοξευθεί κατά τη διάρκεια του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής.
«Μετά αρχίσαμε να χάνουμε και οι πωλήσεις κατέρρευσαν», αστειεύτηκε ένας από αυτούς, ο Aboubakar Samaké, καθώς πουλούσε φανέλες για τις ομάδες του τουρνουά και κάθε είδους πράσινα και πορτοκαλί καλούδια, από βραχιόλια μέχρι lêkê, σε μια πολυσύχναστη γειτονιά του Αμπιτζάν.
Photo: YouTube
«Αλλά η αποθάρρυνση δεν είναι ιβοριανό πράγμα»
Η πτώση των πωλήσεων μπορεί επίσης να οφείλεται στο γεγονός ότι ο Samaké, περιγράφοντας τη διάθεσή του ως «συγκλονισμένη» μετά από μια ιδιαίτερα συντριπτική ήττα, δεν βγήκε από το σπίτι για δύο ημέρες.
«Αλλά η αποθάρρυνση δεν είναι ιβοριανό πράγμα» πρόσθεσε γρήγορα ο Samaké, ο οποίος τώρα επέστρεψε στη δουλειά του.
Λίγες ώρες αργότερα, η εθνική ομάδα της Ακτής Ελεφαντοστού επρόκειτο να αντιμετωπίσει την κυρίαρχη πρωταθλήτρια του Κυπέλλου Εθνών, τη Σενεγάλη. Ο Καμαρά, σκονισμένος και ιδρωμένος από το παιχνίδι του, έτρεξε στο σπίτι, πέταξε το lêkê του και πήδηξε στο ντους.
Εμφανίστηκε λίγα λεπτά αργότερα φορώντας μια φανέλα της Ακτής Ελεφαντοστού και ένα καθαρό τζιν. Άφησε το lêkê του να ξεκουραστεί, φόρεσε σαγιονάρες και πήγε σε ένα κοντινό περίπτερο για να παρακολουθήσει τη νίκη της ομάδας του.
Στην πρώτην πανελλαδική έρευνα για το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών καταγράφεται η απογοήτευση των Ελλήνων για τις συνέπειες στα ελληνοτουρκικά, το Κυπριακό και την ομογένεια.
Προωθούνται αλλαγές για 1.213 νέους διορισμούς στη Δημοτική Αστυνομία σε 158 δήμους - Οι δημοτικοί αστυνομικοί θα μπορούν να ανακρίνουν, αλλά και να προβαίνουν σε συλλήψεις
Το έργο, που ονομάζεται «Η Βασιλική του Αγίου Πέτρου» (La Basilica di San Pietro), ξεκίνησε νωρίτερα αυτή την εβδομάδα και εκπονήθηκε από τη Microsoft και το Βατικανό.
Στη μελέτη «Ιστορία, έθνος και μυθιστόρημα στη Μεταπολίτευση» ο Δημήτρης Τζιόβας προσεγγίζει τη σχέση λογοτεχνίας και έθνους μέσα από τις μεταμορφώσεις του λεγόμενου «ιστορικού μυθιστορήματος», της μνήμης και των τραυμάτων
Μετά από 24 χρόνια αναμονής, ο «Μονομάχος» επέστρεψε στις σκοτεινές αίθουσες. Το θέμα είναι αν το sequel του Ρίντλεϊ Σκοτ θα φανεί αντάξιο της ιστορίας του.
