Λίγους μήνες πριν αναλάβει τη Σεβίλλη και τον Ολυμπιακό, ο Βάσκος Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, έδωσε μια σειρά άρθρων στην ιστοσελίδα Relevo.

Σε ένα από αυτά απάντησε στην ερώτηση για το μυστικό της επιτυχίας των Βάσκων προπονητών.

Η «αλεπού των Θαλδίβαρ» εξήγησε: «Συχνά με ρωτούν τι έχουν οι Βάσκοι προπονητές και διακρίνονται εντός και εκτός συνόρων. Εμερι στην Αστον Βίλα, Αρτέτα στην Αρσεναλ, Ιραόλα στην Μπόρνμουθ, πρόσφατα ο Λοπετέγι στη Γουλβς και ο Τσάμπι Αλόνσο στη Λεβερκούζεν ξεχωρίζουν σε Πρέμιερ και Μπουντεσλίγκα. Δάσκαλος είναι ο Ερνέστο Βαλβέρδε με την Μπιλμπάο, ο Ιμανόλ Αλγουασίλ έχει φέρει ψηλά την Σοσιεδάδ , ο Χαγκόμπα Αρασάτε κρατάει ψηλά την Οσασούνα, ο Ετσεμπερία την Εϊμπαρ, ο Γαριτάνο στην Αλμερία και ο Ιντιάκεθ στην ιστορική Λα Κορούνια.

Το να θέλεις να βρεις ένα μαγικό μυστικό ή ένα ειδικό φίλτρο για να εξηγήσεις αυτή την κατάσταση είναι περίπλοκο. Από παιδιά ήταν πάντα εργατικοί, επίμονοι άνθρωποι. Είμαστε από μια βιομηχανική περιοχή και οι γονείς μας πάντα μας έέγαν ότι έπρεπε να δουλέψουμε και να κάνουμε χρήσιμα πράγματα για να πετύχουμε. Να μη νομίζουμε ότι όλα θα γίνουν από μόνα τους. Εφαρμόζοντας αυτή την αρχή στο ποδόσφαιρο και την προπονητική μας καριέρα, πιστεύουμε στην καθημερινή δουλειά, όχι μόνο την ημέρα του αγώνα. Πιστεύουμε ότι το σημαντικό είναι να είσαι με τους παίκτες κάθε μέρα, να μιλάς μαζί τους, να τους κάνεις να σε εμπιστευτούν. Μετά έρχεται ο αγώνας. Πρέπει να μελετήσετε για να φτάσετε σε αυτό το τεστ προετοιμασμένοι, όχι χωρίς να έχετε κάνει τίποτα όλη την εβδομάδα, και να πιστέψετε ότι η Παναγία θα εμφανιστεί ή θα πέσει το μάνα από τον ουρανό και θα σας βοηθήσει. Χωρίς δουλειά δεν γίνεται τίποτα.

Δεν νομίζω ότι και το δικό μας κάτι το διαφορετικό. Αν κοιτάξουμε πίσω, ιστορικά πάντα υπήρχαν Βάσκοι προπονητές που διακρίνονται στην ισπανική Λίγκα. Έχουμε δύο πολύ καλά σχολεία: το Biscayan, που εκπροσωπείται στη Lezama, και το Guipuzcoan, με τη Zubieta. Υπήρχαν πάντα σπουδαίοι τεχνικοί-εκπαιδευτές εκεί.

Στην Athletic, από τον Piru Gainza, οι Koldo Aguirre, Gonzalo Beitia, Iñaki Sáez, μετά ο José Mari Amorrortu. Στη Ρεάλ Σοσιεδάδ είχαμε τον Miquel Etxarri, τον Javier Expósito, τον Elizondo, τον Iriondo. Η Athletic και η Real Sociedad υπήρξαν… λατομεία εξόρυξης για ποδοσφαιριστές, αλλά υπήρξαν και… ορυχεία για προπονητές. Είχαμε κάπου να μάθουμε, πού να επικεντρωθούμε.

Όταν πήγα στο Logroñés όταν ήμουν 21 ετών, δεν σκέφτηκα καν να γίνω προπονητής. Είχα συμμαθητές που πήγαιναν ήδη στο μάθημα και ήθελαν να πάρουν τον τίτλο του προπονητή νέων και μετά να συνεχίσουν με τις άλλες τάξεις. Έκανα το πρώτο μου μάθημα όταν ήμουν 31 ή 32 ετών την τελευταία μου σεζόν ως ποδοσφαιριστής στη Sestao.

Ως παίκτης δεν άρχισα να σκέφτομαι το συλλογικό παιχνίδι παρά μόνο όταν ήμουν 23 ή 24 ετών, όταν επέστρεψα από τη Λογκρονιές στη Σεστάο και με πήρε ο Χάμπο Ιρουρέτα. Εκεί άρχισα να σκέφτομαι λίγο περισσότερο την ομάδα. Μέχρι τότε σκεφτόμουν μόνο τον εαυτό μου, τα προσόντα μου, ήμουν γρήγορος, είχα καλή τεχνική. Ο Ιρουρέτα ήταν αυτός που με σημάδεψε να αλλάξω τον τρόπο που βλέπω το ποδόσφαιρο. Ως προπονητής νομίζω ότι έχω πολλά δικά του χαρακτηριστικά.

Οι Βάσκοι ως προπονητές, μας βοηθάει ο τρόπος που είμαστε γενικά. Είμαστε ταπεινοί, «σκληρά εργαζόμενοι»… Μπορεί να είμαστε ντροπαλοί στις συναλλαγές με τους υπόλοιπους ανθρώπους, είναι πιο δύσκολο για εμάς να μπούμε στο σύνολο, αλλά όταν μπαίνουμε οι άνθρωποι μας αποδέχονται και μας σέβονται. Ξέρουμε πώς να προσαρμοζόμαστε στις καταστάσεις. Δεν είμαστε αδιάλλακτοι. Ξέρουμε πώς να κερδίσουμε τον σεβασμό του ποδοσφαιριστή γιατί είμαστε κοντά τους. Είμαστε άμεσοι. Αν πρέπει να πούμε κάτι που δεν αρέσει στον ποδοσφαιριστή, του το λέμε πάντως. Δεν κρυβόμαστε. Δεν τους ξεγελάμε. Το λέω για τον εαυτό μου. Στον παίκτη δεν αρέσει να τον εξαπατούν. Ο Vicente del Bosque το είπε μια μέρα. Μπορεί στην αρχή να μην του αρέσει αυτό που λες, αλλά με τον καιρό θα σε ευχαριστεί. Το να προχωράς είναι πάντα καλό. Θέλω πάντα ο ποδοσφαιριστής να έρχεται στην προπόνηση με χαρά, όχι να έρχεται με κακή διάθεση γιατί δεν του αρέσει αυτό που θα κάνει ή του φέρεται άσχημα ο προπονητής του.

Υπήρξα συμπαίκτης με τον Ερνέστο Βαλβέρδε και όταν παίζαμε μαζί δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να γίνει προπονητής και, παρόλα αυτά, έχει φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο που μπορεί να φτάσει. Νομίζω ότι δεν θα πίστευε ότι θα γίνω προπονητής γιατί μας συνέβη το ίδιο. Σκεφτόμασταν το ποδόσφαιρο ως ποδοσφαιριστές. Μετά δουλέψαμε και σκεφτήκαμε ως προπονητές αυτά που ζήσαμε ως παίκτες. Αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις με φυσικότητα. Με αυτή την οπτική σκεφτόμαστε καλά. Πάντα προσπαθούμε να δούμε το καλό στους ανθρώπους. Η ιδέα μου είναι να φερόμαστε καλά στον κόσμο έστω κι αν δεν το γνωρίζει.

Το γεγονός ότι υπάρχουν τώρα τρεις Βάσκοι προπονητές στην Πρέμιερ Λιγκ, που είναι σαν τη Μέκκα του ποδοσφαίρου, λέει πολλά για τους Ισπανούς προπονητές, γενικά και τους Βάσκους τεχνικούς ειδικότερα. Σίγουρα μας βοηθά να κάνουμε τους ξένους συλλόγους να μας δίνουν μεγαλύτερη προσοχή. Επιπλέον, ευτυχώς, τα αποτελέσματα είναι μαζί τους. Συμπεριλαμβανομένου του Τσάμπι Αλόνσο στη Μπάγερ Λεβερκούζεν. Έχει ανατρέψει τα πράγματα από τότε που έφτασε και τώρα γράφει ιστορία.

Γιατί οι Βάσκοι τεχνικοί τα καταφέρνουν; Είναι ταπεινοί, εργατικοί, επίμονοι… και επίσης λίγο πεισματάρηδες. Αυτό…»

Headlines