Ο αιφνιδιασμός Κασσελάκη στην εκδήλωση για την Κεντροαριστερά και το μήνυμα με πολλούς αποδέκτες

Η εκδήλωση της Εφημερίδας των Συντακτών με ομιλητές και ομιλήτρια την Έφη Αχτσιόγλου από την Νέα Αριστερά, τον Μανόλη Χριστοδουλάκη από το ΠΑΣΟΚ και τον Διονύση Τεμπονέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, αποτέλεσε μια ακόμη αφορμή να πέσει λάδι στην φωτιά που καίει την αξιωματική αντιπολίτευση. Εν μέσω θεωριών περί απειλητικής κίνησης Τεμπονέρα και αποσχιστικών τάσεων που τρομάζουν τον Στέφανο Κασσελάκη, ο πρόεδρος του κόμματος έδωσε μία απάντηση διά της… παρουσίας του: εγώ είμαι ο αρχηγός.

Για την ακρίβεια, η κίνηση ήταν ματ. Ο Στέφανος Κασσελάκης όχι μόνο πήγε στην εκδήλωση ως ακροατής, αλλά αιφνιδίασε κυρίως τον Διονύση Τεμπονέρα. Όταν καλωσορίζοντας τον ο δημοσιογράφος – συντονιστής Δημήτρης Τερζής τον ρώτησε αν θα ήθελε να απευθύνει χαιρετισμό, ο Στέφανος Κασσελάκης απάντησε «έχω εκπρόσωπο», εννοώντας το μέλος της Πολιτικής Γραμματείας που φέρεται να αντιπολιτεύεται την κομματική ηγεσία.

Η κίνηση Τεμπονέρα

Επί της αρχής η κίνηση Τεμπονέρα να συμμετέχει στην εκδήλωση της Εφημερίδας των Συντακτών θα μπορούσε να μην σημαίνει απολύτως τίποτα: ένα προβεβλημένο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ συνομιλεί με το ΠΑΣΟΚ και την Νέα Αριστερά, απευθυνόμενος στους προοδευτικούς πολίτες. Ίσως ακόμη και παρουσιάζοντας τις διαφορετικές τοποθετήσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ σε σχέση με τους πολιτικούς φορείς των συνομιλητών του. Θα μπορούσε να είναι ένα άτυπο και «φιλικό» debate μια τέτοια εκδήλωση.

Όμως, η χρονική στιγμή και ο τρόπος που δέχτηκε ο Διονύσης Τεμπονέρας την πρόταση της ΕφΣυν, ήταν ο λόγος που δέχθηκε πολύ σοβαρές αντιδράσεις. Αρχικά, βρέθηκε στο ίδιο πάνελ ομιλητών με την Έφη Αχτσιόγλου. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που πρόσκεινται στον Στέφανο Κασσελάκη, αποκαλεί τους πρώην συντρόφους της Νέας Αριστεράς «αποστάτες». Είναι πρόσωπα non grata και η συνομιλία μαζί τους, ειδικά όταν η απόφαση λαμβάνεται εκτός κομματικών διαδικασιών, ερμηνεύτηκε ως έως και προδοτική. Δηλαδή διασπαστική.

Ο Διονύσης Τεμπονέρας κατηγορήθηκε για προσωπική ατζέντα, χωρίς να είναι σαφές το επίδικό της. Θέλει να μείνει; Να φύγει; Να θέσει ζήτημα ηγεσίας; Η πολιτική απειρία του κου Τεμπονέρα θα μπορούσε να λειτουργήσει όπως και για τον Στέφανο Κασσελάκη, δηλαδή σχεδόν ως προσόν: ένα άφθαρτο, νέο πρόσωπο που «θα μάθει».

Ωστόσο, οι ασαφείς προς την στόχευση κινήσεις του, δημιουργούν σύγχυση ως προς τις προθέσεις του και τι πραγματικά θέλει να κάνει. Κάτι που, τελικά, λειτούργησε ως μπούμερανγκ. Από όλον αυτόν τον σάλο που προκάλεσε η παρουσία του Τεμπονέρα στην εκδήλωση, κερδισμένος βγήκε μόνο ο Στέφανος Κασσελάκης, ο οποίος παρουσιάστηκε και διασκέδασε τις εντυπώσεις με λίγες μόνο λέξεις: «έχω εκπρόσωπο».

«Εγώ είμαι ο αρχηγός»

Μέχρι στιγμής ο Στέφανος Κασσελάκης δεν έχει καμία νίκη στο ιστορικό του, πλην από αυτήν της εκλογής του. Μέσα σε ελάχιστους μήνες έχει χρεωθεί μία διάσπαση και απανωτές ρήξεις με στελέχη του κόμματος. Μερικοί εξ αυτών είναι στελέχη ιστορικά, όπως ο Γιάννης Δραγασάκης. Άλλοι ήταν οι πιο κοντινοί του σύμμαχοι, δηλαδή ο Νίκος Παππάς και ο Παύλος Πολάκης.

Η δε διαρκής δημοσκοπική κάθοδος τους ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, την στιγμή που ο νέος πρόεδρος υποσχόταν όχι απλά άνοδο, αλλά ακόμη και εξουσία δεν βοηθάει καθόλου το προφίλ του. Για τον Στέφανο Κασσελάκη η εκδήλωση ήταν ευκαιρία να στείλει ένα μήνυμα: l’ état c’est moi κι αυτό το μήνυμα είναι προς όλους. Προς τον Νίκο Παππά, τον Παύλο Πολάκη, τον Διονύση Τεμπονέρα και όσους πιθανά θελήσουν να ασκήσουν κριτική στο μέλλον.

Το κόμμα ομοιογένειας και ομοψυχίας που υποσχέθηκε ο Στέφανος Κασσελάκης, δεν υπάρχει. Αντ’ αυτού υπάρχει ένα κόμμα στο οποίο τώρα φαίνεται πραγματικά η απουσία του Αλέξη Τσίπρα. Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να έχασε τις εκλογές και να οδηγήθηκε σε παραίτηση, αλλά μπορούσε να έχει ένα κόμμα, φαινομενικά έστω, ενωμένο. Επίσης, έχει ένα ποιοτικό χαρακτηριστικό που δεν υπάρχει καθόλου στον Στέφανο Κασσελάκη: ήταν συμπαθής εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Σε ατομικό επίπεδο, είχε το χάρισμα να γίνεται συμπαθής.

Το νέο μοντέλο πολιτικής του υπερ-προέδρου που εισάγει ο Στέφανος Κασσελάκης, με την προσωπική προβολή, το marketing και τη… δαμόκλειο σπάθη είναι ένα μοντέλο που γνωρίζουμε καλά από την Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Το life style μαζί με την κομματική πειθαρχία είναι μια τακτική άγνωστη προς τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, αλλά εξαιρετικά δοκιμασμένη σε μία άλλη δημοκρατία, σε αυτήν των ΗΠΑ.

Έτσι, ο νέος πρόεδρος θα οδηγήσει τρακτέρ, θα φάει φασολάδα, θα μιλήσει «λαϊκά» και θα απειλήσει με τον δείκτη στην πόρτα της εξόδου τους διαφωνούντες. Όπως, δηλαδή, έκανε αρχικά με τις υπερατλαντικές και μέσω Χ διαγραφές των Φίλη, Βίτσα, Σκουρλέτη και όπως κάνει τώρα, αλλά μόνο σε επίπεδο προειδοποίησης, με τον Παύλο Πολάκη, ο οποίος υπερασπιζόμενος τις αριστερές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ήρθε σε ρήξη με την απόφαση Κασσελάκη – Αποστολάκη να υπερψηφιστεί το πρόγραμμα για τα εξοπλιστικά.

Ο Στέφανος Κασσελάκης βασίζεται πολύ στις κινήσεις εντυπωσιασμού, περισσότερο από ότι στον πολιτικό λόγο που έχει αποδειχθεί πως δεν είναι το δυνατό του σημείο. Και μία τέτοια ήταν και η έκπληξη στην εκδήλωση της ΕφΣυν. Το μήνυμα που έστειλε είναι προς όλους, ο Διονύσης Τεμπονέρας είναι μόνο η αφορμή. Και τι λέει αυτό το μήνυμα; «Ο αρχηγός είμαι εγώ και δεν απειλούμαι».

Προς το παρόν, αυτό δε φαίνεται να βοηθάει τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Ούτε η πολυφωνία έχει παύσει, με δεδομένο ότι υπάρχουν διαφορετικές απόψεις πάνω σε κομβικά ζητήματα, όπως τα εξοπλιστικά ή ακόμη και η στήριξη των ιδιωτικών πανεπιστημίων, ούτε και δημοσκοπικά υπάρχει βελτίωση.

Μέχρι στιγμής δικαιώνονται οι ψύχραιμες και σε στάση αναμονής φωνές των «παλιών». Μία από αυτές είναι η Όλγα Γεροβασίλη, η οποία εξαρχής θεώρησε αμελητέας εσωκομματικής σημασίας τη συμμετοχή Τεμπονέρα στην επίμαχη εκδήλωση της ΕφΣυν, κάτι για το οποίο λοιδορήθηκε. Ωστόσο, εν όψει ενός πολλά υποσχόμενου για την εξαγωγή συμπερασμάτων και πιθανών προβλέψεων για τις μετά τις ευρωεκλογές εξελίξεις, η στάση αναμονής φαίνεται να είναι αυτή που κερδίζει στα προγνωστικά. Εξάλλου, μετά την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα όλα άλλαξαν μέσα σε «δευτερόλεπτα» κι οι ευρωεκλογές πιθανά θα είναι αυτές που τελικά θα κρίνουν το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, αλλά και της πολιτικής διαδρομής του Στέφανου Κασσελάκη.