Ο Νίκος Γκέλια είναι ο Βασίλης Χρήστου στο σήριαλ Ναυάγιο

Ο Νίκος Γκέλια είχε ήδη κάνει αισθητή την καλλιτεχνική παρουσία του πριν καν τελειώσει τη σχολή ηθοποιίας, είχε παίξει στην ταινία Ξενία του Πάνου Κούτρα και είχε ήδη πατήσει το πόδι του στο κόκκινο χαλί των Καννών προσπερνώντας ηθοποιούς με χρόνια στο σελιλόιντ.

Αυτό σίγουρα του έδινε μια φόρα, μια γερή σπρωξιά. «Ευλογία» το αποκαλεί ο ίδιος και περιγράφει με κέφι μια σειρά από αστεία περιστατικά που συνέβησαν στις Κάννες μέσα από τα μάτια του νεοφώτιστου –το σκηνικό με τη Μαριόν Κοτιγιάρ, με τον Βίγκο Μόρτενσεν, με το αυτόγραφο.

Ο Νίκος Γκέλια ήρθε με ταξί από την Αλβανία στην Ελλάδα και περπάτησε με σταθερό βήμα και πείσμα κόντρα στις κοινωνικές προκαταλήψεις και στον ευθύβολο ρατσισμό, με μια εσωτερική δύναμη που θέλει να μεταλαμπαδεύσει και στην κόρη του – «κυνήγα τα όνειρά σου και αν είναι να αποτύχεις, να αποτύχεις εξαιτίας σου. Επειδή το κυνήγησες κι όχι επειδή το φοβήθηκες».

Ο Βασίλης Χρήστου, από την άλλη, ο ρόλος του ήρωά του στο Ναυάγιο του MEGA, έχει να ισορροπήσει μέσα στις αναταράξεις της μοίρας, μερικές φορές ανώτερες από αυτές που μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους,

«Δεν βρίσκω τίποτα κοινό ανάμεσα σε σένα και τον Βασίλη Χρήστου» του λέω. «Ευτυχώς» μου απαντάει.

«Όταν οι άνθρωποι φεύγουν, έχεις μια τάση να το θρηνήσεις, να το ζήσεις όλο αυτό. Στην αρχή δεν πέρασα καθόλου καλά. Το έριξα στο ποτό. Δεν είχα καθόλου διάθεση ούτε να δουλέψω, ούτε να δημιουργήσω κάτι» – Βασίλης Χρήστου

Ο Νίκος Γκέλια ως Βασίλης Χρήστου με τη δημοσιογράφο του in, Έφη Αλεβίζου.

Βασίλης Χρήστου – Για την απώλεια της γυναίκας του Ασημίνας, στο ναυάγιο

Τώρα πλέον νομίζω ότι είμαι κάπως καλύτερα. Ο τρόπος διαχείρισης του πένθους και της απώλειας, είναι μια πολύ προσωπική διαδικασία. Η Ασημίνα για μένα ήταν το παν.

Όταν οι άνθρωποι φεύγουν, έχεις μια τάση να το θρηνήσεις, να το ζήσεις όλο αυτό. Στην αρχή δεν πέρασα καθόλου καλά. Το έριξα στο ποτό. Δεν είχα καθόλου διάθεση ούτε να δουλέψω, ούτε να δημιουργήσω κάτι. Αλλά τελικά βρέθηκαν σωστοί άνθρωποι δίπλα μου.

Κάπως αυτό το ναυάγιο μας ένωσε, με ένα δικό του τρόπο, λίγο τραγικό, μάλλον ιλαροτραγικό.

Τελικά μπόρεσα και πάτησα πάλι στα πόδια μου. Κρατάω την Ασημίνα μέσα μου. Θα την κουβαλάω πάντα μαζί μου. Δεν μπορείς να φύγεις από αυτό το κομμάτι. Αλλά θα δημιουργήσεις καινούριες αναμνήσεις, καινούριες εμπειρίες, καινούριους ανθρώπους.

Βασίλης Χρήστου – Για την τελευταία, αποκαρδιωτική κουβέντα του με την Ασημίνα

Είναι τρομερά οδυνηρή η ανάμνηση της τελευταίας μας κουβέντας στο κατάστρωμα. Όταν τα τελευταία λόγια που έχεις με τον άνθρωπό σου είναι στην ουσία κατάρες για αυτόν. Είναι κάτι πολύ θλιβερό, πολύ δύσκολο… πολύ δύσκολο.

Και δεν είναι κάτι το οποίο θα μπορώ να το μοιραστώ εύκολα. Είναι μια πολύ δύσκολη διαδικασία και μετανιώνω κάθε ώρα και στιγμή που τα είπα αυτά τα πράγματα. Αλλά καλό είναι να μην το συνεχίσουμε.

Βασίλης Χρήστου – Για τη σχέση του με τον Γιώργη, τον δημοσιογράφο

Ναι, ο Γιώργης θεωρείται αδερφός. Με βοήθησε πολύ με την απώλεια της Ασημίνας γιατί η γυναίκα μου δούλευε στην εφημερίδα μαζί με τον Γιώργη. Οπότε με κατάλαβε, μου στάθηκε σαν άνθρωπος.

Και τώρα έχουμε προσπαθήσει όλοι μαζί σε ένα κοινό μέτωπο εναντίον του Βασιλείου και του Παντελίδη. Οπότε πάμε να διεκδικήσουμε για τους ανθρώπους που χάσαμε.

«Ελπίζω να μας ενώνουν με τη Στέλλα πολλά. Δεν ξέρω, πρέπει να ρωτήσεις και την ίδια. Εγώ είμαι ξεκάθαρος σχέσης απέναντι της» – Βασίλης Χρήστου

«Είναι τρομερά οδυνηρή η ανάμνηση της τελευταίας μας κουβέντας στο κατάστρωμα. Όταν τα τελευταία λόγια που έχεις με τον άνθρωπό σου είναι στην ουσία κατάρες για αυτόν» – Βασίλης Χρήστου

Βασίλης Χρήστου –Για τη δουλειά του ως οπερατέρ

Η δουλειά μου ως οπερατέρ αυτή τη στιγμή είναι μια χαρά. Γυρίζουμε μια ταινία, κωμωδία, οπότε περνάμε λίγο καλά και στα γυρίσματα. Έχουμε καλή παρέα, είναι και η Στέλλα… Τις τελευταίες μέρες δεν πάει πάρα πολύ καλά το γύρισμα γιατί συνέβη κάτι. Αλλά όλα καλά, η δουλειά είναι καλή.

Βασίλης Χρήστου –  Για τη σχέση του με τη Στέλλα

Ελπίζω να μας ενώνουν με τη Στέλλα πολλά. Δεν ξέρω, πρέπει να ρωτήσεις και την ίδια. Εγώ είμαι ξεκάθαρος σχέσης απέναντι της. Νομίζω ότι ο κοινός πόνος και η κοινή απώλεια ενώνουν τους ανθρώπους. Αν ενδιαφέρεσαι και νοιάζεσαι τον άλλον, βρίσκεις τρόπους να το κάνεις αυτό αληθινό.

Βασίλης Χρήστου – Για τον πυροβολισμό του ναύτη

Προφανώς και δεν συμφωνούσα να πυροβολήσει τον ναύτη η Στέλλα. Πέρασα μέρες ολόκληρες να ανησυχώ, γιατί είχα καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά. Όταν μπήκα και είδα το χαμό που είχε προξενήσει η Στέλλα, προσπάθησα να εξομαλύνω την κατάσταση. Δεν ξέρω καν αν το κατάφερα αυτό.

Περάσαμε μια δύσκολη διαδικασία πάρα πολύ, με πολύ άγχος, πολύ αγωνία, με πολλές σκέψεις. Με ένα όπλο, με σφαίρες, με αίματα, με έναν άνθρωπο ο οποίος δεν ξέραμε αν θα ζήσει ή όχι.

Έπρεπε κάτι να κάνουμε, φέραμε γιατρό, ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Και εκεί που νομίζαμε ότι τελικά σώθηκε το όλο θέμα έπρεπε να έρθουμε αντιμέτωποι και με την πραγματικότητα του ίδιου του ανθρώπου απέναντι, που ήθελε και αυτός να αφαιρέσει τη ζωή του, μέσα σε όλη την τρέλα που ζήσαμε.

Βασίλης Χρήστου – Για τη συγχώρεση

Αλλά τελικά νομίζω ότι η αγάπη για τον άνθρωπο και η συγχώρεση θα κερδίσουν. Και είναι κάτι που το είπα και στη Στέλλα, δεν είμαστε θεοί για να τιμωρούμε -αν υπάρχει ένας θεός τιμωρός, αλλά είμαστε άνθρωποι και συγχωρούμε.

Και αυτό πρέπει να κάνουμε και αυτό κάναμε. Ήρθε έτσι η κουβέντα και η πράξη των ανθρώπων που τελικά όλα πήγαν καλά.

Βασίλης Χρήστου – Για την πρόθεσή να πάρει αυτός την ευθύνη του πυροβολισμού

Όταν έχεις έναν άνθρωπο που περιμένει ένα παιδί και έχει ένα μέλλον μπροστά της, τι άλλο να κάνεις; Εγώ ό,τι είχα το έχασα. Οπότε εκεί κάθεσαι και τα ζυγίζεις και λες, «το δικό μου το μέλλον το οποίο δεν ξέρεις ποιο είναι αυτό και μπορεί να είναι αβέβαιο ή μια νέα ζωή;». Και νομίζω ότι όλοι μας, αν ήμασταν σε αυτή τη θέση, το ίδιο θα κάναμε.

Βασίλης Χρήστου – Για το φιλί με τη Στέλλα

Το φιλί με τη Στέλλα ήρθε σε μια πολύ προσωπική στιγμή. Και μετά από πάρα πολλά που ζήσαμε. Και νομίζω ότι το θέλαμε και οι δύο.

«Εντάξει τώρα, είναι παραμύθι οι Κάννες. Όταν το ζήσεις αυτό ειδικά σε αυτήν την ηλικία. Τότε εμείς ήμασταν 21, 22, κάπου εκεί. Είναι υπέροχο. Είναι μοναδικό» – Νίκος Γκέλια

«Τον Κώστα Νικούλι τον θεωρώ από τους καλύτερους ηθοποιούς που έχω συνεργαστεί στη ζωή μου. Και θέλω να το πω αυτό γιατί είναι αδερφός μου» – Νίκος Γκέλια

Νίκος Γκέλια – Για την πρώτη του εμφάνιση στις Κάννες με την ταινία Ξενία του Πάνου Κούτρα

Εντάξει τώρα, είναι παραμύθι οι Κάννες. Όταν το ζήσεις αυτό ειδικά σε αυτήν την ηλικία. Τότε εμείς ήμασταν 21, 22, κάπου εκεί. Είναι υπέροχο. Είναι μοναδικό. Είναι σαν να ανοίγει ένα παραμύθι και να μπαίνεις μέσα σε αυτό. Και να το ζεις για αυτή τη μία εβδομάδα που είσαι εκεί. Εμπειρία ζωής.

Ήταν εμπειρία ζωής γιατί, πρώτον, είδα πρώτη φορά την ταινία. Δεν την είχα ξαναδεί. Ούτε εγώ.. βασικά κανένας μας. Οπότε βλέπεις την ταινία πρώτη φορά. Βλέπεις τον εαυτό σου πρώτη φορά σε ένα σινεμά.

Ζεις το κόκκινο χαλί, που το έχεις δει μόνο στην τηλεόραση και λες «ω, κοίτα να δεις τελικά που όλοι εμείς την ίδια δουλειά κάνουμε απλά ο καθένας με τον δικό του τρόπο».

Πολύ γνωστοί και διάσημοι. Πολύ όμορφες εμπειρίες. Ήταν πραγματικά σαν να άνοιξε ένα παραμύθι και να μπήκα μέσα. Να το έζησα αυτό για πέντε-έξι μέρες, μετά να γύρισα πίσω και να είπα «ωραία, επιστροφή στην πραγματικότητα τώρα».

Νίκος Γκέλια – Για τον συμπρωταγωνιστή του στο Ξενία, τον Κώστα Νικούλι

Τον Κώστα Νικούλι τον θεωρώ από τους καλύτερους ηθοποιούς που έχω συνεργαστεί στη ζωή μου. Και θέλω να το πω αυτό γιατί είναι αδερφός μου. Ακόμη και τώρα όταν μιλάμε στο τηλέφωνο, γιατί είναι μια συγγενική σχέση μετά από τόσα χρόνια, λέμε «έλα αδερφέ μου, τι κάνεις αδερφέ;». Νομίζω ότι αυτή η δουλειά μου χάρισε έναν αδερφό, το οποίο είναι υπέροχο.

Νίκος Γκέλια – Για την Μαριόν Κοτιγιάρ στις Κάννες

Αστείες ιστορίες από τις Κάννες έχω πάρα πολλές. Η πιο γνωστή είναι με τη Μαριόν Κοτιγιάρ, όπου μόλις έχουμε φτάσει, μας έχει πει η παραγωγή να περιμένουμε στο συγκεκριμένο σημείο, γιατί πρέπει να πάρουμε τα pass, είμαστε με τον Κώστα (Νικούλι) κοιτάζει ο ένας από εδώ, ο άλλος κοιτάζει από εκεί, και σπρώχνει ο ένας τον άλλον και λέει «ρε μ@λάκα», «τι έγινε εσύ;», «ρε η Κοτιγιάρ, ρε».

Η κοπέλα έτρωγε το φαγητό της σε ένα εστιατόριο και ακούει δύο πολύ γνωστές λέξεις.Την πασίγνωστη αυτή βρισιά στα ελληνικά και το όνομά της. Οπότε τα συνδυάζει, μας κοιτάζει και λέει «παιδιά τι φάση;», του τύπου «γιατί αυτά τα δύο συνδυάζονται σε εμένα και δεν σας ξέρω και κιόλας;». Ε, ντραπήκαμε, τράβηξε ο ένας τον άλλον, είπαμε «συγγνώμη, συγγνώμη» και φύγαμε.

Νίκος Γκέλια – Για τον Βίγκο Μόρτενσεν στις Κάννες

Με τον Βίγκο Μόρτισεν, είναι υπέροχη η ιστορία. Είμαστε μαζί με τον Κώστα εκεί που δίναμε συνεντεύξεις και φωτογραφίσεις. Σε έναν συγκεκριμένο χώρο. Και έχουμε διάλειμμα. Λέω «πάω να πάρω έναν καφέ», μου λέει ο Κώστας «πάρε και σε μένα».

Είναι ένας κύριος μπροστά μου και ακολουθεί ο κλασικός διάλογος, «εσείς, όχι εσείς, μας σας παρακαλώ».

Λέω «καλά, δεν θα το ξενυχτήσουμε τώρα εδώ», παίρνω δύο καφέδες, γυρνάω πίσω. Και μου λέει ο Κώστας «για πες πώς ήταν;». Λέω «ποιος ρε εσύ, ο γέρος που ήταν εκεί;». Μου λέει «ποιος γέρος ρε, ο Άραγκον ήταν». Με το που μου λέει ο Άραγκον, έπαθα πλάκα. Λέω «τι, ήταν ο Βίγκο Μόρτενσεν εκεί;».

Γυρνάω πίσω, τον κοιτάζω και μου κάνει «ωραίος ο καφές, ε;». Λέω «συγγνώμη, δεν σας κατάλαβα πριν, είμαι μεγάλος φαν». Μου λέει «κι εγώ, έχω ακούσει για την ταινία σας, πολύ ωραία πράγματα».

Γιατί το «Ξενία», στο τμήμα που διαγωνιζόμασταν, ήταν μία από τις δύο επιλαχούσες ταινίες που πηγαίνανε για βραβείο. Οπότε λέει, «όλοι μιλάνε για αυτήν την ταινία, και είστε πάρα πολύ καλοί…».

Μου λέει ο Κώστας «για πες πώς ήταν;». Λέω «ποιος ρε εσύ, ο γέρος που ήταν εκεί;». Μου λέει «ποιος γέρος ρε, ο Άραγκον ήταν» – Νίκος Γκέλια

«Αστείες ιστορίες από τις Κάννες έχω πάρα πολλές. Η πιο γνωστή είναι με τη Μαριόν Κοτιγιάρ» – Νίκος Γκέλια

Νίκος Γκέλια – Για την πρώτη φορά που υπέγραψε αυτόγραφο

Το αυτόγραφο, παιδιά. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Γιάννη Πλούταρχο που υπάρχει…

Μόλις τελειώνει η προβολή του Ξενία, λοιπόν, βγαίνουμε έξω, και έχει κόσμο που μας ζητάει αυτόγραφο… Και έρχονται δύο Γαλλίδες και μας δίνουν το κλασικό, το flyer, να το υπογράψουμε. Παίρνουμε το flyer εγώ κι ο Κώστας, περιμένει ο ένας τον άλλο, κοιταζόμαστε. Βλέπω ότι δεν θα γράψει αυτός, δεν θα γράψω κι εγώ. Τον ρωτάω του, λέω «να σου πω, τι γράφουμε στα αυτόγραφα;».

Μου λέει «δεν ξέρω, περίμενα μπας και γράψεις εσύ». Λέω, τέλεια, περίμενε έχει η μάνα, μου ένα αυτόγραφο του Πλούταρχου, από κάτι μπουζούκια, δεκαετία του 1990, από αυτά που ήταν φασόν, που μοιράζανε 100-100 και, ξέρω εγώ, έγραφε «με αγάπη στην Άλμπα», κάτι τέτοιο.

Λέω, «ρε συ, αυτό έγραφε». Και μου λέει, «αυτό θα γράψουμε». Και γράψαμε αυτό. Απλά αλλάξαμε το όνομα.

Νίκος Γκέλια – Για τη δεύτερη φορά στις Κάννες με την ταινία Dodo του Πάνου Κούτρα

Η δεύτερη φορά στις Κάννες, με το Dodo του Πάνου Κούτρα ήταν τελείως διαφορετική. Εντάξει, στην αρχή είναι όλο καινούργιο, δεν ήξερες για το photo call, για το πρωτόκολλο στο κόκκινο χαλί. Γιατί το κόκκινο χαλί έχει πρωτόκολλο. Δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις.

Ποιος περπατάει πρώτος. Πότε περπατάς. Πότε γυρνάς δεξιά, πότε γυρνάς αριστερά. Έχεις δύο στοπ στο κόκκινο χαλί. Έχεις το πρώτο σέξιον και υπάρχει και άνθρωπος, για τους ανθρώπους που δεν ξέρουν. Υπάρχει άνθρωπος ο οποίος προπορεύεται, ο οποίος σου λέει περπάτα, περπάτα. Σου κάνει νόημα. Σταματάς. Σου λέει κάνε στροφή από εκεί. Φωτογραφίζεσαι για λίγο. Σου κάνει νόημα μετά. Πρέπει να γυρίσεις απ’ την άλλη. Γυρνάς απ’ την άλλη. Ξαναπερπατάς άλλα δέκα μέτρα. Αριστερά, δεξιά.

Μετά υπάρχει ένα πλατύσκαλο που πρέπει να σταματήσεις, να γυρίσεις ανάποδα για την κεντρική φωτογράφηση. Και μετά ανεβαίνεις πάνω πάνω, εκεί χαιρετάς και φεύγεις προς τα μέσα.

Νίκος Γκέλια – Για το backstage των Καννών

Έχει πλάκα. Νομίζω ότι ο Trevor Noah το έχει πει υπέροχο αυτό. Σε όλα αυτά τα κόκκινα χαλιά ανά τον κόσμο, τα τόσο γνωστά, είσαι πίσω σε ένα παραβάν ώστε να κάνεις την είσοδο. Και εκεί σε αυτό το παραβάν είστε όλοι. Οπότε έχει πολύ πλάκα το να βλέπεις την προετοιμασία πριν και μετά όλο το γκλαμ, το «πάρε κόσμε, δώσε φωτογραφία και κακό».

Όταν είσαι με τους συναδέλφους σου που έχεις περάσει τόσο καιρό μαζί, είναι και αστείο.

Αλλά όταν βλέπεις τη Μαριόν Κοτιγιάρ, τον Ραϊάν Γκόσλινγκ, ή τον Τσάνινγκ Τείτουμ που ήμασταν, καλή ώρα τότε, στο ίδιο μέρος, δεν είναι το ίδιο.Βλέπεις ότι τελικά υπάρχει το ανθρώπινο στοιχείο κοινό σε όλους.

Νίκος Γκέλια – Για τη συνεργασία με τον Πάνο Κούτρα

Είναι ευλογία να δουλεύεις με τον Πάνο Κούτρα, νομίζω για κάθε ηθοποιό είναι ευλογία το να συνεργάζεται με τον Πάνο. Γιατί ο Πάνος είναι σκηνοθέτη-σεναριογράφος. Οπότε έχει όλο το κομμάτι και κρατάει ένα μικρό κομμάτι της παραγωγής. Είναι ένας άνθρωπος συμπεριληπτικός, τρομερά ευαίσθητος, με συγκεκριμένο λόγο. Ξέρει γιατί το κάνει, ξέρει γιατί το έχει γράψει, ξέρει γιατί υπάρχει εκεί. Υπάρχει μια τεράστια συζήτηση από πίσω για το ρόλο και για το τι ακριβώς θέλει

Και γι’ αυτό τον λόγο δεν κάνει και εκπτώσεις στο γύρισμα, που αυτό το συναντάς σπάνια. Δηλαδή άμα δεν βγει μία σκηνή έτσι όπως την έχει στο μυαλό του, θα την πας και δώδεκα φορές. Και μπορεί να μην κάνει καμία άλλη σκηνή όλη την ημέρα. Είναι ταγμένος εκεί. Δηλαδή θυμάμαι ειδικά στο Ξενία που είχε και δύο ηθοποιούς νέους, ήταν πολύ στη λεπτομέρεια…Υπήρχαν και σκηνές που τις είχαμε γυρίσει 12 φορές, 14, άμα δεν έβγαιναν ακριβώς.

Νίκος Γκέλια – Για τη σκηνή που δεν του «έβγαινε»

Τον έφτασα στο κόκκινο σημείο του τον Πάνο, σε ένα γύρισμα. Μία φορά εγώ και μία φορά ο Κώστας, όταν κάναμε το Ξενία. Έφτασε σε σημείο να πει «δεν μπορώ να βρω τρόπο να σου το εξηγήσω. Έλα να δεις τι λάθος κάνεις». Και είδαμε μόνιτορ μία φορά ο καθένας. Δεν δείχνει τίποτα ποτέ. Ποτέ, ποτέ. Πρέπει να το κλέψεις αυτό για να το καταφέρεις. Δηλαδή πρέπει να μην σε δει, να πας σε ένα μόνιτορ που υπάρχει κάπου και να ρίξεις μια κλεφτή ματιά.

Στο Dodo, που ήμασταν και πολλοί, εγώ έκλεβα. Πήγαινα στην Ιωάννα, που μας έκανε make-up, η οποία είχε μόνιτορ μπροστά της για να βλέπει αν γυαλίζει κανείς… Και πήγαινα δίπλα στην Ιωάννα τελείως τυχαία να κάνω ένα τσιγάρο εκεί και έβλεπα το μόνιτορ με τη Σμαράγδα (Καρύδη). Με βοήθησε όταν είδα τη σκηνή γιατί μου το εξηγούσε μία, δύο, τρεις, δεν μπορούσα να το καταλάβω. Άμα δω κάτι, καταλαβαίνω αν αυτό λειτουργεί ή όχι. Οπότε όταν μου το έδειξε, του λέω «κατάλαβα» και πάμε, κάνω τη σκηνή και μου λέει «αυτό είναι, το έχω. Πάμε παρακάτω».

Νίκος Γκέλια – Για την ηθοποιία

Δεν ξέρω αν επέλεξα εγώ την ηθοποιία ή με επέλεξε, γιατί είναι κάτι το οποίο το κάνω από παιδί. Εννοώ ότι έκανα στο δημοτικό θέατρο, έκανα στο γυμνάσιο, στο Λύκειο, δεν υπήρχε θεατρική ομάδα, την έφτιαξα. Τελείωσα το Λύκειο, είχα πάρει ήδη την απόφαση ότι θέλω να γίνω ηθοποιός, απλά δεν ήξερα τον τρόπο που γίνεται κάποιος ηθοποιός.

Με καλεί ο Δήμος τότε, εκεί που έμενα, να φτιάξουν την πρώτη νεανική ομάδα του Δήμου. Κάναμε αυτό και τελικά έτσι μπήκα στη σχολή. Δηλαδή μετά από ένα χρόνο μπήκα στη σχολή. Δεύτερο έτος έκανα το Ξενία, τρίτο έτος έκανα τους Εφτά Θυμούς, οπότε όταν βγήκα από τη σχολή, ήδη με ξέρανε δύο-τρεις άνθρωποι. Είχα δουλέψει πολύ, είχα μια τεράστια οικειότητα σχέση με το χώρο, οπότε η μία δουλειά έφερνε την άλλη.

Το Ξενία ήταν μια τεράστια ευλογία… ένας ηθοποιός που μόλις έχει τελειώσει μια σχολή, και να έχει κάνει μια τέτοια ταινία.

«Με τον Κώστα Ξυκομηνό, κάνουμε πλάκα με το θέμα. Του λέω, συνήθως δεν μιλάω σε ηθοποιούς, αλλά άμα τύχει και τους μιλήσω, ζητάω έναν φρέντο, εσπρέσο σκέτο» – Νίκος Γκέλια

«Ήρθα μόνος μου με ταξί από την Αλβανία, πριν κλείσω τα έξι. Μετά από δέκα μέρες αφού έφτασα, τα έκλεισα» – Νίκος Γκέλια

Νίκος Γκέλια – Για την δουλειά στα μπαρ

Σταμάτησα να δουλεύω σε μπαρ πριν από τρία χρόνια. Ολοκληρωμένα τρία χρόνια, να πεις, δηλαδή, ότι δεν ακούμπησα καθόλου δίσκο. Παράλληλα, πάντα, όλα αυτά τα χρόνια δούλευα σε μπαρ, για να μπορέσω να πληρώσω και τη σχολή μου, αλλά και για να μπορέσω να ζήσω τον εαυτό μου κάνοντας θέατρο. Γιατί εγώ βγήκα από τη σχολή όταν έκατσε και η κρίση. Οπότε δεν υπήρχαν δουλειές. Δεν σε παίρναν για δουλειά. Ή άμα σε παίρνανε θα σου έδιναν, ξέρω εγώ, 200 ευρώ, 250 και κάτι τέτοιο. Οπότε έπρεπε κάπως να ζήσω. Και πάντα δούλευα στη νύχτα, είτε σε καφέ, είτε σε μπαρ για χρόνια.

Με τον Κώστα Ξυκομηνό, κάνουμε πλάκα με το θέμα. Του λέω, συνήθως δεν μιλάω σε ηθοποιούς, αλλά άμα τύχει και τους μιλήσω, ζητάω έναν φρέντο, εσπρέσο σκέτο. Μου λέει «τέλεια, και εγώ το ίδιο». Ναι, γιατί κι αυτός είχε παρόμοια εμπειρία στη νύχτα.

Νίκος Γκέλια – Για το πέρασμα στην τηλεόραση

Σίγουρα οικονομικά η τηλεόραση με βοήθησε πάρα πολύ. Δεν χρειάζομαι να συμπληρώσω το εισόδημά μου από κάπου αλλού. Επίσης, τα 2-3 τελευταία χρόνια η μια δουλειά είναι πίσω απ’ την άλλη. Αλλά αν εγώ, ας πούμε, κούφια η ώρα, τον Ιούνιο δεν έχω δουλειά, κάπως πρέπει να ζήσω. Κάτι πρέπει να κάνω. Άμα δεν με πάρει κανένας για δουλειά, κάτι θα κάνω πάλι.

Οπότε, ναι, έχω σταθεί τυχερός γιατί δουλεύω τα 2-3 τελευταία χρόνια. Αλλά σίγουρα η τηλεόραση βοήθησε πάρα πολύ. Και στην αναγνωρισιμότητα από τον κόσμο και την αγάπη του. Αλλά και πρακτικά. Γιατί μπορώ και ζω το παιδί μου.

Νίκος Γκέλια – Για την υπερδύναμη της τηλεόρασης

Έπαθα πλάκα. Πριν κάνω μαζική τηλεόραση, έκανα δέκα ταινίες, θέατρο.. Η δύναμη της τηλεόρασης είναι κάτι απίστευτο. Πραγματικά απίστευτο. Λέω «γουάου». Λατρεύω το γύρισμα. Οπότε, αν είμαι μπροστά από μία κάμερα ή ακόμη και πίσω, -κάτι που μου αρέσει να κάνω πολύ-, τη λατρεύω όλη η διαδικασία.

Νίκος Γκέλια – Για την επιλογή ανάμεσα σε θέατρο ή σινεμά

Θα πω την ιστορία της Ελένης Κοσσυφίδου, μίας εξαιρετικής παράγωγου. Είχαμε κάνει το Ξενία μαζί και το Dodo. Όταν τελείωσα το Ξενία, μου είπε «τώρα που το βίωσες όλο αυτό, τι θεωρείς πιο δύσκολο, το θέατρο ή το σινεμά;»

Και λέω «εντάξει, το θέατρο. Είναι ζωντανός οργανισμός. Άμα κολλήσω, πάει». Εδώ πέρα, στην τηλεόραση είχα την επιλογή, όταν δεν μου βγαίνε, την πρώτη φορά, να το ξαναπάω και δεύτερη.

Μου λέει «ωραία αλλά θα σου πω κάτι άλλο. Στο θέατρο, μου λέει, πρώτον έχεις δύο μήνες περιθώριο, να το φτάσεις σε ένα επίπεδο και αν δεν έρθει η καλή Τετάρτη, θα έρθει η καλή Πέμπτη. Αν δεν έρθει η Πέμπτη, θα έρθει Παρασκευή. Θα έρθει το Σάββατο και αι μετά πάλι η άλλη Τετάρτη. Για μήνες».

«Στο σινεμά», μου λέει, «ό,τι κάνεις, είναι αυτές οι τέσσερις, πέντε φορές, μέσο όρο. Δέκα θες…  Αυτό όμως, σε κυνηγάει στην αιωνιότητα». Γιατί ανά πάσα ώρα και στιγμή, κάποιος μπορεί να βλέπει τον Γκέλια, ξέρω εγώ, στα εξήντα του, να είμαστε καλά και να δουλεύουμε. Και να του πει ένας άλλος, «ναι καλά, κάτσε να σου βάλω εγώ μια ταινία, τον Γκέλια, όταν ήταν είκοσι χρονών, να δεις πώς έπαιζε. Βλάκας, τελείως.  Και μόλις το συνειδητοποίησα αυτό λέω, ουάου, έχω δηλαδή τη δυνατότητα να καλυτερεύσω στο θέατρο, γιατί μπορεί να μην σου πετύχει μια παράσταση αλλά να πεις «σε αυτό τον ρόλο όμως έκανε τον μπαμ».

Η μνήμη και το scripta manent  αυτά που γράφονται και μένουν, μου άλλαξε τελείως την κοσμοθεωρία μου

Νίκος Γκέλια – Για την ομαδικότητα

To γύρισμα είναι υπέροχο, γιατί είναι τόσο ομαδική δουλειά, που κάποιος δεν μπορεί να το καταλάβει άμα δεν το ζήσει. Καλή ώρα είμαστε τώρα εμείς εδώ και ένας εξωτερικός παράγοντας θα μας σταματήσει όλους. Όπως και έγινε πριν από λίγο. Και είναι υπέροχο αυτό.

Είναι υπέροχο το να δημιουργείς κάτι παρέα. Και όταν δημιουργείς κάτι σε ένα σύνολο, γίνεται ακόμη πιο όμορφο. Είμαι ομαδικός παίκτης. Πολύ. Ναι. Μ’ αρέσει η έννοια της ομάδας, της φιλίας, της συνολικής δημιουργίας. Πάρα πολύ.

Νίκος Γκέλια – Για τον ερχομό του στην Ελλάδα από την Αλβανία

Ήρθα μόνος μου με ταξί από την Αλβανία, πριν κλείσω τα έξι. Μετά από δέκα μέρες αφού έφτασα, τα έκλεισα. Θυμάμαι ένα ταξίδι μεγάλο, να κοιμάμαι πολλές ώρες, να πεινάω, να βλέπω έξω το παράθυρο, το άγχος μου στα σύνορα, στον έλεγχο. Άγχος μεγάλο. Γιατί με αυτό μεγαλώνουν πάρα πολλά παιδιά, όπως και με άλλα παιδιά που έχω συζητήσει τώρα, τα πιο σύγχρονα. Στο Dodo, για παράδειγμα, είχαμε έναν ηθοποιό, ο οποίος είναι από τη Συρία και είχε έρθει εδώ με βάρκα. Τώρα μένει στη Γαλλία και είναι ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στον χώρο της μόδας.

Τον είχε ρωτήσει η Νατάσα Εξηναταβελόνη «είναι η πρώτη φορά που έρχεσαι εδώ;» και απαντάει «όχι, η τέταρτη». «Τι εννοείς τέταρτη;», του λέει. «Ότι έχω προσπαθήσει να έρθω στην Ευρώπη τέσσερις φορές. Με βάρκα»

Εκεί πιάσαμε την κουβέντα για πώς ήταν όλο αυτό. Ναι, το άγχος είναι πολύ μεγάλο στα σύνορα, γιατί φοβάσαι, μη σε γυρίσουν πίσω. Εγώ ήρθα και με τεράστια ασφάλεια, δηλαδή, ήμουν σε ένα ταξί. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ζήσει πολύ χειρότερα σε αυτή τη ζωή.

Νίκος Γκέλια – Για τον ρατσιστή δάσκαλο

Ναι, ενώ το έχω πει, νομίζω, αρκετές φορές, αυτό το περιστατικό ρατσισμού που δέχτηκα, το ξαναλέω γιατί είναι θεσμικός ο ρόλος αυτού του ανθρώπου, ενός δασκάλου, δηλαδή, να μην δίνει το λόγο στο παιδί, γιατί είναι από άλλη χώρα.

Και να μην έχει το δικαίωμα να μιλήσει για την ιστορία της Ελλάδας, γιατί είναι από την Αλβανία. Όχι τόσο για το γεγονός, όσο για το ποιος είναι ο ρόλος του κάθε ανθρώπου που το λέει.

Γιατί το περιμένεις από έναν άνθρωπο στον δρόμο σε ένα τσακωμό. Το περιμένεις. Κακώς, αλλά το περιμένεις. Το περιμένεις από ένα παιδί όταν θέλει να σου την πει σε ένα τσακωμό. Όταν, όμως, υπάρχει νηφαλιότητα στη σκέψη και όταν έχεις και έναn τέτοιο ειδικό ρόλο, εκεί δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Όλοι οι άνθρωποι που είναι σε τέτοιους καίριους ρόλους, να περνάνε και από ένα ψυχολογικό τεστ λίγο πιο πριν, να δούμε τι συμβαίνει μέσα σε αυτόν τον ανθρώπο. Είναι ικανός να μιλάει με παιδιά; Πώς συναναστρέφεται;

Νίκος Γκέλια – Για την αντίδρασή του απέναντι στον ρατσισμό που βίωσε

Πήγα και διάβασα. Δεν είμαι άνθρωπος που θα βάλω τα κλάματα. Προφανώς με στεναχώρησε εκείνη την ώρα. Έτσι με έχει μάθει η ζωή μου ή έτσι έχω μάθει εγώ τον εαυτό μου, είναι κάτι επίκτητο ή κάτι με το οποίο με μεγαλώσανε, δεν ξέρω, θα ρωτήσουμε ειδικούς ανθρώπους γι’ αυτό. Αλλά, ναι, η διαδικασία που ακολούθησα εγώ ήταν να πάω και να διαβάσω ιστορία. Γιατί μου είπαν ότι δεν έχω το δικαίωμα. Λέω, ναι, ωραία, θα το αποκτήσω.

«Το περιστατικό ρατσισμού που δέχτηκα, το ξαναλέω γιατί είναι θεσμικός ο ρόλος αυτού του ανθρώπου, ενός δασκάλου, δηλαδή, να μην δίνει το λόγο στο παιδί, γιατί είναι από άλλη χώρα» – Νίκος Γκέλια

Αν νομίζει κανείς πώς είναι έτοιμος να γίνει γονιός θα του δείξει η ίδια η ζωή πώς «όχι, δεν είναι» – Νίκος Γκέλια

Νίκος Γκέλια – Για το πόσο σύγχρονη και ανεκτική είναι η ελληνική κοινωνία

Το ότι καθόμαστε εμείς και το συζητάμε αυτό τώρα αποδεικνύει από μόνο του ότι η ελληνική κοινωνία δεν είναι σύγχρονη. Γιατί αν ήταν σύγχρονη δεν θα το συζητούσαμε. Θα ήταν κάτι σαν να μου ΄λεγες «έβαψα το μαλλί μου ξανθό σήμερα». Θα έλεγα «μπράβο, πολύ ωραίο, σου πηγαίνει». Τελειώνει εκεί η κουβέντα, ας πιούμε έναν καφέ… Αλλά δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Το ότι έχουμε φτάσει σε σημείο να γίνεται debate για την τεκνοθεσία ομόφυλων ζευγαριών και να βγάζει ανακοινώσεις η εκκλησία, με ξεπερνάει σαν άνθρωπο.

Τι να πω; Αν είναι ρατσιστική η κοινωνία μας; Σίγουρα έχει ρατσιστικά κατάλοιπα. Είμαι, βέβαια, πάρα πολύ αισιόδοξος για τη νέα γενιά. Άμα δεις ιστορικά τον ελληνικό λαό είναι εξελικτική η πορεία του. Πριν από 70 χρόνια οι γυναίκες δεν είχαν δικαιώματα. Δεν μπορούσαν να ψηφίζουν, για παράδειγμα. Τώρα θεωρείται δεδομένο. Οπότε βλέπεις μια εξελικτική πορεία του ανθρώπου να εκπολιτιστεί και να δημιουργήσει μία κοινωνία ίση –όσο γίνεται- σε δικαιώματα. Δίκαιη δεν είναι η κοινωνία, ίση μπορεί να είναι.

Οπότε ξεκινάς μια ισοτιμική λογική. Σιγά σιγά, λιθαράκι λιθαράκι, τίποτα δεν έγινε επειδή κάποιος το είπε στον αέρα. Διεκδικούνται τα πράγματα, τα συζητάμε και πάμε παρακάτω.

Νίκος Γκέλια – Για την δυσκολία να μιλήσει για τον εαυτό του

Μακάρι να είμαι ισορροπημένος. Μερικές φορές δεν ξέρεις αν το αξίζεις όλο αυτό το οποίο έχεις πάρει. Κι αν είναι καλό ή κακό. Ναι, με έχει ψήσει η ζωή σε πολλά πράγματα. Ο καθένας έχει τις δικές του δυσκολίες, κάποιοι ζουν λίγα παραπάνω πράγματα. Όποτε μιλάω για τον εαυτό μου περνάω πάρα πολύ δύσκολα. Προτιμώ να μιλήσει κάποιος άλλος για μένα γιατί ο άλλος βλέπει καλύτερα. Εγώ δεν μπορώ να με δω καθαρά. Βλέπω μόνο τα συναισθήματα μου απέναντι σε αυτό που με ρωτάνε.

Νίκος Γκέλια – Για την ανθρώπινη αρετή που λατρεύει

Με εμπνέει το ταλέντο. Κλαίω με αυτό. Το βλέπει η γυναίκα και το παιδί μου και γελάνε που αντιδρώ έτσι. Μου λένε «πας καλά παιδάκι μου;». Όταν βλέπω ότι κάποιος έχει βάλει την ψυχούλα του για να κάνει κάτι και να στο δείξει και να το μοιραστεί… Από το πιο απλό πράγμα, όταν έρχεται το παιδί μου και μου λέει «έφτιαξα αυτό», συγκινούμαι.

Ή βλέπω talent shows στα οποία πάνε οι άνθρωποι να κυνηγήσουν το όνειρό τους. Και δεν είναι μόνο ότι τους καταβάλει το άγχος αλλά καταθέτουν εκείνη την ώρα την αλήθεια τους. Όταν κάποιος καταθέτει την αλήθεια του σε οτιδήποτε, από έναν πίνακα, από μία κουβέντα… Είναι δυνατόν να μη συγκινείσαι με την ανθρώπινη ψυχή;

Κι επειδή εγώ δουλεύω με αυτό, η δουλειά μου είναι να διαχειρίζομαι συναισθήματα, είναι τροφή αυτό για μένα.

«Ο πατέρας μου μού είχε πει  «οικοδομή θα δουλέψεις, σαν και μένα. Κάνε κάτι καλύτερο στη ζωή σου, ανέβα ένα επίπεδο»» -Νίκος Γκέλια

Νίκος Γκέλια – Για τον ρόλο του γονιού

Αν νομίζει κανείς πώς είναι έτοιμος να γίνει γονιός θα του δείξει η ίδια η ζωή πώς «όχι, δεν είναι». Μπορείς να το θέλεις πάρα πολύ αλλά αν βρεθείς στον χορό είναι διαφορετικά. Σίγουρα μένεις ενεός πολλές φορές απέναντι σε ένα παιδί. Είναι υπέροχο, ψυχοφθόρο και με το που αποκτήσεις παιδί έρχεται ένα λιθαράκι στο κεφάλι σου και έχεις ένα μόνιμο άγχος για οτιδήποτε. Δε φεύγει ποτέ.

Όταν ήμουν έρμαιο του εαυτού μου είχα κάνει πάρα πολλές βλακείες στη ζωή μου, που θα μπορούσα να πεθάνω ανά πάσα ώρα. Ή να φέρω σε κίνδυνο τον εαυτό μου άπειρες φορές ακριβώς γιατί ένιωθα τεράστια σιγουριά, έλεγα θα τα καταφέρω. Θα επιβιώσω. Τώρα που έχω παιδί λέω μέσα μου «κάτσε ρε φίλε, γιατί είμαστε και γονείς, μην πεθάνουμε σήμερα». Τύπου έχω να πάρω και το παιδί μου από το σχολείο, ας μην τρέχω καλύτερα. Ή να μην πιω σήμερα.

Το πιο ωραίο μου έχει πει η γυναίκα μου, γυρνώντας από μια παράσταση, εγώ οδηγώ λίγο γρήγορα και γυρίζει και μου λέει «ήρεμα, είμαστε και οι δύο μέσα». Της λέω «αυτό το είπες, γιατί αν πεθάνουμε, θα πεθάνουμε και οι δύο και θα μείνει ορφανό;».

Μου λέει «ναι, αν είναι να πεθάνει ένας τουλάχιστον». Δηλαδή, συζητάς και τέτοια γελοία πράγματα όταν είσαι γονιός.

Νίκος Γκέλια – Για τη συμβουλή που θα έδινε στο παιδί του

Τις συμβουλές τις αναζητάω. Είμαι άνθρωπος που εμπιστεύεται πολύ τους άλλους ανθρώπους –δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό τώρα. Η συμβουλή καλό θα σου κάνει αν είναι συμβουλή, αν είναι κακεντρέχεια αλλάζει. Η συμβουλή έχει ένα θετικό πρόσημο, άρα γιατί να μην εκλάβεις το θετικό;

Μια συμβουλή που θα ήθελα να μεταλαμπαδεύσω προς το παιδί μου είναι «κυνήγα τα όνειρά σου και αν είναι να αποτύχεις, να αποτύχεις εξαιτίας σου. Επειδή το κυνήγησες κι όχι επειδή το φοβήθηκες».

Όταν εγώ πήγα να κυνηγήσω το όνειρό μου προφανώς οι γονείς μου δεν πέταξαν από τη χαρά τους, «α, θα γίνει ηθοποιός το παιδί μας, τέλεια». Ο πατέρας μου μού είχε πει «οικοδομή θα δουλέψεις, σαν και μένα. Κάνε κάτι καλύτερο στη ζωή σου, ανέβα ένα επίπεδο».

Και του λέω «τουλάχιστον άμα δουλέψω οικοδομή να είναι επειδή απέτυχα στο όνειρό μου. Να μην πω ότι δεν κυνήγησα ποτέ το όνειρό μου. Να ζήσω με το “τι θα γινόταν αν…”. Το προσπάθησα, δε βγήκε, είμαι γκαντέμης, αλλά το προσπάθησα. Ήμουν σε αυτόν τον κόσμο για λίγο».

Αυτό θέλω και για το παιδί μου, να προσπαθήσει.

Νίκος Γκέλια – Για το υπόλοιπο της ημέρας του

Φεύγοντας από δω, τώρα, θα πάω να κάνω ένα μπάνιο και θα πάρω το παιδί μου από το σχολείο.